Αξιος και πάλι άξιος!

 

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Είναι φορές που δεν ξέρεις αν πρέπει να γιορτάσεις ή να πέσεις σε περισυλλογή. Είναι φορές που η ζωή είναι προδιαγεγραμμένη από την αρχή και δεν σου αφήνει περιθώρια για αμφισβητήσεις.

Ο λόγος για τη χειροτονία του πατρός Ιωαννικίου Ζαμπέλη σε ιερέα αυτή την Κυριακή στην μακρινή πατρίδα, τη Λευκάδα. Ο Ιωαννίκος, κατά κόσμον Γιάννης Ζαμπέλης, έφτασε στο ποθητό σημείο της ιερωσύνης. Από ιερομόναχος και διάκονος την Κυριακή χειροτονήθηκε σε ιερέα, καλούμενος να ανταποκριθεί στον πολυδιάστατο ρόλο του, στον οποίο έχει ταχθεί παιδιόθεν.

Σύμφωνα με την ευχή της χειροτονίας (δηλαδή σύμφωνα με την πιο αυθεντική διατύπωση) η Εκκλησία απαιτεί ο Ιερέας να είναι άξιος: α) να παρίσταται τω αγίω θυσιαστηρίω, β) να κηρύσσει το Ευαγγέλιο της Βασιλείας του Θεού, γ) να Ιερουργεί τον λόγο της αληθείας του Χριστού, δ) να προσφέρει δώρα και θυσίες στον Θεό και ε) να ανακαινίζει τον λαό.

Αυτά απαιτούν υψηλή στάθμη ανθρωπίνων ικανοτήτων, αγιότητα βίου, καρδιά γεμάτη ζέση, φρόνημα ένθεο. Με άλλα λόγια η Ιερωσύνη απαιτεί εσωτερική και εξωτερική κατάσταση υψηλού πνευματικού επιπέδου "διότι άγγελος Κυρίου εστίν" ο Ιερεύς

Γιατί επιλέγω σήμερα να μοιραστώ μαζί σας την χειροτονία ενός παιδιού, που επέλεξε το μοναχικό δρόμο του άγαμου κληρικού; Γιατί νιώθω τόσο βαθειά την αδήριτη ανάγκη να  να σταθώ  σ’ αυτή τη σημαντική στιγμή της ζωής ενός  μορφωμένου, δυναμικού και πολυδιάστατου νεαρού ανθρώπου;

Μα, γιατί είμαι καμωμένη από μείγμα ιερωσύνης , γιατί μεγάλωσα ανάμεσα στο μητρικό παππού τον παπα-Κώστα Κακαβούλη, τον πατέρα μου παπα-Νίκο Φραγκούλη και τον μητρικό αδελφό παπα-Νίκο Κακαβούλη, οι οποίοι με δίδαξαν την ουμανιστική προσέγγιση της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας. Μέσα από το έργο τους έμαθα τη διδασκαλία της γενναιοδωρίας, της ανοχής, της άδολης αγάπης, που απλόχερα διδάσκει η Χριστιανοσύνη.

Και τώρα στέκομαι μπροστά στον πατέρα Ιωαννίκιο, το δικό μας Γιάννη, που τον γνώρισα από τα σπάργανα, καθώς είναι ο πρωτότοκος γιός του πατρός Γεράσιμου Ζαμπέλη, πρωθιερέως του Μητροπολιτικού ναού της Λευκάδας και διάδοχος του μακαριστού θείου μου παπα-Νίκου Κακαβούλη.

Ο Γιάννης με εντυπωσίασε από μικρός για το κοφτερό μυαλό του, την οργανωτικότητά του, την ευγένεια και την αποφασιστικότητά του να γίνει ιερωμένος. Οταν τον ρωτούσες τί θα γίνει όταν θα μεγαλώσει, σου έλεγε κατευθείαν ότι το όνειρό του ήταν να γίνει δεσπότης. Η μοίρα τόφερε να σπουδάσει Νομική και να μετά να εντρυφήσει στην Θεολογία.

Οπως αναφέρει το επίσημο βιογραφικό του :

Ζαμπέλης Ιωαννίκιος του Γερασίμου Κατά κόσμον Ιωάννης. Γεννήθηκε στην Πρέβεζα το 1983 και μεγάλωσε στη Λευκάδα. Αποφοίτησε από το τμήμα Νομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών το 2006 και έλαβε μεταπτυχιακό δίπλωμα ειδίκευσης στο Εκκλησιαστικό Δίκαιο (2011). Υποψήφιος Διδάκτωρ του ίδιου τμήματος από το 2012. Τελειόφοιτος της Θεολογικής Σχολής Πανεπ. Αθηνών. Εκάρη Μοναχός ως αδελφός της Ιεράς Μονής Φανερωμένης Λευκάδος και χειροτονήθηκε Διάκονος το 2009. Διακονεί στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Ευαγγελιστρίας Λευκάδος. Παράλληλα, από το 2008 διευθύνει το Κέντρο Νεότητος της Ι. Μ. Λευκάδος και Ιθάκης. Ασχολείται με τη δημιουργία κατηχητικού υλικού, την επιμόρφωση στελεχών νεανικού έργου, την οργάνωση και τη λειτουργία εκκλησιαστικών κατασκηνώσεων, την υμνογραφία, την τοπική ιστορία της Λευκάδος, ενώ έχουν εκδοθεί σχετικές εργασίες του. Αρθρογραφεί περιστασιακά σε εφημερίδες και περιοδικά.

 Ο Γιάννης λοιπόν, ως φοιτητής της Νομικής υπήρξε δραστήριος σε όλες τις εκφάνσεις του φοιτητικού συλλόγου Λευκαδίων φοιτητών. Εζησε σε φούλ ταχύτητα τις υποχρεώσεις του απέναντι στην επιστήμη της Νομικής , αλλά μετά επέστρεψε στο αρχικό του σχέδιο: να υπηρετήσει τους ανθρώπους από την ιερωσύνη.

Δύσκολο έργο, βαρύ για τους ώμους ενός νέου, που οι ορίζοντες ανοίχτηκαν μπροστά του χωρίς σύννεφα. Αλλά αυτή ακριβώς η επιλογή του Ιωαννίκιου να ταυτισθεί με την υπηρεσία στον άνθρωπο μέσα από το ράσο, τον λαμπρύνει περισσότερο στα μάτια και τις καρδιές των ατόμων που γνωρίζουν την ποιότητα και τις δυνατότητές του.

Γνωρίζω ότι αυτός ο νεαρός άνδρας που αψήφησε τις σειρήνες γύρω του ,θα κεφαλοποιήσει τις γνώσεις, τη ζέση και το δυναμισμό του γιά την «ανακαίνιση του λαού», όπως προβλέπει η ευχή της χειροτονίας. Ο Ιωαννίκιος, διάκονος χθές, ιερεύς σήμερα, οφείλει σε όλους εμάς να ανεβάσει ψηλά τον πήχυ της Εκκλησιαστικής του προσφοράς. Εχει χρέος να μας κάνει μέτοχους και συμμέτοχους σε μια κοινότητα Χριστιανών, που μπορεί να επανεφεύρει την γνησιότητα και την αλληλεγγύη της Πρώτης Χριστιανικής Εποχής.

 Συγχαρητήρια στον ίδιο αλλά και τους υπέροχους γονείς του, τη Βασιλική και τον πατέρα Γεράσιμο Ζαμπέλη.

Αξιος ο νέος ιερέας που έλαβε τον τίτλο του Αρχιμανδρίτη!!! Αξιος!

Οι φωτογραφίες είναι από το αρχείο της Καίτης Κακαβούλη, του Νίκου Ζαμπέλη και από το μπλόγκ Λευκαδίτικη Ενημέρωση. Ευχαριστώ όλους που περίέλαβαν και τον πατερούλη!

Ενα ανικανοποίητο κοριτσάκι

Στη φωτογραφία επάνω είναι ο πατερούλης παπα-Νίκος Φραγκούλης,  η μαμά Μαρία Κακαβούλη-Φραγκούλη, δεξιά ο Αποστόλης και η μικρή μας Κωνσταντίνα. Στην καρέκλα κάθετα ο μεγαλοπρέπής παπούς παπα-Κώστας Κακαβούλης. Αριστερά βρίσκομαι εγώ με φουστανάκι μακρόταλο, φούστα , μανίκια και φάσα ασσορτί και με κορσάζ λευκό πικέ. Ο φιόγκος είναι ασορτί με το φόρεμα, το οποίο ήταν σε μεζόλευκο καρρό. Η τσάντα σε μπέζ χρώμα να ταιριάζει με το λούκ...

Θα σου πώ μια ιστορία για τούτη τη φωτογραφία, όπου είμαστε ολόκληρη η οικογένεια μαζί με τον μητρικό παππού, τον παπα-Κώστα Κακαβούλη.

Λοιπόν, στο σπιτικό μου στη Λευκάδα ήμασταν τρία παιδιά. Ο Αποστόλης, γνωστός και ως κληρονόμος, η αφεντιά μου και η Κωνσταντίνα, το στερνοπαίδι της οικογένειας.

Εγώ ήμουν στη μέση, κορίτσι (δηλαδή παιδί δεύτερης κατηγορίας) και μάλιστα το μεγαλύτερο. Δεν είχα τίποτε το ιδιαίτερο να επιδείξω πλην της αριστείας μου στο σχολείο. Ναι, με τις επιδόσεις στο σχολείο καθώς και με το ταλέντο της απαγγελίας ποιημάτων, κατάφερνα να κερδίζω κάπου και πού την προσοχή της οικογένειας και των γύρω μου.

Ο μητρικός παππούς μου ο παπα-Κώστας Κακαβούλης όμως με είχε περί πολλού, γιατί τρελλαινόμουν να ακούω τις υπέροχες ιστορίες του. Κι όταν έγραψε τα απομνημονεύματά μου, με έβαλε να του υποσχεθώ ότι θα γράψω το βιβλίο της οικογένειας, αυτό που εκδόθηκε με τίτλο: «Πετάει, πετάει το σύννεφο». Ο παππούς μου ήταν σπουδαίος γιατί ποτέ δεν ξεχώρισε μέσα του ή έξω του τα 8 παιδιά και τα 23 εγγόνια του σε αγόρια και κορίτσια.

Πρέπει να σού πώ ότι εκεί στην απραξία της νεότητας, ήξερα μέσα μου βαθειά πως μια μέρα θα ντυνόμουν όμορφα , θα φορούσα τακούνια και θα μοσχοβολούσα αρώματα. Μέχρι τότε οι παιδικές κολώνιες με έντονη τη μυρωδιά του λεμονιού και του αλκοόλ ήταν το μοναδικό μυρωδικό μας. Βέβαια, η μαννούλα είχε πάθος με τα ωραία φουστανάκια κι έτσι μας έντυνε περίτεχνα στις μοδίστρες της Λευκάδας. Κι ο πατερούλης μας αγόραζε τα παπούτσια και τις μπότες της σαιζόν.

Τώρα που κοιτάζω τις παιδικές φωτογραφίες μας (χάρη στο αρχείο της ξαδέλφης μου Καιτούλας Κακαβούλη) βλέπω πως ήμουν ένα κοριτσάκι ανικανοποίητο, αγέλαστο και προβληματισμένο. Ενα ζαμπονάκι στη μέση του σάντουιτς, που όμως κέρδισε με το σπαθί του μια θέση στην οικογένεια και τη ζωή του.

Τώρα θα μου πείς γιατί σου είπα αυτή την ιστορία; Για να σου εξηγήσω αυτό το αγέλαστο υφάκι στη φωτογραφία!!! Και να σου πώ ότι έτσι περίπου κύλησε η εφηβεία μου, αγέλαστη και παραπονεμένη, πνιγμένη στις  μικρές καθημερινές απογοητεύσεις εν αναμονή της πραγμάτωσης των ονείρων...

 Τζουστινάκι

Ενας εκκολαπτόμενος γιατρός

Ο Χρήστος Μάλφας με την περήφανη μαμά του Ελένη

 

Χαρά και περηφάνεια γέμισε την καρδιά μας το πτυχίο της Ιατρικής

Η φίλη μου η Ελένη Φουσέκα ήταν από τα πλάσματα που γνώρισα στο Πολιτικό της Νομικής λόγω γεωγραφικής εγγύτητας. Δηλαδή τη είδα δυό φορές στη στάση του λεωφορείου εκεί στο Νέο Κόσμο, την είδα να οδεύει στη Νομική , μετά την έχασα. Μετά την  ξαναπήρε το μάτι μου κάπου στην αίθουσα μια διδασκαλίας.

Ετσι αποφάσισα να της μιλήσω γιατί το βρήκα πολύ πρακτικό να έχω μια συμφοιτήτρια που θα παίρναμε το ίδιο λεωφορείο και θα ανταλλάσσαμε απόψεις για τα μαθήματα. Ηταν πολύ όμορφη, ψηλή, μελαχροινή με έντονα ελληνικά χαρακτηριστικά προσώπου.

Η φιλία μας εξελίχθηκε μέσα στα χρόνια της φοιτητικής ζωής, γέμισε χρώματα, ατέλειωτες ώρες λόγων, κοινή πορεία με το αστικό λεωφορείο, παρακολουθήσεις, εξετάσεις. Η εξεταστική περίοδος του πτυχίου, όπου όλα τα μαθήματα δόθηκαν προφορικά στο Πολιτικό της Νομικήςμας έδεσε περισσότερο.Εμείς οι δυό Φουσέκα-Φραγκούλη πάντοτε στην ίδια πεντάδα δώσαμε αγώνα για να ολοκληρώσουμε τις σχεδόν αδιάφορες σπουδές μας.

Η Ελένη παντρεύτηκε νωρίς τον κοινό μας φίλο Στάθη Μάλφα , έφυγε από την Αθήνα, επέστρεψε στη γενέθλια γή της Εύβοιας μετοικώντας στη Χαλκίδα. Εκεί γέννησε το γιό της, τον Χρήστο Μάλφα, ένα πανέμορφο αγοράκι που λάτρεψε η φοιτητική παρέα μας και που το βάπτισε ο αδελφός μου ο Αποστόλης. Ηταν το πρώτο παιδάκι που ήρθε στο φοιτητικό μας κύκλο.

Ο Χρήστος μεγάλωσε στη Χαλκίδα κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της μητέρας του Ελένης καθώς η οικογένεια έμεινε μονογονεϊκή. Ο Χρήστος με την εξυπνάδα του και την επιμέλειά του αρίστευε στο σχολείο. Ετσι κατόρθωσε να ανοίξει τις πύλες της Ιατρικής στο Θεσσαλικό Πανεπιστήμιο. Οι δυό γιαγιάδες του η κυρία Κλεάνθη Μάλφα και η κυρία Λίτσα Φουσέκα παραστάθηκαν στο φοιτητή από τα δικά τους μετερίζια εκάστη.

Ο Χρήστος κατά τη διάρκεια των δύσκολων σπουδών του επέδειξε πολυπράγμονα χαρακτήρα. Αναμίχθηκε με την φοιτητική πολιτική κατακτώντας τη θέση του προέδρου στην φοιτητική ομάδα της παράταξής του. Εδωσε σκληρή μάχη για ολοκληρώσει τον κύκλο των εργαστηρίων και των μαθημάτων του περνώντας με επιτυχία το τελευταίο του μάθημα  τον περασμένο μήνα.

Χθες ο Χρήστος Μάλφας ορκίσθηκε τον όρκο του Ιποκράτη παίρνοντας το πτυχίο της Ιατρικής ενώπιον της μαμάς του Ελένης Φουσέκα, του πατέρα του Στάθη Μάλφα, του νονού του Αποστόλη Φραγκούλη, της γιαγιάς του Λίτσας Φουσέκα και άλλων συγγενών και φίλων της οικογένειας.

Η καρδιά μου φούσκωσε με περηφάνεια που ο ο Χρήστος, το δικό μας παιδί προετοιμάζεται να είναι ένας αυριανός γιατρός. Σάρκα από τη σάρκα μας ο Χρήστος, αποτελεί ελπίδα για το αύριο μιας ανθρωπιστικότερης προσέγγισης της ιατρικής επιστήμης σε μια γενιά που βάλλεται στην Ελλάδα της ανεργίας και της ανέχειας.

Με δάκρυα συγκίνησης στα μάτια, θέλω να συγχαρώ το Χρήστο για τη μεγάλη του κατάκτηση, την φιλενάδα μου Ελένη Φουσέκα για τον αγώνα της πλάι στο γιό της, τον φίλο μου Στάθη Μάλφα γιά το λεβέντη του, τον αδελφό Απόστολο Φραγκούλη μου για την πιστή συμπαράσταση στο βαφτιστήρι του, τις γιαγιάδες για την στήριξη στο παιδί μας.

Εύχομαι τούτο το παιδί, ο δικός μας Χρήστος, να γίνει ένας άξιος γιατρός που δεν θα ξεχάσει ποτέ τον Ιερό όρκο του Ιπποκράτη!

Κι εγώ περήφανη φίλη μαμάς να πίνω τον καφέ μαζί της και να νιώθω πως αυτό το αγόρι, ο γιατρός με το όνομα στο κουδούνι, είναι καρπός μιας εποχής, δικός της και δικός μας!

Η μεγάλη ζωή των μικρών ανθρώπων

 

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Την πιό ουσιαστική και μεγάλη στιγμή του στη μυθιστορία έγραψε ο Δημήτρης Κωσνταντάρας στο τελευταίο του πόνημα με τίτλο «Η Αφροδίτη της Ανάφης». Ο Δημήτρης κυριολεκτικά ομφαλοσκοπεί την Αφροδίτη, την περιοχή της Πατησίων και  μια ολόκληρη εποχή καταθέτοντας με ειλικρίνεια και σεβασμό τη μεγάλη ζωή των μικρών ανθρώπων.

Σαν να τη γνώριζε από χρόνια ο Δημήτρης, σα να της το χρωστούσε της ηρωίδας του, την τοποθετει στην αιωνιότητα μέσααπό την πεπερασμένη ζωή της . Την ανακαλύπτει μέσα από την μετριότητά της , μέσα από τις συσσωρευμένες συμφορές της, θέτοντας ως φόντο την προπολεμική εποχή, τον πόλεμο, τον εμφύλιο, τη δικτατορία. Η Αφροδίτη του περνάει από τη δίνη της Ελλάδας του 20^ου αιώνα κυριαρχώντας στα γεγονότα παρά την ασημαντότητα της δικής της ζωής.

Η Αφροδίτη γεννήθηκε περίπου άσχημη, περίπου κοντή, περίπου τραυλή, σχεδόν μισός άνθρωπος στην περιοχή της Καισαριανής. Και η γέννησή της σφράγισε το θάνατο της μητέρας της στη γέννα της επάνω. Ηταν κόρη μπακάλη, είχε ένα αδελφό το Στέλιο , η ζωή της κυλούσε ανούσια όπως οι ζωές των καθημερινών ανθρώπων.

Η Αφροδίτη κυριολεκτικά εξωβελίσθηκε από το πατρικό της σπίτι από την όμορφη και νεαρή μητριά της Πέρσα ,  βρήκε αγάπη και συμπαράσταση στην μαμή της τη Στέλλα που την λυπήθηκε και την πήρε στο σπίτι της. Εγινε θύμα βιασμού, ερωτεύθηκε αργότερα έναν άντρα που απλώς την γκάστρωσε. Και η ζωή της άρχισε να στριφογυρίζει γύρω από τη γέννηση και το μεγάλωμα της κόρης της με σύνδρομο ντάουν και τη δουλειά της στο Ιωσηφόγλειο  ίδρυμα που της πρόσέφερε σταθερότητα και ΙΚΑ. Η Αφροδίτη δούλευε σα δούλα, άνοιξε βιβλιάριο κι αυτό ήταν το μεγάλο της ζωής της κατόρθωμα. Να αποταμιεύει χρήματα για να φουσκώνει ο λογαριασμός...

Η Αφροδίτη  πέρασε ξυστά την εποχή του πολέμου, έμαθε για τον εμφύλιο μέσα από την στράτευση του αδελφού της στις δυνάμεις εναντίον της Κατοχής, πληροφορήθηκε για την αυτοεξορία του στο Παραπέτασμα μετά  την επιστροφή του στην Αθήνα όπου πήγε να  την ξαναβρεί, τολμώντας να ονειρευτεί την επανασύνδεση της οικογένειας.

Η ζωή της Αφροδίτης ένα ατέλειωτο μαγγανοπήγαδο, από ατυχία σε ατυχία. Με την κόρη της να μεγαλώνει με το άγνωστο και τρομακτικό σύνδρομο ντάουν, με τον αδελφό της να συλλαμβάνεται και να δολοφονείται μετά τις πρώτες μέρες της κήρυξης της δικτατορίας. Με την μητριά της να απατάει κατάφωρα τον πατέρα της , με τον πατέρα της να αφήνει την τελευταία του πνοή προδομένος.

Κι όταν η Αφροδίτη έφτασε μια μέρα στην τράπεζα να ανοίξει τον λογαριασμό της να ανακαλύπτει ότι τα χρήματα είχαν κάνει φτερά κι ότι υπεύθυνος για την ανάληψη ήταν ο πεθαμένος αδελφός της Στέλιος, στον οποίο είχε δείξει τυφλή εμπιστοσύνη.

Κι ύστερα η Αφροδίτη να βρίσκει πίσω από τη φωτογραφία της μητέρας της ένα πακτωλό χιλιάρικων φυλαγμένων προφανώς από το νεκρό πατέρα της για κείνη. Και να τα βάζει σε κουτί παπουτσιών και να τρελλαίνεται, να κλείνεται στο Δρομοκαϊτειο αναζητώντας το θησαυρό της.

Και να παίρνει εξιτήριο για να βρεθεί ενώπιον της κόρης της Ελένης, που πάθαινε κρίσεις σχιζοφρένειας. Και να νοσηλεύεται η κόρη στο Δρομκαϊτειο. Κι εκείνη νάχει αγοράσει ημιϋόγειο στην οδό Ανάφης στα Πατήσια. Και η ζωή της να περιφέρεται γύρω από τα σπίτια που καθάριζε, τις επισκέψεις στο Δρομοκαϊτειο και τους λαχταριστούς λουκουμάδες ‘σβίγκους»,  που απολάμβανε τις Κυριακές  απο το ονομαστό ζαχαροπλαστείο της περιοχής.

Η Αφροδίτη της ασχήμιας, της καθημερινότητας, της δυστυχίας, γνώρισε την αγάπη μόνο στο σπίτι μιας οικογένειας στην οποία ξενοδούλευε στη Βουλιαγμένη. Εκεί ένιωσε δικαιωμένη από τη ζωή της, εκεί ακούμπησε, εκεί ξεδίπλωσε τις αρετές της τρυφερότητάς της.Εκεί απόλαβε αγάπη από την κυρία Βάσω, τον κύριο Ανδρέα και τα δυό παιδιά τους, τη Σοφούλα και τον Αλέξη. Γι αυτό δεν της έλειψε όταν η Ελένη της πέθανε, γιατί είχε οικειοποιηθεί την ξένη οικογένεια.

Η Αφροδίτη πέθανε στο σπίτι της στην Ανάφη. Και η οικογένεια την έθαψε με τιμές συγγενούς. Και η Σοφούλα ακούμπησε στο φέρετρό της το τετράδιο στο οποίο μάθαινε της Αφροδίτης γραφή κι ανάγνωση.

Γι αυτό σου λέω, ο Δημήτηρης Κωσντανταρας την ήξερε την Αφροδίτη, την ψυχογράφησε σε όλες τις στιγμές της, την παρακολούθησε με μικροσκόπιο να περιφέρει τη ζωή της χωρίς στόχο στις γειτονιές της Πατησίων, την λάτρεψε και την έκανε ηρωίδα. Γιατί «ποιός είπε πως υπάρχουν «ασήμαντοι» άνθρωποι, όπως  καταλήγει και ο ίδιος εις επίρρωσιν της αφηγήσεως.

Οχι Δημήτρη δεν υπάρχουν ασήμαντοι άνθρωποι, όλες οι ζωές είναι σημαντικές αρκεί να βρούν μια γραφίδα να τις απογειώσει!!!

Στο οπισθόφυλλο της Αφροδίτης

Η "δικιά" μου Αφροδίτη, ήταν μια... άλλη Αφροδίτη. Αλλιώτικη. Δεν ταίριαζε με τις προδιαγραφές. Δεν πήδηξε από τους βράχους από την αγωνία της για τον θάνατο του Άδωνη, δεν έγινε διάσημη για τις σχέσεις της με τους διάφορους ήρωες και τους Θεούς, δεν "βουτούσε" πίσω από τον βυθισμένο Ήλιο, για να τον συναντήσει το επόμενο πρωί με τη μορφή του Αυγερινού.

Η "δικιά" μου Αφροδίτη δεν γεννήθηκε στην Πάφο. Στην προπολεμική, προσφυγική Καισαριανή γεννήθηκε. Ορφανή γεννήθηκε και ύστερα από μεγάλη περιπέτεια.

Δεν έζησε στον Όλυμπο, με νέκταρ και αμβροσία. Σε διάφορα σπίτια, κυρίως όχι στο "δικό" της το σπίτι, σε σπίτια φτωχικά, σε δωμάτια υγρά και βρώμικα μεγάλωσε, χωρίς δικά της παιχνίδια και δικά της έπιπλα, σε ξένα σπίτια έζησε δουλεύοντας, μέχρι που κατάφερε να επιβιώσει.

Δεν παντρεύτηκε τον Ήφαιστο, τον ανάπηρο θεό της Φωτιάς. Δεν παντρεύτηκε κανέναν γιατί δεν ήθελε να την παντρευτεί κανείς, έτσι... αλλιώτικη που ήταν.

Δεν ερωτεύτηκε τον Άρη. Από έναν ανήθικο, μαυραγορίτη, κατοχικό κακομοίρη ξεπαρθενεύτηκε και από έναν αλητάμπουρα υπάλληλο μανάβικου ξεμυαλίστηκε. Που την άφησε έγκυο και μετά... την παράτησε για να παντρευτεί κάποια άλλη.

Δεν γέννησε τον Έρωτα. Την Ελένη γέννησε. Αλλιώτικη κι αυτή. Άρρωστη και δυστυχισμένη κοπέλα που δεν μπόρεσε, δεν καθοδηγήθηκε, δεν βοηθήθηκε όσο θα 'πρεπε από κανέναν, ούτε από την ταλαίπωρη τη μάνα της που ό,τι μπορούσε έκανε, ώστε να "βρει" τόπο να πατήσει.

Δεν την βρήκαν άγαλμα άρτια σμιλεμένο στη Μήλο. Στο υπογειάκι της, στην οδό Ανάφης, λίγο πιο πάνω από την Πλατεία Κολιάτσου τη βρήκαν, παγωμένη... πεθαμένη. Εκεί όπου χρόνια ολόκληρα ανέβαινε κουτσαίνοντας την απότομη ανηφόρα με τα πόδια μέχρι να μπει στο "βασίλειό" της. Δεν θα μπορούσε να είναι η Αφροδίτη της Μήλου. Ήταν όμως σίγουρα η Αφροδίτη της Ανάφης.

Νικήτας, πρωταγωνιστής στα Βαφτίσια του

Ο Νικήτας ήρθε στη ζωή των γονιών του μετά από πολλή αναμονή και πολλες προσπάθειες, γι αυτό ήταν σαν ένα δώρο ζωής η γέννησή του. Μεγάλωνε ήσυχα και ειρηνικά, απαιτώντας ελάχιστη προσοχή, καθώς ήταν και είναι περιτρυγυρισμένος από πολλή αγάπη. Η μητέρα του Μαρία Νάνας, ο πατέρας του Αγγελος Ελευθεριώτης και η μεγάλη του αδελφή Στέλλα τον νταντεύουν. Ολος ο οικογενειακός και φιλικός περίγυρος τον λατρεύει σαν Πρίγκηπα.

Ο Νικήτας  γεννήθηκε ξανθούλης και μεγάλωσε με ένα ολογάλανο καθάριο βλέμμα. Εχει συμπληρώσει ήδη τον πρώτο χρόνο της ζωής του κι έτσι το Σάββατο 12 Οκτωβρίου 2013 έγιναν εν χορδαίς και οργάνοις τα Βαφτίσια του. Πήρε το όνομα του πατρικού του παππού Νικήτα Ελευθεριώτη χαρίζοντας περιφάνεια σε όλη την οικογένεια.

Η βάφτιση του Νικήτα έγινε στο ναό της Αγίας Μαρκέλλας, μια μινιατούρα με όμορφο τέμπλο και ζεστή ατόσφαιρα. Ο Νικήτας ήταν ένας άνετος βαφτιζόμενος, δεν έρριξε κανένα δάκρυ καθόλο το μυστήριο της Χριστιανικής του βάπτισης.

Αντίθετα, διασκέδασε κάθε λεπτό με τους γονείς τους, τους νονούς του και τους φίλους της οικογένειας, χαριζοντας αφειδώς χαμόγελα σε όλους. Δεν παραπονέθηκε ούτε όταν τον έγδυναν, ούτε όταν ο ιερέας του έβρεξε τα ματάκια στην Κολυμβήθρα ούτε όταν η θεία του προσπαθούσε να τους φορέσει ζιπούνια, παντελόνι, γιλέκο σακάκι, γραβάτα. Ηταν σε μια διάθεση απόλυτης χαράς, απολαμβάνοντας το γεγονός ότι ήταν το κέντρο του κόσμου μας.

Ακολούθησε ένα καταπληκτικό πάρτυ στο Embassy Plazza του Λαβάλ, όπου η ατμόσφαιρα ήταν κομψή και το φαγητό πλούσιο και πρωτότυπο για τέτοιου είδους εκδηλώσεις.

Η μαμά του Νικήτα είχε στολίσει την αίθουσα γύρω από το ναυτικό θέμα, το οποίο είχε η Βάφτιση και μια υπέροχη τούρτα έφερε το όνομα του Νικήτα. Μπομπονιέρες με ναυτικά σχέδια και καλοκαιρινές σαγιονάρες συμπλήρωσαν την βραδυά.

Ενας σούπερ μάγος με κουνέλια και περιστέρια έκανε νούμερα στα παιδάκια, που τον λάτρεψαν.

Βέβαια, πρωταγωνιστής του πάρτυ ήταν ο νεοφώτιστος Νικήτας, ο οποίος παρά τη συγκίνηση και την κούραση, περιφέρθηκε στην αγκαλιά του πατέρα του από τραπέζι σε τραπέζι, χαρίζοντας χαμόγελα λες και ήταν μεγάλος.

Υστερα ήπιε την μπουκάλα με το γάλα του και έγειρε ήσυχος στο καροτσάκι του, αφήνοντας εμάς τους υπόλοιπους να χορέψουμε μέχρις εσχάτων.Οι μουσικές σε υψηλά ντεσιμπέλ ουδόλως τάραξαν τον μακάριο ύπνο της ευτυχίας του.

Μαρία και  Αγγελε να σας ζήσει ο Νικήτας. Συχαρητήρια και στις άξιες μικρές νονές του Ντέμη Τσαμουρίκος και Γεωργία Αυγουστή!

 

Τζουστινάκι

Μια πρωτοτυοη κομψή διακόμηση από τη μαμά Μαρία Νάνας

Ο Πάρις Πέτρου ήταν ο επίσημος φωτογράφος της βραδυάς

 Το Τζουστινάκι η επίσημη κοσμικογράφος

 Μάνια, σ' αγαπώ , της είπε ο Νικήτας κι εκείνη έλιωσε

 Ηρθε και στη δική μο αγκαλιά

 Ω! μια χαρά, θα βουτήξω!

 Δεν θα κλάψω γιατί τώρα γίνομαι Χριστιανός

 Η Στέλλα ήταν μια κομψη δεσποινίς

 Ο νονός βοήθησε στην υπόθεση την κόρη του Ντέμη

 Ο Νικήτας έκοβε βόλτες έξω από το ναό με την πιπίλα

 Η τούρτα του ήταν μαγική!

 Με τη Γιούλη χορέψαμε

 Μου αρέσει η Κολυμβήθρα

 Ο Πάρις ανάμεσα στη Μάνια και τη Τζουστινάκι

 Ο Τέντ προαλείφεται για παπούς

 Η Ντέμη θα είναι η νονά μου κι ας με κρατάει ο μπαμπάς της αγκαλιά

 Η Αγία Μαρκέλλα, ένας ναός κομψοτέχνημα στην καρδιά του Πλατό

 Ολα όλα! Θέλω την πιπίλα μου . Είμαι εξαρτημένος.

 Ο θείος Τζον Νάνας με την άλλη νονά και ξαδέλφη Γεωργία Αυγουστή και τη συνοδό του

 Τελικά, ο Γιώργος Παπαδάκος φροντίζει το χώρο του όσο κανείς

 Η θεία Πάρις Νάνας τον έντυνε

 Ο πρωταγωνιστής με τους συμπραταγωνιστές του Βαφτισιού. Η μαμά τον κρατάει, δίπλα της η νονά Ντέμη, παραδίπλα ο πατέρας Αγγελος Ελευθεριώτης. Στην κάτω σειρά η νονά Τζίτζη και η αδελφή Στέλλα

 Με τον βοηθό νονό

 Είμαι υπομονετικός κι όταν με ντύνετε

 Ο ΄περήφανος πατέρας Αγγελος

 Οι γονείς μου με ήθελαν τόσο!

 Η Πάρις με την κόρη της Τζίτζη και την ανηψιά της Στέλλα

 Ο μάγος μάγεψε τα παι΄διά

Είμαι κούκλος και το ξέρω!

Λευκάδα, Πρώτη της Νιότης Αγάπη!

 

Από την δημοσίευση στον διαδικτυακο τόπο Matrix24

Λευκάδα μου, πρώτη της νιότης αγάπη

ΙΟΥΣΤΙΝΗ
ΦΡΑΓΚΟΥΛΗ
Γεννήθηκα στη Λευκάδα, ένα νησί που βρίσκεται ανάμεσα στην Ιταλία και την ηπειρωτική Ελλάδα, ένα νησί που λούζεται από το βαθυγάλαζο Ιόνιο πέλαγος. Η Λευκάδα ανήκει στο σύνδεσμο των Επτανήσων και βρίσκεται λίγα μόλις χιλιόμετρα νότια της κοσμοπολίτισσας Κέρκυρας.

Το νησί μου για μένα ήταν και παραμένει το κέντρο του κόσμου, ο ομφαλός της γής. Βλέπεις, είδα το φώς στα καλντερίμια της πρωτεούουσας, έτρεξα, έπαιξα, έπεσα, σηκώθηκα, έκανα πληγές, και κουκούτσια σ΄αυτές τις γειτονιές, που ορίζονται από ανθρώπους ανοιχτόκαρδους και λατρεμένους. Που είναι χαραγμένες στην τάμπουλα ράζα της μνήμης.
Η πόλη της Λευκάδας είναι περίπου μαγική. Εισέρχεσαι στο νησί περνώντας με το αυτοκίνητο από μια μετακινούμενη γέφυρα κι έχεις την αίσθηση πως με ένα κλίκ βρίσκεσαι πάλι στη στεριά. Καθώς περνάς από τη γέφυρα στο νησί, ξαφνικά το αυτοκίνητο κυλάει πάνω σε δρόμο που διασχίζει τα γαλάζια νερά της θάλασσας και τα γκριζωπά νερά της λιμνοθάλασσας. Τούτος ο δρόμος χαράζεται στο νού του επισκέπτη, τον κουβαλάει μαζί του όπου κι αν πάει στο νησί.

Η πόλη πέρα μακριά προβάλλει με τις στέγες των σπιτιών και τα δεκάδες σπίτια με τους χρωματιστούς εξωτερικούς τοίχους, που αναδίδουν μια πανδαισία χρωμάτων. Η πόλη βρέχεται από τη θάλασσα και τη λιμνοθάλασσα ένα γύρο κι εκεί στους μώλους της συνωστίζονται από την δυτική πλευρά καλαίσθητα μπαράκια κι από την ανατολική πλευρά ψαροταβέρνες και ουζερί με υπέροχα φαγάκια.

Η πόλη της Λευκάδας ζώνεται με μια μοναδική ολόλευκη παραλία πολλών χιλιομέτρων που προσφέρεται για μπάνια αλλά και για θαλάσσια σπόρ στη δυτική πλευρά της, που ονομάζεται Αη Γιάννης. Εδώ στην περιοχή των Μύλων θα πιεις μια σουμάδα θαυμάζοντας τον ήλιο να βουτάει στο πέλαγος τα απαλά απόβραδα του καλοκαιριού. Εδώ θα γευτείς το λυκόφως που απλώνεται με τα ιριδίζοντα χρώματά του στην κόχη του Αη Γιαννιού, στολίζοντας με τις αποχρώσεις του το σεμνό αρχοντικό των Σταυραίων.
Η ανατολική πλευρά του νησιού έχει το προνόμιο να στέκεται απέναντι στα βουνά της Αιτωλοακαρνανίας κι έτσι η θάλασσα παίρνει τα χρυσοπράσινα χρώματα της Στερεάς Ελλάδας. Μικρές παραλίες και ψαροχώρια, κοσμούν τον παράκτιο δρόμο της, που προσφέρει σ΄όλη τη διαδρομή υπέροχη θέα στα μικρά φιόρδ της ακτογραμμής.

Η Λυγιά με τις ψαρόβαρκες και τις ψαροταβέρνες, η Νικιάνα με τις μικρές ολόλευκες προσβάσιμες παραλίες της, το Περιγιάλι με τον μαλακό γυαλό του, το Βλυχό με τον εκπληκτικό κόλπο του όπου ακουμπάει το πράσινο βουνό, είναι από τα ωραιότερα στοιχεία αυτής της διαδρομής.
Θα κάνεις στάση στο Νυδρί όμως , γιατί είναι το πιο κοσμοπολίτικο θέρετρο της Λευκάδας. Είναι το ψαροχώρι που άνθισε και μεγάλωσε χάρη στην παρουσία του Αριστοτέλη Ωνάση. Ναι, ο μυθικός Ωνάσης αγόρασε το νησί Σκορπιός και το νησί Σπάρτη μεταρέποντας την πολυνησία της Λευκάδας σε μια κηλίδα πλούτου και ευμάρειας. Ο Σκορπιός έμεινε μυθικός για τα πάρτυ της οικογένειας Ωνάση με το διεθνές τζέτ σέτ, η Σπάρτη ήταν ο τόπος κυνηγιού για τον θρυλικό μεγιστάνα και τους φίλους του.

Τώρα το Νυδρί ξαναζεί στιγμές δόξας , καθώς ο νέος ιδιοκτήτης του, ο Ρώσος ολιγάρχης  Διμίτρι Ριμπολόβλεφ, αγόρασε τον Σκορπιό από την Αθηνά Ωνάση και προετοιμάζει το νησί για τόπο διακοπών του διεθνούς τζετ σετ. Στο Νυδρί αγοράζονται τα υλικά της ανακαίνισης των υπέροχων σπιτιών του νησιού, από το Νυδρί ξεκινούν τα συνεργεία ανακαίνισης αυτού του αποκλειστικού παράδεισου επί γης.
Η ανατολική ακτογραμμή περνάει έξω από τα Σύβοτα, έναν κολπίσκο συγκλονιστικής ομορφιας, όπου στα ολοκάθαρα νερά του καθρεφτίζονται τα καταπράσινα βουνά ένα γύρο. Αφήνει πίσω του μικρά ηπειρωτικά χωριά και καταλήγει στο νότιο άκρο του νησιού, όπου φιγουράρει η γραφική Βασιλική. Η Βασιλική ήταν ένα εμπορικό λιμάνι τα προπολεμικά χρόνια και τώρα αποτελεί το επίσημο λιμάνι των μεγάλων φεριμπότ που έρχονται από την Κεφαλλονιά. Το μικρό περιφερειακό χωριουδάκι της Πόντης είναι τόπος διεθνούς συνάντησης των σέρφερς καθώς προσφέρει  ούριο άνεμο για τα μικρά ατομικά σκαφάκια.

Η δυτική πλευρά της Λευκάδας όμως είναι αυτή που προσφέρει θέα και άγριο πέλαγος. Θα πάρεις το δρόμο από τον Αγιο Πέτρο, θα κατεβείς στο εκπληκτικό Αθάνι να απολαύσεις την ατίθασση ομορφιά, θα περάσεις από την Εξάνθεια να αγναντέψεις πέρα μακριά το άγριο γαλανό χρώμα του Ιονίου, θα στρίψεις για τον Αγιο Νικήτα να περπατήσεις στα καλντερίμια του γραφικού ψαροχωριού, να αναπνεύσεις αρμύρα και να λουστείς στα χρώματα του όμορφου πέτρινου χωριού.
Κι όλο θα σταματάς ανάμεσα στις παραλίες, ανακαλύπτοντας το Πόρτο Κατσίκι με την τυρκουάζ θάλασσα, τους Εκρεμνούς με το άγριο πέλαγος, το Κάθισμα με την απέραντη λευκή άμμο και τα κοσμικά μπαράκια, τα Πευκάκια έξω από τον Αγιο Νικήτα καθ οδόν προς τη Λευκάδα.
Κι αν αγαπάς τη θάλασσα, θα πάρεις πλοίο να πλεύσεις γύρω από τη Λευκάδα, να αγναντέψεις τον Κάβο της ΗΡΑΣ με το μοναστήρι του, να κοντοσταθείς στις μύριες παραλίες της Ιόνιας πλευράς λούζοντας το κορμί σου στο άγριο πέλαγος, προσαράσσοντας σε δεκάδες ερημικές παραλίες.
Και μην ξεχάσεις ούτε μια στιγμή πως έχεις χρέος να επισκεφτείς το μοναστήρι της Φανερωμένης, που στέκει ψηλά στο λόφο πάνω από την πόλη της Λευκάδας, που κρατάει την πολύτιμη εικόνα της Παναγιάς μας, που χαρίζει ελπίδα στους αδύναμους και θέληση αδάμαστη στους δυνατούς.

Κι αν όλα αυτά τα πράξεις, θά ‘ρχεσαι και θα ξανάρχεσαι στο μαγικό νησί του Πήγασου να γνωρίσεις από κοντά Δωριείς και ΄Ιωνες της νέας Ελληνικής γενιάς.

*Η Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.
Φωτογραφίες: Καίτη Κακαβούλη

Ετικέτες: θάλασσαΙόνιοΛευκάδαλιμάνιΣύβοτα