ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Sunday, November 2, 2008

Οι Καταρράκτες της αιώνιας ομορφιάς

Αφιερωμένο εξαιρετικά στο Δεσποινάριον και τον Παναθήναιο επειδή μου πρόσφεραν ένα νοερό ταξίδι στη Σικελία , όταν το είχα ανάγκη. Ανταποδίδω με εικόνες απο τον τόπο μου.

Της Ιουστίνης Φραγκούλη


Μεγάλωνα στη Λευκάδα και ο πατέρας μας μιλούσε για τα φυσικά φαινόμενα του κόσμου με τέτοια περιγραφική δεινότητα που νομίζαμε πως τα είχαμε δεί με τα δικά μας μάτια.

Ωσπου στη ζωή μας μπήκε το βιού-μάστερ, αυτό το τεχνολογικό θαύμα των άγουρων χρόνων που μεγένθυνε κάποια σλάιντς απο τις ομορφιές του κόσμου. Εκεί είδα για πρώτη φορά σε προσχολική ηλικία του Καταρράκτες του Νιαγάρα, κάπου στον μακρινό - σχεδόν κείμενο στα πέρατα του κόσμου- Καναδά.

Υστερα προστέθηκαν τα βιβλία με τις ιλουστρασιόν φωτογραφίες και οι μηχανές 8 μιλιμέτρ με ταινίες μικρού μήκους, που δεν χόρταινα να παρακολουθώ για να θαυμάζω αυτή τη διάσταση της φυσικής τελειότητας.

Απ΄όλα τα φυσικά φαινόμενα διάλεγα πάντοτε να παρατηρώ τους Καταρράκτες , ίσως γιατί με τρόμαζε το ύψος και ήταν η μόνη ασφαλής επαφή μου με τα ανεμοδαρμένα ύψη ενός μακρινού, σχεδόν ανύπαρκτου για τη δική μου πραγματικότητα τόπου.

Η τύχη τόθελε πριν απο 22 χρόνια να επισκεφθώ τους Καταρράκτες του Νιαγάρα με τον Τέντ σε μια εξόρμηση απο το Ντιτρόιτ. Ηταν φθινόπωρο θυμάμαι και τα χρυσοκόκκινα φύλλα πλαισίωναν το τοπίο. Είχα καθηλωθεί απο την ομορφιά του περιβάλλοντος χώρου.

Οταν έφτασα στο σημείο των Καταρρακτών μια βροχερή σκοτεινιασμένη μέρα, έμεινα κυριολεκτικά μετέωρη. Φοβισμένη απο το εύρος και τη δύναμη των νερών που έπεφταν απο το ύψος, χτυπούσαν με λύσσα στην κοίτη του ποταμού και ξαναγύριζαν οργισμένα προς τα πάνω σπάζοντας σε υδρατμούς, πίστεψα πως αυτό που αντίκρυζαν τα μάτια μου ήταν μια οφθαλμαπάτη.

Με τρέμουλο έφτασα στην άκρη του ποταμού και κοίταξα κάτω με δέος αυτό το μεγαλείο της φύσης, ανεξήγητο σχεδόν όπως όλα τα φυσικά θαύματα του κόσμου.

Εκτοτε πολλές φορές επισκέφθηκα τους Καταρράκτες του Νιαγάρα. Το χειμώνα με παγωμένους σταλακτίτες, την άνοιξη με καταπράσινη της φύση ένα γύρο, το καλοκαίρι με χιλιάδες κόσμο να παρακολουθεί το υπερθέαμα φτιαγμένο λές για τουριστικούς λόγους.

Το περασμένο Σαββατοκύριακο βρέθηκα στο Τορόντο για δουλειές. Και απαίτησα μια εκδρομή στους φθινοπωρινούς Καταρράκτες του Νιαγάρα. Η φύση ίδια κι απαράλλαχτη χρυσοκόκκινη να υπερίπταται της αβύσσου, όπου έσπαζαν τα νερά του ποταμού σκορπώντας υδρατμούς και βρέχοντάς με μέχρι το κόκκαλο.

Εκανε βοριαδάκι, κρύωνα σχεδόν απο την ατμόσφαιρα αλλά κι απο τα νερά του Νιαγάρα που με κατέβρεχαν αλύπητα με την άγρια ομορφιά τους. Φωτογράφιζα με μανία την αλαζονεία των καταρρακτών που είναι βέβαιο πως αιώνια θα πέφτουν στην άβυσσο και θα σηκώνουν πανικό στους διαβάτες.

Μύρισα την υγρασία,αφουγκράστηκα τη δύναμη της φύσης, θαύμασα την αδάμαστη πορεία της βαρύτητας και της ταχύτητας συγχρόνως. Γέμισα τα μάτια μου με άγρια ομορφιά και τα πνευμόνια μου με υγρό αέρα.

Οι άλλοι πήγαν στο καζίνο ως συνεπείς τουρίστες της περιοχής. Κι εγώ ξέμεινα με τρέμουλο στα χείλη απέναντι απο τους Καταρράκτες, συγκλονισμένη για πολλοστή φορά απο το θαύμα. Υστερα, ήρθε το ουράνιο τόξο ανάμεσα στα νερά τους και μούκανε συντροφιά μέχρι που έπεσε ο ήλιος και τα χρυσοκόκκινα φύλλα έγιναν σκιές.

Τότε πέταξε μια πεταλούδα κι εγώ μάντεψα πως ήταν εκείνη η μικρή αδελφή μου, που πάντα με συντρόφευε στις αιρετικές στιγμές και τις μανίες μου. Ηξερα πως ήρθε να μοιραστούμε την απόλαυση της στιγμής, το ρούφηγμα του μεγαλείου, την άπληστη ηδονή των νερών του Νιαγάρα. Ηρθε να μου επιβεβαιώσει πως η ζωή θέλει βαθειές ανάσες στην αέναη, άγρια , απείραχτη ομορφιά για να μπορούμε να συνεχίσουμε...



















20 comments:

Αστοριανή said...

Ιουστίνη μου,
Εσύ εκεί, κι εγώ εδώ...
Τι αναμνήσεις μου έδωσες! Μέχρι το Τορόντο έχω έλθει, σ' εκδρομή, παλιότερα...
Στην "Αστοριανή", αναφέρθηκα για την ομιλία το κ.Βρεττού κι ότι σ΄αναζητήσαμε. Θα δεις.
Μάλιστα, ζητούσε αν γνωρίζεις άλλους Λευκαδίτες λογοτέχνες, στον Καναδά... κ.λ.π.
Να είσαι καλά, γλυκιά μου, χαιρετισμούς,
Υιώτα

mrs Smith said...

η ζωή θέλει βαθειές ανάσες στην αέναη, άγρια , απείραχτη ομορφιά για να μπορούμε να συνεχίσουμε...

Έχεις απόλυτο δίκιο !!!!

Μα αφήνουν αυτή την εξαίσια ομορφιά για να πάνε στο καζίνο?
Δεν μπορώ να τα καταλάβω αυτά...

Υπέροχες οι εικόνες σου και δια λόγου :)
Καλή σου ημέρα και εβδομάδα :)

δεσποιναριον said...

Ιουστινη μου, ερχομαι να αφησω μια ευχη, μια καλημερα και πεφτω σε εικονες μαγικες του βορρα σου και σε μια αφιερωση που με κατασυγκινει. Δεν εχω λογια. Ο Νοτος ειναι ομορφος και ανθρωπινος με τα παθη να φαινονται πιο εντονα, Ο Βορρας (οπως μας τον εφερες σημερα) ειναι ανυψωτικα ομορφος. Τοσο που εχω μεινει αφωνη. Σε τετοια ομορφια γυρναγες τοσες μερες. Χαλαλι η απουσια σου και απιστευτη η καλωσυνη σου να τα μοιραστεις μαζι μας. Σιγουρα θα επανελθω γιατι με βρισκεις στην βιασυνη του πρωϊνου κααφε λιγο πριν την .. κανω.. αλλα στο λεω. Με την αναρτηση αου μου εφιαξες την ημερα. Σ' ευχαριστω και σ' αγαπαω!

Φωτεινή S said...

Ιουστινάκι γλυκό,
σ' ευχαριστώ. Ευχαριστώ πολύ για τις τόσο ωραίες φωτογραφίες.
Άλο ένα όνειρο ζωής το ταξίδι στους καταρράκτες του Νιαγάρα.
Πολλά φιλιά

ΥΓ. Δοκίμασε να ανεβάζεις φωτογραφίες με το Picasa της Google. Eίναι πανεύκολο και γρήγορο. 4-4 μπορούν να ανεβάινουν οι φωτογραφίες (έχει και collage)

Justine's Blog said...

Γιώτα καλή μου,
Διάβασα για την ωραία και μεστή ομιλία του κ. Βρεττού. Αλλωστε, την προετοίμαζε με πάθος εδώ και κάμποσο καιρό. Του έστειλα ένα δικό μου κείμενο, δεν ξέρω αν συμπερέλαβε κάτι απο αυτό.
Τον γνώρισα στο φεστιβάλ της Αστόρια, αν και με τον αδελφό μου διατηρούμε απο χρόνια στενές οικογενειακές σχέσεις.
Φαίνεται πολύ αφοσιωμένος στα κοινά. Αλλά έτσι είμαστε εμείς οι Ιόνιοι, άνθρωποι του πάθους και της αφοσίωσης.
Καλημέρες απο βροχερό Μόντρεαλ

Justine's Blog said...

Κυρία Σμίθ,
Οι άνθρωποι παίρνουν ως δεδομένη την ομορφιά γι αυτό τρέχουν στο καζίνο. Αλλωστε αν έμεναν καθηλωμένοι απο την ομορφιά , δεν θα ειχε επιτραπεί το κτίσιμο των δύο καζίνο στην καρδιά του Πάρκου , ακριβώς απέναντι απο τους Καταρράκτες.
Ε! λοιπόν, η ακροποταμιά της θέας ήταν αδειανή απο κόσμο και το καζίνο ήταν πνιγμένο σε πελάτες!
Η ζωή έχει προτεραιότητες για τους ανθρώπους!!!

Justine's Blog said...

Δεσποινάκι μου,
Χαίρομαι που σου έφτιαξα τη μέρα, αυτή ήταν η πρόθεσή μου. Να προσθέσω ομορφιά στην καθημερινότητά μας. Νομίζω πως η αγριάδα αυτού του φυσικου θάυματος,ποτέ δεν θα πάψει να με συγκινεί, ούτε να με αφήνει άφωνη!
Καλημέρα στην πρωτεύουσα των επικείμενων αλλαγών!!!

Justine's Blog said...

Φωτεινούλα μου,
Εσύ που είσαι ταξιδιάρα πρέπει οπωσδήποτε να κάνεις μια στάση στο Νιαγάρα. Θα μαγευτείς απο την ομορφιά. Οι φωτογραφίες είναι ελάχιστες μπροστά στο φυσικό μεγαλείο των Καταρρακτών!!!
Χαίρομαι αν πρόσθεσα μια νότα ομορφάδας στη μέρα σου.
Φιλιά βροχερά απο μας

panathinaeos said...

καλημερα στο μοντρεαλ,
Ιουστινη μας, τι υπεροχο ταξιδιωτικό και ταυτοχρονα χρονικο εμβαπτισεως στο απεραντο αεναο της φυσεως!
σε ευχαριστω εκ βαθεων για την αφιερωση μα περισσοτερο που μοιραστηκες αυτες τις υπερβατικες εικονες Καθαρσεως και Αναγεννησεως! οπου η καταστροφη ειναι την ιδια στιγμη και γεννηση ξανα! και θα ηθελα να προτεινω εις τους απανταχου ψυχαναλυτες, ιδιαιτερως δε τους φρουδιστες να επεκτεινουν το διδυμο Ερωτας - Θανατος με το Τριδυμο Ερωτας - Φυση - Θανατος, οπου η Φυση ως ενδιαμεσος ενιοτε ειναι Ερως και ενιοτε Θανατος!
ορμωμενος εκ της παρατηρησεως αυτης, θα ηθελα να σημειωσω οτι το νερο εις τους αιωνες εχει τον ιδιαιτερο συμβολισμο της αντιθεσης αναμεσα στη Ζωη και το Θανατο!

La Gigi said...

τους είχα πολύ διαφορετικούς τους καταρράκτες στο μυαλό μου..
αλλά όπως και να 'χει παραμένουν εντυπωσιακοί!
να δω πότε θα τα κάνω όλα αυτά τα ταξίδια...
φιλάκια

Justine's Blog said...

Παναθήναιε,
Ηθελα να σας εμβαπτίσω σ΄αυτά που εισέπραξα απο την αέναη κίνηση των υδάτων. Ερωτας, φύση ,θάνατος αναγέννηση.
Ετσι όπως τα νερά πέφτουν με μανία στην κοίτη του ποταμού, θαρρείς πως θα χαθούν στη φορά του. Κι όμως ανασηκώνονται και γίνονται υδρατμοί , αυτό είναι σημείο θανάτου-αναγέννησης , θα συμφωνήσω απολύτως.
Καλημέρες με βροχούλες απο τα βόρεια.

Justine's Blog said...

Ω! Μελισσάκι,
Είναι απολύτως εντυπωσιακοί οι Καταρράκτες του Νιαγάρα. Η δική μου μικρή κάμερα μπορεί αποσπασματικά μόνο να δώσει την εικόνα. Η άγρια ομορφιά είναι το ύψος, το βάθος και οι διπλοί καταρράκτες στη θέα, εκείνοι της Αμερικής και οι άλλοι στο πέταλο του Καναδά.
Πραγματικά δεν περιγράφονται ούτε απεικονίζονται με τα πενιχρά μου μέσα.
Πρέπει να τους δείς για να νιώσεις το αντάριασμα της φύσης μέσα σου, το θάνατο και την αναγέννηση όπως το βάζει ο Παναθήναιος!

Ra Ma said...

Αν φοβάσαι κράτα το χέρι μου! Δεν θα πάω καζίνο, θα μείνω και εγώ στους καταρράκτες!

Καλημερα!!!

δεσποιναριον said...

Παντα θυμομαστε εκεινες τις μικρες στιγμες που εμεις και η φυση ειμαστα μονο οι δυο μας. Θα επρεπε να ειναι πιο πολλες. Ουτε εγω παω στα καζινα. Ασε που με συγγινησε πρωϊνιατικα ο Θυμιουλης. Καλημερα απο το Νοτο οπου πριν λιγο ανοιξαν οι καλπες. Φιλακια!

Justine's Blog said...

Θύμιε γλυκέ μου,
Φοβαμαι, σε ευχαριστώ που θα μείνεις μαζί μου να μου κρατάς το χέρι.
Η πιό υπέροχη προσφορά της μέρας μου. Γι αυτό αρχίζει με μουσικές και θα τελειώσει με καταπληκτικά νέα απο τις εκλογές της γείτονος.
Σ' ευχαριστώ

Justine's Blog said...

Μικρή μου Αμερικάνα,
Σου εύχομαι καλό βόλι, όπως έγραψα και στο πόστ σου. Οι Καναδοί ειδικοί των σφυγμομετρήσεων δίνουν Ομπάμα εκτός απροόπτου (ξέρεις κλοπής των εκλογών!!!)
Καλά νέα . Θα είσαι αναστατωμένη σήμερα. Ολοι μας είμαστε και περιμένω να μάθω αν πήγαν τα παιδάκια να ψηφίσουν. Ναί;

ΔΙΟΝΥΣΟΣ said...

Εκπλίσομαι που από αυτή την ομορφιά διαλέγουν λέει το καζίνο δίπλα. Και επειδή οι άνθρωποι φτιάχνουν την τύχη τους σου αφήνω το σχόλιό μου για τα αποτελέσμα δίπλα στο πλανηταρχαίϊκο!

Αν ο Οκτώβρης είναι ο μήνας της Επανάστασης διανυουμε τον μήνα της Θυσίας. (17-11). Καλό ειναι και οι δικοί μας κοκορόφτεροι πολιτικοί να μην υποτιμούν τον Κόσμο, τον Πολίτη τον Ανθρωπο. Το όνειρο δίνει φτερά αλλά πατάει γερά και στα πόδια του.

Ψήφισε το 75%!!!!στις ΗΠΑ
Ζωή, Ελευθερία, επιδίωξη της ευτυχίας είναι τα αιτούμενα της Διακηρυξης της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ
Κάποιοι πολλοί το θυμήθηκαν.

δεσποιναριον said...

Κι εγω αφηνω μια καλημερα βιαστικη μεν χαμογελαστη δε! Τα φυλλα πεφτουν αλλα η ελπιδα ανεβαινει.

Justine's Blog said...

Αγαπητέ Διόνυσε,
Οι άνρθωποι επιλέγουν όχι πάντοτε με κριτήριο τη φύση, αλλά με την προσωπική διάθεση. Προσωπικά βρίσκω αδύνατο να κλειστώ στα φανταχτερά χρώματα και τους παράλογους ήχους των μηχανών ενός καζίνο, όταν δίπλα υπάρχει η φύση της αναγέννησης.
Οσον αφορά στην εκλογή Ομπάμα, άξιζε κάθε στιγμή η διαδρομή του και η νίκη του. Πιστεύω πως μετα την διάλυση των πάντων απο τον Μπούς, θα δώσει ελπίδα σε ένα ξοφλημένο έθνος αλλά και στην παγκόσμια κοινότητα.
Καλημέρες απο υπέροχο ηλιόλουστο Μόντρεαλ

Justine's Blog said...

Αγαπημένο Δεσποινάκι,
Τώρα που είσαι νικήτρια με ανεβασμένο ηθικό ποιός σε πιάνει! Εδώ και οι Συντηρητικοί του Καναδά ήταν με τον Ομπάμα, φαντάσου τί διέπραξε ο Μπούς για τη χώρα.
Φαντάζομαι θα είναι μια υπέροχη λαμπέρή μέρα όπως εδώ κι ας κατρακυλούν τα φύλλα. Κι εδώ ακόμη κρατάνε μέσα στην πόλη, περίεργο για την εποχή.
Καλό ινογκιουρέισιον και ας διαλέξουμε φουστάνια!!!