Μια παρατεταμένη απουσία

Αγαπημένη μου αδελφή,

Είναι σούρουπο που πιάνω να σου γράψω επι τη θλιβερή επετείω της αναχώρησής σου, εκείνο το Σεπτέμβρη του 2004, στις 22 του μηνός. Το Μόντρεαλ είναι βαμμένο στις κόκκινες αποχρώσεις του δύοντος ήλιου. Τα ιριδίζοντα χρώματα σκορπάνε μια ηρεμία, αυτήν που πολύ αγάπησες στη δική μου πόλη.

Πάνε κιόλας πέντε χρόνια απο τότε που γλύστρησες στα έγκατα τη γής , που μ΄άφησες άναυδη με την οριστική φυγή σου. Εκτοτε δε σταματάς ούτε στιγμή να κυκλοφορείς με τα πολύχρωμα φτερά σου γύρω μου, έξω μου, μέσα μου, δηλώνοντας παρούσα διαρκώς κατα την απουσία σου.

Ηθελα να σου γράψω για να σού διηγηθώ πώς εξελίχθηκε ο πόνος της αναχώρησής σου αυτά τα πέντε χρόνια. Στην αρχή ήταν έντονος, σα να είχε δαγκώσει το πνεύμα μου και την ψυχή μου ένα δηλητηριώδες έντομο ή ένα φίδι, σα να με τρυπούσε μια βελόνα εξακολουθητικά χωρίς σταματημό.

Ερχόσουν διαρκώς στην καθημερινότητά μου καθώς είχες φροντίσει κατα τα χρόνια της ύπαρξής σου να γίνεις αναπόσπαστο κομμάτι της. Οπου κι αν έστρεφα το βλέμμα, όπου κι αν πήγαινα, ήσουν εκεί να μου θυμίζεις πως θα έλειπες εφεξής χωρίς καμιά ελπίδα να ξαναγυρίσεις ποτέ στην υπέροχη κοινή εμπειρία μας.

Κανείς απο τους ανθρώπους γύρω μου δε μπορούσε να καταλάβει το απέραντο κενό που είχες αφήσει. Οι συλλυπητήριες ευχές, οι συμπονετικοί λόγοι των φίλων μού προκαλούσαν θυμό γιατί γνώριζα πως κανείς δεν ένιωθε το βάθος και την οξύτητα του πόνου, που άφησε στο σώμα μου η φυγή σου.

Ηθελα να απομονωθώ, να χαθώ απο τον κόσμο για να μπορώ να σε σκέφτομαι διαρκώς, για νάχω χρόνο να αναπλάθω στη μνήμη όλα αυτά τα μικρά και τα μεγάλα που είχαμε μοιραστεί εσύ κι εγώ. Ο ύπνος ήταν η μόνη παρηγοριά μου καθώς αφηνόμουν στο κενό του, ελπίζοντας πως εσύ θα ξεπρόβαλλες σαν όνειρο εδώ κι εκεί.

Ετσι πέρασε ο πρώτος χρόνος, μέσα στο βαρύ πένθος, που μου κατάργησε κάθε στιγμή χαράς. Οι γιορτές έγιναν εφιάλτης, τα τραγούδια πονούσαν τα ευαίσθητα ώτα μου. Κι όμως ήταν τα ίδια τραγούδια που παίζαμε και χορεύαμε οι δυό μας στο σπίτι μου εδώ, στο σπίτι σου εκεί ή στις ανεπανάληπτες διακοπές μας.

Αγαπημένη μου,

Ο δεύτερος χρόνος πέρασε μέσα σε μια προσπάθεια να βελτιώσω τις αισθήσεις μου προς τον έξω κόσμο. Εμαθα απο την αρχή να βλέπω τα χρώματα, να ακούω τους ήχους, ν’ αγαπάω τους ανθρώπους και να γράφω. Τότε περισυνέλεξα τα κομμάτια σου και τα κομμάτια των φίλων και των μαθητών σου για να σου φτιάξω το βιβλίο σου «Μια πεταλούδα στη ζωή μας». Ηταν μια νότα μνήμης και αγάπης προς εσένα, που ήσουν σύνθετη, πολυδαίδαλη, δυσεύρετη, γενναιόδωρη, πολύτιμη αναφορά όλων μας.

Εκτοτε οι χρόνοι περνούν πάντα με την απουσία σου. Σε βλέπω να προσπαθείς να είσαι διαρκώς γύρω μου μέσα απο τα πετάγματα της τάδε ή της δείνα πεταλούδας. Στις κουβέντες μας έρχεσαι, στα μυστικά μας φτερουγίζεις, στις ομορφιές που συναντάμε κάνεις επιθέσεις παρουσίας.

Εμαθα να σε αναγνωρίζω μέσα στις χιλιάδες αδιάφορες πεταλούδες της φύσης, να σε εντοπίζω όταν έρχεσαι λυπημένη ή χαρούμενη για να βρεθείς στις παρέες μας. Τότε αναρρωτιέμαι γιατί έφυγες, γιατί γλύστρησες στα σωθικά του άλλου κόσμου, αφού η πρόθεσή σου ήταν να είσαι παρούσα.

Οσο περνάει ο χρόνος τόσο εντονότερα κυκλοφορείς στην ύπαρξή μου όχι μέσα απο το αίσθημα του έντονου πόνου όπως στην αρχή αλλά με μια γλυκειά μελαγχολία για την πικρή διαπίστωση πως διάλεξες τη φυγή σαν απο καθαρή πρόθεση να μη ζείς πιά στο σώμα σου.

Δεν έχω παραλείψει ούτε μια μέρα να σου ανάβω το κερί σου σε όποιο μήκος και πλάτος της γής και αν βρεθώ. Με άρωμα κάστανου για το χειμώνα, λεβάντας για την άνοιξη, κερασιού για το καλοκαίρι, κολοκύθας για το φθινόπωρο, η φλόγα ανεβαίνει προς τα ουράνια ανζητώντας να σμίξει για πάντα με το αερικό, που έχεις γίνει τώρα.

Και θέλω να σου πώ πως σ΄αγαπώ κάθε στιγμή παρότι δεν σ΄έχω συγχωρήσει για την απότομη τελεία στη ζωή μας.

Η αδελφή σου

Ιουστίνη