Η γέφυρα που συγχωρήσαμε!

 

Πριν από μια δεκαετία και βάλε στην είσοδο της Λευκάδας, ακριβώς μετά τον Πόντε ξεπρόβαλε μια παράξενη γέφυρα, που ένωνε τον δυτικό μώλο με ένα κομμάτι ξηράς στη λιμνοθάλασσα της πόλης.

 

Εμείς οι Λευκάδιοι νιώσαμε μια έκπληξη και μια δυσφορία γι αυτό το ουρανοκατέβατο αρχιτεκτονικό στοιχείο, που δεν είχε καμία απολύτως σχέση με την αισθητική του χώρου. Και αποφασίσαμε πως δεν θα περπατούσαμε πάνω σ΄αυτή την ουρανοκατέβατη γεφυρούλα.

 

Τα χρόνια πέρασαν, ο τόπος άλλαξε, τα μπάρ διαμόρφωσαν την προσωπικότητα του Πίσω Μώλου αλλοιώς. Και η γέφυρα ενσωματώθηκε στην αισθητική της νέας εποχής της Λευκάδας. Ολοι οι τουρίστες φωτογραφίζονται πάνω στο γεφυράκι, η Λευκάδα φιγουράρει στις κάρτες με το γεφυράκι της, το γεφυράκι έχει γίνει η ατραξιόν της πόλης.

 

Ετσι, εμείς τα κορίτσια χθές βράδυ αποφασίσαμε πως ήρθε ο καιρός να συγχωρήσουμε τη γέφυρα και να ξεχάσουμε την παλιά μας υπόσχεση. Είπαμε να δοκιμάσουμε να περπατήσουμε πάνω της και να περάσουμε στο δρομάκι της λιμνοθάλασσας.

 

Ηταν υπέροχα καθως φωτογραφήσαμε αλύπητα τους ευατούς μας πάνω στο γεφυράκι, παίρνοντας πόζες και πόζες

 

Τζουστινάκι

 

Με τη Μάριον μας συνδέουν οι αθωότερες αναμνήσεις

 Τσακπινιές στη γέφυρα της συγχώρεσης

 Στο βάθος η φωταγωγημένη Λευκάδα μας

Η Μάριον πάτησε τη γέφυρα για πρώτη φορά από της κατασκευής της. Κι εγώ το ίδιο. Γιορτάσαμε τη συγχώρεση της γέφυρας, την ενσωμάτωσή της στη Λευκάδα!