Τα πορφυρορουμπινιά αυγά της Παπαδιάς!

Η μαμά μου τη νοικοκυροσύνη την είχε στο αίμα της. Παρότι μεγάλωσε στο Σύβρο και τη Βασιλική, δηλαδή σε χωριά της Λευκάδας,  έφερε μέσα της μια ειλικρινή αστυφιλία που μετουσιωνόταν σε λεπτό γούστο αλλά και σε τελειομανή νοικοκυροσύνη.

Η επιτομή της νοικοκυροσύνης για τη μαμά ήταν δύο πράγματα: Να έχεις απλωμένα κατάλευκα σεντόνια στο μπαλκόνι και κατάλευκα εσώρουχα (μην ξεχνάμε ότι τότε δεν υπήρχε η Victoria Secret και τα εσώρουχα των μελών της οικογένειας ήταν αυστηρά λευκά βαμβακερά). Όταν τελείωνε τις πλύσεις της με το λουλάκι ως αξεσουάρ της λευκότητας, η μαμά καμάρωνε τα απλωμένα στο μπαλκόνι ρούχα της και καυχιόταν για την αλέκιαστη ασπράδα τους.

Η μαμά είχε κι ένα άλλο μέτρο για τη νοικοκυροσύνη. Τα κόκκινα αυγά. Απολάμβανε ολόκληρη την εβδομάδα ως την ημέρα της βαφής -τη Μεγάλη Πέμπτη-  όλη την ανταλλαγή απόψεων με τις φιλενάδες της στη γειτονιά. Και η κάθε μια έλεγε τα δικά της και χαιρόταν να συμμετέχει με την εμπειρία της στην τελειοποίηση του βαψίματος των αυγών με το δικό της τρόπο.

Η μαμά έπαιρνε τη βαφή των αυγών από το μαγαζί του Χριστογιάννη που ήταν εκεί πιο πάνω από μας, καταμεσής της αγοράς. Και έπαιρνε τέσσερα φακελάκια για τα 48 αυγά της, γιατί ήταν πολύ γενναιόδωρη με το χρώμα που ήθελε να πάρουν τα κόκκινα πασχαλινά αυγά της.

Ετσι περίπου μέσα σε καθαριότητα και σε ανταλλαγές μυστικών με τις γειτόνισσες έφτανε στο σπιτικό μας η Μεγάλη Πέμπτη. Η μαμά έβραζε ανά δωδεκάδα τα 48 αυγά της από την προηγούμενη, αφού τα είχε χιλιοπλύνει και σκουπίσει με σκληρή πετσέτα για να φύγουν όλα τα εξωτερικά ασβεστώματά τους.

Και τότε η μαμά έβραζε την βαφή της, τέσσερα φακελάκια Ανατολή παρακαλώ,αφού τα διέλυε σε διάφανο μυρωδάτο ξύδι. Και πρόσθετε νερό ανάλογο με την ποσότητα της βαφής.

Και τότε η μαμά έπιανε ένα-ένα τα αυγά μέχρι να μετρήσει δώδεκα και τα έβαζε απαλά με τα πλαστικά γάντια της (για να μην καούν τα λευκά όμορφα χέρια της) και τα έβαζε να καθήσουν μέσα στο πορφυρό μείγμα επί 10 λεπτά. Και μετά τα έβγαζε και τα άφηνε να στεγνώσουν. Κι ύστερα έβαζε κι άλλα 12 κι άλλα δώδεκα κι άλλα δώδεκα μέχρι να συμπληρωθούν τα 48 αυγά της νοικοκυροσύνης της. Και μετά τα γυάλιζε με ένα λεπτό βαμβακερό πανί βουτηγμένο στο αγνό λάδι της γιαγιάς .

Τα αυγά της μαμάς έπαιρναν ένα ρουμπινί χρώμα σαν αυτό που δεν είχε ξαναδεί η γειτονιά. Κι όλες οι φίλες της έκαναν παρέλαση από την κουζίνα μας και θαύμαζαν τα αυγά της. Και η μαμά καμάρωνε που πάλι και πάλι και κάθε χρόνο κατόρθωνε να φτιάξει τα τέλεια, τα κατακόκκινα , τα κορυφαία αυγά της γειτονιάς.

Ωσπου μια χρονιά μας προέκυψε η κυρία Δώρα Δημοπούλου,  σύζυγος του κυρίου Βασιλη Δημόπουλου, που νοίκιαζε το σπίτι της κυρά- Σταματούλας. Η κυρία Δώρα , κοσμοπολίτισσα και ταξιδεμένη με άντρα ανώτατο δημόσιο υπάλληλο, έφτιαξε τα δικά της πασχαλινά αυγά.

Που όχι μόνον ήταν λαμπερά κόκκινα αλλά ήταν στολισμένα με διάφορες τεχνικές και έκαναν στη γειτονιά πραγματική θραύση. Μέχρι κι εγώ –που γενικώς αδιαφορούσα για όλες αυτές τις νοικοκυρίστικες λεπτομέρειες- πραγματικά τα θαύμασα και είπα : «Μαμά η κυρία Δώρα κάνει καλύτερα αυγά από σένα.»

Η μαμά πληγώθηκε αλλά δεν είπε τίποτε γιατί έτσι ήταν η μαμά, κατάπινε τα πάντα από τους γύρω της. Απορροφούσε όλους τους κραδασμούς του περιβάλλοντος, κι αυτό της το προτέρημα εμένα με έκανε να θυμώνω.

Ετσι, όταν στην ανταλλαγή των αυγών ανάμεσα στις γυναίκες της γειτονιάς, η κυρία Δώρα μας έφερε τα πλουμιστά της αυγά, η μαμά αντί να τα κρύψει, τα θαύμασε κι αυτή και τα στόλισε στη μεγάλη πιατέλα των πασχαλινών αυγών.

Εγώ την είδα που δάκρυσε όταν έπιασα και χάιδευα τα αυγά της κυρίας Δώρας. Κι αυτό γιατί ένιωσε πως το μέτρο της νοικοκυροσύνης της είχε καταρρεύσει μπροστά στα παιδικά μου μάτια.

Αλλά δεν ήταν έτσι. Κι όσο κι αν θαύμαζα την αξιοσύνη της κυρίας Δώρας στα περίτεχνα αυγά της, εγώ έδωσα όρκο μέσα μου πώς θα μάθω να βάφω τα κόκκινα αυγά σαν την μαμά μου.

Φέτος,νομίζω πως τα πέτυχα να είναι πορφυρορουμπινιά σαν τα δικά της.

Καλό Πάσχα!

Τζουστινάκι