Καλή Χρονιά με τα παιδιά της Νισύρου

Απο το πολυαγαπημένο μπλόγκ θέλω να σας ευχηθώ για το Νέο Χρόνο Υγεία, Χαρές, Ευτυχισμένες Στιγμές, Ανοχή για τον Πλησιον, Γενναιοδωρία και Δημιουργική Παραφορά.

Αντί για κάρτα Πρωτοχρονιάς καταθέτω το βίντεο από την 1η Δημοτικού Σχολείου Νισύρου όπου ο λαμπρός εκπαιδευτικός Νίκος Διακονγιάννης διδάσκει στα φωτισμένα παιδιά του Χριστουγεννιάτικα τραγούδια αλλά κι ένα χορό σε μουσική και στίχους από το βιβλίο μου "Ο Πόλ και η Λάρα Ταξιδεύουν".

Απολαύστε τους για να μπεί με το δεξί το 2012!!!

Λουκία Ρικάκη,η έφηβη έγινε αναχωρήτρια του ουρανού

Εφυγε η Λουκία Ρικάκη, ανένηψεν εις ουρανούς, απαλλάχτηκε από το φθαρτό κορμί της που την ταλαιπώρησε τόσο τους τελευταίους μήνες. Κι όμως κρατώντας τις εικόνες στα χέρια της και διαβάζοντας τα παρήγορα λόγια των πατέρων έλπιζε πως θα ερχόταν το θαύμα.


Κι αν μαντεύω σωστά από τη μακρινή και δύστοκη επικοινωνία μας η Λουκία ένιωσε το θαύμα , το βίωσε ως μια πραγματικότητα της ύπαρξης της που έφτανε στο τέλος της .

Τη Λουκία τη γνώρισα στο περιοδικό ΕΝΑ, όπου μπήκε σα σίφουνας παρασύροντας όλους εμάς τους συντηρηρικούς της γενιάς της σε ένα δρόμο πρόσω ολοταχώς. Αργότερα όταν εγκατέλειψα το Μόντρεαλ τη συναντούσα συχνά στα μπαράκια της πόλης και ανταλλάσσαμε τυπικότητες.

Υστερα την είδα να θριαμβεύει ως σκηνοθέτρια, φτιάχνοντας τη μιά ταινία μετά την άλλη. Τη θαύμασα για την ενέργεια και το πείσμα της, για τη μαγκιά της να ολοκληρώνει όσα έβαζε στο εφηβικό μυαλό της.

Με τη Λουκία δεθήκαμε όταν ήρθε στο Τορόντο να δείξει ένα από τα φίλμ της σε κάποιο φεστιβάλ κινηματογράφου. Τότε μέσω του γενικού προξένου Μάκη Ευθυμιάδη μιλήσαμε από καρδιάς και χάρηκα που είχε φτάσει τόσο ψηλά κι όμως κρατούσε εκείνο το σφρίγος της απροσποίητης νεανικότητας. Μια ζεστασιά αλληλοκατανόησης τρύπωσε ανάμεσά μας.

Τη λάτρεψα πριν από τρία χρόνια στο φεστιβάλ Οικολογικού Κινηματογράφου στη Ρόδο, όπου ανακάλυψα πως είχε δημιουργήσει ένα θαύμα: είχε φέρει τους δύσπιστους Ρόδιους στο σινεμά μαζικά και συντεταγμένα, τους είχε γοητεύσει με το μαγικό ραβδάκι της, εκείνο της δημιουργικής πρωτοτυπίας της.

Τη θυμάμαι με τα ιδιότυπα γιαλιά της, τα κατσαρά ανέμελα μαλλάκια της, τα πολύχρωμα φουλάρια της που έπεφταν μπροστά δίνοντας ένα αέρα στην ύπαρξή της. Τη θυμάμαι να είναι ο εαυτός της, να αποκαλύπτεται σε κάθε της στιγμή, να μη φοβάται, να μη ντρέπεται...

Ω! Η Λουκία θα λείψει από τον πολιτισμό της Ελλάδας, θα λείψει από τα δρώμενα, θα λείψει απ΄τις ιδέες. Εύχομαι κουράγιο στα αγαπημένα πρόσωπα που αφήνει πίσω της.

Εμείς που τη ζήσαμε στο φούλ της δημιουργίας της , στο ανάπτυγμα της προσωπικότητας της, ποτέ δεν θα ξεχάσουμε το λαμπερό της πρόσωπο, το γέλιο της, τη μελαγχολία χαραγμένη παραμόνιμα στο εφηβικά της μάτια.

Λουκία αγαπημένη μου, so long κι αν δείς την Πεταλούδα μου, δόστης χαιρετίσματα. Πέστης πως δεν ξεχάσαμε ούτε και φέτος τα γενέθλιά της, σήμερα 28 Δεκεμβρίου που εσύ αναχώρησες για τη γειτονιά του Ουρανού. Παραδωσέ της την κάρτα της αγάπης μας. Η φλόγα του κεριού της είναι πάντοτε αναμμένη πέστης,  θα είναι τώρα και για σένα.

Ιουστίνη

Με λένε Βιολέτα και φοράω μόβ

Στην οικογένεια και τη ζωή μας το 2011 προστέθηκε ένα νέο μέλος, η δεσποινίς Βιολέτα Κηρολιβάνου, που ήρθε στον κόσμο χαρίζοντας τρομερή ευτυχία στους γονείς της Στέφανι και Σωτήρη Κηρολίβανο καθώς και στην υπόλοιπη οικογένεια των Αργύρηδων.

Η Βιολέτα είναι εγγονή της Μαρίας Αργύρη, που είναι κόρη του ζεύγους Ειρήνης και Στήβ Αργύρη (ο τελευταίος είναι ο μικρός αδελφός του πεθερού μου Ντίνου Αργύρη).

Η δεσποινίς Βιολέτα λοιπόν πραγματοποίησε το πρώτο της υπερλατλαντικό ταξίδι αυτό το Δεκέμβριο για να γιορτάσει τα Χριστούγεννα στο Μόντρεαλ και την Πρωτοχρονιά στο Τορόντο.

Την απόλαυσα να ξυπνάει χαρούμενη και γελαστή την Κυριακή το πρωί στης προγιαγιάς Ειρήνης το σπίτι. Καλοδεχούσα και ευγενής στριφογλυριζε το υγρό διερευνητικό ματάκι της μάτι σε όλη την περιφέρεια μην της ξεφύγει κάτι.

Φοράει απο βρέφος σκουλαρίκια καθότι γεννήθηκε σε οικογένεια Αργυροχρυσοχόων, ενώ ντύνεται διαρκώς στα βιολετί που πάνε με το μυρωδάτο δροσερό ονοματάκι της.

Η Βιολέτα μας είναι το δώρο αυτών των Χριστουγέννων για όλους εμάς τους μεγάλους!

Να μας ζήσει η δεσποινίς Βιολέτα , να φέρνει χαρές στη ζωή των γονιών της αλλά και στη ζωή της ευρύτερης οικογένειας!

Και του Χρόνου Mademoiselle Violette!!!

La tante Justinaki

Στα βιολετί με τη μαμά και την πιπίλα

Ο μπαμπάς Σωτήρης μετά συγχωρήσεως ξετρελλαμένος με την΄κόρη του

Οσο για τη Μαρία, έγινε κανονική γιαγιά

Την αλλάζει, την ταϊζει, την νανουρίζει, την παίζει

Αλλά η Βιολέτα ξέρει να παίζει και μόνη της

Αρκεί να έχει χρώματα

Κι αρώματα που της φέρνει ο μπαμπάς της

Christmas day at the Tsatsoulis’ cozy home

This year we planned Christmas with Mary Karamanos-Tsatsoulis, who happens to be one of my sisters in Montreal (the others are Helen and Naty Fotopoulos). Our boys have been friends since the age of 4 and they continue their strong historic friendship.

So, we were invited along with the family of Nick Tsatsoulis. I arrived early to the most beautifully Christmas decorated home in town (the boys were sleeping!!!), and we started cooking our specialties each of us. Nick had the command of the chef, while sis Mary and sis Justinaki did their own work. Mary made a delicious turkey and I baked a Greek lemon arnaki in the oven.

The food was rich and tasty, the sweet table was fantastic. We ate to our bones, we shared memories and laughed a lot. We also discussed the situation in Greece and I was amazed how some Greek Canadians know so little about Greece’s drama.

I had the chance to talk loud and impose the true story of Greece’s problems in the eurozone. After all, you must know what you are talking about when it comes to facts.In any event Christmas day was joyous and merry at the Tsatsouli’s cozy home.

Facta (pacta) servanda sunt!

I forgot to mention that in Montreal we enjoyed White Christmas after all!

Και του Χρόνου αγαπημένοι μας!

Justinaki in heaven!

White Christmas in Montreal!

Nick was the chef, sis Mary the sous-chef

The couple cooked and served the Christmas meal

The sisters know the art of cooking together

We were lucky to have Ms Roxanne, the Tsatsoulis yiayia, From left to right: Mike Tsats, Nick Tsats, Jim Tsats and Anthony Tsats

Mary knows also the art of presentation

Some down time with Yianni Tsatsoulis, the oldest brother

Outside it was magic!

Inside all the decoration had class

Mom between Teddy and Alexandrino

Justinaki among the boys!

A nice gang: From left Jim Tsats, our friend Paul Kamateros who dropped in fro desert and chat, Amanda Tsats, Justinaki, sister Mary, Nick Tsats, Yianni Tsats and Mike Tsats

The youngsters from left: David Tsats, Mike Tsats, beautiful Amanda Tsats and Alex Argyris

Mike Tsats with yiayia Roxanne

 Alex is enjoying the snow, White Christmas came in town right on time!

Tsats family in action. Sitting yiayia Roxanne and Tony Tsats In the back: Mike, Nick, Jimmy, Mary and Nicole



Yiayia Roxanne is my dedicated reader, she is holding Erotas stin Omihli

Alex and Ted had some good wine

Mom fully in love with Paidaki!

NY glam, business and friends

Στη Νέα Υόρκη βρεθήκαμε επί τω αποχαιρετιστηρίω της Αγις Μπαλτά, γενικής προξένου της Ελλάδας στη Νέα Υόρκη. Και όπως κάθε χρόνο απολαύσαμε τη Χριστουγεννιατικη ατμόσφαιρα της μητρόπολης του κόσμου, χαζεύοντας τα μαγαζιά, τις λεωφόρους, τους στολισμούς της παράφορης πόλης.

Φυσικά, βρήκαμε την ευκαιρία να συναντηθούμε με φίλους και να κάνουμε επαγγελματικές επαφές. Στους φίλους κατατάσσουμε τους Ελληνες λογοτέχνες, με τους οποίους έχει αρχίσει να μας δένει δεσμός αίματος.

Στην γνωστή ντάινα της Αστόρια σμίξαμε η Γιώτα Στρατή, η Βάνα Κοντομέρκου , ο Τάσος Μουζάκης, η Κατερίνα Ανδριώτη, η Πολίν Μανος και δώσαμε λόγο τιμής να οργανώσουμε την 1η έκθεση Βιβλίου της Ελληνικής Διασποράς στην Αστόρια υπό την αιγίδα του Συλλόγου Αθηνάιων και του προέδρου του Πάνου Αδαμόπουλου.

Τα σχέδια εκπονήθηκαν, οι ημερομηνίες βρέθηκαν, τιμώμενος συγγραφέας θα είναι ο Μιχάλης Ιγνατίου (κι ας μην το ξέρει) κι εμείς θα προχωρήσουμε σε μια εκδήλωση που θα γίνει ορόσημο της ελληνικής πολιτιστικής ζωής της Νέας Υόρκης.

Καλεσμένοι στην έκθεση βιβλίου θα είναι και οι Ελληνες λογοτέχνες και δημιουργοί του Μόντρεαλ για να αρχίσει η πιό μαγική διάδραση της Ελληνικής ομογένειας στη Βόρεια Αμερική.

Καλή μας επιτυχία!

Τζουστινάκι μέσα στα σχέδια και τα όνειρα!!!

Ο Δημήτρης Στρατής, η Γιώτα Στρατή, η Βάνα Κοντομέρκου, η Τζους, ο Πάνος Αδαμόπουλος και η Ζαν Μάνος

Στην κάτω σειρά: Ο Δημήτρης και η Γιώτα Στρατή, η Βάνα Κοντομέρκου, ο Πάνος Αδαμόπουλος και η Πολίν Μάνος. Στην επάνω σειρά το Τζουστινάκι, ο Τάσος Μουζάκης και η Κατερίνα Ανδριώτη

Η Νέα Υόρκη τη νύχτα έλαμπε μέσα στα φωτα της

Τα φώτα της που έμοιαζαν σα ζαχαρωτά

Στο μέσον η υπογράφουσα, αριστερά η αυτοβιογράφος Πολίν Μάνος και δεξιά ο ποιητής Τάσος Μουζάκης

Η λογοτέχνις Γιώτα Στρατή, η πεζογράφος Βάνα Κοντομέρκου, ο πρόεδρος του Συλλόγου Αθηναίων Πάνος Αδαμόπουλος και η Ζαν Μάνος

Στο ίδιο μοτίβο η δρ της συγκριτικής λογοτεχνίας Κατερίνα Ανδριώτη και αριστερά ο ποιητής Τάσος Μουζάκης και η Πολίν Μάνος

Εδώ η τριανδρία των υπομονετικών συζύγων: Τεντ Αργύρης, Ανδρέας Κοντομέρκος και Δημήτρης Στρατής. Ολέ!

Λαμπρή Χριστουγεννιάτικη δεξίωση στην προξενική κατοικία

Μιά ζωντανή Χριστουγεννιάτικη δεξίωση οργάνωσε στην προξενική κατοικία ο γενικός πρόξενος της Ελλάδας στο Μόντρεαλ Θάνος Καφόπουλος, καλώντας όλους τους επώνυμους της Ελληνικής παροικίας, κυρίως άτομα του οργανωμένου Ελληνισμού και εκπροσώπους των μέσων ενημέρωσης.

Η ατμόσφαιρα ήταν θερμή, ο κόσμος είχε κέφι και βεβαίως το θέμα της συζήτησης ήταν αν τελικά η Ελλάδα θα οδηγηθεί στη δραχμή από την ανικανότητα των εταίρων να κρατήσουν την ευρωζώνη αλώβητη.

Καλά Χριστούγεννα και του Χρόνου Γενικέ μας !

Ιουστίνη Φραγκούλη

 Ο Γενικός Πρόξενος ανάμεσα από το Τζουστινάκι και την εξαδέλφη Ρίκα Αργύρη

 Η δημοσιογράφος Αφροδίτη Σάλας με λαμπερό χαμόγελο ανάμεσα στους επιχειρηματίες Τεντ Αργύρη και Β. Σερκο

 Με πρόεδρο τότε και ΄πάντα Νίκο Παγώνη και το Μανιάτη φίλο μας

 Το ζεύγος Μοσχάκη με τον καρχαιολόγο καθηγητή και τον κ. Αλέξανδρο απο το Προξενείο

Ο Θεόδωρος Χαλάτσης φωτογραφίζεται με το ζεύγος Β Σέρκου, ενώ στα δεξιά τους βρίσκονται η Μαρία και Ζήσης Φωτόπουλος και ο πρόεδρος της ΑΧΕΠΑ Γιάννης Μπουγάς

Τέντυ με Ντίμη Λουρή, Ρίκα Αργύρη και Μιχάλη Τελλίδη

Ντίμη και Ρίκα πίνουν στην υγειά της πατρίδας

Η Μέλπα Καματερός από την Ασπίδα της Αθηνάς, η πρόεδρος της Φιλίας Ιωάννα Τσουμπλέκα και η φιλοξενούμενη Ρίκα Αργύρη

Τάκης Λουρής από τον ICAO με αγαπημένο Τεντούλη

Δεν έλειψαν από τη βραδυά ο Πίτερ Ντέρος , το ζεύγος Τζέρυ Σκλαβούνου και η Μέλπη Αρβανίτη

Η τραγωδία των Ελληνικών μέσων ενημέρωσης και η μοναδικότητα του ΑΠΕ

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη



Με πιάνει το παράπονο που βλέπω γύρω μου το τοπίο των μέσων ενημέρωσης να λεηλατείται απο την ιστορική συγκυρία. Μακρόθεν κλαίω για τη συμφορά που μας βρήκε, γιά τη συρρίκνωση του χώρου μας με απρόβλεπτες συνέπειες για τον κλάδο των δημοσιογράφων.

Εχοντας ζήσει και αντρωθεί επαγγελματικά στη χρυσή δεκαετία του 90, όπου τα μέσα ενημέρωσης της Ελλάδας γνώρισαν την ακμή τους καθώς ανοίχτηκαν στο ιδιωτικό ραδιόφωνο και τηλεόραση, ειλικρινά θλίβομαι να βλέπω σήμερα τον Αλτερ να ετοιμάζεται για λουκέτο, ραδιόφωνα να απολύουν συναδέλφους, εφημερίδες να είναι στα πρόθυρα της χρεωκοπίας.

Μα πιότερο τα μάτια μου δακρύζουν γιά την τύχη της Ελευθεροτυπίας, της εφημερίδας που κυκλοφόρησε εν μέση δικτατορία, προβάλλοντας την αντικειμενική αλήθεια των συντακτών της, κάτω απ΄τη μύτη των συνταγματαρχαίων. Αυτή η εφημερίδα ανέδειξε μια γενιά δημοσιογράφων (Φυντανίδης, Βότσης κα) που δίδαξαν σε μας τους νεότερους τί σημαίνει ελευθερία στην έκφραση. Σήμερα βλέπω τους συναδέλφους καταρρακωμένους να αντιστέκονται στην έλλειψη ρευστότητας του αποτυχημένου τραπεζικού συστήματος αυτής της Ελλάδας, που μεταταράπηκε από ευήμερη σε κακομοίρα και σωπαίνω γιατί δεν έχω τίποτε να πώ.

Ωστόσο, η οικονομική λαίλαπα δεν σταματάει στα ιδιωτικά μέσα ενημέρωσης. Η ελληνική πολιτεία επιδιώκει να υπαγάγει το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων στις ΔΕΚΟ, θέλει δηλαδή να εμπλέξει στην τραγική γραφειοκρατία του το εθνικό πρακτορείο ειδήσεων, το οποίο ασκεί την επίσημη ενημέρωση του Ελληνικού γίγνεσθαι στα πέρατα της οικουμένης.

Ισως να μην αντιλαμβάνονται οι ιθύνοντες της οικονομικής ζωής της χώρας τον απόλυτα ζωτικό ρόλο του ΑΠΕ. Το ΑΠΕ στελνει τα τηλεγραφήματα περί τις πολιτικές εξελίξεις μεταφρασμένα στις ευρέως διαδεδομένες γλώσσες του κόσμου κι έτσι οι διπλωμάτες μας ανά τις πρεσβείες και τα προξενεία έχουν την ευκαιρία να ενημερώνουν τους ομολόγους τους επίσημα για τα γεγονότα και όχι μέσα από τις κατευθυνόμενες ειδήσεις των διεθνών πρακτορείων ειδήσεων.

Το ελληνικό δημόσιο έχει στη διάθεσή του ένα οργανισμό προώθησης εθνικών ειδήσεων την ώρα που η χώρα ζεί τον εφιάλτη των διεθνών πρακτορείων, τα οποία καταγραφουν τα γεγονότα υπό το πρίσμα των συμφερόντων που εξυπηρετούν.

Κι όμως χωρίς πολλή σκέψη για λόγους πολιτικής ρευστότητας και σκοπιμότητας η ελληνική πολιτεία σπεύδει να ισοπεδώσει το ΑΠΕ εξομοιώνοντάς το με τα άλλα δημόσια μέσα ενημέρωσης.

Ε! Λοιπόν κύριοι το ΑΠΕ δεν είναι στην ίδια μοίρα με τα άλλα δημόσια μέσα ενημέρωσης διότι:

1. Είναι ένα ευέλικτο σχήμα των 300 υπαλλήλων και όχι χιλιάδων εργαζομένων

2. Είναι το μονοπωλιακό πρακτορείο εθνικών ειδήσεων, το οποίο χρησιμοποιεί η ελληνική πολιτεία για την ενημέρωση των κέντρων λήψεως αποφάσεων στις αγορές του κόσμου

3. Είναι το ειδησεογραφικό πρακτορείο της επίσημης Ελλάδας κι όχι ένα οποιοδήποτε πρακτορείο –ουρά και προαγωγός μικροπολιτικών συμφερόντων.

4. Επιτελεί το κρισιμότερο έργο κυρίως αυτη τη στιγμή που ο κόσμος βομβαρδίζεται από τις πιό αρνητικές ειδήσεις περί την Ελληνική οικονομία και πολιτεία.

5. Το Ελληνικό κράτος δεν έχει την πολυτέλεια να απωλέσει τον προμαχώνα της εθνικής ειδησεογραφίας.

Κάποιοι θα πούν ότι και στο ΑΠΕ έχουν γίνει ρουσφέτια, ότι έχουν γίνει αδιανότητες προσλήψεις, ότι πλεονάζει το προσωπικό. Ισως ήρθε η ώρα να γίνει μια εκούσια έξοδος στη σύνταξη για τους έτοιμους από καιρό, προκειμένου να εξυγειανθεί κατά το δυνατόν η σύνθεση του Πρακτορείου.

Ωστόσο, η υπαγωγή του ΑΠΕ στις ΔΕΚΟ είναι ανεπίτρεπτη, παράλογη και εκτός πραγματικότητας. Το εθνικό πρακτορείο ειδήσεων πρέπει να επαναλειτουργήσει ως ανώνυμη εταιρεία για να είναι ευέλικτο, δυναμικό και αποτελεσματικό στον ουσιώδη ρόλο που καλείται να επιτελέσει κατά την κρίσιμη ιστορική συγκυρία.


ΥΓ. Σημειωτέον ότι αν το ΑΠΕ υπαχθεί στο ενιαίο μισθολόγιο , ο μισθός μου πρόκειται αν αυξηθεί καθότι τα τελευταία 7 χρόνια το ΑΠΕ δεν έχει αναπροσαρμόσει τη μισθοδοσία των ανταπροκριτών του εξωτερικού στις συλλογικές συμβάσεις της ΕΣΗΕΑ.

Δυό παραμύθια κι ένα μυθιστόρημα από την Ελένη Γκίκα

Η Ελένη Γκίκα, η γυναίκα της βελούδινης γραφής, η βαθειά αισθαντική συγγραφέας, η θετικόστροφη κριτικός βιβλίων, η αγαπημένη φίλη έρχεται αυτά τα Χριστούγεννα στη βιβλιαγορά με τρία καινούρια έργα: δύο παιδικά βιβλία περί την Νεφέλην κι ένα μυθιστόρημα γραμμένο με την πένα βουτηγμένη στης ψυχής τα δυσθεώρητα βάθη.



Καλωσορίζοντας τα τρία υπέροχα βιβλία της Ελένης Γκίκα, της εύχομαι από καρδιάς να είναι όλα καλοτάξιδα και ν’ αγαπηθούν από τους μικρούς και τους μεγάλους αναγνώστες.




Το βιβλίο: “Η γυναίκα της βορινής κουζίνας”

Οι εκδόσεις: “Καλέντης” αυτή τη φορά

Το εξώφυλλο και τα σχέδια του βιβλίου: Αντώνης Ασπρόμουργος



Το οπισθόφυλλο:



Από παιδί περπατά χωρίς να κοιτά. «Άνοιξε επιτέλους τα μάτια, παιδί μου!» την ακούει − η πανταχού παρούσα μαμά!

Βηματίζει αργά, μηχανικά… Κοιτάζοντας αφηρημένα, με εκείνη τη διαρκή έσωθεν όραση, στραμμένη λες στα σπλάχνα…

Βαδίζει αργά, σταθερά, πριγκιπικά − όπως εκείνη της έχει μάθει να περπατά. Έστω και κάπως πυρετικά. Σαν υπνοβάτης, δηλαδή, χωρίς να κοιτά.



Εκείνη και η Άλλη. Ο εαυτός και το ψεύδος…

Τέσσερα τετράγωνα τις χωρίζουν. Τόσο κοντά, και ταυτόχρονα τόσο πολύ μακριά…

Την ίδια θάλασσα βλέπουν. Το ίδιο βουνό, από την πίσω πλευρά.

Δε συναντήθηκαν ποτέ. Μονάχα στον καθρέφτη.

Τώρα, πώς γίνεται; Τα κάνει αυτά τα μαγικά ο καθρέφτης!

Οι δυο μαζί θα έκαναν την τέλεια εικόνα. Μυστηριώδεις μες στη διαύγεια, και γι’ αυτό φωτεινά σκοτεινές…

Κι ανάμεσά τους εγώ, που τις βλέπω• που με επινόησαν εκείνες − ή που υπήρξα εγώ εκείνη που τις επινοώ.

Η Αρσινόη −πρόσωπο ή προσωπείο, Ράνια ή Αριάδνη, και Γερτρούδη, και Ουλρίκα− ακροβατεί ανάμεσα στο όνειρο και στην αληθινή ζωή: υποφέρει και πονάει, φοβάται και φεύγει, γράφει για να ξεχάσει, μαγειρεύει για να υπάρξει, νοσταλγεί και θρηνεί, ελευθερώνεται και ζει!

Η Γυναίκα της Βορινής Κουζίνας, αυτή!



Το σημείωμα στη φτερούγα θέλετε; αυτάκι;



Φοράει φόρεμα πράσινο βαθύ, λαδί, γόβα και καμπαρντίνα λεπτή, στο ίδιο χρώμα − ετοιμάζεται σήμερα για σπλαχνική βροχή.

Βαδίζει με απλωμένα τα χέρια σαν σπασμένα φτερά. Με αυτόβουλα πόδια − όπου θέλουν αυτά.

Επιμένει.

Και κατεβαίνει αργά, αν και με εσωτερική βιασύνη, τα σκαλιά.

Κατεβαίνει στις αναμνήσεις της…

Στη μοναξιά του «εγώ», το «εσύ» γίνεται μια προσευχή.

Εκείνη, κινούμενη άμμος. Ολότελα ανοιχτή στο ενδεχόμενο.

Κάτι είναι εκεί, και την περιμένει, σ’ ένα ρόλο που πρώτη φορά ετοιμάζεται να υποδυθεί, και αγνοεί.



Το δικό της «εσύ» είναι σαν το «εγώ». Αλλάζει πρόσωπα…

Μονάχα το ψευδώνυμο θυμάται, το κέλυφος, το προστατευτικό της προσωπείο στον άλλο της ρόλο… και δεν ξεχνά να το πάρει απ’ την κρεμάστρα κάθε φορά που θα βγει…

Με έναν έρωτα ξεπλυμένο από ενοχές και αναστολές, που θύμωσε το νερό της λησμονιάς στην αρχή και αργότερα το κέρας της Αμάλθειας, γεννήθηκε σ’ αυτή τη ζωή.

Γυρίζει ανύπαρκτη στους δρόμους…

Τώρα, ακόμα και τα πιο τρομαγμένα της βήματα δεν είναι τίποτε άλλο από μια αδιάλειπτη συμπαντική προσευχή.



Οι δυο μαζί θα έκαναν την τέλεια εικόνα. Μυστηριώδεις μες στη διαύγεια, και γι’ αυτό φωτεινά σκοτεινές…



Η γυναίκα, οι αγωνίες της, τα όνειρά της, ο πόνος και οι ωδίνες της, οι ενοχές, το φως και το σκοτάδι, το χθες, πάλι το χθες, οι χάρτινοι κόσμοι και οι καινούργιοι δρόμοι −αλήθεια, πόσο παλιοί!− η αυτογνωσία, η θυσία, η συμφιλίωση… Και η ελπίδα.

Μέσα απ’ αυτόν το μικρόκοσμο, μέσα από το χάος και το έρεβος, εντέλει μέσα από την ανάταση της ψυχής, η Ελένη Γκίκα, με μια αξιοθαύμαστη παραπαίουσα ισορροπία, συνθέτει τον ύμνο στη μία γυναίκα, τη δική της, αυτήν της Βορινής της Κουζίνας, και ταυτόχρονα σε όλες τις γυναίκες του κόσμου που ξυπνούν μέσα της και την κάνουν να ριζώνει στη γη και ταυτόχρονα να διαλύεται στο σύμπαν.

Με ένα λόγο άκρως ποιητικό, με μια ματιά διεισδυτική και μοναδικά τρυφερή, μας χαρίζει την ηρωίδα της − κομμάτι δικό μας, ακόμα κι αν το αγνοούμε.

Αρετή Κολλάτου, επιμελήτρια του βιβλίου Η Γυναίκα της Βορινής Κουζίνας


Το δελτίο τύπου:


Η γυναίκα που ακροβατεί ανάμεσα στο όνειρο και στην αληθινή ζωή - πονάει, υποφέρει, ερωτεύεται, φοβάται, φεύγει, νοσταλγεί, θρηνεί, ελευθερώνεται και ζει. Μια γυναίκα που αλλάζει πρόσωπα, η Γυναίκα της Βορινής Κουζίνας. Η συγγραφέας Ελένη Γκίκα δομεί το νέο μυθιστόρημά της πάνω στα πρόσωπα τριών γυναικών σαν αρθρώσεις του ίδιου σώματος - ώσπου γίνονται τρία πρόσωπα της ίδιας γυναίκας, όπως οι ετερώνυμοι του Πεσσόα, όπως "όλες η Βερενίκες κ' η Κλεοπάτρες θαυμαστές" του Καβάφη, όπως οι πολλοί εαυτοί του Παλαμά. Οι ηρωίδες της παρουσιάζονται ευρηματικά σαν γυναίκες-μπάμπουσκες, η μια μέσα στην άλλη, και η συγγραφέας με χαρακτηριστική επιδεξιότητα καταφέρνει να φωτίσει την εσωτερικότητά τους, αποδίδοντας παράλληλα στον εξωτερικό κόσμο και στα γεγονότα του μία εσωτερική υπόσταση. Διατρέχοντας την επικαιρότητα, την ιστορία αλλά και τη λογοτεχνία, με λόγο ποιητικό, που διεισδύει βαθιά στην ψυχή, η Ελένη Γκίκα συνθέτει τον ύμνο στη γυναίκα ως το εμβληματικό σύμβολο της ζωής και της μητρότητας.



Το δικό μου υστερόγραφο:

αυτό το βιβλίο χωρίς την Κέλλυ και τον Αλέξανδρο που με φρόντισαν, την Αρετή που με επιμελήθηκε και μάζεψε κυριολεκτικά τα κομματάκια μου, τον Γιάννη (Θηβαίο) που μου δάνεισε τον μεταφρασμένο Πρεβέρ του, τον Αντώνη με τις υπέροχες ζωγραφιές του και την Βάσω που μας φρόντισε, δεν θα ήταν εδώ.

Κάτι σαν θαύμα μου φαίνεται! (και είναι) Και τους ευχαριστώ! Μέσα από την καρδιά μου,

ελένη γκίκα


Η Νεφέλη στο Νησί του Παντός (εκδόσεις Ψυχογιός)

Με τις κούκλες της και μέσα από τις ζωγραφιές της η Νεφέλη ταξιδεύει παντού. Από την Χώρα του Ποτέ ως το Νησί του Παντός. Εκεί, συναντά τους ήρωες των παραμυθιών, παίζει και ανακαλύπτει τον Αχιλλέα και τη δική της καλή νεράιδα, ανεβαίνει και κατεβαίνει βουνά, σχεδιάζει κι αλλάζει μαζί τους το μέλλον. Γιατί το Θαύμα της Τέχνης κάνει ως και αυτά τα γοβάκια της Σταχτοπούτας αληθινά.

Ένα παραμυθένιο ταξίδι στις ιστορίες, στο χρόνο και στα ζωγραφισμένα μας όνειρα, που επαληθεύονται πάντα. Αρκεί να τα πιστέψουμε εμείς!



Το μυστικό της Μαγικής Τσαγιέρας (εκδόσεις Καλέντη)

Η Νεφέλη λατρεύει τις τσαγιέρες. Δεν έχει μία, ούτε δύο, αλλά δεκαεφτά διαφορετικές, πανέμορφες, μαγικές τσαγιέρες. Ταξιδεύουν για να τη βρουν από μακριά, παίρνουν χρώμα και σχήμα και άρωμα στο χαρτί, διασχίζουν χρόνο και χώρο με την Αλίκη. Και διαβάζουν τις σκέψεις και τα όνειρα των ανθρώπων.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ:

Η Ελένη Γκίκα γεννήθηκε το 1959 στο Κορωπί. Δημοσιογράφος και βιβλιοκριτικός στις Εικόνες και στο Έθνος της Κυριακής από το 1983, έχει ασχοληθεί με το μυθιστόρημα, το διήγημα, την ποίηση, το παραμύθι, έχει συμ μετάσχει σε συλλογικές εκδόσεις και έχει επιμεληθεί βιβλία και σειρές. Κυκλοφορούν είκοσι οκτώ βιβλία της μεταξύ των οποίων και τα μυθιστορήματα Οι κούκλες δεν κλαίνε, Το αίνιγμα του Άλλου, Χαίρε παραμύθι μου, Υγρός χρόνος, Πλήθος είμαι, Αιώνια επιστροφή, αρκετά ποιητικά αλλά και παιδικά όπως Το κοριτσάκι που πίστευε στα θαύματα. Από τις εκδόσεις Καλέντη θα κυκλοφορήσει επίσης το δέκατο τρίτο μυθιστόρημά της Η Γυναίκα της Βορινής Κουζίνας.