ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Monday, September 21, 2009

Μια παρατεταμένη απουσία

Αγαπημένη μου αδελφή,

Είναι σούρουπο που πιάνω να σου γράψω επι τη θλιβερή επετείω της αναχώρησής σου, εκείνο το Σεπτέμβρη του 2004, στις 22 του μηνός. Το Μόντρεαλ είναι βαμμένο στις κόκκινες αποχρώσεις του δύοντος ήλιου. Τα ιριδίζοντα χρώματα σκορπάνε μια ηρεμία, αυτήν που πολύ αγάπησες στη δική μου πόλη.

Πάνε κιόλας πέντε χρόνια απο τότε που γλύστρησες στα έγκατα τη γής , που μ΄άφησες άναυδη με την οριστική φυγή σου. Εκτοτε δε σταματάς ούτε στιγμή να κυκλοφορείς με τα πολύχρωμα φτερά σου γύρω μου, έξω μου, μέσα μου, δηλώνοντας παρούσα διαρκώς κατα την απουσία σου.

Ηθελα να σου γράψω για να σού διηγηθώ πώς εξελίχθηκε ο πόνος της αναχώρησής σου αυτά τα πέντε χρόνια. Στην αρχή ήταν έντονος, σα να είχε δαγκώσει το πνεύμα μου και την ψυχή μου ένα δηλητηριώδες έντομο ή ένα φίδι, σα να με τρυπούσε μια βελόνα εξακολουθητικά χωρίς σταματημό.

Ερχόσουν διαρκώς στην καθημερινότητά μου καθώς είχες φροντίσει κατα τα χρόνια της ύπαρξής σου να γίνεις αναπόσπαστο κομμάτι της. Οπου κι αν έστρεφα το βλέμμα, όπου κι αν πήγαινα, ήσουν εκεί να μου θυμίζεις πως θα έλειπες εφεξής χωρίς καμιά ελπίδα να ξαναγυρίσεις ποτέ στην υπέροχη κοινή εμπειρία μας.

Κανείς απο τους ανθρώπους γύρω μου δε μπορούσε να καταλάβει το απέραντο κενό που είχες αφήσει. Οι συλλυπητήριες ευχές, οι συμπονετικοί λόγοι των φίλων μού προκαλούσαν θυμό γιατί γνώριζα πως κανείς δεν ένιωθε το βάθος και την οξύτητα του πόνου, που άφησε στο σώμα μου η φυγή σου.

Ηθελα να απομονωθώ, να χαθώ απο τον κόσμο για να μπορώ να σε σκέφτομαι διαρκώς, για νάχω χρόνο να αναπλάθω στη μνήμη όλα αυτά τα μικρά και τα μεγάλα που είχαμε μοιραστεί εσύ κι εγώ. Ο ύπνος ήταν η μόνη παρηγοριά μου καθώς αφηνόμουν στο κενό του, ελπίζοντας πως εσύ θα ξεπρόβαλλες σαν όνειρο εδώ κι εκεί.

Ετσι πέρασε ο πρώτος χρόνος, μέσα στο βαρύ πένθος, που μου κατάργησε κάθε στιγμή χαράς. Οι γιορτές έγιναν εφιάλτης, τα τραγούδια πονούσαν τα ευαίσθητα ώτα μου. Κι όμως ήταν τα ίδια τραγούδια που παίζαμε και χορεύαμε οι δυό μας στο σπίτι μου εδώ, στο σπίτι σου εκεί ή στις ανεπανάληπτες διακοπές μας.

Αγαπημένη μου,

Ο δεύτερος χρόνος πέρασε μέσα σε μια προσπάθεια να βελτιώσω τις αισθήσεις μου προς τον έξω κόσμο. Εμαθα απο την αρχή να βλέπω τα χρώματα, να ακούω τους ήχους, ν’ αγαπάω τους ανθρώπους και να γράφω. Τότε περισυνέλεξα τα κομμάτια σου και τα κομμάτια των φίλων και των μαθητών σου για να σου φτιάξω το βιβλίο σου «Μια πεταλούδα στη ζωή μας». Ηταν μια νότα μνήμης και αγάπης προς εσένα, που ήσουν σύνθετη, πολυδαίδαλη, δυσεύρετη, γενναιόδωρη, πολύτιμη αναφορά όλων μας.

Εκτοτε οι χρόνοι περνούν πάντα με την απουσία σου. Σε βλέπω να προσπαθείς να είσαι διαρκώς γύρω μου μέσα απο τα πετάγματα της τάδε ή της δείνα πεταλούδας. Στις κουβέντες μας έρχεσαι, στα μυστικά μας φτερουγίζεις, στις ομορφιές που συναντάμε κάνεις επιθέσεις παρουσίας.

Εμαθα να σε αναγνωρίζω μέσα στις χιλιάδες αδιάφορες πεταλούδες της φύσης, να σε εντοπίζω όταν έρχεσαι λυπημένη ή χαρούμενη για να βρεθείς στις παρέες μας. Τότε αναρρωτιέμαι γιατί έφυγες, γιατί γλύστρησες στα σωθικά του άλλου κόσμου, αφού η πρόθεσή σου ήταν να είσαι παρούσα.

Οσο περνάει ο χρόνος τόσο εντονότερα κυκλοφορείς στην ύπαρξή μου όχι μέσα απο το αίσθημα του έντονου πόνου όπως στην αρχή αλλά με μια γλυκειά μελαγχολία για την πικρή διαπίστωση πως διάλεξες τη φυγή σαν απο καθαρή πρόθεση να μη ζείς πιά στο σώμα σου.

Δεν έχω παραλείψει ούτε μια μέρα να σου ανάβω το κερί σου σε όποιο μήκος και πλάτος της γής και αν βρεθώ. Με άρωμα κάστανου για το χειμώνα, λεβάντας για την άνοιξη, κερασιού για το καλοκαίρι, κολοκύθας για το φθινόπωρο, η φλόγα ανεβαίνει προς τα ουράνια ανζητώντας να σμίξει για πάντα με το αερικό, που έχεις γίνει τώρα.

Και θέλω να σου πώ πως σ΄αγαπώ κάθε στιγμή παρότι δεν σ΄έχω συγχωρήσει για την απότομη τελεία στη ζωή μας.

Η αδελφή σου

Ιουστίνη

16 comments:

Αστοριανή said...

ΑΧ! αυτός ο πόνος, ο αγέραστος, ο ανελέητος!
Με τον ένα τρόπο ή με τον άλλο, όλοι μας τον έχουμε δοκιμάσει. Είναι ΕΚΕΙ κι ας φοράει χίλιες μάσκες. Είναι εκεί κι ας υποκρινόμαστε ότι τον ξεχάσαμε. Είναι εκεί, έχοντας γίνει ένα με το αίμα μας, την δύναμή μας, την σκέψη ακόμα και τον θυμό μας...
Στέλνε μια ανάσα ακόμη, στο κεράκι που ανἀβεις. Είναι ο δεσμός ο ακατάλυτος. Είναι η αγάπη.
Καλη νύχτα γλυκιά μου φίλη.
Κι εδώ, κι η μέρα κι η νύχτα ήταν όμορφες σήμερα. Καλό Φθινόπωρο, λέει...
Υιώτα
ΝΥ

Meropi said...

Αχ Ιουστινάκι μου,
έκλαψα μαζί σου σήμερα! Διάβασα και το βιβλίο σου "Ημερολόγιο Αβάνας" αυτό το καλοκαίρι και κατάλαβα τι ακατάλυτο δεσμό είχες με την αδελφή σου.
Τι να σου ευχηθώ, δεν ξέρω. Η καλύτερη ευχή που μου έρχεται είναι ο χρόνος να σου γλυκάνει τον πόνο.

paramythou said...

Πόσο πόνο κρυβουν τα λόγια σου
και πόσο θυμό γι αυτό τό άσχημο παιχνίδι της ζωής....
Να είσαι δυνατή και χαμογελαστή μικρή μου,
έτσι σε ήθελε η πολύχρωμη πεταλούδα, ναι;
σε γλυκοφιλώ
Η Παραμυθού

Μηθυμναίος said...

Είναι το πένθος της απώλειας, οι φοβίες σου, οι νευρώσεις, οι ανατροπές στο ηθικό και στις προθέσεις σου, η αδικία της φυγής, το βλέμμα σου που έμαθε να την αναγνωρίζει ανάμεσα στις χιλιάδες πεταλούδες, είναι τα κεράκια, μα… πιο πολύ απ’ όλα η αμέτρητη αγάπη σου για ’κείνη. Όλα αυτά κι ακόμη πόσα άλλα θα φέρνουν το πέταγμά της στο νου, στη θύμηση και στη ζωή σου.
Να ‘σαι καλά φίλη μου αγαπημένη, έτσι πάντα να τη θυμάσαι…

orfia said...

...Η απουσια...ο σκληρος ανελεητος χωρισμος, η απογνωση και μετα ο θυμος...που γινεται ερωτημα και απορια μαζι...ΓΙΑΤΙ???
Σε καταλαβαινω απο καρδιας...παρομοιες εμπειριες...
ελπιδα ο χρονος ..οχι για λησμονια αλλα για να μαλακωσει ο πονος...που δεν θα κλεισει ομως τις πληγες...και ας ..λενε..!!

Καλημερα σου...

Eva Stamou said...

Ιουστίνη, με συγκίνησες. Αναγνώρισα στο κείμενό σου πολλά από τα συναισθήματα που ένιωθα για μεγάλο χρονικό διάστημα μετά το θάνατο του πατέρα μου, αυτή την βαθιά απελπισία, την αίσθηση ότι κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τη φύση του πόνου μου, την πεποίθηση ότι ποτέ δεν θα ξεπεράσω αυτή την απώλεια...Ο χρόνος και ο λόγος είναι μεγάλη παραμυθία.

Σου στέλνω όλη μου την αγάπη.

Εύα.

La Gigi said...

αγαπημένη μου σε σκεφτόμουν χθες το βράδυ.. να τη θυμάσαι την αδελφούλα σου πάντα με αγάπη, να είσαι πάντα γερή να την κρατάς ζωντανή στην καρδιά σου και στο μυαλό σου, να της ανάβεις κεριά και να 'ρχεται απαλά δίπλα σου να μυρίζει τα αρώματά τους
σε φιλώ

δεσποιναριον said...

Καναδεζα χαρα μου! Δε γραφω σχολιο γιατι θα με παρουν τα ζουμια, αποψε θα αναψω ενα κερακι να σπυ κανω παρεα. Καλως σε ξαναβρηκα στη βορρεια Αμερικη.

Unknown said...

Χριστέ μου,τι πόνος,τι αγάπη αληθινή!!!
Στην αρχή ένα δάκρυ χλιαρό κατηφόρισε στο πρόσωπο μου και ευθύς αμέσως δάκρυα καυτά με πλημμύρισαν....
Δεν γνώριζα την αδελφή σου,δεν ξέρω καν εσένα πολύ καιρό -και μόνο διαδικτυακά...- αλλά αυτά δεν με εμποδίζουν στην αποψινή βραδυνή μου προσευχή να σε θυμηθώ,να την θυμηθώ....
Να είσαι καλά Ιουστίνη μου έτσι όπως θα θέλει εκείνη να σε βλέπει από εκεί ψηλά....

Evie said...

Αγαπημένη μου Ιουστινη,

Τι ωραίο συγκινητικό γράμμα μέχρι ο ψυχρός Αδης θα έκλαψε πόσο μάλλον εμείς.
Γραμμένο με τόσο πολύ μεγάλο πόνο, με τόση πολύ μεγάλη αγάπη αλλά κ με τον λίγο θυμό που έχει απομείνει. Ο πρώτος χρόνος είναι αιώνιος, ο ποιο δύσκολος.
Τι σκληρός είναι αυτός ο θάνατος, τι βαρύς σαν μόλυβδος που χωρίς ρίζες ριζώνει στην ψυχή κ πάντα σαν ανίκητος Ολυμπιονίκης ικανοποιημένος για την νίκη του για αυτούς που πείρε αλλά κ για όλους εμάς που άφησε πίσω.

Από την στιγμή που ερχόμαστε στην ζωή γίνεται η σκιά μας, μας παρακολουθεί σαν άγριος πεινασμένος αετός κ με την πρώτη ευκαιρία που του δοθεί μας κολακεύει για να μας κάνει το ταξίδι αυτό χωρίς επιστροφή πιο ελκυστικό κ χωρίς καμία μεταμέλεια για τους αγαπημένους που αφήνουμε πίσω μας.

Στο τέλος όλοι μας θα τον ακολουθήσουμε, το σώμα μας θα αρρωστήσει, θα γεράσει, θα ατυχήσει, αλλά η ψύχη που δεν έχει ηλικία-ούτε χρόνο θα ζει αιώνια.
Πότε-πότε περιπλανιέται σε μέρη κι ανθρώπους που αγαπήσαμε πότε με άλλη μορφή πότε σε άλλο σχήμα, Ζουστιν μου είσαι μια από αυτούς τους τυχερούς που άφοβα μπορούν να συλλάβουν την στιγμή.

Ιουστινη μου γλυκιά προσπάθησε να ξεπεράσεις τον θυμό κ του θυμού το πείσμα.
Όπως αναγνωρίζεις η όμορφη Κωνσταντίνα σου η πιο μικρή πολυαγαπημένη σου αδελφή δεν σε εγκατέλειψε μόνο αυτό το αρρωστημένο σώμα της εγκατέλειψε.
Η ψυχούλα της είναι τριγύρω σας έρχεται κοντά σου κι εκείνη πεισματικά, όμως πάντα χαρούμενη κοντά σου.
Ο θυμός σε κρατά πιο μακριά της, όταν πραγματικά τον αποδιώξεις θα αποδειχτεί με τον τρόπο μιας καλλίτερης επικοινωνίας σε όποιο μήκος και πλάτος της Γής κι αν βρίσκεσαι.
Μην τον αφήνεις να σε κυριαρχεί άλλο, είναι πολύ βλαβερός.

Με πολυ αγαπη

pylaros said...

Αγαπητή μου Ιουστίνη,
Η διαφορά μας από τα άλλα όντα της μητέρας γης είναι ότι έχουμε ψυχή, μια ψυχή όπου πονά και κλαιει, ο νους μας όσο και να σκέφτεται δεν μπορεί να παραδεχθεί αυτό το αιώνιο γιατί, το γιατί τώρα, το γιατί εμένα, το γιατί εγώ, η ζωή, η στιγμή της παράδοσής της στο πεπρωμένο παραμένει ένα άλυτο αίνιγμα, στο οποίο όλοι μας εναντιονόμαστε, μας πονεί, αλλά τι άλο να πω εκτός από υπομονή, καρτερία σε αυτό το άλυτο μυστήριο, του γιατί τώρα, του
σήμερα, της στγμής, του χρόνου, της ώρας...

καλό και υγειές φθινόπωρο

Γαβριήλ

Michael Tellides said...

"Kρατώντας σφιχτά την Απουσία σου..."

Τις μικρές ώρες που οι θεοί,
απλώνανε τις σκιές
στο επερχόμενο σούρουπο
πάνω στις γειτονιές του κόσμου,
πίσω απ'την αδυσώπητη βουή
της έγνοιας των απλών πραγμάτων,
μέσα στο βασανιστικό λευκό
των αγνών προθέσεων,
στου πρώϊμου φθινοπώρου την καταλαγιά..

Εκεί, που κάποια σύννεφα ανεπαίσθητα σαν καπνός, ξεφυλλίζανε σπάταλα
τα τελευταία φύλλα της μυρτιάς..

Την ώρα που όλα γύρω μου πλαγιάζανε
και τα κυπαρίσσια σιγοκλαίγαν
χτυπώντας τα σπλάχνα της γης
κι οι οδοιπόροι κρατούσαν,
τα χθεσινά τους όνειρα προσάναμα..

Εκεί,
στην αρμονία της πλάσης,
πίσω απ'τις αιμάτινες μεμβράνες του δύοντος ήλιου
φάνηκες..

Στα χείλη σου,
καινούργιο χαμόγελο φορούσες,
και την ματιά σου,
μ' ολόχρυση αστραπή σκέπαζες..

Ανάερος ο ίσκιος σου,
εγκαλούσε τους αλλοτινούς χειμώνες
και η φωνή σου,
έμοιαζε με χαλιδόνας τη λαλιά..

Και ξάφνου το όνειρο ξεθώριασε,
το κορμί δείλιασε μπρος στη παγωνιά της νύχτας
και οι μάταιες ελπίδες
θρήνησαν για το μάταιο ταξίδεμα του νου...

Στα χέρια μου,
κράτησα σφιχτά την απουσία σου
και στις πληγές σου έσταξα άνοιξη....

Eleni Tsamadou said...

Ιουστίνη μου,
Να θυμάσαι, σημαίνει να αγαπάς και το ξέρεις πως η θύμηση κρατάει ζωντανούς αυτούς που χάσαμε, μόνο αυτή .. Ο Μαβίλης δεν είχε δίκιο, το νερό της λησμονιάς είναι πικρό από τα δάκρυα και όμως έτσι πρέπει να είναι για να μη ξεχνούν ούτε αυτοί ούτε και εμείς.
Μόνο μια ευχή σου δίνω να θυμάσαι μόνο τις ευτυχισμένες στιγμές.
Σε αγαπώ.

marilia said...

...

Penelope said...

Ιουστινάκη απο τότε που σε γνώρισα Ιντερνετικά η ημερομηνία αυτή είχε καρφωθεί στο μυαλό μου και θυμόμουν πάντα τον Σεπτέμβρη-the cruellest month- και που ανέφερα κάποια στιγμή στο σχόλια στις αρχές του μήνα. Σε φιλώ

ΓΙΑΝΝΑ said...

Μια αναρτηση που με αφησε αφωνη.Δεν εχουν θεση αλλα λογια τα ειπες ολα εσυ με ενα τροπο υπεροχο,μοναδικα συγκινητικο.Η ψυχη μου φτερουγιζει στις δικες μου απωλειες.Επιθυμω να σου σφιξω το χερι.