ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Sunday, May 6, 2007

Η εφηβεία των 50

Είχα χρόνια να δώ το συνάδελφο Νίκο Λαγκαδινό. Από τότε που δουλεύαμε και οι δυό στην ΕΡΤ. Απο κείνα τα χρόνια της απόλυτης αθωότητας, που τίποτε δεν προμήνυε τους δύσκολους χρόνους της ευημερίας.

Τον συνάντησα λοιπόν Μακρόθεν μέσα στην ιστόσφαιρα , μέσα απο τα κείμενα και τις φωτογραφίες που καταθέτει καθημερινά με τη φόρα του αιώνιου έφηβου στο διαδίκτυο της απεραντοσύνης. Ο Νίκος Λαγκαδινός μέσα στην ανομβρία της συναδελφικής αποστασιοποίησης, ήταν απο τους ελάχιστους που άπλωσε το χέρι στο άκουσμα της έκδοσης του καινούριου βιβλίου μου. Ηταν απο τους λιγοστούς δημοσιογράφους που ενθουσιάστηκαν με την κυκλοφορία του κι ας μην τόχε διαβάσει ακόμη. Πόση γενναιοδωρία και λεβεντιά θέλει τούτη η κίνηση!

Υστερα, εδώ στην Αθήνα της άνοιξης, συναντηθήκαμε στο καφέ των συγγραφέων, το Φίλιον, και ανταλλάξαμε χίλιους δυό λόγους για τα τεκταινόμενα στο χώρο του βιβλίου και του θεάτρου και της τέχνης γενικότερα. Χαρίσαμε ο ένας στον άλλον τα έργα μας για να αλληλοανιχνευτούμε πέρα απο την προφορικότητα του λόγου μας.

«Καλύτερα Τύψεις Παρά Απωθημένα» (Εκδόσεις Αγκυρα) διακηρύσσει ο αιώνια νέος Νίκος Λαγκαδινός σε ένα βιβλίο, που αναπαράγει σκηνές απο την ανδρική εφηβεία των 50 και κάτι. Μέσα απο τις σπονδυλωτές ιστορίες περνούν οι ζωές, οι χαρές, οι αποκοτιές, οι ήττες των ανδρών που ενηλικιώθηκαν στη δικτατορία και ωρίμασαν κατα τη μεταπολιτευτική εποχή. Μέσα απο τις 200 σελίδες ακτινογραφούνται οι ψυχισμοί, οι τύψεις και τα απωθημένα του αρσενικού πληθυσμού της Ελλάδας, που μεγάλωσε με όνειρα αλλά συντρίφτηκε πάνω στη ματαίωσή τους.

Ο δικολάβος Μιχάλης, πετυχημένος κουστουμάτος, εραστής βορείων προαστείων, κλεπταποδόχος της οικογενειακής ευτυχίας, φτάνει στα άκρα σκοτώνοντας κατα λάθος τη λαθραία φιλενάδα του.

Ο Γρατσουνιάς πισωγυρίζει στα παιδικά χρόνια της δικτατορίας όταν πήγε καρφωτός στην ασφάλεια για αριστερά φρονήματα. Η ατμόσφαιρα ,η ιδιοτυπία της γλώσσας, μεταφέρονται αυτούσια με ένα τρόπο που δε γίνεται νοσταλγικός.

Ο Βαγγέλης απο το Δουβλίνο των σπουδών προσγειώνεται στην Αθήνα της επαγγελματικής σταθερότητας , όπου στήνει το μπαράκι των αναστεναγμών προσπαθώντας να μαζέψει τους παλιούς φίλους.

Ο Γρηγόρης είναι παθιασμένος με τον Βίμ Βέντερς. Ζεί και μιλάει μόνο για τις ταινίες του στο πλαίσιο μιας επαναλαμβανόμενης καθημερινότητας. Εγκατελείπει τη δικηγορία , σπίτι, οικογένεια για μια θεατρίνα που τελικά το σκάει με νεότερο και ωραιότερο. Ενα αυτοκινητιστικό ατύχημα τον λυτρώνει απο την ύπαρξη και την τυραννία της ύπαρξής του.

Κι ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου ξεσπαθώνει σε πρώτο πρόσωπο, κάνοντας αναγωγές στο Λόρκα , στο θέατρο, στο σινεμά που αγάπησε. Σε μια κυνική και ταυτόχρονα λυρική αφήγηση δίνει το στίγμα του, ερωτεύεται αργά και καθυστερημένα. Μέσα απο την ελαφρότητα των πολλών σχέσεων καταλήγει στη μονοπρόσωπη αγάπη για τη Ναυσικά.

Ανάμεσα στις βιωματικές σκέψεις και τους λόγους του συγγραφέα περνάει η Θεσσαλονίκη των φοιτητικών χρόνων, η θεατρική μεταλλαγή της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, η αποθέωση του Λόρκα, του Λόρκα και αμετανόητα του Λόρκα. Περνούν οι απολιθωμένες γυναίκες των 50 και κάτι, αυτές που έχασαν το στόχο για χάρη του αγώνα.

Ο ήρωας ανδρώνεται αναζητώντας επι ματαίω τα όνειρα που χάθηκαν στη συνθήκη της ευτέλειας. Η φτήνεια της δημοσιογραφίας, ο εκμαυλισμός του υπουργείου πολιτισμού, η αναισθησία της εξουσίας, η απαξίωση των αξιών είναι το σταθερό τοπίο μέσα στο οποίο ξετυλίγεται η αυτοκριτική του. Και η Ναυσικά, που θα μπορούσε να μετουσιώσει την παρακμή σε λουλούδιασμα, κι αυτή θύμα της συμβατικότητας πέφτει, επιφέροντας την τελική ακύρωση των πόθων του πρωταγωνιστή-αφηγητή.

Ολο το βιβλίο είναι γραμμένο με πολύ πειστικούς διαλόγους αναδεικνύοντας τη θεατρική παιδεία του Νίκου Λαγκαδινού. Ο συγγραφέας, συνεπής στην εντιμότητα αλλά και με το καταπληκτικό απόθεμα των γνώσεων, κλείνει το έργο του με μια ενδελεχή και τεκμηριωμένη αναφορά στις πηγές των οποίων έκανε χρήση κατά τη γραφή.

Ενας απολογισμός για ώριμους αναγνώστες που ξεπερνάει την επιφάνεια αποκαλύπτοντας τα πολλαπλά θυλάκια του εσωτερικού αναβρασμού. Χαίρομαι που ξανασυνάντησα το Νίκο μέσα απο το βιβλίο του!

3 comments:

Ελπίδα said...

Σ' αυτό το βιβλίο με έχει αγγίξει πολύ ο τίτλος και σίγουρα θα το πάρω. Μετά κι απ' αυτά που γράφεις, ακόμα πιο σίγουρα!
Μόνο λίγο χρόνο ηρεμίας ψάχνω για διάβασμα. Που θα μου πάει; Θα τον βρω κι αυτόν!
Καλή επιτυχία στο βιβλίο του εύχομαι και στην ζωή του!
Φιλιά Ιουστίνη μου!

Νίκος Λαγκαδινός said...

Ιουστίνη, το λιγότερο που μπορώ να πω είναι ένα "ευχαριστώ" που διάβασες το βιβλίο μου. Κι ακόμη, νιώθω βαθιά υποχρεωμένος που έγραψες αυτό το έξοχο κείμενο. Είμαι βέβαιος ότι με ένιωσες - δηλαδή, το διάβασες, το πίστεψες κι ένιωσες αυτά που εν ολίγοις ήθελα να εκφράσω... Καλύτερα να σταματήσω, μη θεωρηθεί ότι κι εμείς ακολουθούμε την πεπατημένη. Όμως αυτό που έκανες το θεωρώ ΚΑΛΟ! Να είσαι δυνατή και δημιουργική. Πάντα φίλος, Νίκος Λ.
ΥΓ. Φαίνεται πως με το κείμενό σου "κέρδισα" την elpida, η οποία πιστεύω πως όταν διαβάσει το βιβλίο δεν θα απογοητευτεί. Ν.-

Justine's Blog said...

Αγαπημένε Νίκο,
Δεν διεκδικώ τις δάφνες της βιβλιοκριτικού, δεν ανήκω στον κύκλο των αλληλοεπιβραβευόμενων και ούτε ποτέ θα συμβεί αυτό. Διάβασα το βιβλίο σου επειδή είχες την ευγένεια να μού το δωρίσεις. Το διάβασα με αγωνία καθώς ανακάλυπτα την παράλληλη εποχή των ανδρών της γενιάς μου.
Ηθελα να σου πώ ότι ήμουν, είμαι και θα είμαι προσωπική στη γνώμη μου. Δεν έχω ετικεταριστεί ως κριτικός για να φοβάμαι τις συνέπειες των λόγων μου.
Τέλος, τοποθετώ πάντοτε τους φίλους μου στο βάθρο που τους αξίζει και είμαι περήφανη γι αυτό. Εκεί στην ξενητειά έμαθα απαρχής να τιμώ τις ανθρώπινες σχέσεις και μόνον αυτές.
Μην ανησυχείς , η τοποθέτηση και άποψή μου δεν ακυρώνεται απο τη φιλική διάθεση.
Πάντα με αίσθημα φιλίας
Ιουστίνη