Αυτό το κλιπάκι είναι αφιερωμένο εξαιρετικά στα αγόρια που χώρισαν απο την πρώτη τους αγάπη.
"Και τί ζηταω, τι ζητάω, μια ευκαιρία στον Παράδεισο να πάω" της είπε κι εκείνη που ήξερε πως δεν ήταν ο Παράδεισος , τον εγκατέλειψε.
Κι εμείς αγαπήσαμε, έτσι ακριβώς κάναμε.
Τζουστινάκι
ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!
12 comments:
είναι οριστικό δηλαδή;
εντάξει κουλ και προπάντων δεν ακούμε λυπητερά τραγούδια, τα κάνουν όλα να φαίνονται βουνό!
φιλάκια
είναι οριστικό; καλά κουλ, δεν πειράζει και όχι στα λυπητερά τραγούδια τα κάνουν όλα να φαίνονται βουνό!
φιλιά
Χμ, σα να καταλαβα. Και νομιζω οτι εσυ εισαι πολυ ευαισθητη σε κατι τετοια. Φιλακια.
Όλοι στην πρώτη αγάπη, ζητάμε να πάμε στον παράδεισο, αλλά ο παράδεισος είναι μακριά...
Και περνούν τα χρόνια κι έρχονται καινούριες αγάπες και τότε, όπως μας λέει και οι Μάρω Βαμβουνάκη "Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο" και μας μένει μια γλυκιά ανάμνηση
και της πρώτης αγάπης, η πιο γλυκιά.
Φιλάκια πολλά Ιουστίνη μου
Οριστικό και αμετάκλητο. Κι όχι μόνο για εκείνον αλλά και για τον κολλητό του, που είναι λίγο πιό ευαίσθητος. Πήρε το αεροπλάνο και έφυγε για Ελλάδα ο άλλος. Ο δικός μας μπορεί να περιμένει μέχρι το τέλος Ιουλίου!
Δύσκολο πάντως, αλλά γλυκό να το βλέπεις στην καινούρια γενιά όπως ακριβώς στη δικιά μας, κι ας φαίνονται οι σχέσεις πιό χαλαρές!
Φιλί
Δεσποινάκι μου,
Δεν είμαι απλά ευαίσθητη. Μοιραζόμαστε τα πάντα κι έτσι παρακολουθώ όλη τη διαδικασία όχι μόνο για το δικό μου αλλά και για το φίλο του. Τελικά, τα αγόρια είναι ευαίσθητα, περνάνε πιό δύσκολα τις διάφορες φάσεις της ζωής απο τα κορίτσια.
Φιλί καυτό
Ιουλία αγαπημένη μου,
Πόσο σωστά βαλμένο απο τη Μάρω Βαμβουνάκη: Οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο κι εμείς στην κόλαση οταν είναι φρέσκος ο χωρισμός.
Πάντως, νάι γίνονται γλυκειά ανάμνηση κι ολα γιατρεύονται γιατί έρχονται άλλες αγάπες πιό μεγάλες και πιό δυνατές.
Ανταποδίδω τα φιλιά απο το πυρωμένο Μόντρεαλ με αγάπη
Όταν θα μιλάμε για αγάπες θα σκεφτόμαστε το Παραδεισο. Μα θα σκεφτόμαστε επίσης πως κάθε αγάπη είναι διαφορετική, άρα έχουμε πολλές πλευρές του Παραδείσου να ζήσουμε ακόμη. Αυτό είπα στο μεγάλο μου πριν λίγο καιρό.
...και τ αγόρια μας, θα συμφωνήσω μαζί σου΄Justinάκι είναι ευαίσθητα.
..μήπως εμείς??δεν είμαστε??
φιλάκια σιροπιαστα, καλημέρας
Κατρίν μου,
Πολύ όμορφα τα γράφεις, έχουν πολλές πλευρές του Παραδείσου να ανακαλύψουν ακόμη.
Πάντως, επειδή η εποχή είναι πιό κούλ,πιό εύκολη, πίστευα πως τα συναισθήματα των παιδιών ήταν λιγότερο έντονα.
Χαίρομαι που μας μοιάζουν αν και δε χρειάζεται πολλή ευαισθησία στη ζωη!
Φιλί
Κάποιες (οι) "ανακαλύπτουν" τον παράδεισο μετά τα πρώτα ....ήντα!
Οταν τα κλειδιά συχνά γίνονται τόσο ασήκωτα! Τι πικρή ανακάλυψη...
ΩΧ! αυτό το καρφί σε ποιούς ΄να απευθύνεται άραγε; Ο Παράδεισος μας περιμένει όλους και όλες, δέυτερη και τρίτη και τέταρτη φορά και πάντα!
Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία...
Post a Comment