So long γιαγιά Τασία και γιαγιά Ρωξάννη

Δυό αγαπημένα πρόσωπα, δυό λατρεμένες κυρίες της Ελληνικής Ομογένειας έφυγαν την περασμένη εβδομάδα αποχαιρετώντας τον κόσμο και το Μόντρεαλ, όπου βρέθηκαν μετανάστριες.

Πρόκειται για την Τασία Τσούκα και τη Ρωξάννη Τσατσούλη.

Η γιαγιά Τασία

Και οι δύο ήταν αγαπημένες φίλες της καρδιάς μου, παρότι μας χώριζε η απόσταση της ηλικίας. Η κυρία Τασία και η κυρία Ρωξάννη διάβαζαν τα βιβλία μου πρώτες , ήταν οι πιό αντικειμενικές μου κριτές, στην φιλαναγνωσία τους ακουμπούσε η ψυχή μου και τα έργα μου.

Την κυρία Τασία τη γνώρισα όταν μπήκα στην οικογένεια του γιατρού Γιώργου Τσούκα βαφτίζοντας τον βενιαμίν της οικογένειας , τον Φίλιππο Τσούκα. Με εντυπωσίασε εξ αρχής η αρχοντιά της, η νοικοκυροσύνη της, η αγάπη της  για την καθαριότητα και την τάξη.

Με εντυπωσίασε επίσης η προσωπικότητά της, τόσο προστατευτική για τα δυό αγόρια της, τις νύφες της και τα οκτώ εγγόνια της. Η ματιά της τα έπιανε όλα, η γρηγοράδα του μυαλού της ήταν σαν το τρέξιμο του αλόγου.

Κι  εφέτος σαν από τύχη, αποφάσισε να μου διηγηθεί την τραγική της ιστορία: πώς ήρθε στον Καναδά ερωτευμένη με τον άντρα της για να προσφέρουν ένα καλύτερο μέλλον στα αγόρια τους. Και πώς εκείνος δούλευε στις γούνες κι εκείνη έμενε στο σπίτι να περιποιείται την οικογένεια.

Και πως μια μέρα της έφεραν τα θλιβερά μαντάτα ότι ο λεβέντης άντρα της σκοτώθηκε σε ατύχημα. Μόνη της με την καρδιά του λιονταριού στάθηκε απέναντι στην απώλεια του συντρόφου της και την ανάγκη να γίνει μάννα και πατέρας για να μεγαλώσει τους γιούς της, το Γιώργο και το Χρήστο.

Η Τασία Τσούκα κατόρθωσε να πλάσει δυό γιατρούς, να τους παραδώσει στην κοινωνία και στην Ελληνική παροικία. Κατάφερε να γίνει ο πυλώνας της οικογενειάς της, παλεύοντας μόνη στον ξένο κόσμο με τη συμπαράσταση της οικογένειάς της.

Μένοντας στο σπίτι του Γιώργου και της Χαρίκλειας έζησε από κοντά το μεγάλωμα των εγγονών της με τα παιδιά του Χρήστου να βρίσκονται κοντά κάθε Σαββατοκύριακο και κάθε γιορτή και σχόλη. Η κυρία Τασία με την εξυπνάδα,την αξιοπρέπεια και τη σβελτοσύνη της έγινε το παράδειγμα για πολλές Ελληνίδες της δικής μας γενιάς.

Και παρά το γεγονός ότι χήρεψε τόσο νέα, δεν άφησε τον εαυτό της να παρασυρθεί στην παγίδα ενός άλλου γάμου, στάθηκε λαμπάδα αναμμένη δίπλα στα παιδιά, τις νύφες και τα εγγόνια της.Νιώθω τυχερή που τη γνώρισα και που στο τέλος της ζωής της ήμουν αρκετά κοντά της προσφέροντας αναγνώσματα όχι μόνο μέσα από τα δικά μου βιβλία, αλλά και από έτερα  βιβλία της ελληνικής λογοτεχνίας.

Εφυγε με το κεφάλι ψηλά, με αξιοπρέπεια όπως ταίριαζε στην ιδιοσυγκρασία της. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα την σκεπάζει.

Η γιαγιά Ρωξάννη

Η κυρία Ρωξάννη ήταν μητέρα του Νίκου Τσατσούλη και πεθερά της αδελφής μου Μαίρης Τσατσούλη. Με πλησίασε πρώτη φορά στην εκκλησία του Αη Γιώργη, πριν ακόμη γίνω φίλη με τα παιδιά της και μου είπε ότι της άρεσε ο ελληνικός μου τρόπος, η γάργαρη γλώσσα μου, η κοφτή κριτική μου στο ραδιόφωνο.

Κι εγώ την ερωτεύτηκα με μιάς αυτή την ψηλή δυναμική γυναίκα με το πληθωρικό χαμόγελο, τη μπάσα φωνή και το υπέροχο παράστημα. Λίγα χρόνια αργότερα είχα την ευκαιρία να την γνωρίσω προσωπικά στο σπίτι της Μάιρης και του Νίκου και να μιλήσουμε επι παντός ελληνικού.

Το πλούσιο μέταλλο της φωνής της, τα μεγάλα αμυγδαλωτά μάτια της, η περηφάνεια για κάθε τι ελληνικό και προπάντων γιά το σπίτι της Βουλιαγμένης θα μείνουν χαραγμένα πάντα μέσα μου. Η γιαγιά –Ρωξάννη δεν έβλεπε την ώρα να έρθει η άνοιξη για να δραπετεύσει στο βασίλειό της, που βρίσκεται εν μέση Βουλιαγμένη αττενίζοντας την πλατιά γαλάζια θάλασσα.

Αισθάνομαι ευλογημένη γιατί τούτα τα τελευταία Χριστούγεννα έτυχε να βρεθούμε οικογενειακώς στο σπίτι της Μαίρης και του Νίκου Τσατσούλη. Εκεί ήρθε η γιαγιά Ρωξάννη σε μια ανάπαυλα από το νοσοκομείο, όπου σήκωνε το σταυρό της ασθένειάς της. Ηρθε αποκαμωμένη από το σαράκι που της κατέτρωγε το σώμα και το νού.

Κι εγώ της χάρισα το τελευταίο μου βιβλίο «Ερωτας στην Ομίχλη». Ηταν τόσο ευτυχισμένη που το κρατούσε, με ευχαριστούσε κάθε λεπτό που σκέφθηκα να της το φέρω. Ο γιός της ο Τζίμμης μου είπε ότι το φυλλομετρούσε στο κρεβάτι του πόνου της, η Μαίρη το μάζεψε και το έβαλε με τις πολύτιμες αναμνήσεις της γιαγιάς Ρωξάννης.

Αισθάνομαι ανάλαφρα γιατί η γιαγιά Ρωξάννη είχε ως παραμυθία στο νοσοκομείο ένα δικό μου πόνημα, γιατί κατόρθωσα να δώσω μια μικρή χαρά την ξοφλημένη της ζωή εκεί κατά το ύστατο σημείο της αναχώρησής της.

Η γιαγιά Ρωξάννη φέτος δεν θα ετοιμάσει τις βαλίτσες της για το ταξίδι στην Ελλάδα και η Βουλιαγμένη δεν θα λάμψει από το βλέμμα και το γάργαρο γέλιο της. Το διαμέρισμα θα γεμίσει από τις φωνές των παιδιών και των εγγονών της, μα εκείνη θα τους βλέπει από ψηλά και θα γνέφει χαιρετίσματα.

Εις το επανιδείν γιαγιά Ρωξάννη, που ανελήφθης εις ουρανούς μια λαμπρή μέρα του χειμώνα. Ποτέ δεν θα σε ξεχάσω  γιατί έλαμψες στη ζωή μου με τη ζωντάνια σου και την  αυθεντικότητά σου!

So long!