Συγκίνηση σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Σκηνές απίστευτης συγκίνησης έζησα στις παρουσιάσεις του βιβλίου μου σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Ξεχωριστοί άνθρωποι ήρθαν απο παντού να με αγκαλιάσουν και να μου ευχηθούν «καλοτάξιδο» για το καινούριο μου μυθιστόρημα.

Οι σκηνές, οι λόγοι, τα δάκρυα, τα γέλια δεν περιγράφονται. Οι λέξεις είναι φτωχές για να χωρέσουν όλα τα συναισθήματα των ημερών. Η οικογένειά μου απο το Κακαβουλέικο και το Φραγκουλέικο έδωσε το παρόν, αλλά και οι συμμαθήτριές μου ήταν εξαιρετικά εκεί για χάρη μου αλλά και για χάρη του βιβλίου. Θα ξεχωρίσω στην Αθήνα τη Μαριάννα Καρφάκη που ήρθε ειδική διαδρομή απο τη Λευκάδα. Και θα εστιάσω την προσοχή στη Νίκη Κροκίδη της Θεσσαλονίκης, την οποία ξανασυνάντησα μετά απο 30 ολόκληρα χρόνια. Δεν θ’ αφήσω απέξω τη Νανά Μελά ούτε την Αγγελική Σπηλιά ούτε τη Σία Καμινάρη, που ξέρουν να τιμούν τα κοινά βιώματα.

Τέλος, θα αναφερθώ στους αγαπημένους φιλολόγους Βιβή και Σπύρο Βρεττό, που έκαναν ανάπαυλα απο την εςπιστημονική τους έρευνα για να συμμετάσχουν στα ταξίδια των παρουσιάσεων αλλά και να καταθέσουν τη βαρύνουσα κρίση τους για το βιβλίο μου.

Για του λόγου το αληθές παραθέτω την ομιλία μου στην Θεσσαλονίκη, όπου αφιέρωσα εξαιρετικά τη βραδυά στη μάννα μου του πένθους και της απώλειας. Επειδή αύριο γιορτάζουν οι μητέρες!

Θεσσαλονίκη των Αποδήμων

Με μεγάλη συγκίνηση βρίσκομαι απόψε ανάμεσά σας να καταθέσω το βιβλίο μου «Ψηλά Τακούνια Για Πάντα» στη Θεσσαλονίκη του Απόδημου Ελληνισμού, την πρωτεύουσα των ξενητεμένων όπου γής. Ευχαριστώ το σύλλογο Λευκαδίων και ιδιαίτερα τον πρόεδρο κ. Συλλίδη που με εφηβικό ενθουσιασμό οργάνωσε τη σημερινή παρουσίαση. Ευχαριστώ το Γιώργο Λογοθέτη και τη Φωτεινή Χαραλαμπίδου που άνοιξαν το δρόμο προς το Σύλλογό σας, το σύλλογό μας. Ευχαριστώ τη Βιβή Κοψιδά-Βρεττού και τον αγαπημένο φιλόλογό μας Σπύρο Βρεττό για την συμπαράσταση σ’ αυτό το μυθιστόρημα, για το χρόνο και την αγάπη που επένδυσαν στο ταπεινό μου έργο.

Η επιλογή του τόπου σας για την παρουσίαση εμπεριείχε απ΄αρχής αυτό τον ιδιαίτερο συμβολισμό, που βαραίνει μέσα μου εξαιρετικά καθώς στην ωριμότητά μου έγινα πολίτης του Μόντρεαλ. Η εμπειρία των δύο πατρίδων άνοιξε νέους ορίζοντες στη σκέψη και τη στάση της ζωής μου, όμως κατέληξα στη διαπίστωση πως η ύπαρξή μου πλέον ορίζεται οριστικά και αμετάκλητα απο το λήμμα μετέωρος.

Με τούτη την αυτοκριτική πριν απο λίγα χρόνια, άρχισα να σκαλίζω εκεί μακριά τις αναμνήσεις, που ανακατεύονταν γλυκά με τις εμπειρίες της μικρής πατρίδας μου. Τα μαθητικά χρόνια, οι φίλες και συμμαθήτριες απο τις γειτονιές της Λευκάδας, οι φίλες της ενηλικίωσης και της καριέρας μπήκαν στη βιτρίνα της καθημερινότητάς μου εκβιάζοντας μια θέση στη μυθοπλασία.

Ηταν κι αυτή η απομάκρυνση στο Μόντρεαλ της ησυχίας. Η δυσκολία να συναλλαγώ με τις εκεί γυναίκες λόγω διαφοράς νοοτροπίας αλλά και έλλειψης κοινών βιωμάτων, οδήγησε σε μια ακάθεκτη επίθεση της μνήμης. Γυρνούσαν διαρκώς στο μυαλό μου τα κρυφτούλια στη γειτονιά, οι μαθητικές ποδιές μας, η καταπίεση της εφηβείας, η απελευθέρωση με την επιτυχία στο Πανεπιστήμιο, οι μεταδικτατορικές συνθήκες της ενηλικίωσης. Ολα ανακατεύονταν γλυκόπικρα καθορίζοντας το πλαίσιο αλλά και το υλικό του νέου μυθιστορήματος.

Ετσι μπήκα στο ταξίδι των γυναικών με κύριο υπόβαθρο τον ήχο των Τακουνιών ως συμβολο της βιασύνης να μεγαλώσουμε , ως παράγωγο της ενηλικίωσης, ως φετίχ της απόλυτης και διηνεκούς θηλυκότητας. Ηταν κι η ξαφνική φυγή της αδελφής μου Κωνσταντίνας που προκάλεσε ένα έγκαυμα ψυχής αναζητώντας επίμονα και βασανιστικά μια λυτρωτική διαδρομή.

Σε τούτο το μυθιστορηματικό ταξίδι έφερα κοντά τους δύο τόπους μου, τη δύση μου και την ανατολή μου. Προσπάθησα να μεταγγίσω την ομορφιά της νέας πατρίδας, βουτώντας ωστόσο διαρκώς το πινέλλο στα χρώματα της δικής μου. Η επιλογή της συνάντησης των πρωταγωνιστριών στο Μόντρεαλ έγινε με σκοπό να χωρέσουν οι δύο κόσμοι μου στη γραφή. Ελπίζω να πέτυχα αυτή τη χημεία που λειτουργεί μέσα μου αρμονικά έστω κι αν αιωρούμαι ανάμεσα στο δίπολο Ελλάδα-Καναδάς.

Ηθελα να σάς ευχαριστήσω που βρίσκετε απόψε στη χαρά μου. Και να σάς πώ ότι τούτη η βραδυά είναι αφιερωμένη εξαιρετικά στη μάννα μου για τη γιορτή της την Κυριακή, Επειδή πλάστηκε να πονάει σ’ αυτή την απόλυτη σχέση: Ως παιδί χάνοντας τη μάννα της βίαια και ξαφνικά και ως μητέρα θάβοντας το στερνοπαίδι της στα αδηφάγα σπλάγχνα της γής.

Κι ακόμη κλείνοντας θέλω να σάς χιλιοευχαριστήσω που δώσατε στη μυθοπλασία μου σάρκα και οστά , φέρνοντας κοντά μου μετά απο 30 χρόνια την αγαπημένη συμμαθήτρια Νίκη Κροκίδη, πραγματοποιώντας εκείνη την πολυπόθητη συνάντηση των συμμαθητριών!

Σας ευχαριστώ