Στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης

Οδοιπορικό

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Το άνοιγμα των θυρών της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης τούτο τον Σεπτέμβρη με αφορμή την εικαστική έκθεση Ελλήνων καλλιτεχνών που είχε ως θέμα «Ιχνηλατώντας την Κωνσταντινούπολη» ήταν η αφορμή για να ξεκινήσω το μακρύ οδοιπορικό μου στην Πόλη, στο Πατριαρχείο και σ΄αυτή την ίδια την ιστορική Θεολογική Σχολή, που απέδωσε μέσα στον ενάμισυ αιώνα λειτουργίας της μεγάλους ανθρώπους των Ελληνικών Γραμμάτων αλλά και σπουδαίους Ελληνορθοδοξους ιεράρχες.

Η εμπειρία μου με τη Χάλκη ήταν ήδη μεγαλύτερη απ΄το θαυμασμό μου, καθώς στην πρώτη μου ξενάγηση στην ιστορική Σχολή το 1999 είχα την τιμή να ξεναγηθώ από τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο, σχολάρχη κάποτε της θρυλικής θεολογικής σχολής.

Τούτη τη φορά πήρα το καϊκάκι με την παρέα μου μια λαμπερή Σεπτεμβριάτικη μέρα, όπου ο ήλιος έλαμπε ψηλά στον ουρανό φωτίζοντας τις παρυφές της αιώνιας Πόλης.

Το ταξίδι στο Βόσπορο, η αύρα που χάιδευε τα πρόσωπά μας, οι βυζαντινές μνήμες εδών κακείθεν του Κερατίου, τα μνημεία της Χριστιανοσύνης αλωμένα απ΄ την Τουρική μισαλλοδοξία, ανακατεύονταν στο νού μου όσο κράτησε η σύντομη διαδρομή προς το νησί.

Πριν προλάβω να βάλω σε ταξη τις σκέψεις μου , η Χάλκη πρόβαλε καταπράσινη, θαλερή, σκεπασμένη από τα μεστά πεύκα της. Στο λιμάνι περίμενε ο αραμπάς, που μας ανέβασε μέσα στη Σεπτεμβριάτικη ζέστη πάνω στο χώρο της ιστορικής Θεολογικής Σχολής με το γερασμένο άλογο ν΄ασθμαίνει στην ανηφόρα.

Το βλέμμα γύρω αγκάλιαζε τα κουρασμένα αρχοντόσπιτα, τα καταπονημένα απ΄το πέρασμα του χρόνου. Στο νού ερχόνταν οι εικόνες μια λαμπρής ελληνικής παρουσίας στο νησί, που αποτελούσε θέρετρο για τους εύπορους Ελληνες της Πόλης κάποτε στο πρόσφατο παρελθόν. Τώρα περασμένα σε τουρκικά χέρια, είναι σχεδόν ερείπια στην πλειοψηφία τους.

Φτάνοντας στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης το σκηνικό άλλαξε άρδην. Το κτίριο συντηρημένο τέλεια, οι κήποι του περιποιημένοι μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, το εκκλησάκι αναπαλαιωμένο, οι εικόνες του υπέροχης βυζαντινής τέχνης, το τέμπλο χρυσοποίκιλτο, λεπτοδουλεμένο, εξαιρετικό δείγμα μεταβυζαντινής γλυπτικής.

Ενα γκρούπ Κυπρίων τουριστών ανέβηκε σαν κύμα καταλαμβάνοντας την είσοδο και το χώρο της έκθεσης. Ηταν ενθουσιασμένοι με την επίσκεψη στη θεολογική σχολή, η αναπόληση των παλαιών ημερών απηχούσε στις κουβέντες τους.

Αφού καθάρισε το τοπίο απ΄τη βοή των επισκεπτών, μπήκαμε στην αίθουσα που φιλοξενούσε τους Ελληνες καλλιτέχνες στην εικαστική τους κατάθεση για την Πόλη. Πινελιές νοσταλγίας, θυμού, αποθάρρυνσης, μελαγχολίας, επιθετικής αισιοδοξίας απόπνεαν τα έργα , τα οποία απλώνονταν στην κεντρική αίθουσα του ισογείου.

Ο πατήρ Γεώργιος από την Κρήτη είχε αναλάβει να μας ξεναγήσει εκ μέρους του ηγουμένου που απουσίαζε εκείνη τη μέρα. Ανεβήκαμε στο δεύτερο όροφο, περιηγηθήκαμε την αίθουσα διαλέξεων όπου λαμπροί θεολόγοι και ιεράρχες κάποτε ειχαν δώσει ζωντανό παρόν, είδαμε το μικρό παρεκκλήσι όπου οι φοιτητές ασκούσαν τη βυζαντινή ψαλμωδία τους.

Σαλονάκια άρτ ντεκό της εποχής κοσμούσαν τους μικρούς διαδρόμους εδώ κι εκεί. Οι κουκέτες στα υπνοδωμάτια των φοιτητών στρωμένες με λευκά επιστρώματα, περιμένουν θαρρείς τη νέα εσοδεία των εκκολαπτόμενων θεολόγων.

Το γραφείο του σχολάρχη καλυμμένο για να μη σκονίζεται με τις φωτογραφίες και τα προτρέτα των ιστορικών σχολαρχών να κρέμονται στον τοίχο. Το μικρό γραφείο του ηγουμένου φιλόξενο και ζεστό.

Οι αίθουσες αδειανές από φοιτητες, γεμάτες από τα ατομικά μαύρα θρανία με φόντο το μαυροπίνακα έμειναν στην ημερομηνία του σφραγίσματος της Θεολογικής Σχολής.

Η βιβλιοθήκη ήταν μια πραγματική αποκάλυψη. Καθώς κατεβήκαμε στα υπόγεια της Σχολής χαθήκαμε κυριολεκτικά στα δαιδαλώδη δωμάτια, που κρατούν ζηλότυπα στις βιβλιοθήκες τους πολύτιμα έγγραφα βυζαντινών προυχόντων, Αγίων Πατέρων, βούλες και σφραγίδες Αυτοκρατόρων και Φαναριωτών. Μια κιβωτός γνώσης περασμένη σε βιβλία, που οι σελίδες τους εμπλουτίζουν την προσέγγισή μας προς το Χριστιανικό θείο.

Ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος με το συμβολικό άνοιγμα της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης για την εικαστική έκθεση τούτο το Σεπτέμρβη, δηλώνει αισιόδοξος πως μπορεί να είναι η αρχή γιά την επαναλειτουργία του ιστορικού ορθόδοξου εκπαιδευτικού ιδρύματος. Πως ίσως ήγγικεν η ώρα γιά τις τουρκικές αρχές να εκπληρώσουν τις υποσχέσεις τους στην παγκόσμια κοινή γνώμη.

Ευχόμαστε ευόδωση αυτού του πόθου, γιά τον οποίο δίνει μεγάλους αγώνες ο Πατριάρχης μας μαζί με ολάκερο τον Ελληνορθόδοξο κόσμο της Διασποράς και με την Ελληνική κυβέρνηση στο πλευρό του.

Βεβαίως, γνωρίζουμε όλοι πως η Θεολογική Σχολή της Χάλκης δύσκολα θα φτάσει στο υψος του εκπαιδευτικού επιπέδου του παρελθόντος της, καθότι το κενό των τριάντα χρόνων προκάλεσε κενό εξουσίας στην Ορθόδοξη Θεολογική Παιδεία.

Ωστόσο, με την καθοδήγηση του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου, πάλι λαμπρές
μέρες θα έρθουν στη Σχολή, πάλι φωνές αγοριών θα γεμίσουν τα όμορφα προαύλια και τις ψηλοτάβανες τάξεις, έστω κι αν οι μαυροπίνακες γίνουν οθόνες για προβολές ηλεκτρονικής παιδείας .

Είθε!

Ιστορικό


Η Θεολογική Σχολή της Χάλκης ιδρύθηκε το 1844. Από τότε η Σχολή εκπαίδευε νέους κληρικούς, καλύπτοντας τις ανάγκες θρησκευτικής λειτουργίας και πνευματικής διακονίας του Οικουμενικού Θρόνου και των απανταχού Ορθοδόξων.

Μέχρι το 1971, η Σχολή υπαγόταν απ’ ευθείας στο Υπουργείο Εθνικής Παιδείας της Τουρκίας και το καθεστώς της διείπετο από τον «Κανονισμό λειτουργίας της Θεολογικής Σχολής Χάλκης». Αυτός εγκρίθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 1951 με απόφαση του Ανωτάτου Εκπαιδευτικού Συμβουλίου του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας της Τουρκίας, ενεκρίθη και επεκυρώθη από την Ιερά Σύνοδο στις 5 Οκτωβρίου 1951 και ετέθη σε εφαρμογή στις 3 Οκτωβρίου 1953. Καίτοι η Σχολή παρείχε λυκειακή και επαγγελματική εκπαίδευση, οι τουρκικές αρχές διέκοψαν την λειτουργία της το 1971, με πρόσχημα την απαγόρευση της ιδιωτικής ανώτατης εκπαίδευσης. Αλλά ο ίδιος ο εγκεκριμένος από τις αρχές Κανονισμός λειτουργίας της, την χαρακτηρίζει επαγγελματική σχολή, η οποία παρέχει εκπαίδευση τουλάχιστον ενός έτους μετά το λύκειο.

Το ζήτημα της επαναλειτουργίας της Σχολής 1971-2010

Αίτημα του Πατριαρχείου είναι η επαναλειτουργία της Σχολής υπό το, προ του 1971, καθεστώς. Το αίτημα αυτό έχει διατυπωθεί επισήμως και κατ’ επανάληψιν. Το Πατριαρχείο επιθυμεί τη φοίτηση σε αυτή όλων των ορθοδόξων, ανεξαρτήτως ιθαγενείας. Και τούτο, όχι μόνο για ιστορικούς λόγους, αλλά και διότι επιθυμεί να στελεχώσει τον κλήρο του με αποφοίτους της Σχολής αυτής. Επίσης, επιθυμεί να διδάσκουν σε αυτή και αλλοδαποί καθηγητές, όπως συνέβαινε και παλαιότερα. Με τον τρόπο αυτό, η Σχολή θα διατηρήσει την αυτονομία της και θα αποφευχθεί η δημιουργία προβλημάτων εκκοσμίκευσης, η οποία είναι αντίθετη στην αληθή φύση της Σχολής ως Θρησκευτικού Σεμιναρίου προπαρασκευής για το στάδιο της ιεροσύνης.

Η επαναλειτουργία της Σχολής αποτελεί κατ’ ουσίαν υποχρέωση της Τουρκίας έναντι των πολιτών της, τα θρησκευτικά δικαιώματα των οποίων σαφώς παραβιάζονται από την επί τρεις και πλέον δεκαετίες υποχρεωτική διακοπή της λειτουργίας της. Συγκεκριμένα, προσβάλλεται ευθέως το δικαίωμα μίας Εκκλησίας να εκπαιδεύει τους κληρικούς της, κατά παράβασιν της Συνθήκης της Λωζάννης, της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και άλλων διεθνών κειμένων, που αναφέρονται στα ανθρώπινα και μειονοτικά δικαιώματα και δεσμεύουν την Τουρκία. Το θέμα συνιστά σημαντικό σημείο στο κεφάλαιο των μεταρρυθμίσεων, οι οποίες πρέπει να επέλθουν για την βελτίωση της καταστάσεως των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Τουρκία, στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής προοπτικής της, και καταγράφεται σε όλα τα κείμενα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (π.χ. βλ. ετήσιες Εκθέσεις Προόδου). Αναμένεται δε να συνεχίσει να απασχολεί την Ευρωπαϊκή Ένωση στο πλαίσιο των ενταξιακών διαπραγματεύσεων.

ΥΓ. Θα αναρτηθούν κι άλλες φωτογραφίες από τη Χάλκη, απλώς το δίκτυο ήταν υπερβολικά αργό απόψε κι ο χρόνος δεν περίσσευε!


Στο Βόσπορο καθ' οδόν προς το γραφικό νησάκι της Χάλκης
Στην καταπράσινη Χάλκη με φόντο το λοφίσκο
Οι ανέγγιχτες κουκέτες των φοιτητών περιμένουν τη νέα γενιά
Στο γραφείο του ηγουμένου που είναι διακοσμημένο έπιπλα εποχής
Χιλιάδες βιβλία στις βιβλιοθήκες που στεγάζονται στο υπόγειο
Φασιανός στην έκθεση at his best! Φορούσε τα καλά του!
Οταν πηγαίναμε μαζί σχολείο!
Η μεγαλοπρεπής είσοδος της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης. Καμάρι του Ελληνισμού απανταχού της γής
Το Τζουστινάκι φωτογραφίζεται στους τάφους των κεκοιμημένων σχολαρχών
Στην αίθουσα τελετών της Σχολής. Στο βάθος διακρίνεται το εκκλησάκι όπου έκαναν πρακτική οι σπουδαστές
Πρόσοψη της Θεολογικής Σχολής
Από άλλη πλευρά
Το παρεκκλήσιο της Σχολής με το χρυσοποίκιλτο τέμπλο
Πίνακες από την εικαστική διαδρομή Ελλήνων καλλιτεχνών στην Πόλη
Στην είσοδο μας περίμενε π πατήρ Γεώργιος
Αποψη της Σχολής
Βιβλιοθήκες που στεγάζουν θησαυρούς
Αμαξάκι περίμενε για να μας ανεβάσει στο επιβλητικό κτίριο
Στην παραλία, παγκάκια που μοιάζουν με βιβλία

Με Ριγκολέτο άνοιξε η Οπερα του Μοντρεάλ

Χθές είχα το προνόμιο να είμαι καλεσμένη της μαντάμ Ελεν Φωτόπουλος, υπεύθυνης Πολιτιστικών στο Δήμο του Μοντρεάλ, στην πρεμιέρα της όπερας του Μοντρεάλ, που ξεκίνησε δυναμικά με παράσταση Ριγκολέτο του Βέρντι.

Παρότι έχω πάει σε πολλές παραστάσεις της όπερας του Μοντρεάλ κι έφευγα κάθε φορά ελαφρώς απογοητευμένη, οφείλω να ομολογήσω πως χθες ο Ριγκολέτο με ικανοποίησε τα μάλα και μού θύμισε καλές στιγμές ευρωπαϊκής όπερας.

Τα σκηνικά και τα κοστούμια ήταν εποχής (κι όχι αναπροσαρμοσμένα δήθεν μοντέρνα!), οι πρωταγωνιστές είχαν εξαιρετικές φωνές και η όπερα κύλησε σε τρία μέρη δεμένη σφιχτά , όντας κατανοητή στο ευρύ κοινό.

Η σοπράνο Sarah Coburn, που έπαιξε τη Τζίλντα είχε πραγματικά μια θεική φωνή, παρότι η ηθοποιία της υπολείπεται πολύ από τις ντίβες της Ευρώπης.

Ο βαρύτονος Anthony Michaels-Moore έδεσε την παράσταση με την εμπειρία του από τις όπερες του κόσμου και με την εκφραστική ερμηνεία του.

Ο τενόρος David Pomeroy στο ρόλο του δούκα ήταν εξαιρετικός και δείχνει πως έχει μέλλον στις σκηνές του κόσμου. Ενα διαμάντι που έχει όλο το μέλλον λαμπερό μπροστά του.

Γενικά έφυγα από το Ριγκολέτο με φουσκωμένα στήθη από ικανοποίηση κι ακόμη σιγοτραγουδώ μέσα μου La donna est mobile….Οσο για το σπίτι μας ακούγεται ο Παβαρότι απ΄το πρωί να ερμηνεύει Ριγκολέτο μ΄εκείνη τη μεγάλη παθιασμένη φωνή του!

Justinaki


The cast• Rigoletto: Anthony Michaels-Moore, baritone
• The Duc: David Pomeroy, tenor
• Gilda: Sarah Coburn, soprano
• Sparafucile: Ernesto Morillo, bass
• Maddalena: Lauren Segal, mezzo

• Conductor: Tyrone Paterson
• Director: François Racine
• Sets and costumes: Carl Toms
• Lighting: Anne-Catherine Simard-Deraspe
• Orchestre Métropolitain
• Choeur de l’Opéra de Montréal
• Production San Diego Opera, created for the New York City Opera
• Sung in Italian with English and French surtitles
•
• Pierre Dufour, General and Production Director•

With a background in the theatrical milieu, in which he has worked for over twenty years, Pierre Dufour joined the Opéra de Montréal in 2000 as Production Director. Having taken on the role of Acting General Director from 2002 to 2003, he became the General Director in August of 2006, in addition to maintaining his role as Production Director. In the theatre world, he has been active in all aspects of stage work, moving from positions as stagehand to stage manager, as well as working with sets. While also studying Accounting Sciences at the Université du Québec à Montréal (UQAM), he began his career as a Production and Technical Director with the Théâtre populaire du Québec in 1990, remaining with the company until 1996. He was Production Director of the Théâtre du Nouveau-Monde (1998-2000) and the Théâtre du Rideau Vert
(1996-1998). While holding these positions, he also collaborated on projects for companies such as Libretto (2002, 2004) and Rozon Films (1997). He took part in several productions at Théâtre de l’Opsis (1993-2002) and was a member of the company’s Board of Directors for a two year period. As a Technical Director, he has been associated with such productions as Les leçons de Callas (1996) and Demain matin, Montréal m’attend (1995-1996), directed by Denise FiIiatrault. He has overseen the production of over 70 theatrical productions, some 30 operas – including new productions and co-productions – and a musical comedy. Since 1994, he has taught courses in Production Direction, Stage Management, and theatrical trades at Collège de
St-Hyacinthe’s Theatre Department, as well as at UQAM (2003).


Ο διευθυντής της όπερας Pierre Dufour, η Ελεν Φωτόπουλος , ο Ριγκολέτο Anthony Michaels-Moore και η αφεντιά μου

Η Ελεν Φωτόπουλος με τη σοπράνο, το σύζυγό της και το ζευγος Στίβ Στέλιου

Τζουστινάκι και Ελεν Φωτόπουλος πλαισιώνουν την εξαιρετική Τζίλντα Sarah Coburn, με τη θεϊκή φωνή

Ο Πιέρ Ντυφούρ , διευθυντής της όπερας του Μοντρεάλ ανάμεσα σε δύο καλλονές με ελληνικό όνομα και περηφάνεια

Η Ελεν με τον Δούκα, τενόρο David Pomeroy

Και η αφεντιά μου με το Δούκα

O δωρητής της όπερας Alexandres Meyers με τη σύζυγό του στα κοκτέιλς
Κούκλος και απίστευτος βαρύτονος ο Etienne Dupuis
Τα είπαμε για τα τσιουάουα με το ζεύγος Στέλιου. Γελάσαμε πολύ
Στο πρώτο θεωρείο, ο διευθυντής της όπερας με τη σύζυγό του και την πρώτη αντιπρόεδρο της Scotia Bank
Η Ελεν με το ζεύγος των Ιταλών προξένων στο Μοντρεάλ

Κύριε πρωθυπουργέ ... μήπως είναι κι αλλοιώς;

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Αυτό το απόσπασμα το καταγράφω από την ομογενειακή εφημερίδα Greek News του συναδέλφου Αποστόλη Ζουπανιώτη για να σχολιάσω περαιτέρω:

"Ο Πρωθυπουργός σημείωσε ότι “καλούμε όλους τους Έλληνες και όλο τον Ελληνισμό της Διασποράς στο μέτρο του δυνατού, στο μέτρο των δικών σας δυνατοτήτων, ζητούμε τη συμβολή σας που ξέρουμε ότι υπάρχει, ξέρουμε την στήριξη που μας δίνετε καθημερινά όταν μιλάτε με συμπολίτες σας εδώ στην Αμερική, αλλά και την στήριξη που παρέχετε είτε με τον τουρισμό, είτε ακόμη και τώρα που θα έχουμε ένα ομόλογο της διασποράς. Και γι’ αυτό θα σας μιλήσουμε, θα σας μιλήσει και ο νέος υπουργός (υφυπουργός Εξωτερικών, αρμόδιος για θέματα Απόδημου Ελληνισμού) κ. Δόλλης, ο οποίος θα είναι εδώ αυτές τις μέρες για να συζητήσετε και αυτά τα θέματα και τα θέματα της διασποράς. Ευχαριστώ, λοιπόν, εκ μέρους και του ελληνικού λαού και της ελληνικής κυβέρνησης για όλη αυτή την στήριξη”.

Αυτά είπε ο πρωθυπουργός μιλώντας προς την ελίτ των Ελλήνων ομογενών στο Γενικό Προξενείο της Ελλάδας στη Νέα Υόρκη και τα λόγια του πυροδότησαν πολλές αντιδράσεις εκ μέρους της ομογένειας που συντίθεται απο απλούς καθημερινούς ανθρώπους .

1. Σε χαλαιπούς καιρούς, όπου ζητείται η βοήθεια και η συμπαράσταση της Ελληνικής ομογένειας για την έξοδο από το οικονομικό αδιέξοδο, ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να οργανώσει μια πάνδημη συνάντηση στην Αστόρια γιά να καλέσει το πλήθος των Ελληνομαερικανών σε ένα διάλογο κι όχι μια ελίτ, η οποία έχει αποδείξει πως κοιτάζει περισσότερο τα δικά της συμφέροντα.

2. Η έκδοση ενός ομολόγου γιά τους Ελληνες ομογενείς είναι θεμιτή και σπουδαία, αν συνοδευτεί και απο τη σύγχρονη έκδοση ενός ανάλογου ομολόγου για τους Ελληνες εφοπλιστές, οι οποίοι με την κρίση έχουν αυξήσει κατακόρυφα τα κέρδη των επιχειρήσεών τους. Γιατί δεν καλούνται ποτέ οι εφοπλιστές μας να συνεισφέρουν στην περίοδο της κρίσης;

3. Οι Ελληνες ομογενείς έφυγαν διωγμένοι απ΄την πατρίδα και ΄χρηματοδοτούσαν κυριολεκτικά την Ελλάδα από τον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και μέχρι τα τέλη του 70, αποτελώντας τους περίφημους άδηλους πόρους της χώρας και αυξάνοντας το συναλλαγματικό ισοζύγιό της.

4. Οι Ελληνες ομογενείς εξαιρούνται πάντοτε από τις ευεργετικές διατάξεις του φορολογικού συστήματος, το οποίο ευνοεί τους Ελληνες πολίτες στις διάφορες φοροαπαλλαγές αλλά εντάσσει τους Ελληνες ομογενείς στους αμιγώς κατοίκους ξένων χωρών. Μήπως ήρθε η ώρα η ελληνική κυβέρνηση να συμπεριλάβει τους Ελληνες ομογενείς στην κατηγορία των Ελλήνων πολιτών έστω κι αν ζούν στην ξένη, εφ΄όσον τείνει πάλι τη χείρα προς βοήθεια;

5. Η πραγματικά αποτυχημένη ιστορία του ΣΑΕ θα πρέπει να κλείσει τώρα που ήρθε η κρίση, καθώς το Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού απέδειξε πως δε μπορεί να ανταποκριθεί ούτε στο ελάχιστο του υποτιθέμενου ρόλου του. Η κυβέρνηση οφείλει να σταματήσει να χρηματοδοτεί τις καρέκλες ηγετίσκων, οι οποίοι δεν έχουν σχέση με τη μάζα των ομογενών την ώρα που καλεί αυτή την ίδια τη μάζα να αγοράσει τα υπό σχεδιασμόν ομόλογα.

6. Ο καθόλα άξιος πρωθυπουργός κ. Γεώργιος Παπανδρέου θα έπρεπε να αξιολογήσει τη θητεία του καλού του και καλού μας φίλου Δημήτρη Δόλλη στη Γενική Γραμματεία Απόδημου Ελληνισμού πριν τον χρήσει υφυπουργό Απόδημου Ελληνισμού. Μήπως μπορεί κάποιος να μας μιλήσει για το έργο του συμπαθέστατου κατά τα άλλα κυρίου Δόλλη , καθώς εμείς είδαμε πεπραγμένο ουδέν;

7. Ο Ελληνισμός της Διασποράς, ο οποίος δίνει μοναχική μάχη γιά τη διατήρησή του εδώ στην ξένη, αισθάνεται κάπως δύσκολα να καλείται μόνο στα δύσκολα να συνεισφέρει. Εκείνο το ζήτημα της ψήφου των Αποδήμων σε πόσες καλένδες έχει περιπέσει άραγε;

Εμείς κ. Πρωθυπουργέ, οι Ελληνες ομογενείς είμαστε εδώ στο πλευρό της πατρίδας, έτοιμοι να βοηθήσουμε να διέλθει η Ελλάδα απ΄αυτές τις Συμπληγάδες με όσο το δυνατόν λιγότερα τραύματα. Ηδη ο καθένας μας από το μετερίζι του δίνει τη μεγάλη μάχη για το αναβάπτισμα του ελληνικού ονόματος, που διασύρθηκε επί μήνες στα ξένα μέσα ενημέρωσης.

Καλούμε όμως και σας να μην προκαλείτε το κριτήριό μας, να μην μας αγνοείτε επιδεικτικά, να μη μας μεταχειρίζεσθε ως πολίτες β κατηγορίας. Η δικαιότητα είναι ίδιον πολιτικής γνώσης και φρονίμου φέρεσθαι. Η αμοιβαιότητα είναι το ζητούμενο αυτή τη χρονική στιγμή αγαπητέ πρωθυπουργέ, γέννημα –θρέμμα της Διασποράς μας!

Theo Angelopoulos in Montreal for a tribute to his films. Ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος στο Μοντρεάλ για μια ρετροσπεκτίβα του

ΑΠΕ, Μόντρεαλ, Της Ιουστίνης Φραγκούλη
22-9-2010

«Ο Τέο Αγγελόπουλος είναι ο κινηματογραφιστής των κινηματογραφιστών. Η Ελλάδα θα πρέπει να είναι πολύ περήφανη που έχει ένα σκηνοθέτη σαν τον Τέο Αγγελόπουλο γιατί κάνει αληθινό κινηματογράφο χωρίς εμπορικές παραχωρήσεις», δήλωσε στο ΑΠΕ ο Σέρζ Λοζίκ, διευθυντής του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογραφου του Μόντρεαλ, ο οποίος οργανωνει από τις 20 Σεπτεμβρίου έως την 1η Οκτωβρίου ένα δωδεκαήμερο αφιέρωμα στις ταινίες του Θεοδωρου Αγγελόπουλου με τη χορηγεία του Κώστα Σπηλιάδη, ιδιοκτήτη των εστιατορίων «Μίλος».

Ο Τέο Αγγελόπουλος παραβρέθηκε με τη σύζυγο και παραγωγό των ταινιών του Φοίβη Αγγελοπούλου στο γκαλά της πρεμιέρας, όπου προβλήθηκε η ταινία του «Ταξίδι στα Κύθηρα» παρουσία πολλών εκλεκτών μελών της Κεμπεκιώτικης κοινωνίας αλλά και της Ελληνικής παροικίας στον κινηματογράφο La Cinematheque Quebequoise.

Ο διεθνώς καταξιωμένος Ελληνας σκηνοθέτης χθές επισκέφθηκε τους μαθητές των Ελληνόφωνων ημερήσιων σχολείων «Σωκράτης», όπου εντυπωσιάσθηκε με την προετοιμασία τους, τη γνώση τους πάνω στον κινηματογράφο αλλά και στις δικές του ταινίες. «Είμαι πραγματικά συγκινημένος που είδα αυτό το λαμπρό σχολείο, που βίωσα τα παιδιά να ρωτούν στα ελληνικά ωραίες ερωτήσεις, που βρέθηκε κάποιος μαθητής να εκφράσει την επιθυμία του πως θέλει να γίνει σκηνοθέτης», δήλωσε στο ΑΠΕ ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι το δωδεκαήμερο αφιέρωμα στις ταινίες του Θεόδωρου Αγγελόπουλου,υπό τη διοργάνωση του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογραφου του Μόντρεαλ, χορηγείται από τον Κώστα Σπηλιάδη, ιδιοκτήτη των εστιατορίων Μίλος για τα 30 χρόνια λειτουργίας τους. Ο Κώστας Σπηλιάδης έχει αναγάγει την ελληνική κουζίνα σε διεθνή μέσω των εστιατορίων «Μίλος» στο Μοντρεάλ, τη Νέα Υόρκη, την Αθήνα (και σύντομα στο Λάς Βέγκας και το Μαϊάμι Μπίτς).

Η είσοδος στις ταινίες του Θεόδωρου Αγγελόπουλου θα είναι δωρεάν για όλες τις μέρες προβολής τους στη Σινεματέκ Κεμπεκουάζ.

Theo Angelopoulos in Montreal for a tribute to his films

Athens News Agency
By Justine Frangouli-Argyris

« Theo Angelopoulos is the filmmaker of the filmmakers. Greece should be very proud to have a filmmaker like Theo Angelopoulos because he makes no concessions», told ANA Serge Logique president of the WORLD FILM FESTIVAL of Montreal.

The tribute to the internationally renowned Greek filmmaker Theo Angelopoulos was organized from 20 September to 1 October by the WORLD FILM FESTIVAL and was sponsored by Costas Spiliadis, owner of the international Greek restaurants 'Milos'.

Theo Angelopoulos attended with his wife and producer of his films Phoebe Angelopoulou the gala premiere, which screened the film "Voyage to Cythera" in the presence of many prominent members of the society of Quebec and of the Greek community in the theater «La Cinematheque Quebequoise».

Theo Angelopoulos a Palme D’Or winning director and master of modern cinema yesterday visited the Greek-teaching schools Socrates, where he met with the students. He was highly impressed with their preparation, their knowledge in cinema at large and in his own films. "I'm really excited that I saw this glorious school, I felt proud of the children who asked very interesting questions speaking beautiful Greek. One of them expressed the desire to become a director, told the ANA Theodoros Angelopoulos.

It should be noted that the 12-day tribute to the films of Theo Angelopoulos, in organized by the International Film Festival of Montreal, with the sponsorship of Costas Spiliadis, owner of Milos restaurants as part of a year long celebration of MILOS’ 30th anniversary .

Costas Spiliadis who started "Milos» restaurant in Montreal with a huge success, has made Greek cuisine world famous with the opening of "Milos" in New York, Athens (and soon in Las Vegas and Miami Beach).




Οι οικοδεσπότες του γκαλά Ντίνα και Κώστας Σπηλιάδης με την Ιωάννα , που αποτελεί πυλώνα των επιχειρήσεων "Μίλος" στο Μοντρεάλ (δεξιά)
Το ζεύγος Σπηλιάδη με τον διεθνώς καταξιωμένο Ελληνα σκηνοθέτη Θεοδωρο Αγγελόπουλο
Μια παρέα σε κεφάτη στιγμή. Η Ελέν Λαντρύ (κομπάρσα σε ταινίες εσχάτως) , ο γνωστός ηθοποιός του Κεμπέκ Pierre Chagnon, η συμπρωταγωνίστριά του Patricia Tulasne και η Λίλυ Φακωτάκη, διευθύντρια των Κοινωνικών Υπηρεσιών της Ελληνικής Κοινότητας Μοντρεάλ.
Η σύζυγος του σκηνοθέτη και παραγωγός των ταινιών του Φοίβη Αγγελοπούλου. Η Φοίβη του λιγότερου φωτός, όπως αυτοαποκαλείται
Ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος εν μέσω δύο Ελλήνων επιχειρηματιών
Η αφεντιά μου με το μεγάλο σκηνοθέτη στους ίδιους χρωματικούς τόνους
Η πρώτη Ελληνοκαναδη γυναίκα δικαστής στο Κεμπέκ κα Ντένις Ζερμπίσιας με την κα Ελέν Λαντρύ
Στους ίδιους τόνους και με τη Φοίβη Αγγελοπούλου αλλά και στον ίδιο παλμό σκέψης
Η Φοίβη έγινε η αγαπημένη μου, φαίνεται;

22 Σεπτέμβρη

Αγαπημένη μου μικρή πεταλούδα,

Πάνε έξι χρόνια από τότε που πέταξες ψηλά στους ουρανούς και χάθηκες σε ξένες πολιτείες μακρινές, που δεν ορίζονται απ΄ την ανθρώπινη φύση. Κι η μάννα μας, που σ έκλαιγε απ΄το πρωί μέχρι το άλλο πρωί αυτά τα θλιβερά χρόνια, φέτος το καλοκαίρι ξαφνικά αποφάσισε ν’ ακολουθήσει το δρόμο σου. Μάλλον δεν άντεξε άλλο τον καημό σου, δε μπόρεσε να συμβιβαστει με την πραγματικότητα πως η γή ρούφηξε το σπάγχνο της.

Ετσι τώρα δεν ανησυχώ για σένα τόσο, ξέρω ότι είσαι με τη μαμά σου, πως οι δυό σας μας κοιτάζετε απ΄τις ξένες πολιτείες και σχολιάζετε τα δικά μας καθημερινά και αναλώσιμα. Ξέρω πως κρύβεσαι στην αγκαλιά της, που είναι μεγάλη, ζεστή, φτιαγμένη για σένα κυρίως.

Μικρή μου μώβ βεντάλια,

Αυτός ο χρόνος που πέρασε έφερε πολλές απώλειες στη ζωή μου. Κορυφαία και πιό επώδεινη ήταν η αναχώρηση της μαμάς, χωρίς να μπορέσω να την αποχαιρετήσω. Ομως τόξερα πως οι πιθανότητες ήταν τέτοιες, αφού ζούσα στην ξενητειά ,δύσκολα θα τύχαινε να βρίσκομαι κοντά της την τελευταία , την οριστική στιγμή. Είχα ζυμωθεί μ΄αυτή την προοπτική, έτσι τόνιωσα μονάχα σαν παράπονο, που είμαι τόσο αναπότρεπτα μακριά σας.

Η άλλη μέγιστη απώλεια ήταν σε φίλους. Ω! Πόσο δύσκολο είναι να διαπιστώνεις πως κάποιοι φίλοι ήταν άφιλοι, αγνώμονες, πραγματικά ανάξιοι και να τους μιλάς τόσα χρόνια. Πόσο τραυματικό είναι να διαπιστώνεις πόσο κάλπικοι, ψεύτες, εκμεταλλευτές , άρπαγες μπορεί να είναι οι άνθρωποι με τους οποίους ζείς την καθημερινότητα κι όλο προσφέρεις κι όλο γενναιοδωρείς προς τούτους.

Αυτό ήταν ένα ράπισμα που ήρθε με το πέρασμα στην ωριμότητα για μένα. Εσύ ήξερες πολύ νωρίτερα το ποιόν των ανθρώπων και πολλές φορές με προειδοποιούσες. Εσύ ήσουν η σοφή, η έμπειρη κι εγώ η εύπιστη, η αφελής, η άπειρη. Εσύ με μάθαινες τους ανθρώπους κι εγώ σε εύρισκα δύσπιστη. Τώρα που πλήρωσα το τίμημα της ευπιστίας μου, αρχίζω να μαθαίνω τη ζωή απ΄την αρχή μικρή μου αγαπημένη.

Κοριτσάκι,

Κι αυτό το χρόνο δεν πέρασε ούτε στιγμή χωρίς να σε σκέφτομαι. Δεν πέρασε ούτε λεπτό χωρίς να σε αναθυμάμαι. Στη Χάλκη του Βοσπόρου, που επισκέφθηκα τη Θεολογική Σχολή, μια πεταλούδα πετούσε διαρκώς πάνω απ΄το κεφάλι μου. Με σημάδευες, με συντρόφευες, με κυνηγούσες. Ησουν η μόνιμη παρέα μου, είσαι η παραμόνιμη σκέψη μου. Ξέρω πως όλες τις εμπειρίες τις μοιράζεσαι μαζί μου κι αυτό μου δίνει μιά άφατη ικανοποίηση, μεγαλύτερη απ΄τη λύπη της απώλειάς σου.

Ο πόνος τώρα έχει καταλαγιάσει, δεν είναι τοσο οξύς όπως τα πρώτα χρόνια της απουσίας σου.Το γέλιο ξαναήρθε στις μέρες μου, αλλά όχι γάργαρο κι αληθινό όπως πρώτα. Ζώ διαρκώς σε δύο διαστάσεις. Στην πραγματικότητα όπως τρέχει και στην υποθετική κατάσταση πώς θάταν νάμαστε μαζί εσύ κι εγώ, όπως παλιά. Να γελάμε, να συζητάμε, να μαλώνουμε για τα φουστάνια (που δεν μ΄ άφηνες να δανείζομαι από σένα και που δεν σ΄άφηνα να αγοράζεις τα ίδια με τα δικά μου!) , να κάνουμε αφωνία μεταξύ μας για να μην εξοργιζόμαστε απ΄τις παραφράσεις των λόγων μας.

Η σκιά σου πέφτει βαρειά πάνω στη ζωή μου. Πώς μπόρεσες και μου ξεγλύστρησες εσύ η επιτομή της ζωντάνιας; Πώς μού τόσκασες μέσα απ΄τα χέρια εσύ που ήθελες να είσαι διαρκώς μαζί μου ακόμη και στον ξένο τόπο; Που δεν παραδέχτηκες ποτέ πως αναχωρησα και σ΄άφησα πίσω;

Είναι ένα μυστήριο η φυγή σου, που δεν θα το εξηγήσω ποτέ, που δεν θα το λύσω, που θα μπερδεύεται μέσα μου οδυνηρά στο διηνεκές, ώσπου να κλείσω τα μάτια μου.

Α! Πρέπει να σου πώ ότι με τα χρόνια της απουσίας σου κατάλαβα βαθειά μέσα μου πως είσαι το μόνο πλάσμα που με αγάπησες πραγματικά με τα λάθη και τα ελαττώματά μου. Εσύ με έβλεπες να ξυπνάω το πρωί από παιδάκι με τις τσίμπλες στα μάτια, καθώς κοιμόσουν στο απέναντι κρεβάτι. Εσύ ήξερες όλες τις μύχιες σκέψεις μου, τους πόνους και τα όνειρά μου.

Μακάρι νάσουν εδώ να μοιραστούμε στιγμές χαράς, λύπης, απογοήτευσης πάλι και πάλι. Ταξίδια αξόδευτα της ευτυχίας και της ξενοιασιάς. Ψώνια και απρόβλεπτες περιπέτειες ανθρώπων.

Και δεν παραλείπω ποτέ. Κάθε μέρα, όπου κι αν βρίσκομαι ακριβή μου, ανάβω το καντηλάκι της θύμησής σου, όπως μου ζήτησες τότε που δεν ήξερα πως είχες κινήσει για την αναχώρηση ανεπιστρεπτί.

Ο πατερούλης βρίσκεται εδώ κι αύριο θα σου διαβάσουμε το Τρισάγιο στον τάφο της μητέρας του Τέντ. Πώς να σε ξεχάσω πώς;

Η αδελφή σου

Ιουστίνη

Δυό καινούριοι επισκέπτες στο σπιτικό μας

Στο πλαίσιο της επίσκεψης του πατερούλη κάνουμε καλεσματάκια στο σπίτι μας για να δούμε συγγενείς και να απολαύσουμε κουβεντούλα με φίλους. Φυσικά, σέφ είναι το Τζουστινάκιον και μπάς μπόι ο Τεντούκος με ολίγη βοήθεια από τον Αλεξανδρίνο (βοηθός μπάς μπόι)

Την Παρασκευή το βράδυ είχαμε καλέσει λοιπόν τη μητρική πλευρά της οικογένειας του Τέντ, τουτέστιν το θείο και νονό του Θέμι Κονιδάρη και τον γιό του Σταμούλη Κονιδάρη μετά της συζύγου του Τόνιας και του ζεύγους των διδύμων τους.

Θα πρέπει να σας πώ ότι το Στάμ και την Τόνια (με ιταλική καταγωγή ) τους παντρέψαμε στην καθολική εκκλησία εδώ στο Μόντρεαλ, ο Τεντούς και η αφεντιά μου. Ομως, στην ορθόδοξη βερσιόν στη Λευκάδα τους πάντρεψε ο Αλεξανδρίνος στην Αγία Μαρίνα πρωτοστατούντος του πατερούλη.

Ο Σταμ και η Τόνια αγωνίστηκαν πολύ να κάνουν παιδιά. Περίμεναν χρόνια, δοκίμασαν, απέτυχαν αλλά δεν τόβαλαν κάτω. Και πέρισι τσούπ! Ήρθε η εγκυμοσύνη της Τόνιας με τα τρίδυμα.

Η Τόνια μας γέννησε τα τρίδυμα πριν κλείσουν κάν οι έξι μήνες κι έτσι τα νεογνά μπήκαν στη θερμοκοιτίδα για να αναπληρώσουν τις εβδομάδες που τους έλειπαν. Από τα τρία τους ο Θεμούλης δεν τα κατάφερε να βγεί έξω από τη γυάλα.

Η Ελενίτσα , όμως, 620 γραμμάρια και ο Λουκάς 730 γραμμάρια, επέμειναν στον αγώνα και αναδείχθηκαν νικητές στην πρώτη τους αναμέτρηση με τη ζωή. Μαζί με τους γιατρούς , το επιστημονικό προσωπικό του νοσκομείου Ρόγιαλ Βικτόρια και με τους αγωνιστές γονείς τους, κατόρθωσαν να ξεπεράσουν τα δύσκολα και να χαμογελάνε σήμερα αυτάρεσκα, καθώς είναι δύο φυσιολογικά παιδάκια-θαύματα.

Τα δίδυμα μας επισκέφτηκαν με τον παππού και τους γονείς τους προχθές Παρασκευή. Ανετα και ωραία, διακέδασαν την παρέα μας, έφαγαν γαλατάκι απ΄τη μαμά κι απ΄ το μπουκάλι, τσίμπησαν και λίγη μπέμπελακ έτσι για να μην ξεχνιόμαστε δηλαδή. Η παρέα τους ήταν χάρμα.

Φυσικά, θα είμαστε οικογενειακώς νονοί την επόμενη άνοιξη, που θα βαφτιστούν Χριστιανοί Ορθόδοξοι στον καθεδρικό ναό του Αγίου Γεωργίου. Κι ελπίζω να ειναι έτοιμα να δοκιμάσουν τη ... μαγειρικη της νονάς τους οσονούπω!

Να μας ζήσουν τα μωρά μας!

Τζουστινάκι σε ρόλο σέφ

Ο πατερούλης με το θείο Θέμι
Η Ελενίτσα φορούσε ρόζ μπαντάνα στα μαλλιά και έτρωγε τα δάχτυλά της στην αγκαλιά του παππού της Θέμι, υπό το βλέμμα του πατέρα της Σταμούλη και του δικού μου πατερούλη
Η ρόζ μπαντάνα της είχε και μια τεράστια ντάλια
Η μαμά Τόνια με την Ελένη, η νονά Τζουστινάκι με τον Λουκά
Αγκαλίτσες και γελάκια με τον Λουκουμάκο μας
Μπας μπό και βοηθός μπας μπόι με τον πατρικό θείο του Τέντ , Στίβ Αργύρη
Ο τρομερός ντάντυ Σταμούλης επί το έργον του ταϊσματος
Τα κουμπάρια με τα δίδυμα . Ο Σταμ ακόμη ταϊζει...

Φουστανάκια φθινοπώρου

Αυτό το φθινόπωρο αποφάσισα να βάλω χρώμα στο κορμί μου, γι αυτό επέλεξα του σχεδιαστές που λατρεύουν τα σχέδια και τα χρώματα. Παρότι μελέτησα ενδελεχώς την Vogue / Βίβλο του Σεπτέμβρη, που θέλει τα κορίτσια να γυρνάνε στις κουστουμιές τύπου Υβ Σεν Λοράν, εγώ πάτησα το πόδι μου στις επιταγές και νάμαι με φουστανάκια από το Missoni , Etro, Pucci.

Δηλαδή είμαι η παθιασμένη του Pucci, πιστεύω πως τα χρώματα, η απλή γραμμή και το ζέρσεϊ σημάδεψαν μια εποχή και γενιές ολόκληρες. Σημάδεψαν –εννοείται- και μένα, που είμαι ανυποχώρητη στο ψυχεδελικό ντιζάιν.

Λατρευω τον Etro γιατί ψάχνει στα σχέδιά του τους πιό απίθανους συνδυασμούς χρωμάτων και γιατί με εκπλήσσει ευχάριστα με την επιμονή του στην αναπάντεχη λεπτομέρεια. Θα μπορούσα να φορέσω όλα τα φουστανάκια του, όλα τα πανωφόρια του συνδυασμένα με τις απίστευτες μαντήλες και τις πασμίνες του.

Και προσκυνώ τον Missoni, γιατί πήρε το πλεκτό με τις παντος είδους ρίγες και το ανήγαγε σε δική του μόδα. Ο άνθρωπος πάντρεψε το πλεκτό με ύφασμα , με δαντέλλα, με νάιλον και έχει γίνει ο απόλυτος θεός της δεκαετίας που έρχεται! (όχι μόνο αυτής που πέρασε)

Θα μπορούσα να λατρεύω και τον Cavalli, άλλά αυτή την αγάπη την αφήνω στη Νίνα . Θέλει την αποκλειστικότητα στον αιώνιο νέο των προχωρημένων ρούχων.

Οπως βλέπετε σα παρουσιάζω μια γεύση από την προσωπική μου κολεξιόν, γιατί είμαι φασιονίστα και αυτή η φύση μου με φτιάχνει περισσότερο κι από το γράψιμο!

Φιλί του φθινοπώρου

Τζουστινάκι

Υστερογραφώντας

Μού είπε η Τζιτζι-Μελισσούλα και η Δεσποινούλα να λάβω μέρος στο παιχνίδι τί έχει μέσα η τσάντα μου. Ε! λοιπόν, θα σας εκλπήξω ευχάριστα γιατί κρατάω μίνιμαλ τσαντούλα, καθώς είμαι διαρκώς στη γύρα.

Ανοίγοντάς την βρήκα το άπολύτως κλασσικό πορτοφόλι μου (που το αλλάζω κάθε τριετία), το μίνι τηλεφωνικό κατάλογο (δεν εμπιστεύομαι ηλεκτρονικές ατζέντες γιατί την έχω πάθει), το συγκλονιστικό κραγιόν-καθρεφτάκι της Guerlain, ένα μίνι αρωματικό μαντήλι Fragonard, κάρτες από διάφορους αγνώστους που μαζεύω κατά καιρούς, κάρτες δικές μου σε συσκευασία Δεσποινάριου, μιά καραμελίτσα της Aegean από την πτήση στην Κωνσταντινούπολη, το iphone ντυμένο στα ρόζ, το στυλό της υπογραφής και μιά κάρτούλα χαρισμένη με αγάπη από λατρεμένο πρόσωπο.
Αυτά βρήκα ατάκτως ερριμμένα, όπως ταιριάζει στην τσάντα κάθε πολυάσχολης γυναίκας! Χα!
Etro και πάσης γκαρνταρόμπας
Ralph Lauren για συντηρητικές εμφανίσεις φθινοπώρου
Missoni αγαπημένε
Κι εδώ σε χρώματα του πρωτεργάτη
Το ασπρόμαυρο δε λείπει από τη γκαρνταρόμπα
Ο Etro επιμένει στα σχέδια με χρώματα
Αιώνια λατρεμένος
Και ο Michael Kors αντιγράφει τον Pucci
Αλλά Pucci είναι μόνο ΕΝΑΣ!!!