Ο Υιικός Αποχαιρετισμός

 

 

Ο αποχαιρετισμός απο το Σπύρο Αρβανίτη, που υπήρξε παιδί του ιερού του παπα-Νίκου Φραγκούλη στο ναό των Αγίων Αναργύρων, υπήρξε ίσως η πιό συγκινητική και γνήσια στιγμή κατά την εξόδιο ακολουθία.

 

Μεγαλωμένος και αναθρεμμένος πλάι στον πρωτοπρεσβύτερο παπα- Φραγκούλη που τον καθοδήγησε σα δεύτερος πατέρας, ο Σπύρος Αρβανίτης, διευθυντής του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Λευκάδας σήμερα, ξεδιπλώνει τις αρετές του μέντορά του:

 

"Ως ενορίτης του Ιερού Ναού των Αγίων Αναργύρων, είχα την ευτυχία να γνωρίσω τον εκλιπόντα πατέρα Νικόλαο Φραγκούλη, από τα πρώτα παιδικά μου χρόνια, που λίγο πολύ συνέπεσαν με τα πρώτα χρόνια του ιδίου στη θέση του εφημερίου της ενορίας μας, την οποία και υπηρέτησε επάξια επί 57 συναπτά έτη.

Υπήρξα ένα από τα παιδιά στο Ιερόν και ο εκλιπών υπήρξε κατηχητής μου και εξομολόγος. Τι να πρωτοθυμηθώ!

Την ευλάβειά του ως λειτουργού του Υψίστου, τον σεβασμό και εκτίμηση που απέπνεε, την απαράμιλλη καλοσύνη, τη στοργή και αγάπη του, που όλα αυτά μαζί και πολλά άλλα αποτελούσαν αδάμαντες που συγκροτούσαν τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά του?

Την αμέριστη συμπαράστασή του σε κάθε αναξιοπαθούντα και πενθούντα, εμού συμπεριλαμβανομένου, όταν στην ηλικία της 6^ης δημοτικού αιφνιδίως έχασα τον πατέρα μου και ο οποίος μου συμπαραστάθηκε σαν ένας δεύτερος πατέρας?

Τις ακολουθίες των σαρακοστών του Δεκεμβρίου των χρόνων εκείνων, τα λεγόμενα 40ρια, όπου στις 5 χαράματα, πολύ πριν «αλέκτωρ φωνήσαι», μέσα στην ησυχία του λευκαδίτικου δεκεμβριάτικου ξημερώματος, που την τάραζε μόνο ο υπόκοφος ρόχθος του ανταριασμένου Ιόνιου, καθώς αντιπάλευε το αγριόπλακο της Γύρας, η εκκλησία μας ήταν ανοικτή και αντηχούσε σ’ αυτήν η θεία φωνή του λειτουργού της, καθώς συντελούνταν μέσα σε μια κατανυκτική προχριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα, η θεία μυσταγωγία, της οποίας μέτοχοι είμαστε οι  λίγες ψυχές που είχαμε την επιθυμία να στερηθούμε λίγες ώρες πρωινού ύπνου για να την απολαύσουμε…

Τι να θυμηθώ από τη θεσπέσια φωνή του? Τον Αγιασμό των υδάτων των Θεοφανείων με το «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου κύριε», την Μεγάλη εβδομάδα με τις παλλόμενες φοβερές καταγγελτικές ριπές των «Ουαί υμίν γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί», το χαρμόσυνο «Δεύτε λάβετε φως» της Ανάστασης στον προαύλιο χώρο του ναού μας ή την εκφραστικότητα της απόδοσης της επακολουθούμενης χρυσοστομικής ρήσης «Ο άδης φησίν επικράνθη συναντήσας σοι κάτω»?

Θα σταθώ στα ανυπέρβλητα Εγκώμια της Μεγάλης Παρασκευής. Ο άφθαστος μελωδός με την γλυκιά και αισθαντική φωνή, το αηδόνι της τοπικής μας εκκλησίας, ψάλλοντας το  «Αι γενεαί πάσαι» και το «Έραναν τον τάφον» μας μετουσίωνε και οι στιγμές του θεϊκού πάθους αποκτούσαν μια υπερκόσμια αίσθηση, η ηχώ των οποίων θα αντηχεί μέσα μας μέχρι την τελευτή του βίου μας. Νιώθουμε πραγματικά ευλογημένοι όσοι επί πολλά χρόνια απολαύσαμε ως εκκλησίασμα, με την μελωδική φωνή του πατρός Νικολάου τους εκκλησιαστικούς αυτούς ύμνους και πολλούς άλλους, όπως τα υπέροχα μινόρε της εκτενούς, με αποκορύφωμα το «Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών», που μαζί με τη θαυμαστή επτανησιακή τετραφωνία της χορωδίας του ιεροψάλτη μας Πάνου Ορφανού και των λοιπών μελών και συντελεστών της, έδεναν με τέλεια αρμονία και μας απογείωναν και μας μετέφεραν κάθε φορά στους θείους χώρους της Ουράνιας Εκκλησίας, μετατρέποντάς μας σε ακροατές χορού επουρανίων υμνωδούντων αγγέλων!

Ο εκλιπών υπήρξε ένας των αρίστων λειτουργών του Υψίστου. Εγκρατής και ευσυνείδητος, συνδύαζε τη σοβαρότητα του ιερατικού του σχήματος με την απλότητα, την ευπροσηγορία την καλοσύνη, την πραότητα και την αγάπη.

Ως κατηχητής μας, απέπνεε ευγένεια και γλυκύτητα, με τον κατηχητικό του λόγο.

Ως εξομολόγος ενέπνεε σεβασμό με τις σοφές και μεστές συμβουλές του.

Ως εφημέριος του οίκου τούτου, αναδείχθηκε σε υπερβάλλοντα βαθμό δραστήριος και εργατικός, αφήνοντας πίσω του σπουδαίο έργο.

Ανάλωσε τις δυνάμεις του, μεταξύ άλλων και στον ευτρεπισμό και ευπρεπισμό του ναού μας και την αποκατάσταση του κατεστραμμένου από τον σεισμό του 1948 καμπαναριού του. Φέρνω στο νου μου την πρώτη και μεγάλη ανακαίνιση των Αγίων Αναργύρων, των αρχών της 10ετίας του 60, η οποία ανέδειξε τον ναό και αποκάλυψε την επένδυση του τέμπλου του με φύλλα χρυσού. Έργο πραγματικά σπουδαίο.

Μια από τις έγνοιές του, στα πρώτα χρόνια της ιερατείας του, ήταν η αποκατάσταση των ενοριακών μας παρεκκλησίων. Έτσι με κόπο και μόχθο συντελέστηκε η ανοικοδόμηση του κατεστραμμένου από τον σεισμό του 1948 Ιερού Ναού του Αγίου Ιωάννου Προδρόμου, η επισκευή του Ιερού Ναΐσκου του Αγίου Βασιλείου στη συνοικία  Πουλιού, η ανακατασκευή  του Ιερού Ναού της Αγίας Μαρίνας με τα κτιριακά παρακολουθημάτων του, η ανοικοδόμηση του ναΐσκου του Αγίου Βησσαρίωνος. Έργα σπουδαία και λίαν αναγκαία.

Ως Διευθυντής επί σειράν ετών και υπεύθυνος της λειτουργίας του Γηροκομείου της Ιεράς Μητροπόλεώς μας, εκτέλεσε πανθομολογουμένως άριστα τα καθήκοντά του, ασκώντας ορθή και χρηστή διοίκηση.

Ως οικογενειάρχης -το άφησα τελευταίο- ο εκλιπών ανέδειξε μιαν άριστη οικογένεια. Απέκτησε με την πρεσβυτέρα Μαρία τρία παιδιά που ευτύχησε να τα δει αναγνωρισμένους, διαπρεπείς επιστήμονες και χρηστούς ανθρώπους, πραγματικά κοσμήματα της κοινωνίας μας, τον Αποστόλη, την Ιουστίνη και το στερνοπαίδι του, την ατυχή -φευ- Κωνσταντίνα, το νήμα της ζωής της οποίας τόσο πρόωρα κόπηκε, προξενώντας του πόνο αφόρητο και οδύνη ανείπωτη, όπως ανείπωτη θλίψη του προξένησε και η αποδημία της πρεσβυτέρας Μαρίας που επακολούθησε, δυστυχίες, που όμως τις υπέμεινε αγόγγυστα, με αληθή ιώβειο υπομονή, εγκαρτέρηση και δύναμη, την οποία αντλούσε από Τον νεκρών και ζώντων την εξουσίαν έχοντα.

Ο εκλιπών αγαπούσε πολύ την ενορία του και τους ενορίτες του, του οποίους πρόσεχε «ως η όρνις τα στρουθία αυτής» και αυτοί πάντοτε τον περιέβαλαν με αγάπη και αφοσίωση και του συμπαραστέκονταν στην κάθε δύσκολη στιγμή του.

Ευτυχώς, η ύστατη πικρία της ζωής του, μετατράπηκε σε ανυπέρβλητη χαρά, που του προξένησε η τοποθέτηση διαδόχου εφημέριου στην ενορία των Αγίων Αναργύρων, την οποία πιστά υπηρέτησε και υπερβαλλόντως αγάπησε. Την χαρά του συμμεριστήκαμε όλοι ανεξαιρέτως, ενορίτες και μη και ευχαριστούμε θερμά γι’ αυτό, τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας.

Αγαπημένε μας εφημέριε της ενορίας μας, αείμνηστε παπά Νίκο. Εμείς οι ενορίτες σου κι όχι μόνο, που τόσο σε αγαπούσαμε και σε εκτιμούσαμε, σήμερα, που βρίσκεσαι ενώπιόν Του, καταθέτουμε προς Αυτόν διαπρυσίως την ομολογία μας: Κύριε, ο εκλιπών Σε ἐδόξασε ἐπὶ τῆς γῆς, τὸ ἔργον ἐτελείωσε ὃ δέδωκας αυτώ ἵνα ποιήσει.    

Επαξίως και επιτυχώς.  Άξιος."

 

Σπύρος Αρβανίτης

Συμβολαιογράφος

Αντιπρόεδρος  Πνευματικού Κέντρου

Δήμου Λευκάδος