ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Friday, June 6, 2008

Α! Το Μελισσάκι

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Επι μια εβδομάδα ταξίδευα στην Ευρώπη (Ιταλία-Ελβετία) και μια μέρα αβροχη δεν έζησα. Καθημερινά άνοιγαν οι ουρανοί, οι άνθρωποι φορούσαν τα πολύχρωμα αδιάβροχά τους, τα παιδιά έτρεμαν από την υγρασία. Κι όμως οι Αλπεις έλαμπαν μέσα στην αιώνια κατάλευκη χιονιά. Ημουν σχεδόν απελπισμένη που έπρεπε να περπατήσω την αγαπημένη μου Βία Μόντε Ναπολεόντε στο Μιλάνο ή την Πόντε Βέκιο στη Φλωρεντία κάτω από βροχερό νερό. Ημουν σχεδόν στα όρια της υστερίας, που υποχρεώθηκα να θωρώ τα αντικείμενα της ματαιότητάς μου σε υγρές βιτρίνες. Σχεδόν δεν απόλαυσα παρά κλεφτές ματιές στις πόλεις που αγαπώ.

Ωστόσο, σ΄αυτό το ταξίδι τη διαφορά έκανε η συνάντηση με τη μπλογκογειτόνισσα, τη Μελισσούλα. Ναι, δώσαμε από το διαδίκτυο ραντεβού στη Ζυρίχη με μια ξανθή, γαλανομάτα Ελληνίδα , που δεν παύει να με εκπλήσσει επειδή πραγματικά ξέρει να απολαμβάνει τη ζωή.

Ετσι λοιπόν συναντηθήκαμε με τη Μελισσούλα, που εργάζεται στη Λωζάνη αλλά λατρεύει τη Ζυρίχη. Φτάσαμε από διαφορετικά σημεία στην πόλη, που σκίζεται από το ποτάμι με τυπικά ελβετικά κτίρια στη όχθες του. Την αναγνωρίσαμε αμέσως κι εκείνη μας αγκάλιασε και τους δυό λές και μας γνώριζε από χρόνια.

Η Μελισσούλα είχε διαβάσει όλα τα βιβλία μου κι ένιωθα μια αγωνία μήπως διαψεύσω τις προσδοκίες της. Φαίνεται πως εμείς οι δημιουργοί έχουμε αυτό το συρίγγειο της ανασφάλειας, που ποτέ δεν κλείνει ούτε κάν στις εκδρομές και τις συναντήσεις με τους μπλογκογείτονες του κόσμου.

Με τη Μελισσούλα φάγαμε σε ένα ωραίο ιταλικό εστιατόριο, που εκείνη υπέδειξε. Το φαγητό ήταν άψογο και το σέρβις επίσης. Ετσι είναι εκεί στην Ελβετία, ένας κόσμος που ποτέ δεν σε διαψεύδει στα μικρά και τα ασήμαντα. Αλλά στα μεγάλα και τα ανθρώπινα δυστυχώς οι Ελβετοί συνηθίζουν να κρατούν στάση μακρινή και παγωμένη σαν τις όμορφες βουνοκορφές τους.

Μετά καταπλεύσαμε σε ένα μπαράκι πλάι στο ποτάμι κι ήπιαμε τα ποτά μας αντικρύζοντας τα φώτα των κτηρίων μέσα στο ποτάμι. Κι εκεί που μιλούσαμε αμέριμνα , μια ξαφνική βροχή σκέπασε τις κουβέντες μας. Ο ήχος της βροχόπτωσης σχεδόν με αναστάτωσε. Η Μελισσούλα απτόητη συνέχισε να μιλάει για τη μπλογκογειτονιά. Ο Τέντ μαθημένος από βροχές στα μέρη του Καναδά, δεν ταράχθηκε . Αλλά εγώ μελαγχόλησα καθώς γνώριζα πως στην κοντινή Αθήνα, οι άνθρωποι ήδη κολυμπούσαν στις παραλίες κάτω από δυνατό ήλιο.

Με τη Μέλισσα μιλήσαμε για τη Δεσποινούλα της Ουάσιγκτον, που έχει ένα καλό λόγο να πεί σε όλους εμάς τους διαδικτυακούς γείτονές της. Μιλήσαμε για το Ράδιο Μαρκόνη, που είναι φίλος μου απ τα παλιά και που βρέθηκε γνωστός της Μελισσούλας από τα μέρη της. Είπαμε για τον αινιγματικό Ζερό, που γράφει αλύπητα ποστάροντας καθημερινά για χίλιες δύο μικρές και μεγάλες του αγάπες.

Δε χορταίναμε να διηγούμαστε τις λεπτομέρειες της ζωής μας και να αναφερόμαστε σε κοινούς τόπους με τη Μελισσούλα της Λωζάνης. Είδα στα πράσινα μάτια της τη νιότη να λάμπει επιθετικά. Διέκρινα τη ζέση της να απολαύσει τη ζωή στις μικρές καθημερινές σκηνές της. Την κατάλαβα να αγαπάει τα ωραία και να τα υιοθετεί στην καθημερινότητά της. Την έπιασα να θέλει να πετάξει με τα φτερά της σε άλλους μακρινότερους ορίζοντες.

Η Μελισσούλα με τα πράσινα μάτια με κατέκτησε γιατί είναι κοσμοπολίτισσα, γιατί αγαπάει τη ζωή και την περιπέτειά της. Στο καθαρό βλέμμα της είδα τη νεότητα και τη λάτρεψα.

Κι έτσι μου πέρασε αυτός ο θυμός για τη βροχή, που συνέχισε να μας καταδιώκει σε όλους τους προορισμούς του ταξιδιού μας, δυσκολεύοντας τις βόλτες μας στις όμορφες ιταλικές πόλεις.

Κι επειδή ταυτίζομαι με τις ομοιοπαθείς μπλογκογειτόνισσες ονειρεύομαι τη μέρα που θα συναντήσω την Πηνελόπη της Γηραιάς Αλβιόνος και την Δέσποινα της αμερικάνικης πρωτεύουσας.

Τώρα , το ταξίδι στην Ευρώπη τελείωσε, ολοκληρώθηκε και η στάση στην Ελλάδα. Το πάρτυ στην Κουμπανίτα με αποζημίωσε για τις μέρες της αγωνίας , του τρεχαλητού και του άγχους. Τώρα οι φίλοι μου διαβάζουν την Αβάνα ,όπως την παρακολούθησαν τα δικά μου μάτια επι μια ολάκερη δεκαετία κι ας γράφτηκε σε ένα εφταήμερο ημερολογιακό αποτύπωμα.

Σας ευχαριστώ όλους σας που σμίξατε στη χαρά μου. Και αναμένω να ξανασυναντηθούμε σε πιό ήρεμη φάση χωρίς την αγωνία μιας εκδήλωσης.

Το Μόντρεαλ με περιμένει γιορτινό και σπινταριστό, καθώς το Σαββατοκύριακο έχουμε το γκράντ πρι και όλοι οι δρόμοι σφύζουν απο ζωή κι απο ερωτικές Φεράρι!

20 comments:

La Gigi said...

Αγαπημένη μου,
με συγκίνεις απίστευτα!
Ξέρεις καλά πόσο λυπήθηκα που δεν μπορούσα να είμαι εκεί στο πάρτυ σου, αλλά δεσμεύομαι για το επόμενο!
Όχι απλά δεν διέψευσες τις προσδοκίες μου αλλά επιβεβαίωσες μεγαλειωδώς αυτό που είχα στο μυαλό μου για σένα. Γιατί όλα τα βιβλία σου είναι εσύ, το μπλογκ σου είναι κομμάτι του αληθινού εαυτού σου δεν κρύβεσαι πίσω από κανέναν και τίποτα. Και εγώ το εκτιμώ αυτό πολύ στους ανθρώπους, καθαρή ματιά, καθαρά λόγια, καθαρή ψυχή.
Σ'ευχαριστώ πολύ και ανυπομονώ για την επόμενή μας συνάντηση.
Σας φιλώ όλους σας

Justine's Blog said...

Μελισσούλα,
Είσαι όλα τα λεφτά γιατί ακόμη και μια τραυματική μετακόμιση την κάνεις να φαίνεται δημιουργία. Δεν έχω ξαναδεί κορίτσι στην ηλικία σου να ξέρει να απολαμβάνει τόσο περίπλευρα και πολυδιάστατα τη ζωή. Με εμπνέεις με την λαχτάρα σου για τα όμορφα και τα ωραία.
και ναια, άλλο πάρτυ μου δεν επιτρέπεται να χάσεις.
Φιλιά

Ra Ma said...

Μέσα από το blog σου συνάντησα για 2η φορά κάποιον από τα παλιά, με κοινές μνήμες για ανθρώπους και πράγματα. Για τη melissoυla λέω που η μητέρα της με θυμόταν όταν ήμουν 7 χρονών! Τη ζωντάνια και το χιούμορ της, διαπιστώνω στα κείμενα και στα emails της που ανταλλάσουμε προσπαθώντας να θυμηθούμε τα παλιά.

Ένα βράδυ ξεκίνησα να εξερευνήσω την Αβάνα. Διάβασα την αρχή, μετά βιαστικά πήγα στο τέλος και σταμάτησα, …με έπιασαν τα κλάματα! Αποφάσισα ότι η θέση του βιβλίου δεν είναι στη βιβλιοθήκη, αλλά δίπλα μου, στο κομοδίνο, παρέα σε εκείνες τις νυχτερινές ώρες που το μυαλό αφήνει τις πόρτες ανοιχτές και οι μνήμες από το παρελθόν ξεχύνονται για να σε συντροφεύσουν ευχάριστα μέχρι να έρθει ο ύπνος να σε πάρει. (Τι μέ έπιασε τώρα...)

Σας στέλνω τα φιλιά μου.

La Gigi said...

μαρκονάκι, για τη δεύτερη παράγραφο του σχολιου σου έχω να πω ότι σου βγάζω το καπέλο! Καλά κάνουν και σε πιάνουν τέτοια..

και ναι η Ιουστίνη μας φέρνει πιο κοντά, χαχα!

Justine's Blog said...

Θύμιε αγαπημένε μου,
Εσύ εκι εγώ αγαπήσαμε τη μικρή πεταλούδα γι αυτό το ανελέητο πέταγμα. Κανείς δεν μπορεί να μας πάρει τις μοναδικές αναμνήσεις απο Εκείνη. Οσο ταξιδεύω στην Κούβα μου, θα την αναθυμάμαι πάντα γιατί θα πετάει γύρω μου.
Χαίρομαι που σου έφερα πάλι κοντά μια παλιά φιλία. Αυτή είναι η μαγεία της διαδικτυακής διάδρασης.
Φιλιά στα παιδιά

Justine's Blog said...

Ναί, η Ιουστίνη σας φέρνει πιο κοντά γιατί ο χρυσός σας φένρει πιο κοντά. Είναι το επάγγελμα του συζύγου, βλέπεις!
Ελπ΄ζιω να κάνει ξαστεριά σε σάς επιτέλους. Εμείς πάλι μαυρίλα ζούμε.
Φιλι'α

Justine's Blog said...

Ναί, η Ιουστίνη σας φέρνει πιο κοντά γιατί ο χρυσός σας φένρει πιο κοντά. Είναι το επάγγελμα του συζύγου, βλέπεις!
Ελπ΄ζιω να κάνει ξαστεριά σε σάς επιτέλους. Εμείς πάλι μαυρίλα ζούμε.
Φιλι'α

La Gigi said...

πφφφ ποια ξαστεριά έχουμε ξεχάσει πως είναι...

κυκλάμινο said...

Ιουστίνη μου γλυκιά, πάντα χαρές και επιτυχίες!
Φιλάκια πολλά! Τα έμαθα τα νέα, εν μέρει. Περιμένω κι από σένα. Είχα πάει στη Ζαγορά και έκανα δουλιές.
Εσύ τώρα είσαι στην στεθερή έδρα σου, οπότε θα μας τα πεις!
¨οκευ;
Φιλιά πολλά και καλό βράδυ!

Μηθυμναίος said...

Τη Μελισσούλα δεν τη γνώριζα, ομολογώ, να όμως που η Ιουστίνη με τη γνωστή εξαιρετική περιγραφή της, μας έκανε να την αγαπήσουμε κι εμείς...
Έτσι είσαι Μελισσούλα;
Κι εσύ, φίλη μου, ήλθες, είδες, παρουσίασες και... απήλθες, τόσο γρήγορα; Σ' έκανα ακόμη στην Αθήνα...
Κι έλεγα στην Αλεξάνδρα να βγούμε ένα βράδυ με την Ιουστίνη...
Τότε την επόμενη φορά.

La Gigi said...

Αγαπητέ Μηθυμναιε,
συμφωνώ απόλυτα ότι η Ιουστίνη έχει κάνει εξαιρετική περιγραφή για τη μελισούλα και με συγκίνησε όπως είπα και στην ίδια. Που να το φανταζόμουν ότι η συγγραφέας που με ταξίδευε στις αρχές του 20ου αιώνα, μετά με έκανε να νοιώσω μέλος μιας κοριτσοπαρέας και πρόσφατα με πήρε μαζί της στη δική της Αβάνα, θα έγραφε μια μέρα για την ολοδική μας βραδυά στη Ζυρίχη.
Αν είμαι έτσι? Ναι είμαι. Μου αρέσει να ζω τη ζωή μου καλά, εξάλλου αυτό δεν είναι όλο κι όλο που έχουμε? Καθημερινές στιγμές που στο τέλος φτιάχνουν το παζλ της ζωής μας.
Την αγαπώ και την εκτιμώ βαθιά και εκείνη και τον πριγκηπά της!
Καλημέρα από το πολύ μουντό και βροχερό Montreux με εμάς να είμαστε κυριολεκτικά πάνω από τα σύννεφα!

Justine's Blog said...

Αγαπημένο Κυκλαμινάκι,
Πόσο λυπήθηκα που δεν ήσουν εκεί να στροβιλιστείς στα λάτιν. Περάσαμε υπέροχα κι εμείς και οι καλεσμένοι μας. Την άλλη φορά ελπίζω να μην πάρεις απουσία.
Θα σας ετοιμάσω φωτογραφικό υλικό σε λίγο για να μοιραστείτε τι;ς εικόνες. Τη συγκίνηση δεν μπορείτε να την οσφριστείτε, όμως.
Καλό Σαββατοκύριακο. Εδώ έσκασε μύτη ο ήλιος!

Justine's Blog said...

Αγαπημένε μου Στράτο,
Ετσι ακριβώς είναι η Μελισσούλα, Οπως το λέει και το όνομά της, παίρνει τη γύρη απο τα ωραία της ζωής, μοιράζεται τις εμπειρίες της και λάμπει απο αισιοδοξία.
Οσο για την Αθήνα, ήρθα κι έφυγα σφαίρα αυτή τη φορά, γιατί ήμουν προηγουμένως επι μια εβδομάδα στην Ευρώπη. Αντιλαμβάνεσαι πως δεν βγήκα καθόλου ούτε με την οικογένεια. Πετάχθηκα μέχρι τη λευκάδα και πήγα Θεσσαλονίκη για την έκθεση βιβλίου. Κανονική σβούρα, αλλά το άξιζε η διαδρομή.
Φιλιά στην υπέροχη Αλεξάνδρα σου

Justine's Blog said...

Μελισσάκι μου,
Εσύ με τίμησες που ήρθες να με δείς απο τη Λωζάνη. Χάρηκα που γνώρισα ένα λαμπερό κορίτσι, που αγαπάει τα μικρά όμορφα πράγματα και τολμάει να παίρνει αποφάσεις.
Μου αρέσει που δεν πτοείσαι απο τις συνθήκες, που δεν κυνηγάς τη ζωή απο πίσω, αλλά της προηγείσαι.
Μια μπόν βιβέρ, που της αξίζουν τα καλύτερα. Κι ένας πρίγκηπας σαν τον Τέντ (κρίμα που δεν έχει αδελφό!).
Καλές βόλτες singing in the rain! You are happy again!

δεσποιναριον said...

Και τωρα Καναδεζα μου γλυκεια, μολις περασει το τζετ Λαγκ, πες μας τι θα κανεις; Ετοιμαζεις ηδη κατι καινουργιο; Τωρα για τη μελισσουλα τι να γραψω εγω, ειμαι κι εγω φιλη της και την αγαπω. Και ειναι και μερικες αγαπες που τις κραταω μακρυα απο μπλογκ και δημοσιοποιησεις, γιατι ειναι δικιες μου και θαθελα να μεινουν δικιες μου. Τα Κυριακατικα μου φιλια κουκλα!

Justine's Blog said...

ΑΧ πόσο μου έλειψες Δεσποινάκι. Πάντα με την καλή κι αισιόδοξη κουβέντα σου. Πεσμου πότε θα συναντηθούμε στη Νέα Υόρκη. Θέλω ραντεβού στον αέρα!
Λοιπόν, ναί. Ετοιμάζω ένα καινούριο έργο σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου.You like? Σε λίγο θα με τραγουδάς! ΗοΧΟ

δεσποιναριον said...

Σε σκεφτηκα κι εσενα με το σεισμο. Κουνηθηκε πολυ και η Λευκαδα. Ελπιζω ολοι οι δικοι σου να ειναι καλα.
Φιλια. Τα αλλα τα βρισκουμε.

Justine's Blog said...

Αγαπημένο Δεσποινάκι,
Σ ευχαριστώ για το ενδιαφέρον. Οι γονείς είναι καλά δόξα τω Θεώ. Λένε πως δεν κούνησε και πολύ στο νησί.Γενικά, εμείς κουνιόμαστε με κοντινότερο επίκεντρο κι έτσι δεν μασάμε με τόσο μακρινή εστία!
Ελπίζω να είσαι καλά πόγευμα Κυριακής μετά την αναχώρηση του Ερρίκου. Θα έχει ζέστη , να τον λυπάσαι είναι! Χά!
Φιλιά

ΥΓ. Αλήθεια, γιατί βγαίνω με τη μορφή της ντοματούλας στο μπλόγκ σου;

La Gigi said...

αα και που είσαι ντοματούλα πάλι καλά να λες Ιουστινάκι.. εγώ κατσαρίδα κι ο Μαρκόνι πακμαν τι να πούμε? είμαστε τα ζωύφια που κουβάλησε μαζί της στο μέγαρον από το διαμερισματάκι :))

υγ.: τη φόρμουλα δεν την είδα έμπλεξα με τους σεισμούς, πφφφ

Κατερίνα Δε.Στα.Πα. said...

Κι εγώ λυπήθηκα Ιουστινάκι μου! Την επόμενη φορά και πεθαμένη να είμαι, θα έρθω!
Βάλε εσύ φώτο και θα τις οσφρηστούμε!Να είσαι σίγουρη!
Φιλάκια πολλά πολλά και Καλό βράδυ!
Πάντα χαρές! Τα είπαμε, τα ξαναείπαμε και θα τα ξαναλέμε!