Συλλαμβάνοντας πρόσωπα και σκηνές δια φακού Γιάννη Φαλκώνη!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

O Γιάννης Φαλκώνης είναι ένας πολυσχιδής καλλιτέχνης, που περνάει με την άνεση απο τη σκηνοθεσία, στη φωτογραφία, στη γραφή, στην καλλιτεχνική διεύθυνση πολιτιστικών γεγονότων. Με τη γλυκύτητα ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του και με μια ανεξάντλητη ηρεμία που πηγάζει από το χαρακτήρα του, αποτελεί πρωταγωνιστικό πρόσωπο στη Λευκάδα του πολιτισμού κάθε καλοκαίρι.

Φέτος, συνάρπασε το Λευκαδίτικο κοινό με τις εξαιρετικές φωτογραφίες του στην έκθεση που πραγματοποίησε στην αίθουσα τέχνης ‘Θεόδωρος Στάμος’ στο Μαρκά το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Αυγούστου κατά τη διάρκεια των Γιορτών Λόγου και Τέχνης.

Περιηγούμενη τις πολλές και ιδιαίτερες φωτογραφίες του που εστιάζουν σε πρόσωπα του σινεμά, της λογοτεχνίας και της τέχνης αλλά και στα εσνταντανέ που φυλάκισαν στιγμές της σκληρής πραγματικότητας στην Ελλάδα της κρίσης, αισθάνθηκα το βάθος του καλλιτέχνη.

Ο φακός του χαϊδεύει πρόσωπα αλλά ξύνει ταυτόχρονα και πληγές. Με ωραίους φωτισμούς στα πορτρέτα του και ωμή πρόσληψη  των σκηνών του σκληρού βίου, ο Γιάννης Φαλκώνης αιχμαλώτισε τους επισκέπτες της έκθεσης που άφησε βέλτιστες εντυπώσεις.

Μια συζήτηση μαζί του ήταν αποκαλυπτική της ματιάς του πίσω από το μαγικό φακό της φωτογραφικής μηχανής του:

-Πότε άρχισες να ασχολείσαι με τη φωτογραφία;

‘Αρχισα να σχολούμαι με τη φωτογραφία ερασιτεχνικά απο τα χρόνια του γυμνασίου . Η πρώτη μηχανή φωτογραφική μηχανή Cannon αγοράσθηκε  στην Αθήνα. Ήταν μια αληθινή ερωτική ιστορία, την έβλεπα στη βιτρίνα και την ονειρευόμουν. Και μάζευα χρήματα να την αγοράσω, αλλά όταν τελικά συγκέντρωσα το απαιτούμενο ποσόν αγόρασα το πιό πρόσφατο μοντέλο. Ένιωσα πως την είχα απατήσει.

-Τι φωτογράφιζες κατ΄αρχήν;

Φωτογράφιζα τη φύση και τις γειτονιές της Λευκάδας. Μα περισσότερο με έλκυαν τα έρημα τοπία, τα παρθένα χωριά, τα γκρεμισμένα κτίσματα και τα εγκαταλελειμμένα σπίτια.

Μετά επικεντρώθηκα στους ανθρώπους. Ανακάλυψα ότι το μέτρο όλων είναι ο άνθρωπος. Με προσέλκυε η καλλιτεχνική φύση των ανθρώπων που είχαν να μεταδώσουν κάτι. Άρχισα να προσεγγίζω ανθρώπους που είχαν μια διείσδυση στους ανθρώπους, αυτό ειλικρινά με γοήτευε.  

Στην αρχή με το φακό μου φωτογράφιζα καθημερινά πρόσωπα. Στα μάτια τους , στις ρυτίδες τους  φυλάκιζα τη θέληση ή την παραίτηση απ τη ζωή.

Στη συνέχεια επειδή μου άρεσαν οι διάφορες μορφές τέχνης, παρακολουθώντας απο κοντά πρόβες, συναυλίες ,ανακάλυπτα τους καλλιτέχνες  και μετά τους φωτογράφιζα.

Έτσι άδησαν τους εαυτούς τους ελεύθερους  να ξεδιπλώνονται στο φακό μου.

-Τι είναι για σένα η φωτογραφία;

Η φωτογραφία ξεκινάει απο την αποτύπωση μιας στιγμής αλλά καταλήγει στην αποτύπωση μια ζωής

Μέσω της φωτογραφίας ζουν στη μνήμη μας προσωπικότητες σαν τον Τσε Γκε Βάρα, τη Γκρέτα Γκάρμπο, τη Μαίριλυν Μονρόε κι ας πέθαναν μισό αιώνα πρίν. Πρόκειται για ένα μέσον που κρατάει αλώβητη τη μνήμη των προσώπων, που έπαιξαν ρόλο στο δημόσιο βίο.

-Πώς είναι να φωτογραφίζεις διάσημα πρόσωπα;

Υπάρχουν προσωπικότητες που ανταποκρίνονται στο μύθο τους και αφήνονται στο φακό, ερωτοτροπούν μαζί του. Υπάρχουν προσωπικότητες που μένουν αμέτοχες στο φακό. Τότε γίνεται δύσκολο για το φωτογράφο να τις αποτυπώσεις στη σωστή τους διάσταση.

-Ποιές προσωπικότητες σου έχουν κάνει εντύπωση;

Δύο πρόσωπα με έχουν συγκλονίσει. Ο Σον Κόνερι στην Ακρόπολη στη καμπάνια για την επιστροφή των μαρμάρων.Ήταν σα να βλέπεις τον Ικτίνο να υπερασπίζεται το έργο του.

Και  Μίκης Θεοδωράκης που είχε ένα πηγαίο αυθορμητισμό  τόσο που δεν έβλεπες την ηλικία του.

Ωστόσο, αγαπημένο αντικείμενο φωτογραφίας ήταν ο Αλ Πατσίνο, που πλημμύρισε το φακό μου με τη γοητεία του.

Και βέβαια, η Μόνικα Μπελούτσι που έχει μια αύρα απόλυτης ομορφιάς αλλά και μια τρομακτική ευφυία.