ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Sunday, November 16, 2008

Κατερίνα Ιατροπούλου: Νεραϊδένια ζωγράφος

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Στη μνήμη του συναδέλφου Γιώργου Κοίλιαρη, που υπέκυψε στα τραύματα μιας ζωής επικίνδυνων ανταποκρίσεων απο το μέτωπο . Σε όλους αυτούς που αγαπήσαμε και μας εγκατέλειψαν ξαφνικά χωρίς κουβέντα.

Την Κατερίνα Καραγιάννη τη γνώρισα στην πρωτόλλεια εργασιακή μου σχέση με την εφημερίδα «Πρώτη», που βρισκόταν κάπου μακρυά στην Πατησίων με εκδότη τον πατέρα της Ηλέκτρας και σημερινό εκδότη μου στο "Ημερολόγιο Αβάνας" Χρήστο Καλογρίτσα.

Ημασταν μια ομάδα νεαρών δημοσιογράφων με όρεξη και ζέση για τη δουλειά, με πάθος και απόλυτη ειλικρίνεια μεταξύ μας, με τρελλό κέφι για πάρτυ και ξεφαντώματα μετα τις σκληρές ώρες του ρεπορτάζ. Ανάμεσά τους πολλοί γνωστοί και συμβιβασμένοι σήμερα μεγαλοδημοσιογράφοι, κάποιοι που έφυγαν ξαφνικά κι αναπάντεχα απο τη ζωή και άλλοι πιό ονειροπόλοι, που στράφηκαν στην τέχνη ή σε άλλες εναλλακτικές μορφές γραφής δίνοντας διέξοδο στα όνειρά τους.

Στην τελευταία κατηγορία ανήκει η Κατερίνα Καραγιάννη, που ξεκίνησε απο την ποίηση, μπήκε στη δημοσιογραφία και βγήκε νικήτρια, αναμετρώμενη με τον άγραφο μουσαμά της εικαστικής τέχνης.

Ηταν η ομορφότερη γυναίκα που είχα δεί ποτέ σε δημοσιογραφικά έδρανα. Ψηλή, χυμώδης, με σγουρά μαλλιά και δύο εκφραστικά μάτια, έκοβε την ανάσα των ανδρών συναδέλφων στο πέρασμά της. Αναστέναζε ολάκερη η Πρώτη όταν καθόταν στο γραφείο, αλλά εκείνη με την αφοπλιστική αφέλεια ενός παιδιού δεν φάνηκε ποτέ να συνειδητοποιεί το απόλυτο κάλλος της θηλυκότητάς της.

Γελούσε και σκόρπιζε το γάργαρο γέλιο της παντού. Δεν συναγωνιζόταν κανένα και τίποτα, ήταν ευχαριστημένη με την καθημερινότητα που κυλούσε στη γυναικεία σελίδα υπο τον τίτλο «Πέντε Γυναίκες Γράφουν» ( Αρτεμις Τζίτζη, Κατερίνα Καραγιάννη, Βίκη Σαντοριναίου, Σοφία Πατραμάνη και Ιουστίνη Φραγκούλη αν δεν με απατάει η μνήμη μου και η μνήμη της Κατερίνας!)

Τα Σαββατοκύριακα κυλούσανε μέσα σε εκδρομές- με κατεύθυνση προπάντων την αγαπημένη Λευκάδα- και η Κατερίνα αναδυόταν απο τη θάλασσα σαν Αφροδίτη των ονείρων. Στο νησί μου κατάφερε να σαγηνεύσει τους πάντες με την ομορφιά της και προπάντων με εκείνη την απίστευτη αθωότητά της.

Εκτοτε χαθήκαμε για τα καλά. Εμένα ο δρόμος με έφερε στο Μόντρεαλ κι εκείνη συνέχισε στην Αθήνα. Δεν είχα νέα της επι μια εικοσαετία τώρα. Και ξαφνικά ένα βράδυ έφθασε στο μέιλ μου ένα τρυφερό γράμμα απο την Κατερίνα Καραγιάννη-Ιατροπούλου που ξαναμπήκε δειλά στη ζωή μου για να μου θυμίσει την υπέροχη αθώα οικειότητα των νεανικών μας χρόνων.Η Κατερίνα Καραγιάννη έχει παντρευτεί το μεγάλο στιχουργό και ποιητή Δημήτρη Ιατρόπουλο , που έχει δώσει απο τα μεγαλύτερα αριστουργήματα στο έντεχνο ελληνικό τραγούδι.

Ετσι η Κατερίνα Ιατροπούλου ζεί στα Καλύβια Αττικής με τον αγαπημένο της κι εκτός απο τη στήλη των εικαστικών στην εφημερίδα Αρθρο, έχει εγκαταλείψει τη δημοσιογραφία της επιβίωσης. Η Κατερίνα έβαλε το νεραϊδένιο της ταλέντο στο πινέλλο και ζωγραφίζει σήμερα πανέμορφα έργα, που αναδίδουν αυτή τη δική της αισθαντική ματιά για τον κόσμο.

Δεν γνωρίζω περισσότερα για την πορεία της παρεκτός για μια έκθεση που έκανε πριν απο μερικά χρόνια στη γκαλερί Ζυγός, «Σαν μαγεμένο το μυαλό μου φτερουγίζει,» δανεισμένο από τον στίχο του κλασικού ρεμπέτικου του Δημήτρη Γκόγκου-Μπαγιαντέρα.
Φαινομενικά ανεικονικά, αλλά με άρτια σύνθεση και σφιχτή δομή που δείχνει την ωριμότητά της, τα έργα της χαρακτηρίζονται από μια έντονη ονειρική διάθεση. Η έκθεση πλαισιώνεται και από επιλεγμένα έργα που δείχνουν την πορεία της νέας ζωγράφου μέχρι την τωρινή της δουλειά», όπως αναφέρει η δημοσίευση.

Μου έστειλε κάποια απο τα έργα της , τα οποία μοιράζομαι μαζί σας σε φωτογραφίες, κι ενώ δεν είμαι εικαστικός, το ένστικτό μου με οδηγεί να διακρίνω στο έργο της μια γνησιότητα που αποπνέει αυτή η αιώνια αναζήτηση της αληθινής καλλιτέχνιδας.

Είμαι περήφανη και συγκινημένη που μια γυναίκα της δικής μου δημοσιογραφικής γενιάς ξέφυγε απο το ρεύμα, έκλεισε τ΄αυτιά της στις σειρήνες της τηλεόρασης και ζωγραφίζει στο μουσαμά όσα της λέει η ψυχή της, το πνεύμα της και το αλάθητο αισθητήριο της δημιουργικής της φύσης. Είμαι περήφανη που μια υπέροχη ζωγράφος είναι η χθεσινή και η σημερινή και η παντοτινή μου φίλη Κατερίνα Καραγιάννη- Ιατροπούλου.

Και οι διαρκείς και προστιθέμενες φυγές των κοινών φίλων μας ενώνουν, έτσι δεν είναι Κατερίνα;









33 comments:

δεσποιναριον said...

Μα δεν ειναι υπεροχο Καναδεζα μου, εκει που καθεσαι ξαφνικα, να σου ερχεται ενα μεηλ απο καποιον που εχεις να δεις χρονια! Ποσο μαλλον οταν σε συνδεουν νεανικες αναμνησεις. Πολυ ομορφα τα εργα της κυριας Ιατροπουλου. Πραγματικα ονειρικα τα χρωματα, και λιγο ιμπρεσιονιστικη η διαθεση. Χαιρομαι που ξαναβρεθηκατε ξανα και χαιρομαι που τα εφερες να τα δουμε κι εμεις. Καληνυχτα Ιουστινακι αγαπημενο.

Justine's Blog said...

Συνάντηση σε ρίαλ τάιμ Πρωτευουσιάνα μου. Είδα πως μεγαλούργησες στο μπλογκοσαλόνι του σέφ.
Αξια ποιήτρια!
Λοιπόν, δεν υπάρχει ωραιότερο συναίσθημα απο τον να γλυστράνε ξαφνικά στη μακρινή ζωή σου φίλοι απο τα παλιά και να σε εκλπήσσουν με τη δημιουργία τους!
Είμαι περήφανη για τη δουλειά και την έφραση της Κατερίνας>
Αντε και καλά ψώνια!

Αστοριανή said...

...Είχα την τύχη να γνωρίσω και να μιλήσω κάποσα χρόνια πριν με τον Δημήτρη της,σ' ενα λογοτεχνικό ταξίδι της ΠΕΛ, στους Δελφους... (δεν σημαίνει βέβαια, ότι θα πρέπει να με... θυμάται... αλλά -αρχικά- μου είχαν κάνει εντύπωση τα μαλλιά του και το βαθυστόχαστο ύφος του!!!)
Όσο για τη ζωγραφική της γυναίκας του, ικανό χέρι και προσωπική γραμμή.
Ειδικά ο πίνακας με το φλαμίγκο, μου άρεσε ιδιαίτερα.

Όμορφη έκπληξη, Ιουστίνη μου.

Γιώτα Στρατή, Ν.Υ.

Meropi said...

Καλημέρα Ιουστίνη μου,
δεν την ήξερα την καλλιτέχνιδα φίλη σου, τη γνώρισα τώρα μέσα από το κείμενο σου. Μου άρεσαν τα λίγα έργα της που έχεις αναρτήσει. Και αλήθεια πόσο γλυκό είναι να σε θυμούνται οι παλιοί σου φίλοι!!

panathinaeos said...

αγαπητη Καναδεζα, πολυ ανθρωπινη η περιγραφη της συνευρεσης μετα απο τοσα χρονια, και ομορφες οι ζωγραφιες της φιλης σου!
με τη φορα ομως που εχει παρει η Πρωτευουσιανα, θα αρχισει να μας στελνει ζωγραφιες και αυτη! απλα σε ενημερωνω για να μην εκπλαγεις!
υγ. μαλλον θα κανω και εγω το ιδιο!

Justine's Blog said...

Αγαπημένη μου Γιώτα,
Μου αρέσεις ως νυχτερινή επισκέπτρια της Νέα Υόρκης. Οσο για τη γνωριμία σου με τον Δημητρη Ιατρόπουλο, πιστεύω πως θα ήταν σημαντική.
Δεν τον γνωρίζω προσωπικά- ίσως να τον έχω συναντήσει μια φορά- αλλά τον ξέρω απο τα ποιήματά του, που είναι τόσο γνήσια και τόσο ανθρώπινα. Ενας ποιητής μεγάλου λυρισμού χωρίς προσποίηση.
Σε φιλώ
Ιουστίνη

Justine's Blog said...

Μερόπη λατρεμένη,
Πιστεύω πως το χέρι της Κατερίνας εμφορείται απο αυτή την πληθωρικότητα της ομορφιάς της και της καλωσύνης της. Δεν είχε ποτέ ανταγωνιστική διάθεση, πάντοτε καλή πρόθεση.
Κι όταν μου χτύπησε μεσάνυχτα την πόρτα κι άνοιξα και την είδα στο διαδίκτυο μέσα απο τους πίνακές της, ξετρελλάθηκα.
Μου αρέσει η τέχνη, είναι η μόνη παρηγοριά του ανθρώπινου γένους.
Φιλιά και να θυμάσαι πάντα τούτη τη μέρα, τούτες τις ηρωικές μέρες της γενιάς μας.

Justine's Blog said...

Αγαπητέ Αθηναίε,
Λές η Πρωτευουσιάνα να αρχίσει και τη ζωγραφική (μετά την τέχνη του μαγειρεύειν,΄φωτογραφίζειν και τελευταίως ποιείν;)
Με χαρά θα αναρτήσω τα έργα των χειρών της και τα δικά σας όμως.
Περιμένω με αγωνία να μου ξεδιπλώσετε όλα σας τα ταλέντα εσείς οι δυό φίλοι μου.
Απο ένα θλιμμένο και χαμογελαστό ταυτόχρονα Μόντρεαλ

panathinaeos said...

αγαπητη Ιουστινη, σημερα ανελαβε καθηκοντα μια νεα συναδελφος με την οποια θα συνεργασθω εις το εγγυς μελλον...
στη ροη του λογου προεκυψε η Λευκαδα, οποτε της ανεφερα (με περισσο θρασος αλλα και αυτοπεποιθηση οτι δεν θα με διαψευσεις) οτι εισαι καλη μου φιλη...
η καλη συναδελφος με κοιταξε στα ματια και με πολυ σεβασμο αναφερθηκε στον ιερεα πατερα σου και την υποδειγματικη μητερα σου...
σας γνωριζει και η μητερα της διαμενει λιγα σπιτια παρακατω απο τους γονεις σου...
μετα της ανεφερα τον αειμνηστο Τελη Χαραμογλη...
η καλη συναδελφος γνωριζει την Χαραμογλειο Βιβλιοθηκη και μιλησαμε και γι αυτην ...
τι μικρος που ειναι ο κοσμος!
και οταν αυτη η μικροκλιμακα σε φερνει κοντα στους ανθρωπους που ξερεις, εχεις μια ζεστη αισθηση οτι παρολα τα οσα καταδικαστεα υπαρχουν γυρω μας, υπαρχουν και αυτοι οι θυλακες αγαπης και ανθρωπιας που αλλαζουν τα παντα!
αισθανθηκα μεγαλη χαρα και τιμη που σε γνωριζω, και παρακαλω να απευθυνεις τα σεβη μου στους γονεις σου, που παρολον οτι δεν τους γνωριζω, εχουν αποκτησει μια πολυ ειδικη θεση στην καρδια και την εκτιμηση μου

Justine's Blog said...

Αγαπημένε Παναθήναιε,
Δάκρυα στα μάτια μου φέρνουν τα λόγια σας, καθώς οι γονείς μου κατέχουν ειδική θέση στην καρδιά των Λευκαδίων.
Ναι, ο πατέρας μου που ιερουργεί ακόμη στον ιστορικό Ναό των Αγίων Αναργύρων, είναι γεμάτος ζέση για το ύψηλό καθήκον και η μητέρα μου είναι μια ήρεμη αγωνίστρια στο πλάι του.
Θα μεταφέρω τα σέβη σας στους γονείς. Κι εσείς να μεταφέρετε τους μακρινούς χαιρετισμούς στη Λευκάδια συνάδελφο.
Οσο για τον μακαρίτη Τέλη Χαραμόγλη, άφησε τεράστιο θησαυρό στη Λευκάδα, που ίσως δεν έχουμε εκτιμήσει δεόντως.
Τέλος, η εκλεκτική συγγένεια είναι κάτι πέρα και πάνω απο γεωργραφικούς προσδιορισμούς ή όρια.
Με πολλή εκτίμηση και ιδιαίτερα αισθήματα φιλίας
Ιουστίνη

La Gigi said...

Ιουστινάκι παρατηρώ πως η 'Πρώτη' ήταν γιάφκα ταλέντων και μάλιστα εξαιρετικών!
φιλιά πολύ δροσερά :)

Justine's Blog said...

Μελισσάκι,
Σωστά το εντόπισες, γιάφκα και μάλιστα μεγάλη. Απο κεί έχουν προκύψει Σταύρος Θεοδωράκης, Νίκος Ευαγγελάτος, Γεωργιάδης, Γεωργίου, Παπουτσάκη, Καλογεροπούλου και άλλοι ών ουκ έτσι αριθμός.
Τί γατόνι είσαι εσύ, όλα τα παρατηρείς!
Φιλάκια

δεσποιναριον said...

Αχ τι καλα και τι μικρος που ειναι ο κοσμος! (μωρε κι εγω συγκινηθηκα που σεν εχω σχεση με το Ιονιο!) Λοιπον εγω παω να φερω μισο τις νερομπογιες μου, και την πλαστελινη μου να δεις τι θα σας φιαξω!!! Ο Σταυρος Θεοδωρακης ξερεις ε! εχει την ταβερνα Αλατσι τωρα. Φιλακια απο την κρυα πρωτευουσα. Αυριο παλτο!!!

Justine's Blog said...

Δεσποινάκι,
Μας έχεις πάρει φαλάγγι με τον ποιητικό σου οίστρο. Αν φέρεις νερομπογιές και πλαστελίνη, τότε θα σου κάνω ανάρτηση ως πολυσχιδούς ταλέντου.
Ναί, ο Σταύρος είχε το Αλάτσι, το οποίό είχε μέχρι πέρισυ τιν ωραιότερη ελληνική-κρητική κουζίνα της Αθήνας. Τώρα όμως δεν ξέρω πού έχει πάει η υπόθεση. Ακουσα πως το πολύλησε, ισχύει; Αγνοώ τις εξελίξεις.
Αύριο θα βάλεις παλτό; Καλά εμείς είμαστε με τις σουρτούκες πάνω απο μήνα.
Αντε καλοφόρετο! Και καλό χειμώνα στα θερμά σας μέρη.
Φιλάκια σματς

La Gigi said...

ωραίος ο Θεοδωράκης..
και την Ιωάννα Καλογεροπούλου τη συμπαθώ τη βλέπω και στο Βαγγέλη!
φιλάκιααα

δεσποιναριον said...

Στο Αλατσι εχω φαει δυο τρεις φορες και ομολογω οτι χαρηκα για το σταμναγκαθι και για την μπουγατσα του Ιορδανη αυθημερον ταξιδευουσα απο Χανια. Αλλα δε βρισκω οτι εχει την καλυτερη Κρητικη κουζινα στην Αθηνα. Βεβαια το μετρο συγγρισης ειναι οτι εφαγα στην Κρητη γιατι μπορει να μου διαφευγει το αυθεντικο. Ισως να με παραξενεψε και το σερβις που πηγε να μιμιθει λιγο υπερβολικα για τα ελληνικα δεδομενα, ξενα προτυπα. Παντως ειδα οτι συχναζουν εκει πολιτικοι και αρτιστες. Την ημερα που πηγα δεξια μας ηταν ο Σουφλιας μετα της οικογενειας και των τεκνων, και αριστερα ο γλυκητατος Δημητρης Σταροβας μετα ωραιας κυριας. Αναμεσα το δεσποιναριον μετα καλου , κουμπαρας και πρωην κουμπαρου μιας και το διαλυσανε με την κουμπαρα, αλλα βρισκομαστε ολοι μαζι και θυμομαστε τα παλια. Καλημερα με βροχη ΠΑΛΙ!!!

Justine's Blog said...

Μελισσάκι μου,

Καλός ο Θεοδωράκης,πιστεύω πως εξακολουθεί να είναι καλό παιδί, δεδομένων των συνθηκών. Βέβαια, εννοώ την Ελένη Καλογεροπούλου, πολιτική συντάκτρια στον Αλφα και όχι την Ιωάννα, μικρή μου. Η Ελένη Καλογεροπούλου έχει δυό υπέροχα γαλάζια μάτια, μια τεράστια καρδιά και δε νομίζω πως συχνάζει στου Βαγγέλη!
Φιλάκια σμουτς

Justine's Blog said...

Δεσποινάκι μου,
Είχε πολύ καλή ελληνική κουζίνα και μάλιστα ελαφριά, τουλάχιστον στην αρχή. Τώρα το σέρβις είναι δήθεν, γιατί όπως λές είναι οδός Πολιτικής και Καλλιτεχνίας γωνία.
Μου φάνηκε πως την τελευταία φορά που πήγα (πέρισι το χειμώνα) το φαγητό είχε κάπως αλλάξει,αλλά θα το τσεκάρω και φέτος και θα σου πώ τη γνωμοδότηση.
Κι εδώ σκοτεινιά και κρύο. Η ντώμπ υπέροχη;

Antoine said...

Εξαιρετικά έργα τέχνης... το στοιχείο μου!

Χαιρετίσματα από έναν πολυάσχολο φοιτητή!

La Gigi said...

Μόλις γύρισα από το changeling, εκπληκτικό! έκλαιγα από την αρχή μέχρι το τέλος.
την ωραιότερη κρητική κουζίνα στην Αθήνα την έχει η Κρήσσα Γη στο Μαρούσι.
τις μπέρδεψα τις Καλογεροπούλες και η Ελένη σίγουρα δεν έρχεται στο Βαγγέλη..
φιλάκια!!

Justine's Blog said...

Α! Αντουάν μου,
Αφού αυτή είναι η ειδικότης σου, να κάνεις μια ανάρτηση με την τέχνη της Κατερίνας.
Κατα τα άλλα, πώς πάνε οι σπουδές;

Justine's Blog said...

Μελισσάκι μου,
Τελικά, ήταν εκπληκτικό φίλμ. Βλέπει κανείς πώς μπορεί να μπλέξει στα γρανάζια της εξουσίας, μέχρι να χάσει το μυαλό του.
Κι ακόμη -αφού είναι βασισμένο το φίλμ σε αληθινά γεγονότα- βλέπει κανείς πως η ανωμαλία στους ανθρώπους προυπήρξε της τηλεόρασης.
Εκπληκτική η Αντζελίνα στο ρόλο,έτσι;
Την Πέμπτη εμείς απο κοντά!!!

Μηθυμναίος said...

Πολύ καλή κουβέντα εδώ περί Τέχνης, Φιλίας, Συναντήσεων, Δημοσίων σχέσεων, Γεύσεων και όχι μόνο!
Σας παρακολουθώ και σας χαίρομαι!
Αυτό είναι "μπλογκογειτονιά"!!! Ευχάριστη, Θαυμάσια, Εκπληκτική!!!
Συμφωνείτε;
Την καλημέρα μου σε όλους σας!

Justine's Blog said...

Στράτο μου,
Ες αύριον τα σπουδαιότερα και τα ωραιότερα.
Μια μπλογκογειτονιά στα ραδιοκύματα. Πολύ φτιάχνομαι στην ιδέα και χαίρομαι που θα τα πούμε.
Φιλιά
Ιουστίνη

Antoine said...

Οι σπουδές προχωρούν και εγώ αρχίζω να καταλαβαίνω οτί για γίνω γιατρός πρέπει να μου βγουν τα μάτια έξω! Χαχα! Έχω μεγάλο όγκο εργασίας και γι' αυτό έχω παραμελήσει τον τελευταίο καιρό την ηλεκτρονική μου ιδιότητα...

Χαιρετώ!

Penelope said...

Ιουστινάκι πολύ μου άρεσαν τα έργα της φίλης σου. Και ειδικά αυτό με το ποδήλατο!!! καταπληκτικό . Είδες τελικά η τεχνολογία πόσο κοντά μας φέρνει με τους ανθρώπους ; ) xx

Justine's Blog said...

Καλά Αντουάν,
Οταν βρείς καιρό και φύγεις απο τα πτώματα, τότε ασχολήσου με την τέχνη. Μας έχεις λείψει πολύ.
Καληνύχτες

Justine's Blog said...

Πηνελόπη,
Πού έχεις χαθεί εσυ; Στη δημοσιότητα του Τζόννυ, υποπτεύομαι. Εδώ μπήκε το άγριο το κρύο το βαρύ κι εγώ λέω να την κάνω σιγά-σιγά για την Ελλαδίτσα μας.
Ετσι θα βρεθώ με όλους τους αγαπημένους απο κοντά. Πόσο μου έχει λείψει η παρέα !
Φιλιά σου

Penelope said...

Ναι βρε Ιουστινάκι μου χάθηκα γιατί έχουν τόσα στο κεφάλι μου τελευταία(δουλειές εννοώ, όχι κακά) που με το ζόρι βρίσκω και κάτι στο μπλογκ μου να γράφω για να επιπλέει... Τι ωραία φαντάζομαι περιμένεις πως και πως να πας στην Πατρίδα καλό σου ταξίδι και φέρε ντοκουμέντα για μας ;) φιλί τεράστιο και πολύ μακρινό

Εαρινή Συμφωνία said...

Μου θυμίζεις τόσα πολλά από την Πρώτη. Και μαζί, κάτι που θέλω να ξεχάσω. Τον Χρήστο, που έφυγε αναπάντεχα και πρόωρα, όπως λες. Να είσαι καλά, Ιουστινάκι

Justine's Blog said...

Πηνελόπη μου γλυκειά,
Ελπίζω η προσαρμογή να είναι εύκολη παρα την εγγενή δυσκολία της. Δεν χρειάζετι να γράφεις, αρκεί να είσαι παρούσα να σε νιώθουμε καλά.
Φιλάκια

Justine's Blog said...

Αγγελική,
Ναί, κάποιοι έφυγαν νωρίς και ίσως δραπέτευσαν απο τη συνεχή απογοήτευση της καθημερινότητας. Κάποιοι αναπαύονται στα πούπουλα, όταν εμείς βολοδέρνουμε επι γής.
Εχω κάποια σχέδια για το Ετος του ποιητή σου, θα σου τα πώ εξαντλητικά οσονούπω στην Αθήνα.
Φιλάκια

Εαρινή Συμφωνία said...

Αχ, μπράβο φιλενάδα που σκέφτεσαι τον ποιητή μου και πάνω απ' όλα, που έρχεσαι Αθήνα