ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Friday, September 11, 2009

Κρουαζιέρα θα σε πάω!

Της Ιουστίνης

Η βιομηχανία της κρουαζιέρας καλά κρατεί με τα πολυτελή κρουαζιερόπλοια να αυξάνονται και να πληθύνονται και να κατακυριεύουν τους ωκεανούς. Παρότι τα διαφημιστικά γραφεία μας κατακλύζουν με τις προσφορές , εμείς αντισταθήκαμε επι χρόνια στις σειρήνες.

Ωστόσο, η Αλάσκα φάνταζε πάντοτε σαν ποθητός προορισμός, που μάλιστα δεν κατακτιέται με άλλο μέσον πλην του πλοίου. Ανέκαθεν θέλαμε να φτάσουμε στο παρθένο τοπίο της, αλλά όλο το αναβάλλαμε για το μέλλον. Οταν οι φίλοι μας Νίνα και Θάνος Ψυχογιός το πρότειναν κατα την εδώ επίσκεψή τους, αποφασίσαμε πως αυτή ήταν η ευκαιρία!

Ετσι, αρματωθήκαμε με τα βαλιτσικά μας, πήραμε το αεροπλάνο για Βανκούβερ και φτάσαμε στην αποβάθρα , όπου το το πλοίο μας περίμενε για το μεγάλο αλαργινό ταξίδι.
Φυσικά, περιμέναμε στην ουρά για τα σύνορα (περάσαμε έλεγχο διαβατηρίων καθότι η Αλάσκα ανήκει στις ΗΠΑ), κάναμε τεσκ-ιν και αποκτήσαμε μιά κάρτα-κλειδί για τις καμπίνες μας . Οδεύσαμε στο εσωτερικό του κρουαζιερόπλοιου, που μας περίμενε τεράστιο και πολυτελές να μας πλοηγήσει στην περιπέτεια.

Απλωμένο σε δεκατέσσερις ορόφους, με δέκα εστιατόρια, μπάρ, ντίσκο, μαγαζιά, καζίνο και πολλά καταστήματα, σαφώς δίνει την εντύπωση μιας αμερικάνικης στεριανής πολιτείας. Πισίνες, τζακούζια, σπά, κέντρο αθλητισμού, δε διαφέρει σε τίποτε απο τις αστικές συνήθειες.Το πολυπρόσωπο υπαλληλικό προσωπικό σαν τα μυρμήγκια ανεβοκατέβαιναν να εξυπηρετήσουν τους απαιτητικούς πελάτες.

Η μέρα ήταν λαμπρή και ο κόσμος πλατσούριζε στις πισίνες απολαμβάνοντας τον ήλιο και τη ζέστη. Πριν απο την αναχώρηση μας έκαναν πρόβα τζενεράλε για τη χρήση των σωσιβίων και μετά ξαμολυθήκαμε στο ντέκ, όπου μοσχομύριζαν τα ψητά του μπάρμπεκιου.

Αυτή η ανθρώπινη ουρά των συνόρων, τώρα στεκόταν απειλητική μπροστά απο τις ψησταριές, Νόμιζα πως θα λυποθυμούσα απο το πλήθος, καθότι στο βάθος μου είμαι μια μικρή κοσμόφοβη κυρία. Σκέφτηκα, πως αν αντικρύζω αυτό το πλήθος κάθε πρωί, μεσημέρι και βράδυ, θα αποκαμωθώ απο τη συνάφεια του κόσμου!

Ομως τα πράγματα εξελίχθηκαν καλύτερα, καθώς το πολύβουο πλήθος εξαπλωνόταν καθημερινά σε όλα τα επίπεδα και τα εστιατόρια του πλοίου κι έτσι δεν πέφταμε διαρκώς ο ένας στον άλλον.

Γρήγορα βρήκαμε τη βολή μας κι άρχισε να γίνεται συνήθεια, μια άλλη καθημερινή ρουτίνα το πρωινό, το μεσημεριανό , το απογευματικό ποτό, το βραδυνό και η διασκέδαση.

Ξεχωρίσαμε το lounge, όπου απολαμβάναμε εικόνες στην πλώρη του πλοίου με ένα ποτήρι κρασί τα απογεύματα. Η θέα απο κεί , η θάλασσα σε απόλυτη ηρεμία με τις φάλαινες μόνο να σχίζουν τον Ειρηνικό και να παιχνιδίζουν μεταξύ τους , ήταν απο τις ωριαότερες στιγμές της μέρας.

Τα βράδυα συνήθως τρώγαμε σε καθιστά εστιατόρια με μενού αλα κάρτ, καθώς το σπρώξιμο στους μπουφέδες ήταν ένας προκριμένος εφιάλτης. Παίξαμε στο καζίνο και νικηθήκαμε απο το σύστημα, αλλά γελάσαμε μέχρι δακρύων με τα γλυκά παθήματά μας.
Στο πολύκοσμο αμφιθέταρο των 1000 θέσεων απολαύσαμε μερικά ωραία σόους με παραστάσεις χορού και τσίρκου (σαφώς καλύτερο θέαμα απο τα ξενοδοχεία των ρεζόρτς στα νησιά)

Με τη Νίνα κάναμε τα σπά μας για να περάσουμε δημιουργικά το χρόνο μας. Ο Θάνος και ο Τέντ διάβαζαν συνεχώς, ενώ εμείς ανασύραμε όλα τα περιοδικά της μόδας του χειμώνα. Γιατί πρέπει να ξέρουμε τα μάστ, αλλοιώς τί σόι θηλυκά είμαστε;

Πιάσαμε τρείς σταθμούς στην Αλάσκα (θα ακολουθήσουν αναλυτικές περιγραφές και φωτογραφίες), αλλά τελικά το ταξίδι με το καράβι ήταν μαγικό, καθώς γλυστρούσε ανάμεσα σε δεκάδες φιόρδ και νησάκια, όπου τα έλατα κρεμόνταν μέχρι τα νερά. Οι παιχνιδισμοί των φαλαινών με τα συντριβάνια τους, τα ψαράδικα που κατέπλεαν γύρω μας, η μαγεία της φύσης μάς έκανε να αγνοήσουμε τη μαζικότητα του κρουαζιερόπλοιου και να αφεθούμε στο υπέροχο ταξίδι.

Πάντως, για να καταργήσω και τον τελευταίο μύθο περι κρουαζιέρας, πρέπει να πώ ότι δεν θα προτιμήσω κρουαζιερόπλοιο για τις διακοπές μου στο μέλλον, εκτός κι αν η ιδιαιτερότητα του τόπου το καλεί!

Παρόλα αυτά μου λείπει αυτό το ελαφρό κούνημα του πλοίου και προπάντων η απεραντοσύνη της αιώνιας θάλασσας, που απολάμβανα καθημερινά απο το μπλακόνι της καμπίνας μας!

Η τεράστια πλωτή πολιτεία στο λιμάνι
Μ Με τη Νίνα απολαμβάνουμε τα ζεστά ποτά μας
Το πλοίο Norvegian Sun πλουμιστό με ζωγραφιές

Με την πλώρη σκίζουμετα νερά του Ειρηνικού
Περνάμε απο δεκάδες ελατόφυτα νησάκια
Ο Τέντ ασχολείται με το διάβασμα
Τα παράθυρα προς τη θάλασσα ακόμη και στο σπά
Το αμφιθέταρο των βραδυνών θεαμάτων
Κρυώνοντας ελαφρά στο κατάστρωμα
Στο lounge για το απογευματινό κρασί
Η Νίνα στο μπαλκόνι της καμπίνας
Θάνος και Νίνα στο κατάστρωμα
Η φαντασμαγορική είσοδος του καραβιού, κάτι σα λόμπι ξενοδοχείου
Τα απογέυματα ακούγαμε κλασική μουσική
Ενα απο τα πολλά μπαράκια
Ο ήλιος έπεφτε κι εμείς τον βλέπαμε να χάνεται στα νερά δίπλα μας
Ο Τέντ σε πρόβα σωσιβίου
Ο κόσμος απολάμβανε μπάνια στις πισίνες όσο ο καιρός κρατούσε
Πισίνες και τζακούζια γεμάτα
Κι άλλοι ηλιολουόμενοι στα καταστρώματα
Εχε γειά Βανκούβερ, εμείς πάμε Αλάσκα

23 comments:

La Gigi said...

επιτέλους!! γυρίσατε :-)
η φωτογραφία με τον Τεντ την ώρα της δύσης μου αρέσει πολύ!! επίσης μου αρέσει το μπλουζάκι της Νίνας με το ροζ πάνθηρα, που είναι λατρεμένος :)
φύγαμε για Αλάσκα λοιπόν...
φιλιά πολλά

Αστοριανή said...

... κι έλεγα: -πού "χαθηκε?"...
πράγματι, μια με την φίλη μου τη Μαίρη, μια με την Παλίν!!! η Αλάσκα έχει δημιουργήσει μια "ἑξωτική" -θάλεγα-έλξη και πότε θα πάμε!
Πρόσωπα γελαστά, φωτογραφίες υπέροχες... σπα κ.λ.π.,
καλή επάνοδο, Ιουστίνη μου.
Χαιρετισμούς στον Τεντ κι από τους δυο μας,
Υιώτα
αστοριανή,
ΝΥ

Phivos Nicolaides said...

Η εμπειρία της σύγχρονης κρουαζιέρας είναι μοναδική!

Justine's Blog said...

Ναι, προσδεθείτε γιατί σε λίγο αναχωρούμε για την Αλάσκα!
Οσο για τα ηλιοβασιλέματα ήταν θεϊκά κάθε μέρα. Ο ήλιος βουτούσε στα λίγα μέτρα πλάι μας.
Η Νίνα μας το ξέρει το θέμα του ρόζ και του πάνθηρα!
Επιτέλους τάπαμε τηλεφωνικώς και αναθάρρησα!
Φιλάκια

Justine's Blog said...

Γιώτα αγαπημένη μου,
Είδες μια ζωή στη γύρα βρίσκομαι. Αλλα αυτές οι διακοπές ήταν διαφορετικές γιατί δεν υπήρχε επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Λίγη την έχεις αυτή την αποτοξίνωση;
Μου λείψατε όμως όλοι στη μπλογκογειτονιά. Σας πεθύμησα.
Σας εύχομαι να πάτε με το Δημήτρη σου κάποια μέρα σ΄αυτή τη μαγευτική εκδρομή.
Καλό μας φθινόπωρο

Justine's Blog said...

Φοίβο αγαπημένε,
Τρελλαίνεσαι για ταξίδια. Είναι φανερό πως είσαι γυριστρούλης και πως ξέρεις να εκτιμάς τα πάντα.
Καλά να περνάς

Smaragdenia said...

Teleia!!!!!!!!!!!

paramythou said...

Χαίρομαι Ιουστινάκι που περάσατε όμορφα!
Πάντα τέτοια, ταξιδιάρικα και διαφορετικά.
Η φωτό με τον Τεντ υπέροχη.
Το πλοίο μαγικό.
Περίεργο το πώς μπορεί κανείς να ''ξεφύγει'' ενώ βρίσκεται πάνω σε περιορισμένα τετραγωνικά μέτρα... Δεν λέω όχι εάν η περίπτωση το καλεί, όπως λές κι εσύ

Justine's Blog said...

Σμαραγδή μου,
Ηταν ομολογουμένως μια ακέχαστη εμπειρία! Γενικά τα ταξίδια σε παρθένους, ανέγγιχτους τόπους, είναι μοναδικά!
Φιλιά κυριακάτικα

Justine's Blog said...

Αγαπημένη Μαίρη,
Κι όμως μπορείς να απομονωθείς ακόμη και σε μια πλωτή πολιτεία. Ξέρεις οι αμερικάνοι τρώνες νωρίς, εμείς αργά, οι αμερικάνοι ακούνε ντίσκο,εμείς κλασσική μουσική, οι αμερικάνοι πάνε σαν τα πρόβατα εκδρομές στην ξηρά, εμείς διαλέγουμε ιδιωτικές βόλτες.
Ολα παίζουν το ρόλο τους στην τελική ευθεία. Επειδή είχαμε καλή παρέα περάσαμε σούπερ και ελαφρώς ιδιωτικά.
Οσο για τις κρουαζιέρες, μόνο αν δεν υπάρχει αλλη οδός τις δεχόμαστε!!!

Penelope said...

Εχεις δίκιο για τις κρουαζιέρες περιμένουμε λοιπόν Αλάσκα τώρα :)

Justine's Blog said...

A! μα εσύ είσαι κρουαζιερόπληκτη, νόμισα πως σου άρεσε το είδος. Ετσι συμπέρανα απο την περσινή σου πειπέτεια στη Νέα Υόρκη.
Αλλά μάλλον κράτησες τα μυστικά των απογοητεύσεων για μια άλλη φορά.
Φιλιά σου

Penelope said...

Γενικά οι κρουαζιέρες δεν μου αρέσουν, το ταξίδι στη Νέα Υόρκη ήταν λίγο διαφορετικό μου άρεσε ο πηγαιμός πολύ και όταν φθάναμε στο λιμάνι ήταν πράγματι πολύ exciting για όλους μας καθώς επίσης ότι είμαστε εξη ημέρες στον Ατλαντικό χωρίς ίχνος αλλη ψυχής εκτός από το δικό μας πλοίο ήταν καταπληκτική εμπειρία. Δεν είπα πολλά γιατί δεν προλαβαινα πια να χωνέψω τόσο καινούργια πράγματα που μεταλασσόντουσαν σαν τρεηλερ στη ζωή μου.Overloaded λεμε φιλιά και σε σένα

Justine's Blog said...

Πηνελόπη αγαπημένη,
Υπερφόρτωση απο εντυπώσεις; Πολύ ωραίο κι αυτό, γιατί ο οργανισμός αργεί να απορροφήσει και οι μπαταρίες γεμίζουν σιγά-σιγά.
Πάντως, μου είναι δύσκολο να φανταστώ τον ευατό μου σε πλοίο και ωκεανό επι 6 αδιάκοπες μέρες. Σχεδόν αδύνατο.
Είδα πως μας πιάσανε πάλι οι Εγγλέζοι στη γλώσσα τους για τα πολιτικά μας.
Φιλάκια

δεσποιναριον said...

Κρουαζιερα ησουνα Καναδεζουλα; Η απολυτη χαλαρωση! Αντιμετωπιζεις τα επερχομενα φθινοπωρα με αλλη διαθεση. Φιλια. Προσωπικα μου ειναι δυσκολο να κρουαζιερεψω τωρα γιατι.. ποιος ειδε βαρκα στο Χελμο, στο Μετσοβο βαπορι;;;;;;;;

ΓΙΑΝΝΑ said...

Υπεροχη περιηγηση,και πολυ ωραιες φωτο.Αλασκα!απιαστο ονειρο.Τελικα ας σε ακολουθησουμε για να την επισκεφτουμε σαν τον ηρωα σου μεσα απο τις δικες σου περιγραφες.

Justine's Blog said...

Σωστά το πάς Δεσποινάκι μου,
Το άσμα το λέει καθαρά: Ποιός είδε βάρκα στο Χελμό, στο Μέτσοβο βαπόρι...
Οπότε περιορίσου στις ορεινές διαδρομές της Ηπείρου, που είναι μαγική!
Κάποια άλλη στιγμή θα βρεθείς και στις πλωτές πολιτείες!
Φιλιά

Justine's Blog said...

Σωστά το πάς Δεσποινάκι μου,
Το άσμα το λέει καθαρά: Ποιός είδε βάρκα στο Χελμό, στο Μέτσοβο βαπόρι...
Οπότε περιορίσου στις ορεινές διαδρομές της Ηπείρου, που είναι μαγική!
Κάποια άλλη στιγμή θα βρεθείς και στις πλωτές πολιτείες!
Φιλιά

Justine's Blog said...

Αγαπημένη Γιάννα,
Ποτέ μη λές ποτέ. Δεν ξέρεις ποιές εκπλήξεις σου ξημερώνει η ζωή.
Ναι, θα ακολουθήσουν οι αναρτήσεις για την Αλάσκα του ονείρου.
Καλημέρες απο μελαγχολικό νεφοσκεπές Μόντρεαλ

Antoine said...

Χαχα! Τέλεια περάσατε!
Πού να ευχηθώ να γίνει η επόμενη;

Justine's Blog said...

Αντουάν μου,
ξαναγύρισες στ μπλογκογειτονιά μας; Επιτέλους!!!
Το επόμενο ταξίδι θάναι πιο εξωτικό, ελπίζω κι εύχομαι.
Φιλιά σου

pylaros said...

Μα αυτό δεν ήταν βαπόρι, αλλά μια πλωτή πολιτεία, δεν νομίζω ούτε καν να αισθανθήκατε ότι πλέατε σε καράβι, κι όλη αυτή η πολυτέλεια, απίστευτο καμία σύγκριση με τα φορτηγά βαπόρια, αυτά που ταξιδεύουν στη θάλασσα με τα κύματα να σπάνε τα μούτρα τους στο κατάστρωμα, η μόνη τους πολυτέλεια το νανούρισμα των ναυτικών από το κούνημα της θάλασσας στα ατελείωτα μερόνυχτα εν πλω.
Αγαπητή μου Ιουστίνη όχι την Αλάσκα δεν την έχω επισκεφθεί ποτέ, ε! δεν έτυχε, αλλά κι αυτός ο σολωμός της την έχει κάνει φημισμένη σε όλο τον κόσμο.

χαιρετισμούς,
Γαβριήλ

Justine's Blog said...

Αγαπημένε Γαβρίλη,
Η αλήθεια είναι πως δε νιώσαμε τίποτε απο κούνημα, μια ελαφριά αίσθηση θάλασσας. Σαφώς δεν υπάρχει σύγκριση με τα δικά σας καράβια της ταλαιπωρίας. Φαντάζομαι πως κια τα φορτηγά σήμερα θα έχουν καλυτερέψει.
Οσο για την Αλάσκα, όντως ο σολωμός της είναι το κορυφαίο στοιχείο της.
Θα ακολουθήσει ανάρτηση.
Καλώς ήρθατε στο Μεγάλο Μήλο!
Καλό φθινόπωρο