ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Wednesday, February 6, 2008

Σαββατοκύριακο Γιγάντων στη Νέα Υόρκη

Αφιερωμένο εξαιρετικά στο Δεσποινάριον εξ Ουασιγκτώνος


Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Ηταν αυτή η μελαγχολία των ημερών, η μιζέρια του χειμώνα, οι απανωτές χιονοθύελλες , αλλά και η πρόκληση των Γιγάντων που μας οδήγησαν στη Νέα Υόρκη το προηγούμενο Σαββατοκύριακο.

Η πόλη ήταν μαγευτική καθώς έλαμπε στον ήλιο. Τα αστραφτερά της κτίρια φεγγοβολούσαν στις ηλιαχτίδες κι εμείς βαδίζαμε αμέριμνοι σταματώντας μόνο στις βιτρίνες της 5ης Λεωφόρου και της Μάντισον. Στεκόμουν σε κάθε μία απ αυτές να θαυμάσω το βασίλειο του καταναλωτισμού, που δεν παύει να με εκπλήττει για την ποικιλία των ιδεών και το μέγεθος της σπατάλης. Η αγαπημένη μου νεότερη φίλη Βιργινία μου είπε πως θα με ξεναγήσει στην 9η Λεωφόρο, γιατί εκεί βρίσκεται το νέο trend της πόλης.

Αχόρταγο το βλέμμα μου ρουφούσε τις εικόνες μέσα στο χειμωνιάτικο τοπίο, όπου ο αέρας φυσσούσε ελαφρά ανεβάζοντας τις φούστες μας περνώντας ανάμεσα απο τα κτίρια. Ημουν ικανοποιημένη που είχα νικήσει τις αναστολές και βρισκόμουν εδώ στην ανεξάντλητη ομορφιά και το μεγαλείο του Μεγάλου Μήλου.

Το απόγευμα πήγαμε βόλτα με τη νεογέννητη Αντα και τη μαννούλα της Βέα. Περάσαμε απο το Πάρκο, όπου ο κόσμος διασκέδαζε την εφήμερη καλοκαιρία (τις προηγούμενες βρομάδες έβρεχε αλύπητα). Η μικρή χαμογελούσε μέσα απο το καρότσι κι εμεις με τη μητέρα της γλυστρούσαμε πάνω στους φαρδείς δρόμους για να φτάσουμε στην λεωφόρο του Κολόμβου.

Στο εμπορικό κέντρο χωθήκαμε μέσα στο βιβλιοπωλείο Borders κι απολαύσαμε δεκάδες βιβλία μαζί με ένα αχνιστό αρωματικό καφέ. Πέσαμε τυχαία πάνω σε Ελληνες φίλους μας (σε όλο το Μανχάτταν δεν τους αναζητήσαμε αλλά το κάρμα τους έφερε μπροστά μας). Συζητήσαμε εν μέση uptown NY τα πάντα, απο Ζαχοπουλειάδα, μέχρι σκάνδαλα Siemens και εκκλησιαστικά.

Το βράδυ συναντήσαμε τα αγόρια –οπαδούς της νεοϋορκέζικης ομάδας του φούτ μπόλ Giants, που παρακολουθούσαν συνεπαρμένοι τον τελικό αγώνα με τους New England Patriots . Η καρδιά τους κόντευε να σπάει απο την αγωνία τους. Συμμεριστήκαμε τον πόνο τους, αλλά ακάθεκτες ορμήσαμε στα αμερικάνικα steaks. Κι εκεί πάνω στα τελευταία δύο λεπτά με την ήττα στο τσεπάκι μας, η ομάδα αναποδογύρισε το αποτέλεσμα και νάι... φωνές, ιαχές, χαρές (η μικρή στο καρότσι έβαλε τα κλάμματα απο το φόβο της!) οι Giants της Νέας Υόρκης αναδείχθηκαν σε νικητές του super bal.

Είναι πολύ αμερικάνικα όλα αυτά για να σας τα αφηγηθώ. Πάντως, τα αγόρια πετούσαν απο τη χαρά τους , η μπέμπα ησύχασε που είδε τον πατέρα της να γελά και η νίκη γιορτάσθηκε στο σπίτι με τη Βέα να σερβίρει γαλακτομπούρεκο απο το ζαχαροπλαστείο «Λευκός Πύργος της Αστόρια».

Η επόμενη μέρα μας βρήκε στα ψώνια. Ψωνίσαμε μέχρι τελικής πτώσεως. Με την άκρη του ματιού μου είδα και τον υπουργό Ναυτιλίας Γιώργο Βουλγαράκη να σέρνεται στο απόλυτο shopping λίγο εκτός της Νέας Υόρκης. Κουκουλωμένος με κασκόλ και σκουφάκι μάλλινο, απτόητος προχώρησε στις έξυπνες νεοϋορκέζικες αγορές.

Αργότερα διάβασα πως βρέθηκε στη Νέα Υόρκη να λάβει μέρος σε μια ομιλία για την ελληνική ναυτιλία. Πάντως, εν μέσω σκανδάλων και οχετών, ο υπουργός απόλαυσε έστω και λίγες ανάσες ηρεμίας και καταναλωτισμού.

Την Τρίτη επιστρέψαμε στο cocooning μας. Απο τους δέκτες της καναδικής μας τηλεόρασης είδαμε στιγμή προς στιγμή την super Tuesday των προκριματικών εκλογών, όπου έσκισαν ο Μακέιν και η Μπίλλαρυ.

Ζήτωσαν οι αμερικανιές που με φτιάχνουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο!















14 comments:

δεσποιναριον said...

Αλα στυλακιιιι, αλα γυαλακιιιιιι,
καρντια μου τι αφιερωση ηταν αυτη εισαι σκετη γλυκα βρε! Τι αλλο να πω τωρα.
Χαρηκα που περασες ομορφα και ξεφτιλιστικες στα ψωνια. Το Borders ειναι κι εμενα αγαπημενο στεκι.
Το ματς ακουσα οτι ηταν πολυ ενδιαφερον αν και δε το παρακολουθησαμε.
Ειδες τωρα, ετσι που εγινε η οικονομια ολοι οι ευρωπαιοι ερχονται εδω για ψωνια. Καποτε γινοταν το αντιθετο.
Καλως ορισατε λοιπον παλι στη βαση σας και πολλα φιλακια απο μενα που με ξαφνιασες με την αφιερωση.
Αλα παλτουδιααααα!!!!! Οπως καταλαβες κολλησα σε μια και μοναδικη φωτο! Ματς μουτς!

Justine's Blog said...

Δεσποινάριον,
Σε κατάλαβα πως ζήλεψες το ταξιδάκι και είπα να το μοιραστώ μαζί σου.
Οσο για την παλτουδιά, αν δε φορέσουμε και μια baby mink Blacklama εμείς οι βόρειες, πώς θα δικαιολογήσουμε την ύπαρξή μας;
Φιλάκια νυχτερινά. Εφυγα , γύρισα και η δουλειά μέχρι τον ουρανό! Γράψιμο και πάλι γράψιμο!

Ra Ma said...

Αέρα ΝΥορκέζικο έφερες στο pc μου! Καιόμορφες εικόνες!
Μα τον Βουλγαράκη! Ολόκληρη πόλη πάνω του πέσατε?
Πάλι καλά που νικήσατε γιατί ποιός θα άκουγε (μάλλον αμίλητα θα ήταν) τα αγόρια!
Τελικά δεν είναι να κάνεις τίποτα κρυφά!
Τι γίνεται με το βιβλίο της Κούβας?

Καλημέρα και καλό γράψιμο.

Justine's Blog said...

Αγαπημένε μου Θύμιε,
Το επόμενο ταξίδι θα το αφιερώσω σε σένα, που αγαπάς να φωτογραφίζεις τα γύρω σου.
Ευτυχώς που οι Giants το είχαν μιλημένο το παιχνίδι, αλλοιώς τζάμπα το ταξίδι μας!
Οσο για τις συμπτώσεις ήταν πραγματικά απίστευτες αυτή τη φορά. Πέσαμε σε κολλητούς μας μέσα στο Μανχάτταν και μετά πήραμε μάτι και τον υπουργό να ψωνίζει.
Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον!
Φιλιά σκεπασμένα με ομίχλη

Μηθυμναίος said...

Από την ταπεινότητα της Αβάνας στην καρδιά του καταναλωτισμού (5η λεωφόρος, Ρόλεξ κ.λπ.) και φτιάχτηκες Ιουστίνη μου.
Πάντως από το γραφτό και τις φωτογραφίες, γεμάτο το ταξίδι σου. Δεν έλειψε κι ο Βουλγαράκης, βλέπεις για να ‘σαι τυχερή και όμορφη… Όμως στη φωτογραφία ας έκοβαν λίγο το πίσω κτήριο να σε δούμε ολόκληρη, βρε παιδί μου.
Φιλάκια και να 'σαι πάντα καλά.

Roadartist said...

Τι όμορφες εικόνες!!
Πρέπει να πέρασες τέλεια..
Για να είμαι ειλικρινής ζήλεψα απίστευτα τη βόλτα σου στο βιβλιοπωλείο Borders, την απόλαυση των βιβλίων μαζί "με ένα αχνιστό αρωματικό καφέ"........και τη βόλτα στο Πάρκο!! Ακόμα και απο τις φωτό με ταξίδεψες!! Να είσαι καλά Ιουστίνη, πάντα τέτοια :))

Penelope said...

Μου άρεσε πολύ το κείμενο σας,αισθάνθηκα και εγώ ότι είμαι εκεί μαζί σας! Μου αρέσει πολύ η Νεα Υόρκη και αυτός ο καταναλωτισμός που εκεί πια είναι στο μεγαλείο του! Πέρασα μία στιγμή ωραία διαβάζοντάς το σας χαιρετώ.

Justine's Blog said...

Αγαπημένε μου Στράτο,
Ναί, εδώ στην ευλογημένη ήπειρο έχουμε τη δυνατότητα να πεταγόμαστε ... τσούπ! απο το ένα άκρο στο άλλο. Η Αβάνα, που θα κυκλοφορήσει αυτή την άνοιξη είναι ο έρωτας. Η Νέα Υόρκη είναι το ξέσπασμα. Δύο κόσμοι ολότελα διαφορετικοί γι αυτό και συναρπαστικοι.
Φιλιά με χιονόνερο

Justine's Blog said...

Αγαπημένη Ροδούλα,
Νάι, ήταν υπέροχα, αλλά λίγο σαν μια τζούρα αρωματικού καφέ. Το Borders ήταν θεϊκό στην καρδιά της Κολόμβου. Κι ακόμη, να δούμε τους κολλητούς μας, που δεν είχαμε χρόνο ούτε να τους τηλεφωνήσουμε; Τρελλό κι όμως αναπάντεχο και γοητευτικό!
Χαίρομαι που ταξίδεψες μαζί μου στην πόλη που αγαπώ με πάθος. Παρόλο που πέρασα μια περίοδο φόβιυ μετά την 11η Σεπτέμβρη, τώρα πάλι λατρεύω να τριγυρνώ. στους δρόμους και στα μαγαζιά της.
Φιλιά πρωινά απο το Μόντρεαλ του χιονόνερου!

Justine's Blog said...

Πηνελόπη,
Να πώ πως εσείς , το Δεσποινάριον και η αφεντιά μου είμαστε η Αγία Τριάδα των ξενιτεμένων κοριτσιών; Ετσι μου βγαίνει. Εσείς στην Αγγλία να παίρνετε όποτε θέλετε το αεροπλάνο για την πατρίδα κι μείς εδώ σπάνια και πού να την επισκεφτόμαστε!
Ωστόσο, η νοσταλγία είναι κοινός παράγοντας τριών γυναικών απο την φωτεινή Ελλάδα.
Χάρηκα που σας έβαλα στο ταξίδι μου. Γι αυτό είναι τα ιστολόγια, για να μοιραζόμαστε τις εμπειρίες μας!
Χαιρετίσματα με δόση χιονόνερου

Unknown said...

Katagome apo tin Lefkada kai meno stin NY. Tha xairomouna poli na sas gnoriso! Eisaste edo akoma?

Justine's Blog said...

Αγαπητή Ελένη,
Τί μεγάλη χαρά να είσαι Λευκαδίτισσα! Ημασταν στην αγαπημένη πόλη το περασμένο Σαββατοκύριακο. Τώρα πάλι τα κεφάλια μέσα στο παγωμένο Μόντρεαλ. Λέμε να έρθουμε για το Ορθόδοξο Πάσχα. Ισως τότε να γνωριστούμε.
Δεν μπόρεσα να μπώ στο μπλόγκ σου. Μήπως να μου γράψεις στην ηλεκτρονική μου διεύθυνσης για να επικοινωνήσουμε αρτιότερα;
Με πατριωτικούς χαιρετισμούς

Penelope said...

Ιουστίνη καλύτερα να σου μιλάω στον ενικό μια που είμαστε στην Αγία Τριάδα!! Το λές παίρνω το αεροπλάνο και πάω στη πατρίδα αμ δεν είναι τόσο εύκολο...όταν περιμένει κόσμος από εμένα και ετσι περιορίζομαι στα τηλέφωνα.. Σε χαιρετώ και καλό σ/κ

Kleon Gelastos said...

Ένα γράμμα

Εκδίδω ένα μηνιαίο περιοδικό γραμμένο έμμετρα που το μοιράζω δωρεάν στους ομογενείς.
Πριν δεκαπέντε μέρες έλαβα το παρακάτω γράμμα:

"Κυρι-Γιώργη γεια σου., είμαι ο Μανώλης με τ' άνομα, θυμάμαι που σε είδα στα πάρτι που μου κάνανε τα
παιδιά μου για τα εβδομήντα μου, θα το θυμάσαι και συ, όλη η γαμημένη η Νέα Υόρκη το θυμάται και θα το θυμάται για χρόνια τόσο γκιουζέλ που ήτανε και θυμάμαι που μου είπανε για σένα αυτός είναι γιατρός και είπα γιατρός και να μην έχει παντελόνι να φορέσει δώστε του τού παιδιού δέκα χιλιάρικα να ντυθεί και μου είπανε δε θα τα πάρει και τότενες εκαταλαβα γιατί κυκλοφοράς με τρύπιο παντελόνι. Εγώ να πούμε δηλαδής κυρι-Γιώργη όχι που διαβάζω τα στιχάκια σου, ούτε να διαβάζω ξέρω ούτε και να γράφω και το γράμμα αυτό να πούμε μου το γράφει ο γιος μου, γιατί εγώ είμαι εμπορευάμενος άνθρωπος και όποιος δηλαδής δε δουλεύει παρά κάθεται και γρατζουνάει χαρτιά εγώ τόνε λέω να πούμε άχρηστον άνθρωπο και. χαμένο κορμί και να με συμπαθάς να πούμε όμως κανένανε
γραμματιζούμενο δεν είδα να προκόβει.
Εγώ τώρα κυρι-Γιώργη μου κονομάω καμιά τρακοσαριά χιλιάρικα το μήνα, από μπικικίνια το λοιπό την έχω όμορφα μόνο ο γιος μου έχει μπλέξει με τα γράμματα, όμως παιδί είναι λέω θα στρώσει μεγαλώνοντας. Και παίρνει κάθε μήνα μια φυλλάδα δικιά σου λέει και αυτό είναι τέχνη λέει. Τώρα όχι που εγώ είμαι αντίθετος με την τέχνη, εμένα και η τέχνη μου αρέσει και οι τεχνήτρες. Που χου το Σουλάκι να πούμε, αυτή να δεις τέχνη και στα κουνήματα και στη γλώσσα, δε λέω και το Μαράκι είναι τεχνήτρα καλή αλλά το Σουλάκι δεν το φτάνει (αυτά μην τα πεις στην κυρά μου, ούτε στην Αναστασία γιατί θα της τα πει). Τώρα βέβαια δηλαδής με τη δικιά σου τέχνη μπερδεύουμαι λιγάκι γιατί μου λέει ο γιος μου πως είναι λεπτή τέχνη, ναι, εδώ τον παρακολουθώ, μου λέει πως είναι όμορφο πράμα, ναι, εδώ τον παρακολουθώ, αλλά μου λέει πως λυτρώνει τον άνθρωπο από τον πόνο, ε, εδώ δεν τον παρακολουθώ. Γιατί εδώ που τα λέμε δηλαδής έναν πονοκέφαλο έχεις και δεν περνάει ούτε με εξεντρίκ και θα περάσει με στιχάκια; Τότε θα είχανε κλείσει τα φαρμακεία αδερφέ μου. Και που λες ο γιος μου μού ’λεγε να σου διαβάσω ποιήματα πατέρα; κι εγώ για να μην το διαολοστείλω το παιδί του ’λεγα όχι τώρα παιδί μου έχω δουλειά. Όταν μου είπε όμως πως τα ποιήματα μπορούνε να κάνουνε αθάνατο ένα όνομα, αυτό με χτύπησε στην καρδιά ίσα. Εδώ είσαι Μανώλη, είπα. Γιατί εγώ είχα τον καυμό πως όταν θα πεθάνω θα χαθεί μαζί και τ' όνομά μου και μαζί και όλη μου η καπατσοσύνη στο εμπόριο και στις μπίζινες. Μου ’λεγε η γυναίκα μου να φκιάσω αγάλματα δικά μου, ο γιος μου μού ’λεγε να χτίσω ψηλά κτίρια που να μείνουνε και μετά από μένα. Όμως τους σεισμούς δεν τους λογαριάσανε. Και ήμουνα σε μεγάλονε σεβντά και τότενες ήρθε ο γιος μου και μου εξήγησε το παιδί ας είναι καλα πως και όταν ακόμα οι ατομικές μπόμπες καταστρέψουνε τα πάντα πάνω στη γη και δε θα υπάρχει να πούμε στη γης ούτε χαρτί ούτε μολύβι, ο άνθρωπος θα μπορεί να γράφει απάνου στις πέτρες και δεν είναι ψέματα, γράφανε κάποτε μου είπε το παιδί. Και βάλε μού λέει όλοι οι κληρονόμοι σου να ξέρουνε γράμματα και να τα μαθαίνουνε και στα παιδιά τους και αυτοί όλοι να μαθαίνουνε απόξω το ποίημα που θα σου γράψει αυτός ο κύριος, ώστε να μπορούνε να το γράφουνε σε πέτρα όταν όλα τα άλλα θα χαθούνε. Κι εγώ πια τι να 'κανα, ας μην ήθελα ν' ακούω για γράμματα, αφού είναι έτσι παιδάκι μου του λέω, να πω κι εγώ στον κυρι-Γιώργη να γράψει και μένα ένα ποίμα-πως το λες.
Και γι αυτό σου γράφω κυρι-Γιώργη, θέλω να γράψεις για το σουρπρίζ-πάρτι που μου κάνανε στα γενέθλιά μου και ήσουνα και εσύ και τα ξέρεις από πρώτο χέρι, Θέλω να με θυμούνται όχι για δυόμισι χιλιάδες χρόνια που θυμούνται τους αρχαίους όπως λέει το παιδί, αλλά για πάντοτε. Γιατί να πούμε τι είναι δυόμισι χιλιάρικα; Ένα μεροκάματο είναι για μένα. To λοιπό κυρι-Γιώργη μου γράψε το τραγουδάκι σου αυτό για μένα και θέλω να είναι εγγυημένο για εκατομμύρια χρόνια. Κι άμα θέλεις λεφτά και πεντακόσα μπάξα να μου ζητήσεις για κάθε γραμμή τα 'χεις ρε μάγκα, σου το 'πα από μπικικίνια άλλο τίποτα να φαν κι οι κότες.
Άν θέλεις τίποτα λεπτομέρειες για να βάλεις στο τραγούδι σου, τηλεφώνα μου, φαστφουντάδικα ο Μανώλης, όλη η γαμημένη η Νέα Υόρκη με ξέρει."


Ο Μανώλης είναι πράγματι ένας από τους πλούσιους έλληνες της Νέας Υόρκης. Και το πάρτι των γενεθλίων του ήτανε πράγματι εντυπωσιακό. Και η οικογένειά του μια σωστή ελληνική οικογένεια! Με μεγάλη μου ευχαρίστηση λοιπόν ανταποκρίθηκα στην επιθυμία του Αλέκου.
(επειδή το ποίημα είναι μεγάλο δε σας το δίνω εδώ).

Γιώργης Χολιαστός