Αγαπημένε μου Πατερούλη...

Αγαπημένε μου Πατερούλη,

Σου γράφω αυτό το γράμμα για να σου πω ότι σε σκέφτομαι διαρκώς και μου λείπεις πολύ αφότου έφυγες πέρσι μια τέτοια μέρα για την αγκαλιά του ουρανού. Μου λείπει το σεβαστό σου πρόσωπο, το γελαστό σου βλέμμα, η προστατευτικότητά σου. Μου λείπει η ύπαρξή σου ως σημείο αναφοράς και στήριξης της δικής μου ύπαρξης.

Αναθυμούμαι διαρκώς εσένα ως πρότυπο παιδείας, πνευματικού  προσανατολισμού, ορισμού του προσωπικού καθήκοντος και χρέους. Σε θυμάμαι που με έπαιρνες από μικρή στην εκκλησία των Αγίων Αναργύρων και με τριγύριζες στους κήπους, τους σχεδιασμένους με τα παρτέρια της λεβάντας, τους κήπους που ανάδιδαν λιγωτικές μυρωδιές και χρώματα μέσα στην πανδαισία των ανθέων.

Και μου μάθαινες τα λουλούδια με τα ονόματα και τα αρώματά τους. Χρυσάνθεμα το φθινόπωρο, βιολέτες το χειμώνα, ζουμπούλια ρόζ και μόβ την άνοιξη, τριανταφυλλιές ολάκερο το καλοκαίρι. Μου μάθαινες πως τα Σάββατα ο άντρας φέρνει ένα μπουκέτο λουλούδια στη γυναίκα του για να στολίζει τα βάζα της και να λαμποκοπάει απ΄την αντανάκλαση των χρωμάτων μέσα στο σπίτι.

Ημουν ευτυχισμένη γιατί το 1^ο Δημοτικό Σχολείο της Λευκάδας ήταν απέναντι από την εκκλησία σου κι έτσι όταν ένιωθα φοβισμένη ή μόνη ερχόμουν στα διαλείμματα ως εκεί. Κι εσύ μου καθάριζες το περγαμότο με την πιο γλυκιά γεύση πορτοκαλιού στο στόμα. Κι έφευγα σίφουνας να γυρίσω στην τάξη λουσμένη μέσα στο άρωμα του και μου έλεγε ο δάσκαλος ο Καζάζης: « Είσαι πορτοκαλοφαγωμένη» και ντρεπόμουν που το καταλάβαινε αλλά δεν πειράζει. Ημουν περήφανη που έτρωγα τα περγαμότα του κήπου των Αγίων Αναργύρων και που μου τα καθάριζες εσύ με τα υπέροχα λεπτά σου χέρια. Τα πιο όμορφα χέρια, τα πιο περιποιημένα δάχτυλα λες κι έβγαιναν τα νύχια από μανικιουρίστα.

Και τις μέρες της βροχής ερχόσουν εσύ με τα αδιάβροχα να μας πάρεις από το σχολείο μην βραχούν τα ρουχαλάκια μας και κρυώσουμε. Κι αυτό συνεχιζόταν όλα τα χρόνια της σχολικής ζωής μας στο Δημοτικό.

Ησουν τόσο άγγελος-φύλακας στη σχολική ζωή μας, που καμιά φορά θεωρούσα πως τα άλλα παιδιά με ζήλευαν. Και δεν μου αναγνώριζαν τη θέση μου στο κοινωνικό σύνολο, αλλά κάποια πίστευαν πως όλες οι χάρες που απολάμβανα ως αρίστη μαθήτρια προερχόταν από τη βαθιά σου σύνδεση με τους δασκάλους του σχολείου.

Το καταλάβαινα -κι ας ήμουν μικρό κορίτσι- πως ήμουν το καμάρι σου. Κι ας ήταν εξυπνότερος ο Αποστόλης και πιο χαριτωμένη η Πεταλούδα μας. Εγώ ήμουν η εκλεκτή σου, η αγαπημένη σου, η προέκταση του εαυτού σου. Το αναγνώριζες εσύ σε μένα κι εγώ σε σένα. Γι αυτό ήμασταν τόσο κολλητοί, γι αυτό έλαμπε το πρόσωπό σου όταν με πετύχαινες στο δρόμο ανυποψίαστα και απρόσμενα να κάνω βόλτα στο ποδήλατο…

Τις Κυριακές μας έπαιρνες με τη μαμά και τα αδέλφια μου και μας πήγαινες στον ελαιώνα της Κουζούντελης για ένα υποβρύχιο. Εσύ επέμενες να καθόμαστε στου Πάπιου το καφενείο γιατί ο κυρ-Πάπιος έψελνε στη χορωδία της εκκλησίας μας κι εμείς χτυπιόμασταν να μας πάς δίπλα στου Αμερικάνου που είχε μεγαλύτερο χώρο και είχε ένα εντυπωσιακό συντριβάνι. Αλλά εσύ μας μάθαινες πιστότητα στις σχέσεις, ανταποδοτικότητα στη φιλία, σεβασμό στους δικούς μας ανθρώπους. Ω! τι μεγάλο πολύτιμο μάθημα ήταν αυτό πατερούλη! Κι ας ζήλευα εκείνο το μεγάλο καινούριο συντριβάνι με τα νερά να πετάγονται μέχρι τον ουρανό και να πιτσιλίζουν τον τόπο.

Ποτέ δεν χάσαμε τα Κούλουμα στην εξοχή ή στου θείου παπα-Νίκου. Ποτέ δεν ξεχάστηκες στα καθήκοντά σου παραμελώντας την οικογένειά σου. Πρώτοι ήμασταν εμείς οι τρείς και η μαμά κι ας δινόσουν ολόκληρος στην ενορία σου και αργότερα στο Γηροκομείο Λευκάδος. Βέβαια, αυτό το τελευταίο σου έργο , με χρηματοδότηση από έρανο αποκλειστικά δικής σου ευθύνης και πρωτοβουλίας, αποτελεί την παρακαταθήκη σου στο σημερινό κόσμο της Λευκάδας. Αποτελεί το έργο ζωής σου και γι αυτό όταν το αντικρύζω στη Λευκάδα, αναλογίζομαι  πόση αγωνία και άγχος και κόπος και αγάπη χρειάστηκε από σένα για να ολοκληρωθεί η πιο σπουδαία κοινωνική συνεισφορά της Μητρόπολης Λευκάδας στο λαό του νησιού μας.

Το καθήκον μας απέναντί σου ήταν απλό και κατανοητό: Να είμαστε οι εαυτοί μας, να αξιοποιούμε τις δυνάμεις μας, να αγαπούμε τους φίλους μας και να ακολουθήσουμε τους στόχους μας χωρίς παρεκκλίσεις.

Εδώ σε αφήνω για τώρα, οι υποχρεώσεις με κυνηγούν αμείλικτες. Σ’ αγαπώ τόοοοοοοοοοοοοοοοοοοσο μέχρι τον ουρανό, Πατερούλη. Θυμάσαι που σήκωνα τα μικρά μου ποδαράκια και ύψωνα το δείκτη του χεριού μου και σούδειχνα την απεραντοσύνη της αγάπης μου στο άπειρο του ορίζοντα!

Τόσο σ΄αγαπώ και περισσότερο! Και σε θυμάμαι κάθε μέρα ανάβοντάς σου το κερί της μνήμης!

Μέχρι να σου ξαναγράψω…

Σε φιλώ

Το Τζουστινάκι σου