Ενα ανικανοποίητο κοριτσάκι

Στη φωτογραφία επάνω είναι ο πατερούλης παπα-Νίκος Φραγκούλης,  η μαμά Μαρία Κακαβούλη-Φραγκούλη, δεξιά ο Αποστόλης και η μικρή μας Κωνσταντίνα. Στην καρέκλα κάθετα ο μεγαλοπρέπής παπούς παπα-Κώστας Κακαβούλης. Αριστερά βρίσκομαι εγώ με φουστανάκι μακρόταλο, φούστα , μανίκια και φάσα ασσορτί και με κορσάζ λευκό πικέ. Ο φιόγκος είναι ασορτί με το φόρεμα, το οποίο ήταν σε μεζόλευκο καρρό. Η τσάντα σε μπέζ χρώμα να ταιριάζει με το λούκ...

Θα σου πώ μια ιστορία για τούτη τη φωτογραφία, όπου είμαστε ολόκληρη η οικογένεια μαζί με τον μητρικό παππού, τον παπα-Κώστα Κακαβούλη.

Λοιπόν, στο σπιτικό μου στη Λευκάδα ήμασταν τρία παιδιά. Ο Αποστόλης, γνωστός και ως κληρονόμος, η αφεντιά μου και η Κωνσταντίνα, το στερνοπαίδι της οικογένειας.

Εγώ ήμουν στη μέση, κορίτσι (δηλαδή παιδί δεύτερης κατηγορίας) και μάλιστα το μεγαλύτερο. Δεν είχα τίποτε το ιδιαίτερο να επιδείξω πλην της αριστείας μου στο σχολείο. Ναι, με τις επιδόσεις στο σχολείο καθώς και με το ταλέντο της απαγγελίας ποιημάτων, κατάφερνα να κερδίζω κάπου και πού την προσοχή της οικογένειας και των γύρω μου.

Ο μητρικός παππούς μου ο παπα-Κώστας Κακαβούλης όμως με είχε περί πολλού, γιατί τρελλαινόμουν να ακούω τις υπέροχες ιστορίες του. Κι όταν έγραψε τα απομνημονεύματά μου, με έβαλε να του υποσχεθώ ότι θα γράψω το βιβλίο της οικογένειας, αυτό που εκδόθηκε με τίτλο: «Πετάει, πετάει το σύννεφο». Ο παππούς μου ήταν σπουδαίος γιατί ποτέ δεν ξεχώρισε μέσα του ή έξω του τα 8 παιδιά και τα 23 εγγόνια του σε αγόρια και κορίτσια.

Πρέπει να σού πώ ότι εκεί στην απραξία της νεότητας, ήξερα μέσα μου βαθειά πως μια μέρα θα ντυνόμουν όμορφα , θα φορούσα τακούνια και θα μοσχοβολούσα αρώματα. Μέχρι τότε οι παιδικές κολώνιες με έντονη τη μυρωδιά του λεμονιού και του αλκοόλ ήταν το μοναδικό μυρωδικό μας. Βέβαια, η μαννούλα είχε πάθος με τα ωραία φουστανάκια κι έτσι μας έντυνε περίτεχνα στις μοδίστρες της Λευκάδας. Κι ο πατερούλης μας αγόραζε τα παπούτσια και τις μπότες της σαιζόν.

Τώρα που κοιτάζω τις παιδικές φωτογραφίες μας (χάρη στο αρχείο της ξαδέλφης μου Καιτούλας Κακαβούλη) βλέπω πως ήμουν ένα κοριτσάκι ανικανοποίητο, αγέλαστο και προβληματισμένο. Ενα ζαμπονάκι στη μέση του σάντουιτς, που όμως κέρδισε με το σπαθί του μια θέση στην οικογένεια και τη ζωή του.

Τώρα θα μου πείς γιατί σου είπα αυτή την ιστορία; Για να σου εξηγήσω αυτό το αγέλαστο υφάκι στη φωτογραφία!!! Και να σου πώ ότι έτσι περίπου κύλησε η εφηβεία μου, αγέλαστη και παραπονεμένη, πνιγμένη στις  μικρές καθημερινές απογοητεύσεις εν αναμονή της πραγμάτωσης των ονείρων...

 Τζουστινάκι