Νεροποντή στην Αθήνα

 

Το θυμάμαι σα νάναι σήμερα. Κι όμως ήταν τον Οκτώβριος του σωτηρίου έτους 1977, που βρέθηκα φοιτήτρια στην Αθήνα. Και είχαμε πιάσει ένα διαμέρισμα στο Νέο Κόσμο, Λυσιμαχίας 3 και Καλλιρρόης γωνία. Στην καρδιά του νέφους, κάτω απ΄την Ακρόπολη όμως.

Ηταν από τις πρώτες μέρες στην Αθήνα κι εγώ περίμενα τον ήλιο της να μεσουρανεί. Αλλά όχι, αποφάσισε να βρέξει. Κι έρριξε μια νεροποντή σχεδόν τραγική, Θυμάμαι που κοιτούσαμε με τον Αποστόλη και τη μαμά έξω απ΄το τζάμι και δεν το πιστεύαμε πως οι ουρανοί έχυναν στα σπλάγχνα τους με ορμή πάνω στην πόλη.

Η γέφυρα της Καλλιρρόης προς τη Συγγρού είχε πλημμυρίσει. Τα αυτοκίνητα είχαν κολλήσει και οι οδηγοί πάλευαν να βγούν ζωντανοί από εκεί μέσα. Ο ξάδελφός μου ο Κώστας που ήταν ο τολμηρότερος κατέβηκε και βοηθούσε τους οδηγούς να βγούν ή να ξεκολλήσουν τα οχήματά τους. Του έδωσαν χαρτζιλίκι κι εκείνος ήρθε περήφανος να μας το αναγγείλει.

Η βροχή δεν έλεγε να σταματήσει, μια οργισμένη βροχή σαν αυτή που πλημμύρισε την πόλη σήμερα.

Η μέρα εκείνη μέτρησε πνιγμένους στην Αθήνα, μπορεί να έφτασαν τους δέκα.

Την άλλη μέρα ο ήλιος βγήκε ολόλαμπρος στον ουρανό. Η γή είχε ρουφήξει όλο το νερό, είχε προλάβει να στεγνώσει. Τίποτε δεν θύμιζε το  χθες!

Τζουστινάκι