ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Thursday, March 11, 2010

Στα χέρια των μαθητών

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Εφτασα στη Λευκάδα μια ηλιόλουστη μέρα. Στο δρόμο προς το νησί η βλάστηση συντρόφευε τη ματιά μου, που γλύστραγε πάνω στις ολοκίτρινες μαργαρίτες και τα χαμομήλια. Η άνοιξη τρύπωνε στην καρδιά μου με το πράσινο να ορθώνεται αλαζονικά στις πλαγιές των μικρών λόφων. Θάλασσα και λίμνες συμπλήρωναν τη ζωγραφιά, που παρέπεμπε σε εικόνες της Τοσκάνης.

Την επόμενη μέρα στη Λευκάδα πλημμύρισε ο τόπος απο βροχή. Θαρρείς απ΄το πρωί άνοιξαν οι κρουνοί του ουρανού ανεξάντλητοι. Θυμήθηκα τα μαθητικά χρόνια στην πόλη, που η βροχή ήταν αήττητη. Κι εμείς παρακαλούσαμε για μια μέρα με ήλιο να πάμε μια εκδρομή να χάσουμε το μάθημα. Μα η βροχόπτωση δεν έλεγε να κωπάσει.

Ετσι, λοιπόν, Τετάρτη απόβραδο ήμουν καλεσμένη να μιλήσω με παιδιά του Λυκείου που ανήκουν στη λέσχη βιβλίου του σχολείου τους. Είναι μια νέα ιδέα που ξεπήδησε από τη φλόγα των δοκτορισσών ΒιΒής Κοψιδά Βρεττού και Αννας Κοψιδά και άλλων φιλολόγων της Λευκάδας, προκειμένου να αξιοποιήσουν στο έπακρο τον πόθο κάποιων ξεχωριστών παιδιών για το διάβασμα στην εποχή του διαδικτύου και της ηλεκτρονικής παραφοράς.

Εφτασα μουσκεμένη από τη βροχή στη φιλόξενη αίθουσα της Δευτεροβάθμιας Επιθεώρησης. Τα πόδια μου είχαν τσαλαβουτήσει στις λακκούβες όπως τότε που ήμουν παιδί. Ανέβηκα τις σκάλες και μπήκα σ΄’ένα χώρο όπου με υποδέχτηκε η ζεστασιά των παιδιών, των καθηγητριών και καθηγητών για ν΄αρχίσει η πιο γλυκειά ανάκριση μιας συγγραφέως από τη Λευκάδα.

Η δρ Βιβή Κοψιδά-Βρεττού με παρουσίασε με γενναιόδωρους λόγους στον περίγυρο. Κι εγώ είπα στα παιδιά, πόσο πολύ είχα λατρέψει την ανάγνωση βιβλίων στα άγουρα χρόνια μου. Θυμήθηκα που τα αδέρφια μου και τα ξαδέρφια μου έπαιζαν ανέμελα στα περιβόλια κι εγώ ήμουν χωμένη στα βιβλία ανακαλύπτοντας κόσμους άγνωστους και θαυμαστούς. Τους λυπόμουν που έχαναν το χρόνο τους στις λάσπες,ενώ εγώ ήμουν ξαπλωμένη στα καθαρά σκεπάσματα του κρεβατιού διαβάζοντας και διαβάζοντας. Για κείνους ήμουν ο παρίας της εφηβείας μας, αφού δεν υπήρχε κοινός παρονομαστής στις προτιμήσεις μας. Κι εγώ αχόρταγα ρουφούσα τη γνώση, μπαίνοντας στις ζωές των βιβλίων και των συγγραφέων τους. Πού να το ονειρευόμουν τότε πως κάποια μέρα θα γινόμουν μία απ΄αυτούς.

Είδαμε το βιντεοκλίπ για την Αβάνα με φωτογραφίες από την ερωτική πόλη κι όταν μετά ξαναπαίχτηκε το βίντεο με τα «Ψηλά Τακούνια Για Πάντα», τα μάτια των καθηγητριών βούρκωσαν καθώς τους έφεραν μνήμες απ΄τις δικές τους φιλίες. Κι ο Αλέξης που μας σέρβιρε καφέδες και σουμάδες στο Καφενείο των Ελαιών του πατέρα του ήταν παρών για να εισπράξει την συγκίνησή μας. Μέσα του δάκρυσε κι αυτός κι ας μην άφησε το δάκρυ να κυλήσει.

Τα παιδιά της λέσχης βιβλίου ήταν μια αποκάλυψη για μένα. Με ρώτησαν για την έμπνευση, για τα ερεθίσματα, για τη συγγραφή την ίδια. Με ανέκριναν αθώα και μοναδικά για το έργο μου. Η ματιά τους κριτική, διεισδυτική, κοφτή σαν ξυράφι. Τα συμπεράσματά τους καίρια και βασισμένα στη λογική της γνώσης.

Τα ρώτησα κι εγώ τι βιβλία διαβάζουν ή μάλλον πώς γίνεται να διαβάζουν σε μια περιρρέουσα εποχή βυθισμένη στην ηλεκτρονική επικοινωνία. Μου έκανε εντύπωση που ο Χρυσόστομος μόλις είχε διαβάσει Ζολά. Ζολά και στις μέρες μας; Διαβάζεται ακόμη;

Η Αλίκη, η Φιλένα, η Μαρία, ο Γιώργος, ο Χρυσόστομος και τα υπόλοιπα παιδιά με ξάφνιασαν με το ενδιαφέρον τους για τη φιλαναγνωσία. Διέγνωσα πως το σαράκι της γραφής υπέβοσκε σε κάποια απ΄αυτά. Τα συμβούλεψα σ΄αυτή την περίοδο της ανάπτυξης του νού να ρουφάνε γνώση απ΄το διάβασμα και ν΄αναβάλλουν τα γραψίμματα για την ενηλικίωση. Ν΄αφήνουν μόνο στο χαρτί όσα η καρδιά τους δεν χωράει.

Η δρ. Αννα Κοψιδά ανέλυσε με ψυχολογικούς όρους τον κύριο χαρακτήρα των Ψηλών Τακουνιών, την ταραγμένη μου Τζούλια. Εφτιαξε ένα ψυχογράφημα διαβάζοντας την κρυφή σκέψη της συγγραφέως. Μεγάλη τιμή να ερμηνευθεί η πληγωμένη μου πρωταγωνίστρια με ένα τέτοιο επιστημονικά τεκμηριωμένο τρόπο.

Λάτρεψα τούτη τη συνεύρεση. Επικοινώνησα με τα παιδιά το πάθος για το διάβασμα και για τη συγγραφή. Γνώρισα καθηγήτριες και καθηγητές της Λευκάδας του σήμερα. Και είδα ανάμεσά τους γνώριμα πρόσωπα από τα παιδικά μου χρόνια, κορίτσια κι αγόρια που μοιραστήκαμε μαζί μέρες σχολείου. Μαζί μας και ο φιλόλογος δρ. Σπύρος Βρεττός καθηγητής της ιστορίας στο λύκειο όταν ήμουν μαθήτρια. Ολες οι εποχές αρμονικά συνυπάρχουσες σε μια αίθουσα, γύρω από ένα στρογγυλό τραπέζι.

Ευχαριστώ τις δοκτορέσσες Βιβή και Αννα Κοψιδά, τα παιδιά για το πηγαίο τους ενδιαφέρον και όλους τους εκπαιδευτικούς που παρευρέθηκαν σ΄αυτή τη μοναδική συνάντηση. Οι λέξεις δεν είναι αρκετές για να χωρέσουν τα συναισθήματα. Μακάρι νάταν καταιγιστικές σαν τις σταγόνες της βροχής που μούσκεψαν τα πόδια μου στον πηγαιμό για το σπίτι.

Άλλη μια νύχτα ευχήθηκα να ξημερώσει με ξαστεριά στη Λευκάδα μου!

22 comments:

Μηθυμναίος said...

Να που στις γκρίζες μέρες μας υπάρχουν ακόμη αυτές οι μικρές αναλαμπές που γλιστράνε απ’ τα μουτράκια των παιδιών και σου δίνουν ελπίδα πως από αυτά θα έρθει η ξαστεριά που όλοι περιμένουμε…

Πάντα τέτοιες αθώες ανακρίσεις να σε συνοδεύουν!!!

Καλημέρα!

ΓΙΑΝΝΑ said...

Υπεροχα συναισθηματα Ιουστινη.Να σμιγει το χτες με το σημερα τοσο αρμονικα στον γενεθλιο τοπο και να σε συνεπαιρνει.
Καπου εκει στα σκαλοπατια του σχολειου θα μενει παντα μια μικρη μαθητρια αλλης δεκαετιας με το βιβλιο ανοιχτο στα χερια και θεληση για μαθηση.
Να περασεις υπεροχα με τα αγαπημενα σου προσωπα.

fevis said...

Τελικά ο καθένας έχει το νησάκι της καρδιάς του.. Μ' αυτά και μ' αυτά νομίζω πως φέτος το καλοκαίρι, νωρίς, πριν πλακώσουν τα πλήθη, θα κάνω και εγώ μια βόλτα από Λευκάδα μετά απο πολύ, πολύ καιρο.. Εξ' αιτίας σου...:-))

Eleni Tsamadou said...

Πόσο ωραίο είναι να ξαναβαφτίζεσαι στις πηγές της παιδικής και εφηβκής σου ηλικίας! Πόσο γλυκό και παρήγορο να βλέπεις τη σκυτάλη να την παίρνουν νέα παιδιά με μάτια λαμπερά. Μια συνάντηση σαν αυτή που είχες αξίζει ό,τι πεις..
Διαβάζοντας την περιγραφή του τοπίου μου θύμισες κάτι που είχα γράψει στο "Χορό των Μυστικών". Η περιγραφή του χώρου και η παρομοίωση με το τοπίο της Τοσκάνης! Απίστευτο, αποκωδικοποιούμε ως φαίνεται το ίδιο ό,τι βλέπουμε. Να φταίει η θάλασσά μας;

La Gigi said...

ησουν η φυτουμπα της παρεας;; δε μας τα 'χεις πει αυτα Τζουστινακι :))
και δηλωνω πως αν παει η φιλη απο πιο πανω στη Λευκαδα θα την ακολουθησω γιατι κι εγω εχω να παω πανω απο δεκα χρονια!!
και για να σοβαρευτω (δε θελω ημουν σοβαρη ολη την εβδομαδα)φαινεται απο τα λεγομενα σου πως τα παιδακια της Λευκαδας σου ειχαν ετοιμασει μια εξαιρετικα συγκινητικη βραδια! παντα ετσι και καλυτερα!
σε φιλω

pylaros said...

Αγαπητή μου Ιουστίνη, γράφεις:
(κι εγώ ήμουν χωμένη στα βιβλία ανακαλύπτοντας κόσμους άγνωστους και θαυμαστούς.)

Λες και βλέπω τον εαυτόν μου σε αυτά τα πέτρινά μου χρόνια, ενώ εγώ ταξίδευα μέσα απ τα βιβλία, με το φρέσκο Μαϊστράλι του Ιονίου, αυτό που μπαίνει από το Μύρτο και βγαίνει από την αγία Ευφημία να με δροσίζει και να μου φέρνει ανατριχίλες στην πλάτη, τα άλλα παιδιά τρέχανε στεφάνι στους δρόμους.
Καλή διαμονή, καλές επιτυχίες με τους μαθητές στις σχολικές σου διαλέξεις
χαιρετώ σε
Γαβριήλ

δεσποιναριον said...

Α πα πα πως γλυκαινεις οταν εισαι στη Λευκαδα. Αλλο πραγμα! Να περνας ομορφα οπου πας. Εδω σημερα ειδα την ανοιξη! Φιλακια.

Αστοριανή said...

Ιουστίνη μου!

...Ξεχείλισε η καρδιά από ευτυχία!
αυτή η επιστροφή, η επαφή, το δέσιμο με την αγαπημένη χώρα, η θεληματική κι αυθόρμητη διασταύρωση ιδεών και απόψεων σε μια αίθουσα που έσφιζε από συναισθήματα, χαμόγελα, υπερένταση, διαφόρων ηλικιών...

Ανεπανάληπτες θύμησες, να "βράζουν" με την ζεστασία της καρδιάς και τη φωτιά του νου...

Πάντα παρόμοια, που ...νομίζω ακολουθούν και στην επιστροφή σου...

Ευχές στους δικούς σου,
και ακλή επιστροφή
Υιώτα

Justine's Blog said...

Ναι, πάντα μπορείς να αντλήσεις δύναμη απο τα φρέκα πρόσωπα των παιδιών. Είναι η μεγαλύτερη δύναμη του κόσμου όλου.
Φιλί

Justine's Blog said...

Αγαπημένη μου Γιάννα,
Ομολογώ πως η μικρή μαθήτρια της Λευκάδας με τη ζέση για γνώση θα μείνει για πάντα μέσα μου. Αν δεν υπήρχε αυτή, ίσως να μην συγχρωτιζόμουν τόσο έντονα με τα παιδιά του γενέθλιου τόπου.
Φιλί απο Αθήνα

Justine's Blog said...

Γλυκειά μου Εύη,
Η καρδιά μου χτυπάει στο νησάκι μας, αν και δεν αρνιέμαι την ομορφιά των άλλων νησιών. Την απολαμβάνω σποραδικά και πού.
Πάντως, η Λευκάδα με έχει σημαδέψει γιατί οι βιωματικές μνήμες δεν ανακαλούνται.
Χαίρομαι πολύ που μάλλον σε έπεισα να ξαναπάς. Μόνο να μην είναι βαθύ καλοκαίρι γιατί υπάρχει βαρβαρότης!

Justine's Blog said...

Ελένη αγαπημένη μου,
Ναι, η ικανοποίηση που παίρνεις όταν βλέπεις τη νέα γενιά να αγαπάει το διάβασμα είναι τεράστια, υπερμεγέθης, συγκλονιστική. Χαίρομαι πολύ που η αξία της ανάγνωσης δεν πάει στράφτι μέσα στον καταιγισμό των πολυμέσων.
Οσο για την παρομοίωση των λόφων μας με την Τοσκάνη, πρέπει να πώ ότι το Ιόνιο μέσα μας την προσυπογράφει.
Φιλί

Justine's Blog said...

Μελισσούλα μου,
Δεν ήμουν φύτουλας, παιχνιδιάρα και τρεχαλιάρα ήμουν. Αλλά στην εφηβεία, ήθελα να είμαι απέναντι στον εαυτό μου. Οι άλλοι με ζάλιζαν και το βιβλίο ήταν ο τέλειος σιωπηλός μου σύντροφος, που με ξάνοιξε σε άλλους κόσμους ωραιότερους απο τα παιχνίδια.
Ναι, ήταν υπέροχα και συγκινητικά στη Λευκάδα.
Φιλί

Justine's Blog said...

Γαβρίλη μου,
Οπως τα περιγράφεις ένιωθα, μοναχική με τα βιβλία να μου ξανοίγουν κόσμους καινούριους και θαυμαστούς, τους οποίους πήγα να βρώ.
Να είσαι καλά και να διαβάζεις πάντα

Justine's Blog said...

Αγαπημένη μου,
Ναι, γλυκαίνω στη Λευκάδα γιατί ο γενέθλιος τόπος μου φέρνει τη σιγουριά της προσωπικής μου ιστορίας.
Λατρεύω τη λευκάδα και φαίνεται, έτσι;

Justine's Blog said...

Αγαπημένη Γιώτα, ναι έτσι είναι όπως τα λές δεν θα μπορούσα να τα πώ καλύτερα...

"...Ξεχείλισε η καρδιά από ευτυχία!
αυτή η επιστροφή, η επαφή, το δέσιμο με την αγαπημένη χώρα, η θεληματική κι αυθόρμητη διασταύρωση ιδεών και απόψεων σε μια αίθουσα που έσφιζε από συναισθήματα, χαμόγελα, υπερένταση, διαφόρων ηλικιών...

Ανεπανάληπτες θύμησες, να "βράζουν" με την ζεστασία της καρδιάς και τη φωτιά του νου..."

Τον απρίλη φαίνεται πως θα σμίξουμε εμείς στη μητρόπολή σας.
Φιλί

Τασολάμπρου Χρυσούλα said...

Καλώς ήρθες στην πατρίδα Ιουστίνη, μακάρι να μπορούσε να έρθεις και στο δικό μας σχολείο (12ο δημοτικό Αγρινίου)!!! Σε προσκαλώ (ως αντιπρόεδρος του Δ.Σ. ένωσης συλλόγων γονέων και κηδεμόνων σχολείων Αγρινίου)
Θα ήταν χαρά και τιμ.η μας να μιλήσεις στα παιδιά για τη σπουδαιότητα του βιβλίου.

Φιλιά πολλά - περιμένω νέα σου!!!

katrine said...

Είναι πολύ τρυφερό που δε χάνεις ευκαιρία να είσαι κοντά στα παιδιά, στους μαθητές Justine. Το έχουν ανάγκη και ακόμη περισσότερο στο τόπο σου όπου τους δίνεις και ένα πρότυπο, γνώσης γραφής αγάπης για το βιβλίο, και γιατί όχι, επιτυχίας.
Η Λευκάδα είναι πανέμορφη και βγάζει όμορφα σκερτσόζικα κορίτσια:))))

Φιλιά Κυριακάτικα.

Justine's Blog said...

Χρύσα μου γλυκειά,
Τώρα είναι ήδη πολύ αργά γιατί έχω επιστρέψει στην Αθήνα. Ωστόσο, υπόσχομαι να σε ειδοποιήσω εγκαίρως στο επόμενο ταξίδι μου και να κάνουμε μια κουβέντα με τους μαθητές του σχολείου σου. Λατρεύω τη διάδραση με τα παιδιά και πιστεύω πως είναι ωραίο να γνωρίζουν τα πρόσωπα των συγγραφέων για να διαπιστώνουν πως είναι πολύ κοντινά τους.
Φιλί απο Αθήνα

Justine's Blog said...

Αγαπημένη Κατρίν,
Χαίρομαι πολύ αν μπορέσω να μενέυσω την αγάπη για τη συγγραφή στα παιδιά της Λευκάδας.
Το δέυτερο το εκλαμβάνω ως κομπλιμάν προσωπικό και γι αυτό πολύ σ ευχαριστώ.
Φιλί

Froghall said...

an kai paidi pou ta gonata mou itan mesa stis gratzounies kai ta aimata kai tis laspes, i apolausi enos bibliou to apogeumataki stin auli me to aeraki tou augoustou na se drosizei apo tis proines zizanies itan foberi...

einai poli omorfo na mporeis na bazeis to diabasma mesa stin mera sou kai ora sou, kai tin zoi sou genika...i fantasia tou mialou kai oi eikones pou plathontai einai i trofi gia ta pio omorfa oneira se touton ton poli asximo kosmo :)

Lonely

Justine's Blog said...

Lonelynoula mou,
Symfono me osa les. ki ego eho paixei ki eho matosei gonata apo ta trehamata. Alla to diabasma sou harizei tin ora me ton eafto sou ki afto einai anektimito.
Filakia