Οι επόμενες μέρες

Αυτό το καλοκαίρι κυλούσε σα γάργαρο νερό στο Μόντρεαλ. Ο Αλέξανδρος εργαζόταν για πρώτη φορά κι εγώ είχα αποφασίσει να μείνω μαζί του στην πόλη να στηρίξω το εργαζόμενο νιάτο.

Είχα αρχίσει να γράφω το νέο μου πόνημα, το οποίο εξελισσόταν ομαλά. Τα πρωινά λοιπόν αγκαλιά με το γράψιμο (οι ομορφότερες στιγμές μου!) και τα μεσημέρια στην πισίνα της φίλης μου για κουβεντούλες περί ματαιοτήτων (κι αυτές υπέροχες!).

Ο καιρός ήταν απόλυτα καλοκαιρινός, το Μόντρεαλ έλαμπε κάτω από τον καυτό ήλιο. Ημουν περίπου ευτυχής. Με την παρέα περπατούσαμε και σκαλώναμε για δροσερό παγωτό στο γαλλικό καρτιέ καθημερινά.

Όμως, η μοίρα τάθελε αλλοιώς, μας πήρε τη χαρά . Η μητέρα αρρώστησε ξαφνικά κι έφυγε χωρίς να προλάβουμε τον τελευταίο αποχαιρετισμό. Όπως έχει πεί το Δεσποινάριον, αυτή η προοπτική είναι απλώς αναμενόμενη για μας που ζούμε στην ξενητειά. Δύσκολο να το αποδεχτείς, αλλά είναι δεδομένο, είναι απλά μαθηματικά. Όταν βρίσκεσαι στην άλλη όχθη του Ατλαντικού πώς να προλάβεις; Πώς να μαντέψεις για να επισπεύσεις ;

Ο θάνατος της μητέρας έκλεισε το κεφάλαιο που λέγεται νεότης. Όλα στροβιλίζονται στο νού , όλα περνούν υπό αμφισβήτηση σ’ αυτή την αρχέγονη σχέση μάννας-παιδιού. Όλα θα μπούν στη θέση τους όταν ξαναβρεθώ με το καλό στο Μόντρεαλ.

Προς το παρόν, ολοκληρώνω το διάλειμμά μου εν Αθήναις (όπου ήρθα για να συνοδεύσω τον Τέντ στο αεροδρόμιο). Ετρεχα σε διάφορα γραφειοκρατικά για να κλείσω χρονίζουσες υποθέσεις.

Χθές πήγα με τη Νίνα μου στο Golden Hall. Ηταν υπέροχα και δροσερά. Είχε και τρομερές εκπτώσεις. Χτύπησα τα φουστανάκια μου, τις τσαντούλες μου (για να μην ξεχνιόμαστε!). Βρήκα πως οι τιμές στα ευρωπαϊκά ρούχα ήταν εξαιρετικές. Ανακάλυψα κάποια καινούρια ισπανική μάρκα με ρούχα πολύ εξωτικά σε λογικές τιμές.
Επίσης, βρήκα πως ο Ferragamo στην Ελλάδα έχει τα πιο συντηρητικά παπούτσια ever και απογοητεύθηκα.

Πήρα και την κρεμούλα για τα χέρια από το Μάστικ Σπά. Δυστυχώς, η άλλη για τις πατουσίτσες δεν υπήρχε, αλλά εγώ θα της στήσω καρτέρι σε άλλο μαγαζί.

Υστερα πήγαμε για φαγάκι στο Mezzaluna που είχε εξαιρετική ιταλική κουζίνα. Παράγγειλα πένες με σπαράγγια και προσούτο, σάλτσα αλ ταρτούφο. Φανταστικό πιάτο, η πάστα ήταν αλ ντέντε. Το τιραμισού ήταν μέτριο, αλλά δεν πειράζει κι ας κρίνω τους σέφηδες από τα επιδόρπιά τους. Κλείσαμε με το Θάνο και τη Νίνα τη βραδυά πίνοντας μια παγωμένη μαστίχα Χίου. Το πιο απολαυστικό digestive.

Αυτές τις λίγες μέρες στην Αθήνα αναδιπλώθηκα, έβαλα σε τάξη τα συναισθήματά μου, έθεσα υπό έλεγχο τις συγκινήσεις. Τώρα είμαι έτοιμη να ξαναγυρίσω στη Λευκάδα να μείνω με τον πατερούλη μου, ο οποίος προσπαθεί να συνηθίσει τη νέα του ζωή.

Εκείνος θα γράφει τα απομνημονεύματά του κι εγώ θα συνεχίσω το μυθιστόρημα τσαλαβουτώντας πότε πότε στα τυρκουάζ νερά του νησιού μου.

Σας ευχαριστώ όλους για τα τρυφερά λόγια συμπαράστασης στο πένθος μου.

Τζουστινάκι σε επαναλειτουργία