Η Σταυρούλα και το Τείχος της Αγάπης!

Εφυγε η Σταυρούλα, η αδελφή του Νίτση, μια ακόμη αγαπημένη φίλη της οικογένειας και προπαντός συνεργάτιδα του πατερούλη. Ναι, η Σταυρούλα απο την πρώτη νεότητά της δούλεψε με πάθος στην εκκλησία των Αγίων Αναργύρων αποτελώντας τον δημιουργικό πυρήνα της ομάδας που λεγόταν «ενορίτισσες».

Ο πατερούλης επί μισό αιώνα είχε γύρω του αυτές τις υπέροχες γυναίκες, τις ενορίτισσες που πρόσφεραν στην εκκλησία την αγάπη τους με μια πρωτόγνωρη αυτοθυσία, αποτελώντας τους ακρογωνιαίους λίθους της μικρής ενοριακής κοινωνίας μας.

Η Σταυρούλα υπήρξε ανέκαθεν μέρος της ζωής της εκκλησίας και κατ΄επέκταση της δικής μας ζωής. Δυναμική και καλοχτισμένη πρόσφερε όλα τα χρόνια της νεότητας και της ωριμότητάς της απο το περίσσευμα της αγάπης της, πιστεύοντας βαθιά στη Χριστιανοσύνη, την αλληλεγγύη και την αυταπάρνηση.

Τη θυμάμαι με τα κατσαρά μαλλιά της, πάντα ατίθασσα να μας επισκέπτεται στο σπίτι τα απογεύματα του Σαββάτου για να φέρει το πρόσφορό της. Τη θυμάμαι να βοηθάει τον πατερούλη στο μοίρασμα των δεμάτων για τους άπορους των Χριστουγέννων και του Πάσχα. Να τρέχει σε κάθε σπίτι με πόνο ή ανέχεια για να προσφέρει αφιλοκερδώς τη βοήθειά της.

Τη θυμάμαι να  προσέχει τα κεράκια στο μεγάλο προκυνητάρι κρυμμένη από πίσω με διακριτικότητα, να περιμένει ένα νεύμα του πατερούλη για να τρέξει να ανταποκριθεί στο κάλεσμά του, να τον βοηθάει στα δύσκολα όταν η καντηλανάφτισσα ή ο νεωκόρος δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν.

Ηταν εκεί με τις υπόλοιπες ενορίτισσες στο στόλισμα του Επιταφίου, ήταν παρούσα στο δέσιμο των βαγιών, ήταν πρωταγωνίστρια στη κατασκευή των στεφάνων που στόλιζαν με χίλια δυό λουλούδια τις εικόνες των Αγίων κατά τις εορτές τους.

Η συμμετοχή της στο εκκλησιαστικό γίγνεσθαι κορυφωνόταν κάθε χρόνο στην εορτή του Αγίου Δονυσίου, καθώς γιόρταζε ο αδελφός της ο Νίτσης (απο το Διονύσης) ο θρυλικός φωτογράφος της Λευκάδας, τον οποίο λάτρευε και στήριζε σε κάθε στιγμή του. Εκεί έδινε το κέλευσμα της λιτανείας, που φρόντιζε η ίδια μέχρι την τελευταία της λεπτομέρεια, καταθέτοντας το σεβασμό της προς τον Αγιο και αλλά και την αγάπη προς τον αδελφό της.

Η Σταυρούλα άργησε να παντρευτεί, ίσως απο τον μεγάλο της ζήλο και την αφοσίωσή της στην εκκλησία. Κι όταν παντρεύτηκε έφερε σιγά-σιγά τον σύζυγό της στην ενορία κάνοντάς τον μέρος της μεγάλης αγκαλιάς των Αγίων Αναργύρων.

Ο πατερούλης τη λάτρευε και μπορούσε να την εμπιστευθεί σε όλα. Ηταν άνθρωπος που αναλάμβανε πρωτοβουλίες και τις διεκπεραίωνε. Ηταν αυτό που λέμε αποτελεσματική οντότητα στον πυρήνα των πολλαπλών δραστηριοτήτων της ενορίας μας.

Εγώ την αγαπούσα περισσότερο και την ένιωθα πιό κοντινή μου καθώς ήταν η αγαπημένη θεία της συμμαθήτριάς μου, της Νανάς Αραβανή. Η Νανά ερχόταν στο σχολείο με τα κομμάτια κέικ που μοσχομύριζαν μανταρίνι και κανέλα, καμωμένα απο τη χρυσοχέρα της θεία, τη Σταυρούλα. Εδώ να σημειώσω ότι η Σταυρούλα είχε αδελφή και την κομμώτρα Λεβέντω, μητέρα της Νανάς.

Ετσι πέρασαν τα χρόνια με τη Σταυρούλα να έχει γίνει αναπόσπαστο μέλος της οικογένειάς μας. Κι όταν έφυγε για την αιώνια γειτονιά η αδελφή μου η Πεταλούδα, η Σταυρούλα συμπαραστάθηκε στους γονείς μου με όλα της τα μέσα. Τους αγκάλιαζε με την καθημερινή παρουσία της στο σπίτι επί μήνες, τους παρηγορούσε για τη μεγάλη απώλεια.

Θυμάμαι με συγκίνηση να τη συναντώ στο νεκροταφείο όπου φρόντιζε τον τάφο του συζύγου και των συγγενών της. Και μου υποσχέθηκε πως πάντα θα άναβε το καντήλι της Πεταλούδας μου, πως ποτέ δεν θα την άφηνε χωρίς τη φλόγα της θύμησης.

Κι έτσι συνέβαινε στ΄αλήθεια. Οταν έφτανα εκεί ξαφνικά απο ταξίδι στο μαρμάρινο μνημείο, η φλόγα της Σταυρούλας ήταν αναμμένη προς την Πεταλούδα και προς τους γονείς μου για όσα έζησαν μαζί.

Τώρα η Σταυρούλα βρίσκεται στη γειτονιά των αγγέλων μαζί με τους αγαπημένους απόντες της ζωής μου. Κι εγώ θρηνώ την αναχώρησή της και το κλείσιμο μιας ακόμη σελίδας της προσωπικής μου ιστορίας.

Η Σταυρούλα ήταν μια πέτρα στο δυνατό τείχος της Αγάπης που είχε χτίσει ο πατερούλης γύρω απο την ενορία μας. Και καθώς ένας-ενας φεύγουν οι παλαιοί των ημερών, νιώθω το τείχος να καταρρέει, να σωριάζεται.

Ομως αυτή η Αγάπη συνεχίζει να είναι της ζωής μου η κινητήριος δύναμη, της δημιουργίας μου η πλοηγός.

Σταυρούλα θα σε θυμάμαι πάντα με την Αγάπη που δεν θα αφήσω ποτέ να καταρρεύσει μέσα μου ακόμη κι αν εσείς αναχωρείτε ένας-ένας. Να δώσεις χαιρετίσματα στον πατερούλη μου και στη μαμά. Να του πεις πως οι Κυριακές και οι γιορτές δεν θάναι ποτέ ίδιες χωρίς εκείνον, χωρίς εσάς. Κι ένα μεγάλο φιλί στην Πεταλούδα μου να δώσεις...

Τζουστινάκι