Απο το σαλόνι της Αγκυρας στη σελίδα 123

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Βρίσκομαι στην Αθήνα απο χθές και μια άνοιξη έχει απλωθεί στην καρδιά του χειμώνα. Σήμερα κατηφόρησα για το βαθύ κέντρο (Σόλωνος) περνώντας μέσα απο τον Εθνικό Κήπο κάτω απο τις νερατζιές της Ηρώδου του Αττικού.

Επιστράτευσα όλες τις αισθήσεις μου για να δώ , να οσφρησθώ, να αναπνεύσω , να χαρώ τις ομορφιές της πόλης, που είχα αφήσει πίσω μου τρείς μήνες πρίν. Ο τελικός προορισμός του πρωινού ήταν η συνάντηση των λογοτεχνών και άλλων μπλόγκερς στο σαλόνι του εκδοτικού οίκου Αγκυρα, όπου η συνάδελφος Ελένη Γκίκα μασκέ δίνει ραντεβού με όσους πιστούς ή περαστικούς για καφέ, κουλουράκια, γλυκά κάθε Σάββατο βρέξει, καλοκαιρίσει (εξαιρείται το χιονίσει, καθώς όλοι είχαν αποκλεισθεί στα σπίτια τους απορημένοι απο τη λευκή επίθεση).

Ετσι βρέθηκα στην υπέροχη συντροφιά της μασκέ μας Αλεφ, του φιλόλογου Μπάμπη Δερμιτζάκη, του συγγραφέα Δημήτρη Μαμαλούκα, του δημοσιογράφου-συγγραφέα Δημήτρη Καρύδα, του μεταφραστή κ. Θηβαίου, της ψυχολόγου Εύας Στάμου , του καθηγητή φιλοσοφίας στη Φιλοσοφική Αθηνών Αντώνη Χατζημωϋσή και άλλων εκλεκτών παρευρεθέντων στο απογευματινό τσάι. Υστερα στην παρέα προστέθηκαν ο βραβευμένος συγγραφέας-φιλόλογος Ανδρέας Μήτσου, η Ιωάννα και ο εν δυνάμει μεταφραστής εκ Σερρών Ναούμ Θεοδοσιάδης με τη συντροφιά του. Δεν ξέρω γιατί αυτές οι μαζώξεις της Αγκυρας με παραπέμπουν στις συναντήσεις της Δεξαμενής του 20ου αιώνα!

Η συζήτηση περιστράφηκε χαλαρά γύρω απο τα βιβλία και τα δικαιώματα των συγγραφέων με τον Δημήτρη Καρύδα να ορίζει το συγγραφέα ως επαγγελματία όσον είναι αφοσιωμένος στη συγγραφή έστω κι αν τα έργα του δεν εκδίδονται. Εγώ πάλι, μέσα στη βορειομερικανιά μου, πιστεύω πως ο συγγραφέας πρέπει να παίρνει προκαταβολικά μια αμοιβή-αρραβώνα για να αναγκαστεί ο εκδοτικός οίκος να προωθήσει τα βιβλία του και να μην γίνουν έρμαια του ελληνικού επιχειρηματικού ωχαδελφισμού.

Η συζήτηση ξεδιπλώθηκε περί πολλά και ποικίλα θέματα, απο το διδακτορικό της ψυχολόγου Εύας Στάμου, που ειδικεύεται στην ψυχολογία των ώριμων γυναικών μέχρι την περιπέτεια του συγγραφέα του βραβευμένου κ. Επισκοπάκη Ανδρέα Μήτσου, ο οποίος μας διηγήθηκε την πικρή ιστορία της ματαίωσής του απο το σύστημα της ελληνικής εκπαίδευσης. Ο Μπάμπης Δερμιτζάκης πρόσθεσε με τη δική του εμπειρία στο μωσαϊκό της αναλγησίας του ελληνικού δημοσίου, που παίρνει κεφάλια αφού σχεδόν πάντοτε έχει τη δική του κρυφή ατζέντα.

Στο τραπέζι έπεσαν όμορφα κι άσχημα μαζί, ευχαριστήσεις, δυσαρέσκειες, παράπονα, ευτυχισμένες μνήμες απο παλαιά χρόνια. Προσωπικά κατέθεσα την αμαρτία μου , πως τώρα στην ενηλικίωσή μου διαβάζω τους ξένους συγγραφείς μόνο μέσα απο το πρίσμα της συγγραφικής μου διαστροφής και τους Ελληνες απο αγάπη και περιέργεια για την παραγωγή της φυλής μου. Επίσης, δήλωσα ευθαρσώς πως έχω αποφασίσει να αυτομεταφράζομαι στα αγγλικά για να μην περνάνε τα βιβλία μου απο την επιλεκτική πολιτική των καναλιών του ΕΚΕΒΙ και του ΕΚΕΜΕΛ, που προωθούν συγκεκριμένα συγγραφικά και εκδοτικά κατεστημένα.

Αυτά είπαμε και η Ελένη Γκίκα μου χάρισε το καινούριο της μυθιστόρημα «Αύριο , να θυμηθώ, να σε φιλήσω» (Εκδόσεις Αγκυρα), αυτή η συγγραφέας με τις υπέροχες εμμονές της που πάντα κατασταλάζουν στην αναρώτηση περι αγάπης. Κι ο επίσης διπλά συνάδελφος Δημήτρης Καρύδας μου χάρισε το καινούριο δικό του μυθιστόρημα με τίτλο «Παγιδευμένοι στο Δίκτυο»(Εκδόσεις Αγκυρα).

Ανυπομονώ να τα διαβάσω, να τα ρουφήξω τα καινούρια βιβλία μου με τις αγαπητικές αφιερώσεις και να σας μεταφέρω τον απόηχό τους στο ιστολόγιο των ημερών της Αθήνας.

Κι επειδή κρατώ αυτά τα δύο πολύτιμα βιβλία στα χέρια μου, απαντώ πρώτα στο Νίκο Λαγκαδινό που με κάλεσε στο παιχνίδι της σελίδας 123: Ανοίγω εκείνο της Ελένης Γκίκα και αντιγράφω: «Ολο αύριο να θυμηθώ να σου μιλήσω, αύριο να θυμηθώ να σε φιλήσω»

Και πιό κάτω αντιγράφω: «Η μοναξιά της Κυριακής σε παγώνει.Μπορεί να είναι τ΄απογεύματα της Κυριακής που σε κάνουν δίχως καρδιά».

Μια που είμαι προσκεκλημένη του παιχνιδιού κι απο τον Στράτο Δουκάκη διαλέγω να ανοίξω τη σελίδα 123 στο δεύτερο σημερινό μου δώρο:
Ετσι, απο το βιβλίο του Δημήτρη Καρύδα ξεσηκώνω: «Η απήχηση ξεπέρασε κάθε προσδοκία.Σιωπηλά στην αρχή, με τραγούδια και συνθήματα στη συνέχεια , χιλιάδες άνθρωποι μαζεύτηκαν στο κέντρο της Αθήνας. Η πρόταση των φοιτητών αντιπροσώπευε μια διέξοδο, ένα ανοιχτό παράθυρο στη μιζέρια και τη ρουτίνα τους,κάτι διαφορετικό στην καθημερινότητα και τα προβλήματά τους, ευκαιρία εκτόνωσης και διαμαρτυρίας».

ΥΓ. Προσπάθησα να ανεβάσω τις φωτογραφίες της συνάντησης, αλλά η αργή μου σύνδεση με καθήλωσε επι μία ώρα. Αλλωστε, η Δέσποινα εξ Ουασιγκτώνος που τις ζήτησε, απίστησε , ντύνεται τώρα μασκέ για την τρελλή βραδυά του αποκριάτικου πάρτυ.

Χρόνια Πολλά