Εκοιμήθη ο μειλίχιος, ασκητικός μητροπολίτης Λευκάδος και Ιθάκης Νικηφόρος

Της Ιουστίνης Φραγκούλη


Απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου στο λευτικό περιβάλλον της οικογένειάς μου πλανιόταν το όνομα του Νικηφόρου, ως ιεροκήρυκα , ως ρήτορα, ως ανθρώπου που σημάδεψε με το θείο λόγο του και τον ενθουσιασμό του τις νεανικές μέρες των γονιών μου και των άλλων Λευκαδίων.

Στο σπίτι μας όλοι οι φίλοι της οικογένειας, ο μακαριστός παππούς μου παπα-Κώστας Κακαβούλης, ο μακαριστός θείος μου παπα-Νίκος Κακαβούλης μιλούσαν σιγανά για τον εκκλησιαστικό άνδρα, που τη δεκαετία του 50-60 τάραξε τα λιμνάζοντα νερά του νησιού, οργανώνοντας τα κατηχητικά, τις ομάδες, τους κύκλους της μικρής μου πόλης. Με το νεανικό του ενθουσασμό είχε κατορθώσει να φέρει κοντά στην Εκκλησία τότε όλη τη νεολαία της Λευκάδας.

Οταν το 1968 ο αρχιμανδρίτης Νικηφόρος χειροτονήθηκε σε επίσκοπο Λευκάδος και Ιθάκης απο τον μακαριστό Ιερώνυμο ένα κύμα αισιοδοξίας συνεπήρε το σπιτικό μας αλλά και τη Λευκάδα απ΄άκρη σ΄άκρη. Η οικογένειά μου σύσσωμη μετέβη στην Αθήνα για να παραστεί στη χειροτονία του σεβασμιοτάτου μητροπολίτου Νικηφόρου.

Κι εγώ έμεινα στα μετόπισθεν, ένα κοριτσάκι 10 ετών πικραμένο που δεν θα συμμετείχα σ΄αυτή τη μεγάλη χαρά του σπιτικού και του τόπου μου. Ωστόσο, οι γονείς μου έφεραν τη φωτογραφία της χειροτονίας του, που παραμένει μέχρι σήμερα ανέγγιχτη στο ταπεινό σαλόνι του πατρικού μου στη Λευκάδα.Ούτε ο γάμος του Αποστόλη ή ο δικός μου, ούτε οι βαφτίσεις των παιδιών μας κατόρθωσαν να εκτοπίσουν αυτή την υπέροχη φωτογραφία του κυρού Νικηφόρου, που κοσμεί το σπίτι μας και τις καρδιές μας.

Ηρθε, λοιπόν, εδώ και 40 χρόνια ο μητροπολίτης Νικηφόρος στην ιδιαίτερη πατρίδα μου με μια νεανική φλόγα για να ξυπνήσει τον τόπο, να δώσει νέα πνοή στο ποίμνιό του. Ο προκάτοχός του μητροπολίτης Δωρόθεος, που βρισκόταν σε σύνταξη ήταν ήδη γηραιός και η αυστηρή ποιμαντορία του είχε κουράσει το χριστεπώνυμο πλήθος, που στις αρχές του 70 αναζητούσε ένα ανανεωμένο εκκλησιαστικό λόγο.

Ο μητροπολίτης Νικηφόρος με την ορμή της νιότης του έβαλε δίπλα του στην πρωτοσυγγελεία τον θείο μου μακαριστό παπα-Νίκο Κακαβούλη. Του ανέθεσε να προχωρήσει σε τολμηρά έργα, που θα ενίσχυαν τη νεολαία και θα έδιναν άλλο προφίλ στην εκκλησία της Λευκάδας. Λίγο αργότερα, στην οικονομική και διοικητική διαχείριση όρισε τους παπα-Ηλία Μάλφα και παπα-Σπύρο Γεωργάκη εμπιστευόμενός τους τις καθημερινές διαδικασίες της μητρόπολης. Ο πατέρας μου παπα-Νίκος Φραγκούλης ανέλαβε τη διαχείριση του Γηροκομείου Λευκάδος, χτισμένου απο τον κυρό Δωρόθεο.

Ετσι ξεκίνησαν τα πολλαπλά έργα: οι εκκλησιαστικές κατασκηνώσεις στο φρύδι της Φανερωμένης με θέα το απόλυτο Ιόνιο , το οικοτροφείο, το μητροπολιτικό μέγαρο.Ο μακαριστός παπα-Νίκος Κακαβούλης είχε αναδυθεί σε ένα αγώνα δρόμου για την ανοικοδόμηση του νέου προσώπου της Μητρόπολης Λευκάδας.

Τα έργα προχωρούσαν, αλλά ο παπα-Κακαβούλης έφυγε νωρίς πριν ολοκληρωθούν οι δρομολογημένες υποθέσεις. Η Μητρόπολη Λευκάδας ορφάνεψε απο την παρουσία του κι ο μητροπολίτης Νικηφόρος πέρασε μια περίοδο στασιμότητας. Εχασε το στήριγμα και την απαντοχή του στη Μητρόπολη Λευκάδος και Ιθάκης.

Η ζωή προχώρησε , όπως πάντα προχωράει χωρίς να κοιτάζει πίσω. Ο κυρός Νικηφόρος συνεχισε το πνευματικό έργο του οργώνοντας τα χωριά της Λευκάδος και την Ιθάκη , κηρύσσοντας μελίρρητα το λόγο του Θεού. Είχε μια αγάπη για τη νεολαία, την οποία στήριξε μέσα απο το οικοτροφείο αλλά και τις εφηβικές κατασκηνώσεις.

Γενικά ήταν ένας ιεράρχης χαληλών τόνων, χωρίς ευσεβιστικές κορώνες, με διάθεση κατανόησης για τους απλούς ανθρώπους. Δεν είχε στείρο διδακτισμό, άκουγε με προσοχή τους συνομιλητές του.

Συγκέντρωσε γύρω του νέους ανθρώπους- αργότερα και νέους δυναμικούς ιερείς. Στα χρόνια της ποιμαντορίας του έδειξε ταπεινότητα, ευσέβεια στην εκκλησία, δημιουργώντας ένα υγιές κλίμα στα εκλησιαστικά πράγματα , που βαλλόταν απο νέα αήθη ήθη.

Το όνομά του κυκλοφορούσε πάντοτε στο σπίτι μας, καθότι ήταν ο σεβαστός προϊστάμενος του πατέρα μου. Οι δεσμοί με την οικογένειά του και προπάντων με την αδελφή του δεσποινίδα Ασημίνα ενδυναμωνόνταν απο τις επισκέψεις τους στη Λευκάδα.

Ο μητροπολίτης Νικηφόρος ποτέ δεν μου εμφύσησε το δέος και το φόβο, όπως ο προκάτοχός του Δωρόθεος. Παρόλο που με τον δεύτερο με ένωσαν τα ιερά δεσμά της βάφτισής μου απο την αδελφή του Ιουστίνη, ο μακαριστός Δωρόθεος με φόβιζε με το δεσποτισμό του. Ενώ ο μητροπολίτης Νικηφόρος με έκανε να νιώθω οικεία, σα να ανήκα στην ευρύτερη οικογένειά του.

Την τελευταία φορά που τον επισκέφθηκα ήταν τον περασμένο Νοέμβρη στο κρεβάτι του Γηροκομείου, το οποίο επεκτάθηκε επι των ημερών της ποιμεναρχίας του με την πρωτοβουλία και τον κάματο του αγαπημένου πατέρα μου. Ο γηραιός Νικηφόρος βεβαρυμένος σωματικά απο το ατύχημα, έδειχνε ωστόσο μια νεανική ζωντάνια στα μάτια του και στην ψυχή του.

Ακόμη θυμάμαι τις ερωτήσεις του για τον αδελφό μου, το σύζυγό μου και το μικρό μου Αλέξανδρο. Είχαν μια ιδιότυπη σχέση οι δυό τους κι ας τους χώριζαν δύο γενιές. Βρισκόνταν τα καλοκαίρια στη Φανερωμένη και συζητούσαν σαν ίσοι. Ο Αλέξανδρος μου μιλούσε με θαυμασμό για κείνον.

Τώρα ο μειλίχιος Νικηφόρος εκοιμήθη. Μα το μελαγχολικό του βλέμμα, το ασκητικό του πρόσωπο, το ψηλό του παράστημα θα μείνει χαραγμένο για πάντα στη μνήμη όλων των Λευκαδίων. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει κι ας είναι αντάξιός ο διάδοχός του στο μητροπολιτικό θρόνο της Λευκάδας μας.