ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Wednesday, September 16, 2009

Στο Κέτσικαν της Αλάσκας

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Το πλοίο γλρύστησε στα νερά αφήνοντας πίσω το λιμάνι του Βανκούβερ. Ολη τη νύχτα διανύαμε το στενό κατα μήκος του νησιού του Βανκούβερ ανάμεσα σε δεκάδες νησιά που ήταν καταφορτωμένα απο έλατα. Ελάχιστα σημάδια ζωής κι αυτά απο βαρκάρηδες, που ελλιμένιζαν τα ψαροκάϊκά τους σε διάφορα απάνεμα σημεία των ακτών.

Η μέρα ήρθε πάλι ηλιόλουστη, Τώρα είχαμε ξανοιχτεί στον Ειρηνικό Ωκεανό χαράσσοντας πορεία Αλάσκας. Στην ανοιχτή θάλασσα κατα το απογευματάκι ξεπρόβαλαν οι φάλαινες, μεγαλόπρεπες , παιχνιδιάρες και βιαστικές. Πρώτα πετούσαν το νερό τους σαν συντριβάνι , μετά έβγαζαν τα μεγαλόσωμα σκούρα κορμιά τους κι ύστερα χάνονταν στο βυθό αφήνοντας μια τεράστια λωρίδα νερού στο διάβα τους.

Ολοι ορμήσαμε στο μπροστινό ντέκ να θαυμάσουμε τα κήτη αλλά και να απολαύσουμε το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα της ζωής μας. Ο αέρας χτυπούσε τα πρόσωπα αλλά εμείς ακάθεκτοι στο μπαλκόνι αφεθήκαμε να μας παρασύρει η δίνη του ωκεανού με τη μαγεία του ιριδίζοντος ήλιου. Στο βάθος μακριά ξεπρόβαλαν τα αιώνια βουνά του τοπίου της Αλάσκας.

Το επόμενο πρωί μας βρήκε στο πρώτο χωριό του προορισμού, το Κέτσικαν. Αποβιβαστήκαμε σε τούτο το παράξενο τόπο με τα σπίτια ανεβασμένα στα δοκάρια θαρρείς ειδικά για να αντικρύζουν όλα τη θάλασσα.

Ενα θαλασσοχώρι με ελάχιστο πληθυσμό, που ασχολείται μόνο με το ψάρεμα του σολωμού αλλά και με την τουριστική βιομηχανία της κρουαζιέρας. Κατεβήκαμε μπουλουκηδόν και πήραμε μια εκδομή, που μας μετέφερε σε ένα πεδίο ινδιάνικων τοτέμ.

Μάταια, είχαμε πιστέψει πως εκεί θα βλέπαμε αληθινούς αυτόχθονες, ένα είδος εσκιμώων. Το χωριό είναι κατοικημένο απο αμερικανούς, που έχουν ως κύριο αντικείμενο την τουριστική κερδοσκοπεία. Χρυσοχοεία και μαγαζιά με είδη δώρων απλώνονται ως την αποβάθρα όπου αποβιβάζονται χιλιάδες τουρίστες καθημερινά.

Η πιο συγκλονιστική στιγμή σε τούτο το απρόσωπο και πληκτικό χωριό ήταν η επίσκεψη στο ποτάμι. Εκεί αντικρύσαμε τους σολωμούς να προσπαθούν να ανέβουν κατα χιλιάδες αντίθετα στο ρεύμα του ποταμού για να πάνε να γεννήσουν στην ήρεμη ακτή του.

Τούτα τα ζωντανά χτυπιόντουσαν για να προσπεράσουν όλα τα εμπόδια να φτάσουν στο σημείο, όπου θα γεννήσουν τα αυγά τους. Κι ως τότε θα έχουν φάει τη σάρκα τους αφενός απο τον αγώνα να πάνε αντίθετα στο ρεύμα αφετέρου επειδή το ποτάμι δεν παρέχει τροφή για κείνους. Οταν θα φτάσουν πιά στην πολυπόθητη ακτή, οι σολωμοί της αναπαραγωγής θα πεθάνουν απο την κούραση και την αδυναμία.

Με συγκλόνισε η διαπίστωση πως η φύση έχει τους δικούς της νόμους, πως οι σολωμοί διανύουν εκατοντάδες ναυτικά μίλια για να γεννήσουν και να πεθάνουν εκεί στο Κέτσικαν της Αλάσκας.

Η αγωνιώδης τους προσπάθεια να πάνε κόντρα στο ποτάμι, να παλέψουν μέχρις εσχάτων για να φτάσουν στον προορισμό της αναπαραγωγής και του του θανάτου τους, έφερε στο νού μου το δικό μας ανθρώπινο είδος. Ματαιότης, ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης!

Αυτή ήταν η πικρή διαπίστωση στο Κάτσικαν, που είχε επίσης να προσφέρει μια παραποτάμια βόλτα σε σπίτια με χρώμα που κάποτε στέγαζαν πορνεία για τους χρυσορρύχους της περιοχής.

Η περιήγηση στο σπίτι της περίφημης πόρνης Ντόλυ, που έχει μείνει ανέθικτο απο τα χρόνια, ήταν μια μελαγχολική βόλτα στα ήθη της εποχής. Τούτη η Ντόλυ, όταν πέρασε η μπογιά της, διώχτηκε ανελέητα απο την κοινωνία σαν άλογο που γέρασε περνώντας το υπόλοιπο της ζωής της σε θλιβερό γηροκομείο.

Με έπιασε το παράπονο για την ακμή και παρακμή των ανθρώπων. Για την ακμή και παρακμή της ίδιας της φύσης!



Ηλιοβασίλεμα στον Ειρηνικό. Ο ήλιος βουλιάζει σε γκρίζο πέλαγος
Η πανδαισία των χρωμάτων με τρελλαίνει

Η Νίνα και ο Θάνος ποζάρουν ρομαντικά


Αχνοχαράζοντας η αυγή μας βρήκε στο ψαρόχώρι Κέτσικαν




Ενα αμερικάνικο χωριό με κύριες ασχολίες το ψάρεμα του σολωμού, την επεξεργασία του και τον τουρισμό




Τα σπίτια χτισμένα πάνω σε δοκάρια

Το πέρασμα απο τα φιόρδ
Στο βάθος πέλαγος, αριστερά δεξιά κατάφυρα νησιά της ερημίας

Το ποτάμι με τους χιλιάδες σολωμούς σε προδιαγεγραμμένη πορεία θανάτου
Το αμαρτωλό κρεβάτι της πόρνης Ντόλλυς.
Το ψυγείο της εποχής έχει μείνει άθικτο

Η πόρνη η Ντόλλυ ήταν κοινωνικότατη. Πάντοτε είχε το τραπέζι της στρωμένο επίσημα για τους πελάτες της.

Η κυρία στη φωτό αναπριστάνει τη Ντόλλυ χωρίς τις υπηρεσίες της όμως. Μόνο για φωτογραφίες!!!

Οι σολωμοί χτυπιούνται να ανέβουν αντίθετα στο ρεύμα του ποταμού

Η περιοχή τω ν Κόκκινων Φαναριών έχει μετατραπεί σε τουριστική ατραξιόν σήμερα

Τα τουριστικά τοτέμια, όπου καθένα συμβολίζει μια ιστορία

Τέντ, Νίνα και Θάνος εν δράσει
Τουριστική φωτογραφία στο τοτέμ με Τέντυ και Τζουστινάκι

26 comments:

Michael Tellides said...

Ματαιότης, ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης!
Ναί μέν αλλά...

δεσποιναριον said...

Ιουστινακι αποκλινον απο τα μεσσαια γεωγραφικα πλατη. Χαιρομαι που γυρισες. Η Αλασκα ειναι ενδιαφερουσα να την γνωρισεις. Χαιρομαι που δεν μου ειπες απο πριν οτι θα πηγαινες γιατι θα με ειχε πιασει παλι στεναχωρια. Αυτες οι κρουαζιερες συνεργαζονται με επιχειρησεις που νοικιαζουν ελικοπτερα για να δεις απο πανω τα τοπια. Πριν τρια χρονια σε μια απο αυτες εχασα ενα πολυτιμο φιλο και συνεργατη (Bill Eddy) με την γυναικα του. Ανθρωπους φωτισμενους και αγαπημενους. Θα μου πεις συμβαινουν αυτα. Ναι ομως ξερεις οτι οταν συμβαινουν σε μας μας καθοριζουν την ψυχολογια. Γι αυτο λεω οτι χαιρομαι που γυρισες με τοσες καλες αναμνησεις και αφηγησεις. Χαιρομαι που γνωρισες τετοιες ομορφιες. Σε φιλω βλεποντας τον ηλιο να ξεπροβαλλει πισω απο τις κορυφογραμες της Πινδου. Την αγαπη μου και τα φιλια μου.

δεσποιναριον said...

Χτες σε ενα μοναστηρι εβλεπα αγιογραφιες (φρεσκο του 16 αιωνα) αγιους και διπλα ελληνες φιλοσοφους, και σκεφτομουνα οτι παντα οι ανθρωποι διακρινουν το φωτισμενο. Βλεποντας τωρα το δικο σου τοτεμ, λεω αμαν αδερφακι μου αυτοι πρεπει να ειναι τελειως ουφο να λατρευουν ενα τετοιο μπιρμπιλικι! Κις.

Justine's Blog said...

Μιχάλη μου,
Ναι μεν, αλλά εμείς παίρνουμε τους δρόμους να δούμε τις ματαιότητες! Ετσι είναι η ζωή!
Πολλά φιλιά

Justine's Blog said...

Δεσποινάκι των βουνοκορφών της Πίνδου,
Τα είδαμε τα ελικόπτερα που πετούσαν με μανία πάνω απο τα άβατα βουνά και τα παγόβουνα. Δεν υπήρχε πιθανότητα να πάρουμε κάτι τέτοιο για να κάνουμε εκδρομή εμείς. Αλλοίμονο! Ευτυχώς που έχουμε τις φοβίες μας!
Γενικά, δεν πήγαμε σαν πρόβατα όπως μας υποδείκνυαν. Κάναμε τις επιλογές μας, που αποδείχτηκαν εξαιρετικές!
Λυπούμαι για τους φίλους σας, είναι τραγική απώλεια προπάντων όταν συμβαίνει σε εκδρομή.
Φιλιά σου

Justine's Blog said...

Και ναι αγαπημένη,
Εμείς δικαιούμαστε να μιλάμε για πολιτισμό, εκείνοι μόνο για μια πρωτόγονη κουλτούρα, ένα απλό τρόπο ζωής που δεν είναι συνυφασμένος με την τέχνη.
Αλλωστε, οι αυτόχθονες της Αμερικής είναι πολύ νεότερες φυλές απ΄τις δικές μας, θαρρώ.
Ισως ι αυτό δεν ανέπτυξαν πολιτισμό ή ίσως να βολεύτηκαν στα λίγα.
Να περνάς υπέροχα. Μας λείπουν οι αναρτήσεις σου!
Φιλιά

La Gigi said...

αα οι φάλαινες που είναι? τι? μόνο το σπίτι της μαντάμ θα μας δείξεις?

Justine's Blog said...

Μωρέ Μελισσάκι,
Μην είσαι απαιτητικό! Ο φακός δεν προλάβαινε τισ φάλαινες. Τί νομίζεις; Ο κουστώ είμαι;

ritsmas said...

Μα τί ομορφο ποστ!!! Και με την αγωνια του βιβλίου από κοντά. Εν αναμονή λοιπον αναμεσα σε ιστοριες για σολωμούς και φοβερά ψαροχώρια...

Τασολάμπρου Χρυσούλα said...

Ολο ταξιδάκια βλέπω και ζηλεύω....
Να περνάς πάντα καλά!!!!

Justine's Blog said...

Ρίτσα γλυκειά μου,
Ναι, ανάμεσα σε ψαροχώρια κι ανέμελες δήθεν διαδρομές με τρύπησε ο πόνος του σολωμού. Η ματαιότητα, ο κύκλος της φύσης!
Και εν αναμονή του βιβλίου, τρέμω σαν μαθητριούλα σε εξετάσεις!
Η πιο ωραία αίσθηση όταν το βιβλίο σου ετοιμάζεται να βγεί στον κόσμο!
Σε ευχαριστώ που είσαι κοντά αυτή τη στιγμή!

Justine's Blog said...

Χρύσα καλή μου,
Ελπίζω να σας παρασύρω στα ταξίδια μου. Θα είναι η μεγαλύτερη ανταπόδοση για τις διαδρομές μου.
Φιλιά

Evie said...

Ααααχα καλά το υποψιάστηκα καλή μου Ζουστιν γνωρίζω τους δρόμους που πείρες.
Τα περάσατε πολύ ευχάριστα κ του χρόνου ακόμα καλλίτερα.

Αστοριανή said...

...Ιουστίνη μου!
Διαβάζω το πόσο σε συγκίνησε το μεγαλείο της Φύσης! πόσο κι οι φίλοι σου, με δικές τους εμπειρίες
συμπλήρωναν τα συναισθήματα...
ὀσο για την "Ντόλυ",
μου θύμησες τον Καζαντζάκη,
όπως και τις πρώτες "κυρίες" με την "ἁγέλη τους" και τους "πεινασμένους" καουμπόυδες να περιμένουν στο "σαλούν" ...
Απόλαυση, κούραση, μα και μάθημα, αυτές οι εκδρομές... πάντα προς το καλό!
Σε φιλώ,
Υιώτα
αστοριανή
ΝΥ

paramythou said...

Μέχρι να απολαύσουμε το βιβλίο σου, απολαμβάνουμε τις γύρες σου μικρή μου !!!!

Οι σολωμοί, τα ψαροχώρια και τα τοτέμ, μου θύμησαν κάτι ινδιάνικα παραμύθια που άκουσα απο προφορικό αφηγητή των ''ιρόκουα'' πριν απο χρόνια. Με ταξίδεψες πάλι.

φιλιά πολλά
και σε αναμένουμε
η παραμυθού

Justine's Blog said...

Εύη μου,
Αφού έχεις πάρει τα ίδια μονοπάτια, τί να σού προσθέσω εγώ;
Μόνο αναμνήσεις κι αυτές με το δικό μου μάτι. Εδώ βρεχόμαστε σήμερα, ξύπνησε το κανονικό φθινόπωρο.

Justine's Blog said...

Γιώτα πολυαγαπημένη,
Ναι η φύση έπαιξε καταλυτικό ρόλο στα συναοσθήματα αυτής της εκδρομής. Μπορώ να πώ΄ότι η εμπειρία των σολωμών ήταν πρωτόγνωρη και διεγερτηκική συναισθημάτων που δεν γνώριζα.
Οσο για τη Ντόλυ και την αγοραία της προσφορά στους καουμπόηδες του βορρά κι αυτή η σκηνή νοσταλγική ηταν.
Να περνάς υπέροχα
Βρεγμένα φιλιά απο το Μόντρεαλ

Justine's Blog said...

Παραμυθού γλυκειά και σουρτουκιάρα,
Ξέρω πως θα πήρες τους δρόμους μαζί μου σε τούτο το πρωτόγνωρο ταξίδι, προπάντων αφού σου ξύπνησαν αναθυμήσεις παραμυθιών ιροκουάδων.
Ναι, θα έρθω περι το τέλος Οκτωβρη.
Θα σε δώ να σε πάρω αγκαλιά αν και ξέρω πως όλα θα είναι καλύτερα τώρα.
Σε γλυκοφιλώ

Μηθυμναίος said...

Ταξιδιάρα μου Ιουστίνη,

Επανήλθα και έκανα μια γύρα κοντά σου εδώ για να διαβάσω τα ταξίδια σου.
Εύχομαι πάντα να έχεις αυτή τη διάθεση και τα ταξίδια σου να είναι έτσι όμορφα!!!

Καλημέρα!!!

Justine's Blog said...

Αγαπημένε Στράτο,
Καλώς όρισες στην παρέα μας. Μας έχεις λείψει, ειλικρινά όλο αυτό το διάστημα που διακόπευες μακράν καλωδίων και διασυνδέσεων.
Καλή αντάμωση στην Αθήνα τον Οκτώβρη
Τζουστινάκι

Evie said...

Αμ αυτό είναι Ζουστιν μου, οι διαφορετικές γνώμες, σκέψεις κι άλλα μάτια-άλλη καρδιά που βλέπουν έναν διαφορετικό πίνακα.
Aυτό είναι πολύ ενδιαφέρον για εμένα.
Καληνύχτα σας

Penelope said...

Ioustinaki πολύ μου άρεσε αυτό το ποστ και οι φωτογραφίες σου! φιλιά χχ

ΛΕΝΑ ΜΑΝΤΑ said...

Υπέροχο ταξίδι, μοναδικές οι εμπειρίες, καταπληκτικές οι φωτογραφίες και η ανάρτηση με έκανε να βρεθώ κι εγώ μαζί σας.... (το οτι ζήλεψα λιγάκι να το πω ή ...εννοείται;)

Justine's Blog said...

Εύη μου σωστά το λές,
Είναι η οπτική γωνία του καθένα που αποτιμάει τη στιγμή ή το έργο ή ακόμη τη φύση. Συμφωνω μαζί σου. Μάς έφερες τα καλοκαίρια του Λάς Βέγκας!
Καλώς ήρθες

Justine's Blog said...

Ντία μου,
Φαντάζομαι πόσο θα σου λείπουν οι δροσιές στην πύρινη χώρα σου.
Ισως κάποιο καλοκαίρι να επισκεφθείτε την Αλάσκα να εισπράξετε χρώμα και εικόνες άλλες
Φιλιά πρωινά λουσμένα με ήλιο

Justine's Blog said...

Λένα αγαπημένη μου,
Με πέτυχες πάνω στ διάβασμα του ρόζ έρωτά σου. Χίλια χρόνια θα ζήσεις.
Ηταν ταξίδι ζηλευτό, πρέπει να το πώ. Και η παρέα είχε απίστευτο γέλιο!
Φιλιά σου