Στερνός αποχαιρετισμός στον Πατερούλη

Αγαπημένε μου πατέρα, ή πατερούλη όπως σε αποκαλούσα πάντα,

Σήμερα ζούμε το στερνό αποχαιρετισμό επ’ ελπίδι αναστάσεως, όπως μας δίδαξες εσύ και η θρησκεία μας. Ζούμε το τέλος του σώματος και την ανάσταση της ψυχής. Ζούμε την κάθοδο περιμένοντας  το ραντεβού με την αιωνιότητα.

Υπήρξες φάρος όχι μόνο για μας στη στενή σου οικογένεια αλλά για όλους τους ενορίτες σου στο ναό.Εδώ σ’ αυτό το ναό που εσύ αποχαιρέτησες και παρηγόρησες τόσους ανθρώπους, εδώ σου λέμε το στερνό αντίο. Εδώ στους Αγίους Αναργύρους που μας μεγάλωσες λουσμένους στην αγάπη και τον ουμανισμό, εδώ αναχωρείς για να σμίξεις ως σώμα με τον πηλό και ως πνεύμα με τους αγίους.

Υπήρξες ένα φωτεινό πλάσμα χωρίς αγκυλώσεις, γεμάτο όνειρα, φώς και αισιοδοξία μέχρι το τέλος. Ενας ξεχωριστός υπηρέτης του Θεού και των ανθρώπων. Ενα λαμπρό πνεύμα ποτισμένο με γενναιοδωρία και συγχώρεση.Ο  ιερέας μιας ενορίας που πάντρεψε, βάφτιςε, εξομολόγησε, αποχαιρέτησε ανθρώπους με εκείνη τη γλυκειά κοντράλτα φωνή, αυτήν που πάντα θα αντηχεί στη Λευκάδα κάθε Μεγάλη Παρασκευή, Κάθε Ανάσταση, κάθε γιορτή κι ας λείπεις.

Εσύ αναχωρείς αλλά πισω μένει η υπέροχη τρυφερή ιστορία σου και το πολυδιάστατο έργο σου:

Το νήμα της ζωής του Νίκου Φραγκούλη, ξεκινάει από την ορεινή και απόμακρη Εγκλουβή. Εκεί γεννήθηκε ο πρωτότοκος γιός της οικογένειας Νίκος από τον Κωνσταντία Φραγκούλη και τον Απόστολο Φραγκούλη το 1929.


Από μικρός επέδειξε τρομερό ζήλο για τα γράμματα, δουλεύοντας παράλληλα και στις αγροτικές δουλειές του χωριού. Μετά το δημοτικό , μεταφέρθηκε στη Λευκάδα για τις γυμνασιακές σπουδές του, νοικιάζοντας ένα δωματιάκι σε αστικό σπίτι της πόλης. Το όνειρό του ήταν να υπηρετήσει την κοινωνία από τη θέση του ιερέως, αυτό ήθελε να πετύχει στη ζωή του.


Ο πόλεμος τον ανάγκασε να διακόψει το γυμνάσιο αλλά αργότερα στο στρατό παρακολούθησε νυχτερινό σχολείο ολοκληρώνοντας τον κύκλο της μέσης εκπαίδευσης. Επόμενος σταθμός του ήταν οι δίχρονες θεολογικές σπουδές στο Ανώτερο Εκκλησιαστικό Φροντιστήριο της Πάτρας, όπου γνωρίσθηκε με τον μελλοντικό κουνιάδο του Νίκο Κακαβούλη, γιό του πρωτοσύγγελου παπα-Κώστα Κακαβούλη.


Μέσω του συμφοιτητή του γνώρισε τη Μαρία Κακαβούλη, η οποία τον γοήτευσε με την ομορφιά της. Τη ζήτησε σε γάμο αμέσως μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του και πρίν χειροτονηθεί σε διάκονο. Ο γάμος έγινε με συνοπτικές διαδικασίες το 1956 και σύντομα μετά ο Νίκος χειροτονήθηκε σε διάκονο και παπά το 1957 από τον Μητροπολίτη Λευκάδας κυρό Δωρόθεο.


Ο πρώτος διορισμός του νεαρού παπα-Νίκου ήταν στο πατρικό χωριό της Εγκλουβής. Η Μαρία στην αρχή τρόμαξε με την προοπτική να πάει να ζήσει σε ένα ορεινό χωριό, όπου δεν γνώριζε κανένα. Αλλά η αίσθηση του καθήκοντος ήταν δυνατότερη από τις επιθυμίες της νεαρής γυναίκας.


Τον χρόνο που έζησε εκεί ξεδίπλωσε τη ζεστασιά του χαρακτήρα της κατακτώντας τους συγγενείς και συγχωριανούς της, που τη λάτρεψαν σα δική τους κόρη.


Το 1957 ο παπα-Νίκος διορίσθηκε ως εφημέριος στην ενορία των Αγίων Αναργύρων στη Λευκάδα. Εκεί η Μαρία γέννησε τον πρωτότοκο γιό της Αποστόλη Φραγκούλη. Αποχαιρέτησε το χωριό αλλά η καρδιά της έμεινε δεμένη για πάντα στα ορεινά, γι αυτό το σπίτι της πλημμύριζε καθημερινά από τους αγαπημένους της Εγκλουβησάνους.


Το 1959 ήρθε στη ζωή της η πρώτη κόρη της οικογένειας Ιουστίνη και το 1962 η οικογένεια συμπληρώθηκε με την γέννηση της Κωνσταντίνας.


Ο παπα-Νίκος υπηρέτησε ως εφημέριος στο ναό των Αγίων Αναργύρων από το 1957 έως το 2009 οπότε αποχώρησε ως συνταξιούχος. Λάτρεψε τους ενορίτες του και βοηθησε στην ανακαίνιση  έξι εξωκκλησίων, όπως αρέσκεται να αναφέρει συχνά. Η μεγάλη του αγάπη υπήρξε το εξωκκλήσι της Αγίας Μαρίνας, το οποίο έχτισε από την αρχή μαζί με ένα όμορφο κελί, ποτίζοντας με θρησκευτική ευλάβεια τον κήπο του και μεγαλώνοντας δενδρύλλια και λουλούδια.


Επίσης με τη συμπαράσταση συγχωριανών του αναδόμησε το μικρό ναϊσκο του Αγίου Δονάτου στην ορεινή περιφέρεια της Εγκλουβής αναβιώνοντας το πανηγύρι του Αγίου στις 7 Αυγούστου και την ευλογία της φακής, που παράγεται εκεί στα χωράφια του οροπεδίου γύρω από τους Βόλτους.


Ο παπα-Νίκος υπήρξε διευθυντής του Γηροκομείου Λευκάδας από το τέλος της δεκαετίας του 70, οπότε ο ιδρυτής μακαριστός Μητροπολίτης Δωρόθεος του είχε αναθέσει τα ηνία. Δούλεψε με ήθος και συνέπεια για να χαρίσει όμορφες στιγμές στους μοναχικούς γέρους της Λευκάδας.


Εδωσε μεγάλες γραφειοκρατικές μάχες για να λάβει την άδεια ανέγερσης της νέας πτέρυγας, η οποία μετά από εράνους και με την επιδεικτική αποχή της Ελληνικής πολιτείας ολοκληρώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 90. Οπως είχε ομολογήσει ο τότε υφυπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας Θεόδωρος Κοτσώνης σε ιδιωτικό διάλογο μαζί μου, το κόστος της οικοδόμησης του Γηροκομείου Λευκάδος κόστισε το ένα τέταρτο από τον προϋπολογισμό ενός ανάλογου οικοδομήματος του Δημοσίου.


Ο παπα-Νίκος αποχώρησε από το τιμόνι του Γηροκομείου το 2004 αφού είχε ανεγείρει και θέςει σε λειτουργία το ίδρυμα. Ποτέ δεν έπαψε να επισκέπτεται τα αγαπημένα γεροντάκια του όταν του το επέτρεπαν οι συνθήκες.


Ο παπα-Νίκος και η Μαρία , ήταν σπουδαίοι στο κοινωνικό καθήκον αλλά  είχαν θέσει σε προτεραιότητα την οικογένειά τους. Ο πατέρας ήταν ακοίμητος φρουρός και εμπνευστής της παιδείας και η μάννα ήταν γυναίκα του σπιτιού που φρόντιζε για το νοικοκυριό, την ωραία εμφάνιση των παιδιών και το νοστιμότατο φαγητό.


 Ο παπα- Νίκος ήταν ένας εφημέριος με ατζέντα να υπηρετεί την Εκκλησία του, τους ενορίτες και το Γηροκομείο αργότερα. Τέλεσε το καθήκον του επαρκώς μοιράζοντας αγάπη και συγχώρεση στους ανθρώπους.


Οι δυό γονείς μας μεγάλωσαν με μια βαθειά Χριστιανική και ουμανιστική θεωρία χωρίς αγκυλώσεις, απαγορεύσεις και ενοχές. Μας έπλασαν πολίτες του κόσμου, χαρίζοντάς μας ελευθερία στις επιλογές της ζωής.


Ημασταν μια ευτυχισμένη οικογένεια, ώσπου η ασθένεια χτύπησε την πόρτα της Κωνσταντίνας μας στις αρχές του 2004. Ο θάνατός της μας παρέσυρε στην αθεράπευτη δυστυχία της απώλειας. Η μάννα μας έφυγε το 2010 χτυπημένη από τον πόνο του θανάτου της μικροκόρης της. Το χαμόγελο δεν γύρισε ποτέ στα χείλη της από τότε που η γή αγκάλιασε το άψυχο σώμα της Κωσνταντίνας μας.


Ο πατέρας μας, γαλήνιος αποδέκτης της πραγματικότητας, πίστευε σθεναρά πως όλα είναι κατευθυνόμενα από το Θεό. Ζούσε μέχρι πρόσφατα στη γειτονιά της οδού Μιχαήλ Σκένα στη Λευκάδα, υπηρετώντας την εκκλησία του και τους ανθρώπους. Του έλειψε βαθιά και αναπόδραστα η αγαπημένη πρεσβυτέρα του και η μικρή του κόρη Κωνσταντίνα . Συχνά απέτιε τρισάγια μνήμης στις αγαπημένες απούσες εκεί στο Νεκροταφείο Λευκάδας.


Ο Αποστόλης κι εγώ νιώθουμε τυχεροί που που ανατραφήκαμε σε αυτό το περιβάλλον της αγάπης και της προσφοράς κι ευγνωμονούμε τους γονείς μου για όσα μας πρόσφεραν με την γενναιοδωρία και την αγαθοσύνη της υπέροχης ψυχής τους.

Θα μας ακολουθεί η γεύση του περγαμότου που μας καθάριζες στα σχολικά διαλείμματα, θα μας συντροφεύουν οι μέρες που ερχόσουν με τα αδιάβροχα να μας πάρεις απο την τάξη  να μη βραχούμε, θα μας ρένουν οι λέξεις και ο αριθμοί που με τόση μαστερία μας δίδαξες, θα ζούμε με τους ήρωες των μεγάλων έργων της λογοτεχνίας που εσύ έφερες στη ζωή μου. Θα αναθυμόμαστε τις επισκέψεις στη Δημόσια Βιβλιοθήκη της Λευκάδας για δανεισμό βιβλίων, τις βόλτες στην Κουζούντελη για ένα υποβρύχιο, τα παιχνίδια στο λούνα παρκ.

Πατέρα τώρα σε χαιρετώ, είμαι γενναία, βλέπεις.

 Μαζί σε χαιρετάει η Εγκλουβή όπου γεννήθηκες, έτρεξες, έπαιξες, μεγάλωσες με γυμνά πόδια πατώντας πάνω σε κοφτερές πέτρες. Σε χαιρετάει ο Σύβρος της Μαριώς σου, που τον αγκάλιασες σα δεύτερη πατρίδα. Σε χαιρετάει η Λευκάδα που της στάθηκες και σου στάθηκε σαν μια μεγάλη ευκαιρία στη ζωή και στο καθήκον.

Σε χαιρετούν τα εγγόνια σου , ο Αλέξανδρος και ο Νικόλας που τα έπλασες με την αγαπητικό σου λόγο, σε χαιρετούν η νύφη σου η Εφη και ο γαμπρός σου ο Θοδωρής, που τους υποδέχτηκες στην οικογένεια σαν παιδιά σου.

Τώρα δε μας μένει παρά να περιμένουμε. Περιμένουμε να σμίξουμε κάποτε στο άϋλο μέλλον, όπως μου υποσχέθηκες απο την πρώτη μέρα που άρχισες να μας μιλάς για τη θρησκεία της Αγάπης και της Αθανασίας.

Εσύ πάς «ένθα απέδρα πάσα οδύνη, λύπη και στεναγμός». Κι εμείς μένουμε πίσω να θρηνούμε το τέλος της ιστορίας μας. Εμείς, ο Αποστόλης κι εγώ, ειμαστε πλέον το παρελθόν,  εσύ μαζί με τους υπόλοπους απόντες είστε το διηνεκές παρόν.

Πατέρα, να ξέρεις ότι είμαι σάρξ εκ της σαρκός σου, πνεύμα εκ του πνεύματός σου. Πατέρα σ’ αγαπώ και θα μου λείψεις. Καλό ταξίδι εύχομαι και χαιρετίσματα στην Πεταλούδα και τη μαμά.

Μην μας ξεχάσεις. Να μας σκέφτεσαι απο ψηλά!

Το αστραφτερό σου χαμόγελο, το χιούμορ σου, η ευρύτητα του πνεύματός σου, η κοφτερή ματιά σου θα γλυστρουν από τις μνήμες στους δρόμους της Λευκάδας όπου άφησες για πάντα το στίγμα σου.

Μέχρι να ξαναβρεθούμε

Η δική σου Ιουστίνη