Α! Το Μελισσάκι

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Επι μια εβδομάδα ταξίδευα στην Ευρώπη (Ιταλία-Ελβετία) και μια μέρα αβροχη δεν έζησα. Καθημερινά άνοιγαν οι ουρανοί, οι άνθρωποι φορούσαν τα πολύχρωμα αδιάβροχά τους, τα παιδιά έτρεμαν από την υγρασία. Κι όμως οι Αλπεις έλαμπαν μέσα στην αιώνια κατάλευκη χιονιά. Ημουν σχεδόν απελπισμένη που έπρεπε να περπατήσω την αγαπημένη μου Βία Μόντε Ναπολεόντε στο Μιλάνο ή την Πόντε Βέκιο στη Φλωρεντία κάτω από βροχερό νερό. Ημουν σχεδόν στα όρια της υστερίας, που υποχρεώθηκα να θωρώ τα αντικείμενα της ματαιότητάς μου σε υγρές βιτρίνες. Σχεδόν δεν απόλαυσα παρά κλεφτές ματιές στις πόλεις που αγαπώ.

Ωστόσο, σ΄αυτό το ταξίδι τη διαφορά έκανε η συνάντηση με τη μπλογκογειτόνισσα, τη Μελισσούλα. Ναι, δώσαμε από το διαδίκτυο ραντεβού στη Ζυρίχη με μια ξανθή, γαλανομάτα Ελληνίδα , που δεν παύει να με εκπλήσσει επειδή πραγματικά ξέρει να απολαμβάνει τη ζωή.

Ετσι λοιπόν συναντηθήκαμε με τη Μελισσούλα, που εργάζεται στη Λωζάνη αλλά λατρεύει τη Ζυρίχη. Φτάσαμε από διαφορετικά σημεία στην πόλη, που σκίζεται από το ποτάμι με τυπικά ελβετικά κτίρια στη όχθες του. Την αναγνωρίσαμε αμέσως κι εκείνη μας αγκάλιασε και τους δυό λές και μας γνώριζε από χρόνια.

Η Μελισσούλα είχε διαβάσει όλα τα βιβλία μου κι ένιωθα μια αγωνία μήπως διαψεύσω τις προσδοκίες της. Φαίνεται πως εμείς οι δημιουργοί έχουμε αυτό το συρίγγειο της ανασφάλειας, που ποτέ δεν κλείνει ούτε κάν στις εκδρομές και τις συναντήσεις με τους μπλογκογείτονες του κόσμου.

Με τη Μελισσούλα φάγαμε σε ένα ωραίο ιταλικό εστιατόριο, που εκείνη υπέδειξε. Το φαγητό ήταν άψογο και το σέρβις επίσης. Ετσι είναι εκεί στην Ελβετία, ένας κόσμος που ποτέ δεν σε διαψεύδει στα μικρά και τα ασήμαντα. Αλλά στα μεγάλα και τα ανθρώπινα δυστυχώς οι Ελβετοί συνηθίζουν να κρατούν στάση μακρινή και παγωμένη σαν τις όμορφες βουνοκορφές τους.

Μετά καταπλεύσαμε σε ένα μπαράκι πλάι στο ποτάμι κι ήπιαμε τα ποτά μας αντικρύζοντας τα φώτα των κτηρίων μέσα στο ποτάμι. Κι εκεί που μιλούσαμε αμέριμνα , μια ξαφνική βροχή σκέπασε τις κουβέντες μας. Ο ήχος της βροχόπτωσης σχεδόν με αναστάτωσε. Η Μελισσούλα απτόητη συνέχισε να μιλάει για τη μπλογκογειτονιά. Ο Τέντ μαθημένος από βροχές στα μέρη του Καναδά, δεν ταράχθηκε . Αλλά εγώ μελαγχόλησα καθώς γνώριζα πως στην κοντινή Αθήνα, οι άνθρωποι ήδη κολυμπούσαν στις παραλίες κάτω από δυνατό ήλιο.

Με τη Μέλισσα μιλήσαμε για τη Δεσποινούλα της Ουάσιγκτον, που έχει ένα καλό λόγο να πεί σε όλους εμάς τους διαδικτυακούς γείτονές της. Μιλήσαμε για το Ράδιο Μαρκόνη, που είναι φίλος μου απ τα παλιά και που βρέθηκε γνωστός της Μελισσούλας από τα μέρη της. Είπαμε για τον αινιγματικό Ζερό, που γράφει αλύπητα ποστάροντας καθημερινά για χίλιες δύο μικρές και μεγάλες του αγάπες.

Δε χορταίναμε να διηγούμαστε τις λεπτομέρειες της ζωής μας και να αναφερόμαστε σε κοινούς τόπους με τη Μελισσούλα της Λωζάνης. Είδα στα πράσινα μάτια της τη νιότη να λάμπει επιθετικά. Διέκρινα τη ζέση της να απολαύσει τη ζωή στις μικρές καθημερινές σκηνές της. Την κατάλαβα να αγαπάει τα ωραία και να τα υιοθετεί στην καθημερινότητά της. Την έπιασα να θέλει να πετάξει με τα φτερά της σε άλλους μακρινότερους ορίζοντες.

Η Μελισσούλα με τα πράσινα μάτια με κατέκτησε γιατί είναι κοσμοπολίτισσα, γιατί αγαπάει τη ζωή και την περιπέτειά της. Στο καθαρό βλέμμα της είδα τη νεότητα και τη λάτρεψα.

Κι έτσι μου πέρασε αυτός ο θυμός για τη βροχή, που συνέχισε να μας καταδιώκει σε όλους τους προορισμούς του ταξιδιού μας, δυσκολεύοντας τις βόλτες μας στις όμορφες ιταλικές πόλεις.

Κι επειδή ταυτίζομαι με τις ομοιοπαθείς μπλογκογειτόνισσες ονειρεύομαι τη μέρα που θα συναντήσω την Πηνελόπη της Γηραιάς Αλβιόνος και την Δέσποινα της αμερικάνικης πρωτεύουσας.

Τώρα , το ταξίδι στην Ευρώπη τελείωσε, ολοκληρώθηκε και η στάση στην Ελλάδα. Το πάρτυ στην Κουμπανίτα με αποζημίωσε για τις μέρες της αγωνίας , του τρεχαλητού και του άγχους. Τώρα οι φίλοι μου διαβάζουν την Αβάνα ,όπως την παρακολούθησαν τα δικά μου μάτια επι μια ολάκερη δεκαετία κι ας γράφτηκε σε ένα εφταήμερο ημερολογιακό αποτύπωμα.

Σας ευχαριστώ όλους σας που σμίξατε στη χαρά μου. Και αναμένω να ξανασυναντηθούμε σε πιό ήρεμη φάση χωρίς την αγωνία μιας εκδήλωσης.

Το Μόντρεαλ με περιμένει γιορτινό και σπινταριστό, καθώς το Σαββατοκύριακο έχουμε το γκράντ πρι και όλοι οι δρόμοι σφύζουν απο ζωή κι απο ερωτικές Φεράρι!