Σωτήρης Θεριανός, ένας διαρκώς μεταλλασσόμενος ζωγράφος

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

 

Ετσι από πάντα τον γνώριζα τον Σωτήρη Θεριανό, γιατί καθόταν εκεί στο σοκάκι του Αη Μηνά στη γειτονιά της Λευκάδας. Και οι παιδικές μνήμες ορίσθηκαν από τα καλημέρα και τα καλησπέρα των γονιών μας. Κι εγώ μικρότερη μέν στην ηλικία, αλλά ο Σωτήρης ήταν συμμαθητής του Νιόνιου γι αυτό οικείος, σχεδόν ξάδερφος κι αυτός. Δικό μου, καταδικό μου παρελθόν και ιστορία.

Και τα χρόνια περνούσαν και ο λεπτεπίλετος γείτονας γινόταν ζωγράφος. Στην αρχή ντροπαλά. Μετά κάτω από την καλλιέργεια του Θόδωρου Στάμου, που αγκάλιασε το ταλέντο πολλών Λευκαδιτόπουλων και τους δίδαξε την τέχνη της ζωγραφικής βουτώντας τους στην αμερικάνικη κουλοτύρα, έδειξε τις ανησυχίες του.

Σήμερα, ο  Σωτήρης Θεριανός, ώριμος πλέον,  άφοβα και τολμηρά παρουσιάζει την τέχνη του, γράφοντας στους καμβάδες τα βαθύτερα ερωτήματά του. Γιατί ο Σωτήρης εκτός από μεταλλασσόμενος καλλιτέχνης, είναι βαθειά πολιτικό άτομο.

Αντί για συνεντεύξεις και αμήχανες ερωτήσεις, παραθέτω εδώ την αυτοπαρουσίαση του ζωγράφου Σωτήρη Θεριανού, που με λίγες επιγραμματικές φράσεις, αυτοβιογραφείται...

ΑΥΤΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

Του Σωτήρη Θεριανού

Η ηθική στην τέχνη, είναι ένας δρόμος για τη δημιουργία. Το επιβεβαίωσα για τριανταπέντε χρόνια στα μουσεία όλου του κόσμου. Δουλεύω για να ανακαλύψω το επόμενο βήμα, πιστεύοντας πως η τέχνη είναι η δεύτερη φύση μας. Και για μένα (απάγκειο). Με εκπλήσσει κάθε φορά που, περπατώντας ανάμεσα, μου παρουσιάζονται νέοι δρόμοι, χωρίς να τους ακολουθώ (Είναι οι σειρήνες). Είμαι ευχαριστημένος παρατηρητής, κάνω τη δουλειά μου ανενόχλητος πια. Έχω ησυχάσει μέσα μου. Και τα πράγματα κυλούν σαν το νερό, κι εγώ παίρνω σταγόνες κι ανακατεύω τα χρώματά μου. Χωρίς να το ξέρω, ζήτησα μια καλή ευκαρία για να κατανοήσω την τέχνη κι αυτή μου δόθηκε. Οι δάσκαλοι που ήταν δίπλα μου, ήταν ένα με τη φύση κι εγώ προέρχομαι από κει. Χρειάστηκε να ακούω και να επιλέγω, δεν ήταν δύσκολο τελικά. Ίσως χρειάζονται χίλια χρόνια για να δουλέψω αυτά που μου παρουσιάζονται τόσο φρέσκα. Μα κι αυτό το πρόβλημα το λύνω, αλλάζοντας το χρόνο, κάνοντας τις εικοσιτέσσερις ώρες – σαράντα οχτώ μισάωρα κι έτσι προλαβαίνω κάτι. Η Λευκάδα με συνοδεύει παντού στα ταξίδια μου και στις αναζητήσεις μου. Απάγκειο είναι κι αυτή. Νιώθω όμως πιο ελεύθερος, όταν την αφήνω στο παγκάκι του New York Metropolitan Museum, ή στο Μουσείο του Καϊρου, να περιμένει για λίγο. Νιώθω ότι με αγαπά περισσότερο και χαίρεται να της φέρνω πράγματα νέα μέσα στη δουλειά μου, που με κάνουν χαρούμενο. Οι ιδέες που εισπράττω, ατέρμονες, σαν γραμμές (ΝΕΟΝ), δεν χρειάζεται πια να δώσουν φως, να κάνουν την αναγκαία δουλειά. Αυτό το κάνει ο ήλιος, ολόγραμμα, καθρεφτίζει τη φύση στο νού. Εγώ με φειδώ, κόβω κομμάτια απ’ τις γραμμές κι ετσι έχω φαΐ. Κ’ είναι πολλές

Σωτήρης Θεριανός Λευκάδα, 10 Νοεμβρίου, 2011