Στα χέρια των μαθητών

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Εφτασα στη Λευκάδα μια ηλιόλουστη μέρα. Στο δρόμο προς το νησί η βλάστηση συντρόφευε τη ματιά μου, που γλύστραγε πάνω στις ολοκίτρινες μαργαρίτες και τα χαμομήλια. Η άνοιξη τρύπωνε στην καρδιά μου με το πράσινο να ορθώνεται αλαζονικά στις πλαγιές των μικρών λόφων. Θάλασσα και λίμνες συμπλήρωναν τη ζωγραφιά, που παρέπεμπε σε εικόνες της Τοσκάνης.

Την επόμενη μέρα στη Λευκάδα πλημμύρισε ο τόπος απο βροχή. Θαρρείς απ΄το πρωί άνοιξαν οι κρουνοί του ουρανού ανεξάντλητοι. Θυμήθηκα τα μαθητικά χρόνια στην πόλη, που η βροχή ήταν αήττητη. Κι εμείς παρακαλούσαμε για μια μέρα με ήλιο να πάμε μια εκδρομή να χάσουμε το μάθημα. Μα η βροχόπτωση δεν έλεγε να κωπάσει.

Ετσι, λοιπόν, Τετάρτη απόβραδο ήμουν καλεσμένη να μιλήσω με παιδιά του Λυκείου που ανήκουν στη λέσχη βιβλίου του σχολείου τους. Είναι μια νέα ιδέα που ξεπήδησε από τη φλόγα των δοκτορισσών ΒιΒής Κοψιδά Βρεττού και Αννας Κοψιδά και άλλων φιλολόγων της Λευκάδας, προκειμένου να αξιοποιήσουν στο έπακρο τον πόθο κάποιων ξεχωριστών παιδιών για το διάβασμα στην εποχή του διαδικτύου και της ηλεκτρονικής παραφοράς.

Εφτασα μουσκεμένη από τη βροχή στη φιλόξενη αίθουσα της Δευτεροβάθμιας Επιθεώρησης. Τα πόδια μου είχαν τσαλαβουτήσει στις λακκούβες όπως τότε που ήμουν παιδί. Ανέβηκα τις σκάλες και μπήκα σ΄’ένα χώρο όπου με υποδέχτηκε η ζεστασιά των παιδιών, των καθηγητριών και καθηγητών για ν΄αρχίσει η πιο γλυκειά ανάκριση μιας συγγραφέως από τη Λευκάδα.

Η δρ Βιβή Κοψιδά-Βρεττού με παρουσίασε με γενναιόδωρους λόγους στον περίγυρο. Κι εγώ είπα στα παιδιά, πόσο πολύ είχα λατρέψει την ανάγνωση βιβλίων στα άγουρα χρόνια μου. Θυμήθηκα που τα αδέρφια μου και τα ξαδέρφια μου έπαιζαν ανέμελα στα περιβόλια κι εγώ ήμουν χωμένη στα βιβλία ανακαλύπτοντας κόσμους άγνωστους και θαυμαστούς. Τους λυπόμουν που έχαναν το χρόνο τους στις λάσπες,ενώ εγώ ήμουν ξαπλωμένη στα καθαρά σκεπάσματα του κρεβατιού διαβάζοντας και διαβάζοντας. Για κείνους ήμουν ο παρίας της εφηβείας μας, αφού δεν υπήρχε κοινός παρονομαστής στις προτιμήσεις μας. Κι εγώ αχόρταγα ρουφούσα τη γνώση, μπαίνοντας στις ζωές των βιβλίων και των συγγραφέων τους. Πού να το ονειρευόμουν τότε πως κάποια μέρα θα γινόμουν μία απ΄αυτούς.

Είδαμε το βιντεοκλίπ για την Αβάνα με φωτογραφίες από την ερωτική πόλη κι όταν μετά ξαναπαίχτηκε το βίντεο με τα «Ψηλά Τακούνια Για Πάντα», τα μάτια των καθηγητριών βούρκωσαν καθώς τους έφεραν μνήμες απ΄τις δικές τους φιλίες. Κι ο Αλέξης που μας σέρβιρε καφέδες και σουμάδες στο Καφενείο των Ελαιών του πατέρα του ήταν παρών για να εισπράξει την συγκίνησή μας. Μέσα του δάκρυσε κι αυτός κι ας μην άφησε το δάκρυ να κυλήσει.

Τα παιδιά της λέσχης βιβλίου ήταν μια αποκάλυψη για μένα. Με ρώτησαν για την έμπνευση, για τα ερεθίσματα, για τη συγγραφή την ίδια. Με ανέκριναν αθώα και μοναδικά για το έργο μου. Η ματιά τους κριτική, διεισδυτική, κοφτή σαν ξυράφι. Τα συμπεράσματά τους καίρια και βασισμένα στη λογική της γνώσης.

Τα ρώτησα κι εγώ τι βιβλία διαβάζουν ή μάλλον πώς γίνεται να διαβάζουν σε μια περιρρέουσα εποχή βυθισμένη στην ηλεκτρονική επικοινωνία. Μου έκανε εντύπωση που ο Χρυσόστομος μόλις είχε διαβάσει Ζολά. Ζολά και στις μέρες μας; Διαβάζεται ακόμη;

Η Αλίκη, η Φιλένα, η Μαρία, ο Γιώργος, ο Χρυσόστομος και τα υπόλοιπα παιδιά με ξάφνιασαν με το ενδιαφέρον τους για τη φιλαναγνωσία. Διέγνωσα πως το σαράκι της γραφής υπέβοσκε σε κάποια απ΄αυτά. Τα συμβούλεψα σ΄αυτή την περίοδο της ανάπτυξης του νού να ρουφάνε γνώση απ΄το διάβασμα και ν΄αναβάλλουν τα γραψίμματα για την ενηλικίωση. Ν΄αφήνουν μόνο στο χαρτί όσα η καρδιά τους δεν χωράει.

Η δρ. Αννα Κοψιδά ανέλυσε με ψυχολογικούς όρους τον κύριο χαρακτήρα των Ψηλών Τακουνιών, την ταραγμένη μου Τζούλια. Εφτιαξε ένα ψυχογράφημα διαβάζοντας την κρυφή σκέψη της συγγραφέως. Μεγάλη τιμή να ερμηνευθεί η πληγωμένη μου πρωταγωνίστρια με ένα τέτοιο επιστημονικά τεκμηριωμένο τρόπο.

Λάτρεψα τούτη τη συνεύρεση. Επικοινώνησα με τα παιδιά το πάθος για το διάβασμα και για τη συγγραφή. Γνώρισα καθηγήτριες και καθηγητές της Λευκάδας του σήμερα. Και είδα ανάμεσά τους γνώριμα πρόσωπα από τα παιδικά μου χρόνια, κορίτσια κι αγόρια που μοιραστήκαμε μαζί μέρες σχολείου. Μαζί μας και ο φιλόλογος δρ. Σπύρος Βρεττός καθηγητής της ιστορίας στο λύκειο όταν ήμουν μαθήτρια. Ολες οι εποχές αρμονικά συνυπάρχουσες σε μια αίθουσα, γύρω από ένα στρογγυλό τραπέζι.

Ευχαριστώ τις δοκτορέσσες Βιβή και Αννα Κοψιδά, τα παιδιά για το πηγαίο τους ενδιαφέρον και όλους τους εκπαιδευτικούς που παρευρέθηκαν σ΄αυτή τη μοναδική συνάντηση. Οι λέξεις δεν είναι αρκετές για να χωρέσουν τα συναισθήματα. Μακάρι νάταν καταιγιστικές σαν τις σταγόνες της βροχής που μούσκεψαν τα πόδια μου στον πηγαιμό για το σπίτι.

Άλλη μια νύχτα ευχήθηκα να ξημερώσει με ξαστεριά στη Λευκάδα μου!