ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Tuesday, February 16, 2010

Για την Αγάπη μου τόσα και τόσα!



Η Κατερίνα πήγε την Τζαννή μου στα χιόνια του Πηλίου

Ηθελα να πώ ότι αυτή η μπλογκογειτονιά με έχει γεμίσει τόσες χαρές απο τόσους μακρινούς και κοντινούς φίλους.

Η αγάπη αυτή των φίλων μου γεμίζει τις μέρες και τιχ νύχτες μου, καθώς είναι άδολη, απρόσμενη, μοναδική. Για το βιβλίο μου γράφουν οι φίλοι και οι φίλες με μια ματιά άκρως πρωτότυπη καθώς δεν ΄γράφουν απο καρδιάς χωρίς να επηρεάζονται απο τις νόρμες και τους συσχετισμούς.

Σήμερα καταθέτω τις μπλογκοπαρουσιάσεις του βιβλίου μου σε διάφορες μορφές. Απο τα υπέροχα βιντεάκια της Κατερίνας μου μέχρι τα κείμενα της Εφης, του Δεποινάριου, της Μαίρης και πρόσφατα την καλλιτεχνική παρουσίαση αποσπάσματος απο την Μαρίνα μου, η μπλογκογειτονιά με έχει γεμίσει απίστευτες χαρές. Και προπάντων, μια αγαλλίαση ότι έχω ανθρώπους που με νοιάζονται, με σκέφτονται, ταυτίζονται μαζί μου και γίνονται συνοδοιπόροι σ΄αυτό το ανηφορικό μονοπάτι της συγγραφής.

Σας ευχαριστω όλες και όλους απο καρδιάς.

Για την Αγάπη των Άλλων", Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη

Της Εφης Πυλαρινού

Το βιβλίο γράφτηκε στη γειτονιά που ζούσα το πρώτο χειμώνα στο Μόντρεαλ. Η ιστορία βρήκε τον σπόρο της στην πόλη που έζησα πριν πληγωθεί από την 11 Σεπτεμβρίου. Τη Νίσυρο δεν την περπάτησα. Μα μα το Θεό, τον Στρατή τον συνάντησα, τον ξέρω και τον βλέπω παντού. Είναι όλα αυτά που περιμένει κάθε θηλυκό από το αρσενικό, και που δεν γίνεται να εκπληρωθούν. Ο Στρατής της Τζαννής είναι το αρσενικό αρχέτυπο της πατριατριαρχικής κοινωνίας που είναι βέβαιο ότι δεν μπορεί να σταθεί στο ύψος των συναισθηματικών και πνευματικών αναγκών κανενός θηλυκού; της γυναίκας του, της οικογένειας του. Και συνάμα, εμείς τα θηλυκά σαν ατελείωτα δημιουργικά πλάσματα, βρίσκουμε τρόπους να συμφιλιωθούμε με αυτή την πραγματικότητα. Βρίσκουμε τρόπους να γλύφουμε τις πληγές και στερημένες να στολιζόμαστε και να πλάθουμε οικογένειες.

Γράφοντας για ένα ήδη πολυσυζητημένο βιβλίο δεν είναι απλό. Τα κύρια στοιχεία του μυθιστορήματος, χαρακτήρες, χρονική και κοινωνική τοποθέτησή, έχουν ήδη καλυφθεί και συζητηθεί.

H έμπειρη συγγραφέας παρότι δημοσιογράφος, έχει βαθιά κατανοήσει ότι η αλήθεια είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από τα γεγονότα. Οι αναγνώστες φυσικά θέλουν να ανακαλύψουν την αλήθεια στα: γιατί, πως οδηγήθηκε, για ποιο λόγο, τι έφταιξε, πως το άντεξε κτλ.

Στη ζωή δεν έχει τόσο σημασία το τι συμβαίνει αλλά το πως το διαχειριζόμαστε, και σε αυτό ακριβώς μιλάει η συγγραφέας που χρησιμοποιεί άριστα “συναισθηματικά αγκίστρια” και μας “αρπάζει” και μας κρατάει παρακαλοθούντας τα βιώματα των χαρακτήρων της.

Η ανάλυση του έργου από τεχνική άποψη, πλοκή, υποπλοκές, το λεγόμενο στο κινηματογράφο “inciting incident”, δηλαδή το καταλυτικό επεισόδιο, η κρίση που επακολουθεί, ο ρυθμός που εναλλάσσονται οι σκηνές; θα αποκάλυπτε ένα έργο έτοιμο να ειπωθεί κινηματογραφικά και χωρίς λόγια.

Κλείνω λέγοντας ότι διαβάζοντας το μυθιστόρημα της Ιουστίνης, δεν μπορώ παρά να προσμένω τις καλοκαιρινές γυναικείες συζητήσεις στην Ελλαδα για το “τι θα έκανες εσύ αν ήσουν η Τζαννή και η Μαργαρίτα? Γιατί ο Στρατής δεν εμφανίστηκε ποτέ?”

Κάθε άνθρωπος κάνει αυτό που θεωρεί “σωστό” αλλά μοιραία από την δική του την οπτική γωνία και κοσμοθεωρία.

Εφη Πυλαρινού
Καθηγήτρια Οικονομίας McGill, Συγγραφέας

http://efipyl.blogspot.com/




Και μια βόλτα στη θάλασσα της Μαγνησίας απο την Κατερίνα

Αγάπη απο το Δεσποινάριον

Σημερα θελω να αλλαξω θεμα. Η κατασταση εδω εχει ως εξης: Ολημερις φτυαριζουμε, τη νυχτα ριχνει χιονι. Και δεν το κρυβω οτι με εχει κουρασει πολυ. Φοβαμαι οτι οσο ασχολουμαι μαζι του τοσο θα με καταδυναστευει. Ξεφευγω λοιπον για λιγο για να μιλησω για την αγαπη των μπλογκοφιλων.

Συγκεκριμενα για την αγαπη δυο κυριὠν. Η μια ειναι η σχολιαστρια με το ονομα Μαρθα που γραφει απο το βορεινο Σικαγο. Η αλλη ειναι η γνωστη μας και αγαπημενη Καναδεζα του ακομα πιο βορεινου Μοντρεαλ. Η πρωτη με σκεφτηκε οταν ηταν σε διακοπες στην Θεσσαλονικη. Μπηκε σε ενα βιβλιοπωλειο και αγορασε το βιβλιο που εγραψε η δευτερη και που δεσποζε σε ολες τις προθηκες,

” Για την αγαπη των αλλων”

Επιστρεφοντας στην Αμερικη η Μαρθα μου ταχυδρομησε το βιβλιο. Αρχισα να το διαβαζω πριν δυο εβδομαδες, κλεφτα τα Σαββατοκυριακα. Το Σαββατοκυριακο ομως της μεγαλης χιονοθυελλας, εκει διπλα στο τζακι, ολοκληρωσα την αναγνωση του.

Δεν μπορουσα ποτε να φανταστω ποση δουλεια εκανε η Καναδεζα φιλη μου περσυ οταν ειχε παει και ειχε καθησει με τις εβδομαδες στη Ροδο. Εγω νομιζα οτι εκανε μπανακια και βιζιτες σε φιλους. Εκεινη ομως μελετουσε κι εγραφε. Μια Επτανησια στα Δωδεκανησα. Μελετησε την ιστορια, τα ηθη, τα εθιμα, και εγραψε την ιστορια της Τζαννης απο την Νισυρο. Εγραψε την ιστορια της Μαργαριτας που προδοθηκε απο μια αγαπη, και ομως συνεχισε να ζει γιατι οπως ειπε: Η ζωη ειναι μεγαλυτερη απο την αγαπη. Δεν ξερω αν αυτη η εκφραση ειναι της συγγραφεως, η αν ανηκει στην ηρωϊδα της. Και φανταζομαι εξαρταται απο την δυναμη και τον εσωτερικο κοσμο της καθε Μαργαριτας να πει αν η αγαπη ειναι μεγαλυτερη απο την ζωη η η ζωη μεγαλυτερη απο την αγαπη.

Εζησα λοιπον νοερα για λιγο στα Δωδεκανησα των Ιταλων δικτατορων προπολεμικα και μεταπολεμικα. Εζησα για λιγο στην Αθηνα της κατοχης μεσα απο τις περιπετειες των δυο παιδιων απο τη Νισυρο. Κι εμαθα αρκετες πολιτιστικες και πολιτισμικες λεπτομερειες που δεν τις ηξερα.

Σκεφτομαι οτι οταν κατι γινεται στον κοσμο δεκα η εικοσι χρονια πριν ερθουμε εμεις στον κοσμο, φαινεται τοσο μακρυνο και αγνωστο μονο και μονο γιατι δεν το εχουμε ζησει. Τα ηθη και τα εθιμα, οι σκεψεις και οι πραξεις των ανθρωπων που εζησαν πριν απο μας φανταζουν σαν να υπηρξαν στατικα καπου στο παρελθον. Οι διηγησεις των συγγραφεων οπως εδω της Ιουστινης, μας βοηθανε να τις δουμε νοερα σε εξελιξη. Να αντιπαραβαλλουμε πολιτισμους και να συγκρινουμε ιστοριες. Να απορησουμε με την εξελιξη και να αναλογιστουμε μια ζωη στο παρελθον και σε αλλες κοινωνιες.

Η σημερινη γραφη δεν αποτελει κριτικη. Αυτα τα αφηνω για τους ειδικους. Στην φιλη μου την Ιουστινη που γνωρισα τον Δεκεμβρη, θελω να ευχηθω να μας χαριζει παντα ωραιες στιγμες με τα βιβλια της. Και καθε καινουργιο βιβλιο να ειναι καλυτερο απο τα προηγουμενα, οπως τουτο δω. Και την ευχαριστω για οσα εμαθα.

Και ενα μεγαλο ευχαριστω στην Μαρθα που εστω κι αν δεν εχει μπλογκ, ειναι ενα μεγαλο κομματι της μπλογκογειτονιας. Και μια απιστευτα γενναιοδωρη γυναικα.
Τις δυο αγαπημενες μου φιλες, τις φιλω γλυκα.

Δεσποινάριον
http://despinarion.wordpress.com/




Η όμορφη φωτογραφική προσαρμογή του αποσπάσματος ανήκει στη Μαρίνα Καβαλιεράκη


Αγάπη απ΄τη Λευκάδα της Μαίρης Καλυβιώτου

Το Τζαννή το ήξερα γι ανδρικό όνομα. Στα Δωδεκάνησα είναι και γυναικείο. Για την αγάπη των άλλων. Από τη Νίσυρο στη Ρόδο και μετά στην Αθήνα. Πιο πριν και σε όλο το βιβλίο παρούσα η Αμερική. Η Νέα Υόρκη. Και στο βάθος η Πόλη. Η θάλασσα ανάμεσα τους.Δυο κοπέλες, η Μαργαρίτα και η Ματούλα δένονται από μικρές με μια μοναδική φιλία, φιλία χωρίς διακυμάνσεις, χωρίς προδοσίες. Τα χρόνια της ιταλοκρατούμενης Δωδεκανήσου.

Το βιβλίο, αν και δωρικό, όπως γράφτηκε, έχει μια πολυπλοκότητα και είναι πολυεπίπεδο. Αγγίζει και αναλύει σχέσεις των ζευγαριών που η ανάγκη ή ο έρωτας τα έσμιξε αταίριαστα.

Αναλύει τα αυστηρά ήθη της μητριαρχικής κοινωνίας των Δωδεκανήσων, την προσήλωση στο καθήκον, στην οικογένεια, στην αγάπη.Φόντο η θάλασσα, ο μισοχαμένος πατέρας, η μικρή κοινωνία, το ηφαίστειο που στον κρατήρα του η Τζαννή, ως νέα Πυθία, ανασαίνοντας τις αναθυμιάσεις, ψάχνει να μαντέψει το καλύτερο για την οικογένεια της.Ο Αθανάσης με την προσήλωση του στην οικογένεια, η Ματούλα που ακολουθεί τον έρωτα άδολα και αυθόρμητα κι εκείνος της χαρίζεται.

Το βιβλίο της Ιουστίνης Φραγκούλη μιλάει για την αγάπη. Για τα διλήμματα της. Για τον ξενιτεμό, για την αυτοθυσία.Είναι η ζωή μεγαλύτερη από την αγάπη? Αυτό είναι το ερώτημα που θέτει το βιβλίο.Για τον Αθανάση που αρνείται να αρραβωνιαστεί επίσημα επειδή είναι πιστός στα πατροπαράδοτα ήθη, τελικά επιστρέφει στην αγάπη του στην οποία έμεινε πιστός.

Ο Γεράσιμος διαλέγει τη ζωή μακριά από το πατρογονικό νησί , ψάχνει να βρει την αγάπη αλλά στο τέλος παραδίνεται στη ζωή και ακολουθεί την τύχη του, προδίδοντας την αγάπη του για χάρη της αναρρίχησης.Για την Πατρικία που η ζωή τη λύτρωσε από το άγχος της αριστοκρατίας, για το Στρατή που αψήφησε οικογένεια κι αγάπη για να φύγει μακριά, όπως ο Σταύρος στο "Αμέρικα, Αμέρικα", , για την Μαργαρίτα που αποζητά την αρμονία και την αξιοπρέπεια μέσα από τη θυσία της. Διότι ξέρει με τη σοφία της πως η ζωή είναι μεγαλύτερη από την αγάπη και σε παρασύρει στο πέρασμα της με την ορμή της.

Η Αμερική είναι ο τελικός προορισμός, η λύτρωση την οποία η οικογένεια περίμενε τόσα χρόνια με τη μορφή του πατέρα.Το βιβλίο της Ιουστίνης Φραγκούλη μιλάει για μια αληθινή ιστορία που τη γέννησε η Νίσυρος, μεγάλωσε στη Ρόδο, ενηλικιώθηκε στην Αθήνα και έβλεπε στα όνειρα της την Αμερική.

Μαίρη Καλυβιώτου

http://merologies.blogspot.com/

22 comments:

Αστοριανή said...

"Για την αγάπη των άλλων"
και του καλού βιβλίου...

Ένα από τα ευλογημένα "καλά" του χιονιού είναι ότι σου δίνει τον ανύπαρκτο χρόνο να ...κουκουλωθείς απέναντι από το τζάκι και με το διαλεγμένο βιβλίο να ζήσεις άλλων ενδιαφέρουσες ιστορίες...
Μέσα από τις καλογραμμένες σελίδες του, να ξεχαστείς και να γίνεις ένα τρεχαντήρι που δεν το σταματά ούτε το ότι η συγγραφέας είναι φίλη αγαπημένη... ούτε η...αυθόρμητη κουτσομπολίστικη περιέργια για τα άτομα -των οποίων του εκλεκτού γιου το όνομα κυκλοφορεί ανάμεσα στους 50 πλουσιότερους Έλληνες του κόσμου...
Από τα πάμπολλα που έχουν δημοσιευθεί γύρω από το βιβλίο ("για την αγάπη των άλλων, Ιουστίνη Φραγκούλη, εκδ. Ψυχογιός, Αθήνα, 2009)και την αποκαλυπτική ζωή της Νησυριώτικης οικογένειας των γονέων του αμερικανογεννημένου Γιάννη Κατσιματίδη... θα ήταν πλεόνασμα ν' αναφερθώ σε λεπτομέρειες.
Εκείνο που προσωπικά μ' έδεσε, ήταν η έμπειρη γραφή, με την μελέτη τόπων και χρόνου των χαρακτήρων, η έντονη παραμέριση της ταυτότητας της συγγραφέα - η οποία ξεκίνησε ως δημοσιογράφος κι ευτύχησε να έχει έναν ικανό αριθμό επιτυχημένων μυθιστορημάτων σε μια σχεδόν δεκαετία, -τα οποία και κατέχω-, η επαγγελματικά
αυθόρμητη γραφή κι αποτύπωση των συναισθημάτων των χαρακτήρων του έργου της... η ανάδυση της δυναμικότητας μια γυναίκας του κοντινού "χθες" που θυσίασε ότι το πολυτιμότερο είχε στο ξεκίνημα της ζωής της, -την ΑΓΑΠΗ- για την αγάπη των άλλων!

Η αγαπημένη Ιουστίνη,
έχει βάλει ακόμη μια φορά την ευαίσθητη και διεισδυτική εμπειρίας της σ' ενέργεια που την αξιώνει.
Εμάς, μας καθηλώνει με το τελικό μειδίαμα και συγκίνηση, σ' ένα πελώριο "ΕΥΓΕ" Ιουστίνη!
Καλοτάξιδο
και εις ανώτερα!
Πάντα μ' εκτίμηση κι αγάπη,
Υιώτα Στρατή,
"Αστοριανή",
από μια χιονόπληκτη Νέα Υόρκη

Justine's Blog said...

Αγαπημένη μου,
Το διάβασες; Μα πού το βρήκες; Ποιός καλό άνεμος σού τόφερε στα μέρη σου; Ξέρεις θα κάνουμε εκδήλωση στις 11 Απριλίου στο Σπίτι της Νισσύρου και είστε όλοις σας προσκεκλημένοι.
Εξαιρετικό κείμενο, θα το αναρτήσω με τα άλλα μου

δεσποιναριον said...

Αντε τσαχπινα Καναδεζα, ουι λαβ γιου βρε! Καληνυχτακια!

fevis said...

Το έχω πάρει και θα το διαβάσω στο πήγαινε έλα για Λονδίνο την επόμενη εβδομάδα...:-))) Φιλιά!!

Μηθυμναίος said...

Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς σε σένα... Την αγνή σου ψυχή, την ευαισθησία σου, την αγάπη (των άλλων) που εισπράττεις και μεταφέρεις;
Είναι τόσα… και πόσα ακόμη θα δούμε…
Όλα τα αξίζεις!!!

La Gigi said...

Μηπως σου αρεσει επειδη με αγαπας? Μηπως δε βλεπεις περα απο τα συναισθηματα? Λεω τωρα...
μου ελεγες στις 3 Οκτωβριου απο ενα ξενοδοχειο στη Νεα Ορκη.
για να μη σου κανω σκηνη που μου ελεγες τετοια, θα πω ακομη μια φορα οτι ειναι η καλυτερη σου συγγραφικη στιγμη γι αυτο ολοι λενε τα καλυτερα και γι αυτο σκιζει το βιβλιο :)
σε φιλώ πολύ και σ'αγαπω πολυ και ειμαι πολυ περηφανη
ciao

Mary Ka said...

Ιουστίνάκι
σ΄ευχαριστούμε για τις αναφορές στις αναρτήσεις μας, σ΄ευχαριστούμε για το βιβλίο που έγραψες.
Και άντε, να έρθεις να το υπογράψεις.
Φιλιά ζεστά από μια Αθήνα των 20 βαθμών.

Αστοριανή said...

Ιουστίνη μου,
Αυτό κι αν δεν είναι είδηση, για μας, της Νέας Υόρκης!
Θα κρατήσω την Ημερομηνία, και θα περιμένουμε να σε δούμε από κοντά!
Γεμάτη χαρά,
σε περιμένω!
Υιώτα
και
Δημήτρης
ΝΥ

Αστοριανή said...

...Υγ:
Ο Δημήτρης, λέει,
ότι θα ήταν ευχής έργο να σου διαβάσω εκεί -είτε το κείμενο, είτε σελίδα που εσύ θα διαλέξεις...
Βλέπεις, εκεί, είναι η παλιά μας γειτονιά για 35 χρόνια!!!
Αχ! αυτή η Αστόρια!...
συζήτησέ το, και πες μου εγκαίρως...
Φιλάκια,
Υιώτα

katrine said...

Ένα θα πω!!
Η Τζαννή μας καθήλωσε. Δεν είναι τυχαία η "αγάπη των άλλων" για σένα Justine,γλυκιά μπονίτα.

Φιλιά με ζεστές καλημέρες:)))

Justine's Blog said...

Δεσποινάκι,
Βλέπεις είμαι διαρκώς στη γύρα τελευταία!

Justine's Blog said...

Ευούλα,
Πολυταξιδεμένη η Τζαννή μου έστω και νοερώς. Σου εύχομαι καλή ανάγνωση

Justine's Blog said...

Αγαπημένε μου Στράτο,
Εσείς οι φίλοι μου με κάνετε να νιώθω βασίλισσα. Κι αυτό είναι ανεκτίμητο. Σύντομα στην Αθήνα.
Φιλί

Justine's Blog said...

Αγαπημένο Μελισσάκι,
Ησουν η πρώτη που με διάβασες και είπες τον καλό σου λόγο. Στην αρχή ήμουν τόσο τρομαγμένη, έτσι συμβαίνει κάθε φορά που κυκλοφορεί ένα βιβλίο μου.
Χαίρομαι που πιστεύεις ότι είναι η καύτερη συγγραφική μου στιγμή. Πάντως, το ββλίο έχει κάνει κλίκ με τον κόσμο κι αυτό είναι μεγάλη ηθική ικανοποίηση!
Φιλί

Justine's Blog said...

Μαίρη μου,
Προσβλέπω στη συνάντηση για την υπογραφή του βιβλίου. Και γενικά για κουβέντες και λογάκια. Σύντομα εν Αθήναις.
Φιλί

Justine's Blog said...

Γιώτα αγαπημένη μου,
Πολύ χαίρομαι που θα σας έχουμε κοντά μας. Οσο για την ανάγνωση, θα συνεννοηθώ με το Σύλλογο που κάνει τη διοργάνωση και θα σου πώ. Σε ευχαριστώ για την ωραία σου προσφορά.
Φιλί

Justine's Blog said...

Κατρινάκι μου,
Χαίρομαι που σου άρεσε η Τζαννή μου. Είσαι η πιο γλυκειά μπονίτα!

pylaros said...

Αγαπητή μου Ιουστίνη,
Η πρωτότυπος ιδέα σου, να μας παρουσιάσεις το βιβλίο σου, (την ψυχή σου) μέσα από τα βλέμματα των φίλων σου της Μπλοκογειτονιάς αξίζει συγχαρητήρια, Ομολογώ δεν το έχω διαβάσει, αναμένω το καλοκαίρι στην Ελλάδα...

Πάντα με την εκτίμησή μου,
Γαβριήλ

Justine's Blog said...

Αγαπημέν Γαβρίλη,
Θα έχεις την ευκαιρία να το βρείς στο Σπίτι της Νισσύρου αυτή την άνοιξη. Οπότε θα ειδωθούμε απο κοντά.
Φιλιά

τα χνάρια said...

Ιουστίνη μου, τι ειν' τούτο;
Αχ, βρε κορίτσι! Σ' ευχαριστώ!
Χτύπα και καμιά καμπάνα, να παίρνω είδηση, τουλάχιστον!
Τώρα "κλέβω"! Συγχαρητήρια για τις κριτικές, προκαταβολικά!
Θα ξαναπεράσω! Εδώ μένουν! Είπαμε!
Φιλιά κι αγάπη και συγκίνηση!

Justine's Blog said...

Γλυκό Κατερινάκι,
Τα βίντεό σου μέ έχουν κατασυγκινήσει ξεδιπλώνοντας ένα ακόμη ταλέντο σου. Οσο για την ειδοποίηση, δε μπορώ να διαβώ το σπιτικό σου. Ολες οι πόρτες είναι κλείστές ή μάλλον δε βρίσκω το κλειδί τους.
Φιλί χιονισμένο

Penny said...

Οι πολλές υποχρεώσεις των τελευταίων ημερών (ανακαίνιση και συντόμως μετακόμιση στο δικό μου - πλέον - σπίτι) δεν μου επιτρέπουν να σε επισκέπτομαι συχνά.

Αυτή η ανάρτησή σου, όμως, Ιουστίνη μου στριφογύριζε στο μυαλό μου, καθώς ήθελα πάρα πολύ να απαντήσω. Και αυτό γιατί θα ήθελα να καταθέσω και τη δική μου άποψη για την «Αγάπη» σου, την οποία αγάπησα!

Για λόγους που δεν μπορώ να εξηγήσω, οι σχέσεις μου με την ελληνική λογοτεχνία δεν ήταν καθόλου καλή στις αρχές της ενήλικης ζωής μου. Ίσως γιατί τα αναγνώσματα που μου προτείνονταν τότε απείχαν αρκετά από τις προσωπικές μου προτιμήσεις. Σιγά σιγά - και με μπόλικο ψάξιμο - οι σχέσεις μας αποκαταστάθηκαν!

Ακόμα όμως μέχρι τώρα δεν μού προκαλούν καθόλου το ενδιαφέρον ιστορίες όπου διαπιστώνω τη μεγάλη αγωνία του συγγραφέα να εντυπωσιάσει με τη λογοπλασία του και τα ευφυολογήματά του.

Η γραφή της Ιουστίνης είναι ακριβώς το αντίθετο. Γραφή μαλακή, πηγαία λυρική, χωρίς προσπάθεια εντυπωσιασμού - μια αγνή κατάθεση ψυχής. Η φαντασία μου ενώθηκε με την πένα σου και ταξίδεψα χωρίς κόπο σε εποχές με δαντέλες, σε τόπους σκληρούς και άνυδρους, σε γειτονιές χωρίς συμπάθεια για τον πλησίον και σε σοκάκια με ζήλια και εκμετάλλευση.

Η «Αγάπη» σου με ξεκούραζε τα βράδια που επέστρεφα από τη δουλειά και με συντρόφευε κατά το δρόμο μου προς αυτήν.

Και αυτό ακριβώς θα ήθελα να σε ευχαριστήσω!

Τολμώ όμως να πω ότι θα προτιμούσα λίγες ακόμα σελίδες για την περίοδο που ακολούθησε την ασθένεια της Μαργαρίτας, μια μικρή παράταση στην ένταση δηλαδή. Αλλά αυτό είναι καθαρά προσωπικό γούστο...

ΥΣ: Από ό,τι έχω καταλάβει θα πρέπει να περιμένουμε και τη συνέχεια της ιστορίας, ε;