Δυό φεγγάρια τον Αύγουστο

 

 

Τον Τέντυ το γνώρισα στη Λευκάδα μια πανσέληνο του Αυγούστου το σωτήριον έτος 1979. Αρχίσαμε να βγαίνουμε από το επόμενο καλοκαίρι μαζί με μια τεράστια παρέα, που εκείνος την αποκαλούσε «Ουρά». Αυτη η ουρά οργάνωνε νύχτες πανσελήνου στις παραλίες του νησιού μας.

Από το Κάστρο, τον Αη Γιάννη , μέχρι το Νυδρί,, το Κάθισμα και τη Νικιάνα, όλες οι πανσέληνοι του Αυγούστου είδαν τα κορμιά μας να χώνονται στα νερά και να χάνονται κάτω από το άπλετο φώς του φεγγαριού. Μια τεράστια ανέμελη παρέα όλο γέλια και ανεμελιά.

Η αδελφή μου ήταν η πρωταγωνίστρια των πανσελήνων, εκείνη μας οργάνωσε στις λατρεμένες νυχτερινές εξόδους του ολόγιομου φεγγαριού κι όταν γυρίζαμε στο σπίτι αποκαμωμένες από την ολονύχτια έξοδο και το κολύμπι, εκείνη άνοιγε διάπλατα τις γρίλλιες του ρόζ υπνοδωματίου μας για να αφουγκραστούμε λέει το φώς της σελήνης. Κι εγώ της αντιγύριζα πως το φώς το βλέπεις, δεν το ακούς. Κι εκείνη επέμενε πως το φώς και το βλέπεις, και το κρυφακούς και το οσφρίζεσαι.

Ετσι ήταν εκείνη, ένα αερικό, μια αλαφροϊσκιωτη, γι αυτό πέταξε σαν πεταλούδα τόσο νωρίς.

Ο Τέντυ με αγκάλιασε την πρώτη πανσέληνο ενός Αυγούστου (η Κωνσταντίνα κρατούσε τσίλιες από την υπόλοιπη παρέα). Με φίλησε την δεύτερη πανσέληνο του ίδιου Αυγούστου (η Κωνσταντίνα και η Κίτσα κρατούσαν τώρα τσίλιες),

Εκτοτε τα δυό φεγγάρια τον Αύγουστο με έχουν σημαδέψει. Κι όταν αγναντεύω την πανσέληνο θυμάμαι τα λόγια της αδελφής μου: «Το φώς της και το βλέπεις και το κρυφακούς και το οσφρίζεσαι».

Καλή πανσέληνο αγαπημένοι μου

Justinaki