Η γιορτή του πατερούλη

 Ο θείος Παπα Νίκος με τον Κώστα, τη Λίτσα και την Καιτούλα

Η οικογένεια ολάκερη με τη θειά Δήμητρα και το Νιόνιο το τελευταίο Πάσχα της ζωής του θείου παπα-Νίκου

Σήμερα είναι η γιορτή του πατερούλη. Οταν ήμασταν παιδιά το σπίτι καθαριζότανε από καιρό, στρώνονταν τα χαλιά, ερχόταν η κυρά Μάσιγγα να βοηθήσει τη μαμά στο τίναγμα, στην καθαριότητα. Η κυρά Μάσιγγα ήταν από τα προσφυγικά και με αγαπούσε πολύ. Με έλεγε «καμαριάρα της» κι εγώ χαιρόμουν γιατί στο παιδικό μυαλουδάκι μου αυτή η λέξη φάνταζε πολύ πλούσια.

Ολα όφειλαν να αστραποβολούν καθαριότητα και αγάπη για τον πατερούλη. Τα τραπέζια στρώνονταν με κόκκινα βελούδινα τραπεζομάντηλα, το κονιάκ ήταν στην ημερησία διάταξη μαζί με τα ξηροκάρπια. Τα γλυκά , συνήθως νηστήσιμος μπακλαβάς ρολό καμωμένος με μαργαρίνη και πολύ γαρύφαλλο στο σιρόπι, ήταν σε πιατέλες τυλιγμένος κατά κομμάτια σε ασημόχαρτο.

Την ίδια μέρα γιόρταζε και ο αδερφός της μαμάς, ο θείος Παπανίκος Κακαβούλης. Η θεία Δήμητρα η γυναίκα του ήταν δασκάλα και γι αυτό πολύ απασχολημένη. Αλλά παράλληλα με τη μαμά ετοίμαζε κι εκείνη τους μπακλαβάδες και άνοιγε το επίσημο σαλόνι του σπιτιού.

Ανήμερα του Αγίου Νικολάου το σπίτι άνοιγε κι έρχονταν οι ενορίτες.Ανοιγε και το δικό μας σαλόνι, που ήταν κλειδομανταλωμένο όλο το χρόνο για να δεχτεί μόνο τους επισκέπτες της γιορτής. Πρώτος κατέφθανε ο μπαρμπα-Μπάμπης ο νεωκόρος του πατέρα, ύστερα ακολουθούσαν οι ψάλτες της χορωδίας μας. Το απόγευμα από τις τέσσερις άρχισαν να προσέρχονται οι κυρίες, στολισμένες με τα ταγιεράκια τους και τα χρυσά τους κοσμήματα. Επιναν ένα γλυκόπιοτο τραντάφυλλο ή βύσσινο , απέφευγαν μετά βδελυγμίας να φάνε τον μπακλαβά τους, η μαμά τους τον έδινε τυλιγμένο στο ασημόχαρτο. Οι άντρες πάλι, έπιναν ένα κονιάκ για να ζεσταθούν και καταβρόχθιζαν τον μπακλαβά τους.

Ο θείος παπα-Νίκος ήταν ο αγαπημένος μου, ήταν πολύ όμορφος και καλωσυνάτος. Μου αγόραζε βιβλία, με λάτρευε γιατί έπαιζα ωραία στο θέατρο του Κατηχητικού.Λυπόμουν πολύ που δεν μπορούσα να παρευρεθώ στη γιορτή του, αλλά δεν πειράζει κάναμε την επίσκεψη αναδρομικά την Κυριακή. Τότε παίζαμε με τα παιδιά του, τα ξαδέρφια μου δηλαδή, μέχρι τελικής πτώσεως, καταβροχθίζαμε και όλα τα εναπομείναντα σοκολατάκια. Ημασταν ξένοιαστα κι ευτυχισμένα παιδιά.

Εγώ ήμουν τυχερή γιατί έπαιζα με τους μεγάλους, με τα αγόρια, τον ξάδερφο Νιόνιο, τον αδερφό μου τον Αποστόλη και τον ξάδερφο Κώστά ή Κωτσονιό. Παίζαμε κρυφτό , κυνηγητό και όλα τα αγορίστικα παιχνίδια.

Η δεύτερη παρτίδα ήταν τα κορίτσια, η ξαδέρφη μου η Λίτσα, η αδερφή μου η Κωνσταντίνα και η ξαδέρφη η Καιτούλα. Αυτές ήταν απο μια κατηγορία μόνες τους. Λίγο γρινιάρες και απαιτητικές, φάνταζαν πολύ μικρές γιά να τους δώσουμε σημασία.

Α! Μην ξεχάσω να σας πώ ότι ο θείος παπα-Νίκος ήταν πολύ δημοφιλής στην κοινωνία της Λευκάδας,  γι αυτό η γιορτή του είχε πάντοτε περισσότερους επισκεπτες από τη γιορτή του πατερούλη. Ηταν και πρωτοσύγγελος στη Μητρόπολη, ήταν και πολύ γενναιόδωρος με τους ανθρώπους, τον λάτρευαν όλοι.

Οταν πέθανε ο θείος Παπανίκος σκοτείνιασε η Λευκάδα, το σύννεφο πλανιόταν στις ψυχές μας επί χρόνια κι αν ψάξεις θα δείς πως αυτή ήταν η δεύτερη σκιά της ζωής μας. Θα σας μιλήσω γιά την πρώτη εν καιρώ.

Χρόνια πολλά στις Νίκες , τους Νίκους, χρόνια πολλά στις αναμνήσεις!