Κλεμμένη Ιστορία!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Σήμερα  ήρθε ξαφνικά ο ήλιος κι επικάθησε στην πόλη μου χαρίζοντάς της ομορφιά. Οι δρόμοι, οι αγροί, ο Αγιος Λαυρέντιος, οι 900 λίμνες στα Λαυρεντιανά βουνά έλαμψαν μέσα στα ζωηρά τους χρώματα. Χθες, βγήκαν οι καταιγίδες και σάρωσαν πάλι την αισιοδοξία πως μπορεί τελικά να διαρκέσει αυτό το ηλιόλουστο αγαπημένο καλοκαίρι.

Με ζηλεύουν οι φίλοι μου γιατί εδώ έχω πρασινάδα και δροσιά. Τους ζηλεύω κι εγώ γιατί «είναι παίδες εν καμίνω» , που όμως σβήνουν την κάψα τους στα δροσερά νερά της Μεσογείου.

Με καλομελετούν γιατί απολαμβάνω θερμοκρασίες φθινοπώρου. Τους καλοτυχίζω επειδή πνίγονται στην υψικάμινο του καλοκαιριού. Κανείς δεν είναι ευχαριστημένος, ούτε εκείνοι με την καλοκαιρία τους ούτε κι εγώ με τη φθινοπωριάτικη χροιά  της πόλης μου.

Αυτή η εβδομάδα κύλησε με σκέψεις καθώς βλέπω τους Ολυμπιακούς Αγώνες να εξελίσσονται στη Γηραιά Αλβιόνα και να ακούγονται τα παράλογα από τον Ζάκ Ρόγκ , πρόεδρο της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής πως η Μεγάλη Βρετανία αναβίωσε το πνεύμα των Ολυμπιακών Αγώνων και τα τοιαύτα ανιστόρητα και φαιδρά.

Με πιάνει το παράπονο που η έμπροσθεν ζωφόρος του Παρθενώνα εξακολουθεί να κείται στο Βρετανικό Μουσείο και σε αυτη τη συγκυρία, που η Ελλάδα θα μπορούσε να διεκδικήσει τον πλούτο της, σιωπά ακρωτηριασμένη από την κρίση χρέους. Θέλω να θυμάμαι σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς την μακράιωνη ιστορία του Γένους μας και να αντλώ κουράγιο απ΄αυτήν.

Εννοείται πως η Ακρόπολη δεν ήταν θαύμα, αλλά το φυσικό και αναμενόμενο έργο ενός πολιτισμένου έθνους, που τον 5^ο πΧ αιώνα γνώριζε  περί τέχνης, φιλοσοφίας, ρητορικής, γλυπτικής, αρχιτεκτονικής,  δημοκρατίας, δράματος, όσα γνωρίζει ο δυτικός κόσμος σήμερα.

Ο Παρθενώνας ήταν απλώς η κορυφαία πράξη ενός λαού που διέπρεψε χτίζοντας θέατρα,περιστύλια, ναούς,  οικοδομώντας στάδια, ανακαλύπτοντας τον κλάδο της ειρήνης μέσα στον πόλεμο, καθιερώνοντας τους Ολυμπιακούς Αγώνες ως  προϋπόθεση συγγένειας των λαών μέσα απο την άμιλλα. Αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες τους οποίους γιορτάζουν οι λαοί του κόσμου ανάβοντας τη δάδα στην καρδιά της Ολυμπίας ανά διετία.

Και είναι φυσικό οι σημερινοί πολιτισμένοι λαοί να ζηλεύουν θανάσιμα τον Ελληνικό Παθρενώνα ως  σύμβολο της ευημερίας και της  απόλυτης τέχνης όταν εκείνοι τις ίδιες χρονολογίες περιφέρονταν νομαδικά στα σπήλαια της Ευρώπης.

Είναι γνωστοί οι Φαλμεράιερς του δυτικού κόσμου , που προσπαθούν να καπηλευτούν την ελληνική κληρονομιά επι αιώνες τώρα για να νιώσουν πολιτισμένοι στις τότε βάρβαρες γαίες της Ευρώπης. Είναι και μη εξαιρετέοι, ιδιαιτέρως οι Βαυαροί που προσποιούνται τους συνεχιστές του ιστορικού παρελθόντος μας , προσπαθώντας να μας εξοστρακίσουν στο πύρ το εξώτερον της εξίσου πολύτιμης Βυζαντινής ιστορίας μας.

Ειρήσθω εν παρόδω πως  βλέποντας πρό ετών στην ΕΡΤ σε επανάληψη ένα καταπληκτικό ντοκυμαντέρ της σειράς «Μονόγραμμα» του ζεύγους Σγουράκη, έμεινα αμήχανη με τα λόγια του μεγάλου χαράκτη Τάσσου, ο οποίος ομολογούσε πως η τότε πρυτανεύουσα γερμανική ιμπρεσιονιστική σχολή απαγόρευε στους σπουδαστές της Ελληνικής Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών της δεκαετίας του 30 να μελετήσουν τα έργα του Δομίκινου Θεοτοκόπουλου και τα έργα της βυζαντινής αγιογραφίας ως παραποιούντα και παραμορφώνοντα την ανθρώπινη φύση.

Εγώ σε πείσμα όσων θεωρούν πως η γενιά των νεοελλήνων είναι κωλοέλληνες, επειδή πέρασαν την κρίση του νεπλουτισμού και του καταναλωτισμού (την οποία πληρώνουν ακριβά τώρα!) θέλω να θυμίσω πως είμαστε ένα Γένος ανθεκτικό στις κρίσεις , αξιακές, πολιτικές, κοινωνικές και πως θα αναγεννηθούμε από τις στάχτες μας όπως ο φοίνικας του Βυζαντίου.

Αντικρύζοντας τον Παρθενώνα φωτισμένο, λαμπερό, αγέραστο , παρά το ξήλωμα που υπέστη από τον Ελγιν και την παρέα του, κάθε μέρα κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων θα αναθυμάμαι πως οι Αγγλοι έπρεπε να συλλήσουν τον Παρθενώνα για να γεμίσουν το μουσείο της ιστορίας τους!

Ζήτωσαν οι Ελληνες, οι ωραίοι και παντοτινοί διάδοχοι της μακραίωνης αδιάψευστης παρουσίας πολιτισμού στη Δύση!