Ο εξαιρετικός διπλωμάτης Δημήτρης Αζεμόπουλος πρέσβης της Ελλάδας στον Καναδά

Αυτό το κομμάτι γράφτηκε για τη στήλη που κρατούσα στον Εθνικό Κήρυκα μερικά χρόνια πριν. Γράφτηκε από καρδιάς για το Δημήτρη Αζεμόπουλο, που έδωσε φτερά στην ελληνική προξενική αρχή του Τορόντο την οποία υπηρέτησε επί πέντε συναπτά έτη, αγκαλιάζοντας απ΄άκρη σ΄άκρη την Ομογένεια, τις τοπικές αρχές και την Καναδική πολιτική και οικονομική σκηνή.

Τώρα επιστρέφει στον Καναδά ως πρέσβης της Ελλάδας στη μεγάλη μας χώρα.

Αξιος!

Όταν η ελληνική διπλωματία μιλάει την πιο ανθρώπινη γλώσσα, τη γλώσσα των παιδιών...

Στο Τορόντο, τα τελευταία 3,5 χρόνια έχει αναπτύξει μια πολυσχιδή και πολύ επιτυχημένη δραστηριότητα σε όλους τους τομείς ο εκεί Γενικός Πρόξενος Δημήτρης Αζεμόπουλος. Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι αποτελεί όχι μόνο το πιο λαοφιλές πρόσωπο της εκεί Ομογένειάς μας αλλά και ένα πρόσωπο που έχει κερδίσει πανάξια το σεβασμό και την εκτίμηση των συναδέλφων του, της κυβέρνησης και κυρίως της πολυπολιτισμικής καναδικής κοινωνίας στο σύνολό της.

Είναι ο λατρεμένος της νεολαίας αλλά και των ηλικιωμένων, των εκατοντάδων λαμπρών επιχειρηματιών δικηγόρων, γιατρών, πανεπιστημιακών μας, του απλού κόσμου αλλά και της ελίτ. Στη διάρκεια της θητείας του συνδιοργάνωσε τρεις μαραθώνιους με συμμετοχή δεκάδων χιλιάδων αθλητών κάθε φορά, κινητοποίησε σε απίστευτο βαθμό τον φοιτητικό μας κόσμο που ολόψυχα τον πίστεψε και με εμπιστοσύνη τον ακολούθησε, ανέλαβε πρωτοφανείς πρωτοβουλίας από κοινού με άλλα ισχυρά Γενικά Προξενεία αναδεικνύοντας τον ειρηνευτικό ρόλο της Ελλάδας στη Μεσόγειο, πρωτοστάτησε στην ίδρυση του μεγαλύτερου Ινστιτούτου Ελληνιστικών Σπουδών στο πανεπιστήμιο του Waterloo προασπίζοντας την ελληνικότητα της Μακεδονίας μας.

Έγινε το σύμβολο ενότητας του Ελληνισμού με τη συνεχή, ουσιαστική και εποικοδομητική παρουσία του στα κοινά, δίνοντας ο ίδιος έμφαση στη προβολή της πολιτιστικής και ιστορικής ταυτότητάς μας. Διοργάνωσε φιλανθρωπικές εκδηλώσεις με αποτέλεσμα να συλλεγούν εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια για την ενίσχυση συλλόγων, εκκλησιών, κοινοτήτων.

Υπερασπίστηκε με πάθος τις εθνικές μας θέσεις τόσο με πρωτοφανείς σε τόλμη και ρητορεία ομιλίες του, άρθρα του σε εφημερίδες πανκαναδικής εμβέλειας, παρεμβάσεις του σε δημόσιους χώρους. Ουδείς απόρησε λοιπόν όταν για πρώτη φορά επελέγη από το Αtlantic Council of Canada το περασμένο καλοκαίρι για να δώσει συνέντευξη εφ' όλης της ύλης για την ελληνική εξωτερική πολιτική και παρά το γεγονός ότι υπάρχει τουρκική χρηματοδότηση του εν λόγω φορέα...

Όμως αυτό που άγγιξε τις καρδιές των ομογενών μας στο Τορόντο είναι η εκδήλωση που διοργάνωσε για να βοηθήσει την αποπεράτωση του μεγαλύτερου νοσοκομείου για άρρωστα παιδάκια, του SICK KIDS HOSPITAL το Πάσχα του 2010. Κανένας δεν φανταζόταν τότε πόσο σωστή ήταν η επιλογή του προσώπου του Δημήτρη Αζεμόπουλου από την Διοίκηση του καναδικού Νοσοκομείου ούτως ώστε η εκδήλωση που θα διοργάνωνε η Ελληνική Παροικία να αποτελέσει καταλύτη προσφοράς των υπόλοιπων περίπου 160 εθνοτήτων που συμβιώνουν αρμονικά στο Τορόντο.

Η βαθιά πίστη του Δημήτρη Αζεμόπουλου στο Θεό, μια πίστη που πηγαία και αυθόρμητα εκδηλώνεται από τον ίδιο με κάθε δυνατή ευκαιρία, τα προσωπικά του βιώματα, αλλά και άνευ προηγουμένου συστράτευση της Ελληνικής Παροικίας και του Hellenic Heritage Foundation, όχι μόνο απέδωσαν 250.000 δολάρια σε μια βραδιά - με αποτέλεσμα το όνομα της Ελληνικής Παροικίας να κοσμεί εσαεί πλέον τον τοίχο των δωρητών - αλλά πέτυχαν απόλυτα τον ιερό σκοπό, δηλαδή την άμεση κινητοποίηση των άλλων εθνοτήτων και την αποπεράτωση του Νοσοκομείου. Σήμερα λοιπόν το SICK KIDS HOSPITAL είναι όντως το μεγαλύτερο και σπουδαιότερο νοσοκομείο για άρρωστα παιδιά στο πλανήτη μας και η Ελληνική Παροικία έχει βάλει το λιθαράκι της σε αυτό τη κατάλληλη στιγμή και χάρη στο κατάλληλο Άνθρωπο.

Ο επόμενος στόχος του Δημήτρη Αζεμόπουλου είναι η θεσμοποίηση της συνεργασίας του SICK KIDS HOSPITAL με το Ίδρυμα ΕΛΠΙΔΑ της κ. Μαριάννας Βαρδινογιάννη και το Νοσοκομείο Παίδων Αγία Σοφία. Έχοντας ήδη αποτελεσματικά συμβάλει στην εκκίνηση των διαπραγματεύσεων και με τη πλήρη υποστήριξη και εμπιστοσύνη των αντίστοιχων φορέων ελπίζει και αγωνίζεται ούτως ώστε και αυτό το όνειρό του να γίνει πραγματικότητα. Προς όφελος των άρρωστων παιδιών όχι μόνο της πατρίδας μας αλλά και της ευρύτερης περιοχής, αναδεικνύοντας έτσι πάλι το ρόλο της Ελλάδος στον ιατρικό τομέα στο πάσχον μικρό παιδί και στους απελπισμένους γονείς του.

Ο ίδιος ως διπλωμάτης, παρά τη τεράστια ακαδημαική μόρφωσή του, ποτέ δεν μίλησε τη ξύλινη γλώσσα της διπλωματίας αν και θα μπορούσε κάλλιστα να το κάνει. Μίλησε με μια ανθρώπινη γλώσσα, την πιο ανθρώπινη γλώσσα, τη γλώσσα των παιδιών. Και έτσι έγινε απόλυτα κατανοητός από όλους. Γιατί μίλησε στη καρδιά του καθενός. Εφάρμοσε αυτό που ακούγεται στο Τορόντο μιας άλλης μορφής ''διπλωματία'', τη Διπλωματία του Θεού. Και ίσως για αυτό και ο Θεός πάντα άκουσε τη φωνή του, τη φωνή της Ελλάδας μας στο Τορόντο.