Ο έρωτας με τα Benetton μοσχοβολούσε πράσινο μήλο!

Αυτό το καλοκαίρι στην Ευρώπη διαπίστωσα πως η δημοφιλέστατη εταιρεία Benetton έχει χάσει την αίγλη της , καθώς το χώρο της έχουν καταλάβει όλα τα παρελκόμενα της Zara καθώς και το Η&Μ.  Ωστόσο, σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας υπάρχει ένα μαγαζί Benetton παραπέμποντας στις μέρες της μεγάλης δόξας.

Στο Μιλάνο το Benetton είναι ένα τεράστιο κατάστημα με εντυπωσιακή βιτρίνα που καταλαμβάνει τη μισή πλευρά της πλατείας του Ντουόμο, διαφημίζοντας το καλής ποιότητας ιταλικό ρούχο.

Η σχέση μου με το Benetton είναι ερωτική και ξεκινά απο τη νιότη μου. Ήταν το 1982 που οι γονείς αποφάσισαν να με στείλουν στο Παρίσι να ασκήσω τα γαλλικά μου στην Aliance Francaise  και να  μιλήσω τη γλώσσα στο φυσικό της περιβάλλον, μια και είχα πάρει εντατικά μαθήματα στο Γαλλικό Ινσιτούτο όλα τα φοιτητικά χρόνια μου κατακτώντας εκείνα τα πτυχία της αναγνώρισης.

Εκείνο το σωτήριον έτος που αλωνίζαμε με τη Χριστίνα το Παρίσι, βρισκόμασταν συχνά στη Champs Elysee θαυμάζοντας τις εντυπωσιασκές βιτρίνες , που στα αθώα φοιτητικά μας χρόνια έμοιαζαν περιούσιες. Σε μια περιήγηση λοιπόν ανα τις βιτρίνες και όντας συνεπαρμένη μόνο απο τα Lacoste εκείνες τις εποχές, το μάτι μου έπεσε σε ένα μαγαζί που είχε ρούχα σε έντονα χρώματα, τόσο που αιχμαλώτισαν την προσοχή μου.

Μπήκα μέσα και έμεινα με το στόμα ανοιχτό καθώς υπήρχαν μπλουζάκια σεταρισμένα με ζακετούλες σε όλα τα χρώματα της παλέτας;ροζ, φούξια, κίτρινα, μπλέ ρουαγιάλ, σιέλ, κόκκινα πράσινα.... Και οι φουστίτσες οι κλος να ανεμίζουν στα μανεκέν με φλοράλ σχέδια...

Αγόρασα επιτόπου το πρώτο μου σετ, θυμάμαι σε έντονο φούξια και την κλος φούστα της βιτρίνας, που είχε φούξια τριαντάφυλλα. Φορούσα το συνολάκι συνεχώς διότι είχα ερωτευθεί την ιδέα της πολυχρωμίας σε μια εποχή που κυριαρχούσε στα φοιτητικά μας ρούχα το γκρί και το μπλέ.

Το Benetton δεν είχε ανοίξει ακόμη στην Ελλάδα κι έτσι όταν επέστρεψα στο Παρίσι για μαθήματα την επόμενη χρονιά, έτρεξα πάλι στο αγαπημένο μαγαζί να αγοράσω ένα ακόμη σετ, σε πράσινο λαχανί αν θυμάμαι καλά.

Την επόμενη χρονιά ωστόσο το Benetton άνοιξε επιτέλους στην Ελλάδα. Η χαρά μου ήταν μεγάλη γιατί τώρα θα μπορούσα να εμπλουτίζω τη συλλογή μου εύκολα. Βέβαια, ήταν ακριβά τα ρούχα για το φοιτητικό μου εισόδημα, αλλά απόητη όταν λάβαινα τα χρήματα απο τον πατέρα μου έτρεχα στο αγαπημένο μαγαζί κι αγόραζα ένα ακόμη σετ σε κάποιο εντυπωσιακό χρώμα κι ας μην είχα να περάσω τον υπόλοιπο μήνα. Α! Είχε γίνει ο προσωπικός ναός της λατρείας μου. Δεν υπήρχε για μένα άλλο μαγαζί στην Αθήνα, μόνο αυτό.

Τα καλοκαιρινά βράδυα στη Λευκάδα, φορούσα ένα ένα τα ζακετάκια της πολυχρωμίας. Και η μαμά τα έπλενε με πράσινο μήλο και μοσχομύριζαν απο μακριά την καθαριότητά της. Αυτό το πράσινο μήλο επισκίαζε το άρωμά μου κι ο Τέντυ λάτρευε να τα κρατάει στα χέρια του και να τα μυρίζει.

Οταν επέστρεφε στο Μόντρεαλ έπαιρνε πάντα μαζί του ένα ζακετάκι του καλοκαιριού που μοσχοβολούσε πράσινο μήλο για να του κρατάει συντροφιά τις μέρες της απόστασης. Κι εγώ συμπλήρωνα τη συλλογή με το γνωστό περιορισμένο προϋπολογισμό μου, αλλά ανένδοτη κι απτόητη αποκλειστικά απο το Benetton.

Όλες οι φίλες μου γνώριζαν την εμμονή μου και την προσήλωση στα πλεκτά του Benneton, αλλά και στις φούστες, στα αξεσουάρ και σε ό,τι όμορφο και νεανικό σχεδίαζε η πολυμήχανη εταιρεία.

Όταν ήρθα να εγκατασταθώ στο Μόντρεαλ το Σεπτέμβριο του 1989 ,έφερα μαζί μου δυό βαλίτσες με τα πλεκτά του Benetton. Και μοσχομύρισε το διαμέρισμα του Τέντυ απο πράσινο μήλο. Ήμουν έγκυος κι άρχισα να μη χωράω στα μικροσκοπικά ζακετόμπλουζα πλέον.

Όταν ήρθε εκείνη η άνοιξη και ανέλαβε ο Τέντυ να τα πλύνει στο πλυντήριο έκανε το θαύμα του. Τα έπλυνε σε ζεστό νερό κι επιπλέον τα έβαλε στο στεγνωτήριο. Και ήρθαν κι έγιναν παιδικά τα πολύτιμα πλεκτά που μαζευα με τόση λατρεία και αφοσίωση τουλάχιστον τα τελευταία οκτώ χρόνια.

Δεν έκλαψα που τα είδα κατεστραμμένα, ούτε διαμαρτυρήθηκα στον Τέντυ για την ατυχή του πρωτοβουλία. Κατάλαβα πως είχε έρθει η ώρα να μεγαλώσω και να φοράω ρούχα της ηλικίας και της υπευθυνότητάς μου.

Και κράτησα σα φυλακτό το πρώτο φούξια ζακετάκι που ο Τέντυ φύλαγε στο ντουλάπι του απο το πρώτο καλοκαίρι που του το είχα χαρίσει. Κι εκείνο μύριζε πράσινο μήλο της μαμάς και επισκίαζε όλα τα αρώματα του σπιτιού. Ωσπου γεννήθηκε ο Αλέξανδρος και σκέπασε με το μωρουδίστικο άρωμά του όλα τα αρώματα της νιότης μου, καταργώντας σχεδόν απο τη μνήμη μου το πράσινο μήλο του Benetton.

Φέτος που είδα το μεγάλο Benetton κατάστημα στο Ντουόμο με χτύπησε ξαφνικά η μυρωδιά του πράσινου μήλου. Είχαν περάσει 28 χρόνια απο το 1990!

Τζουστινάκι