Εγινα κιόλας ενός έτους!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη


Κεράκια σβήνω στο μπλογκοδιαμέρισμά μου σήμερα καθώς κλείνω ένα χρόνο στο σπόρ του μπλόγκινγκ. Ολα ξεκίνησαν πέρσι τέτοια μέρα, όταν ένας καλός και έμπειρος περι τα τεχνικά φίλος μου έστησε το ιστολόγιο για να με παρακινήσει να ξανοιχτώ στο χώρο της ελεύθερης διαδικτυακής επικοινωνίας.

Γενικά, πλήν του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και των μηχανών αναζήτησης , δεν σπαταλούσα άλλο χρόνο στο διαδίκτυο που αποδεινύεται απίστευτα εκμαυλιστικό και χρονοβόρο. Το τσάτ δεν μου άρεσε γιατί γράφονται χιλιάδες αηδίες και μάλιστα με συνεπτυγμένες διαστροφικά λέξεις, ενώ τα φόρα συζήτησης κι αυτά γίνονται τις περισσότερες φορές εκνευριστικά και γελοία.

Το μπλογκοδιαμέρισμα , λοιπόν, μου το έκανε δώρο ένας φίλος, αλλά εγώ το άφησα στα αζήτητα για κάποιο καιρό, καθώς έτρεχα με τη δημοσιότητα του μόλις τότε εκδοθέντος μυθιστορήματος «Ψηλά Τακούνια Για Πάντα».

Μια μέρα όλως αιφνιδίως αποφάσισα να δώσω ζωή στη νέα μου ιδιοκτησία, καθώς ο περίφημος Reader στο δικό του ιστολόγιο έγραφε αναπόδεικτα αφοριστικά για το βιβλίο μου , που είχε αναδειχθεί σε δημοφιλέστερο του μήνα Ιανουαρίου 2006. Το είχε κατατάξει ακριτί στα ρόζ βιβλία και ομολογώ πως μου κακοφάνηκε.Ετσι πήρα την υπόθεση του μπλόγκινγκ στα χέρια μου, περισσότερο για να του απαντήσω παρά για να διαμείνω στο νέο μου διαμέρισμα.

Στην αρχή κατέθετα τα κείμενα της στήλης μου «Μακρόθεν», που δημοσιεύονται ταυτόχρονα στα «Πολιτικά Θέματα», στην τοπική εφημερίδα «Τα Νέα της Λευκάδας» και στην ομογενειακή εφημερίδα του Τορόντο «Εβδομάδα». Ταυτόχρονα άρχισα με μανία να διαβάζω όλα τα βιβλιοφιλικά ιστολόγια για να παίρνω μυρωδιά τί συμβαίνει στο διαπλεκόμενο χώρο της ελληνικής λογοτεχνικής σκηνής. Μάθαινα χρήσιμα και ανατρεπτικά μυστικά και μυριζόμουν τις διάφορες κόντρες ανάμεσα στα λογοτεχνικά πηγαδάκια της Ελλάδας.

Ηταν μια νέα εμπειρία για μένα τη μακρινή παρατηρήτρια των τεκταινομένων εν πατρίδι. Ξεχώρισα για την πολιτική του άποψη στα βιβλιοφιλικά πράγματα το ιστολόγιο του Reader (δυστυχώς σιώπησε!), το ιστολόγιο του Κατοικίδιου και εκείνο του Βιβλιοκαφέ. Πολιτικό αν και με αραιά κείμενα, είναι και το ιστολόγιο του Βιβλιοφάγου.

Αργότερα στην παρέα προστέθηκε η Αλεφ με τα πιό αγαπητικά κείμενα για την λογοτεχνία. Το γράψιμό της κοσμεί την μπλογκόσφαιρα και κάνει εμάς κοινωνούς σε ένα κόσμο που δεν έχουμε την ευκαιρία να ανακαλύψουμε καθώς συντριβόμαστε απο την επιβεβλημένη δουλειά. Ταυτόχρονα περιδιάβαινα στο Λιμπρόφιλο, περισσότερο για να ακούω τις απίστευτες μουσικές του καθώς τα περισσότερα βιβλία που παρουσιάζει τα έχω διαβάσει στην αγγλική κυρίως. Ο Νίκος Λαγκαδινός με εξιτάρει με τις πολυσχιδείς αναφορές τους σε πρόσωπα της διεθνούς λογοτεχνικής σκηνής που σημάδεψαν την ιστορία. Προσφέρει ένα ερέθισμα μνήμης για ολική επαναφορά στις κλασικές λογοτεχνικές αξίες.

Στο νέο μου διαμέρισμα πρωτοπάτησαν δειλά ο δρ Στέλιος Φραγκόπουλος, ένας επιστήμονας με άποψη περι κλασικής μουσικής και η Κατερίνα Παπαθεοδώρου-Κυκλάμινο Βουνού, καταθέτοντας την καλή τους την κουβέντα. Με την Κατερίνα του Βόλου, δώσαμε ραντεβού γνωριμίας στο καφέ του Τζίμμη στη Βαλαωρίτου, δώσαμε υπόσχεση αγαπητικής φιλίας για πάντα. Είναι πολύτιμη και ανεκτίμητη η παρουσία της στη μπλογκόσφαιρα.

Υστερα άρχισε, διστακτικά στην αρχή και δυναμικότερα έπειτα, να με επισκέπτεται ο Θύμιος Κολλάς, φίλος παλιών αξέχαστων ημερών. Εγινε μπλόγκερ για να σχολιάζει τα κείμενά μου και σήμερα είναι ο δημιουργικότερος και φανατικότερος όλων μας.

Ιδιαίτερα αγαπώ να επισκέπτομαι τη μπλογκομονοκατοικία του Αρη Δαβαράκη, επειδή καταθέτει με λεπτομέρεια τις πιό μύχιες σκέψεις του, την πάλη του για την κατάκτηση του θείου, τον εύκολο θυμό του για την πολιτική πραγματικότητα, την μοναξιά του, τη μελαγχολία του, την αγάπη του για τους μακρινούς ορίζοντες.

Ο φίλος μου ο Στράτος Δουκάκης –Μυθημναίος στην μπλογκόσφαιρα- πάντα με θυμόταν στέλνοντάς μου τα τρυφερά του κείμενα για την εφημερίδα «Εμπρός» της Μυτιλήνης.Τελευταία έχουμε έρθει πιό κοντά με τη διάδραση της κοινής ιστολογοφιλίας μας.

Στην παρέα έχει προστεθεί ο Μπάμπης Δερμιτζάκης με τα ιδιαίτερα κείμενά του περι του φεμινισμού και της λογοτεχνίας, ο Ζερό με τα καλοπροαίρετα αλλά και αιρετικά του σχόλια, η Roadartist με τη νεανική ευαισθησία της, η Πένυ που αγαπάει τα ταξίδια και τα παρουσιάζει μέσα απο υπέροχες φωτογραφίες.

Θα πρέπει όμως να ομολογήσω πως η ανακάλυψη του Δεσποινάριου εκ Ουασιγκτώνος πολύ με έχει ενθουσιάσει, καθώς κι εκείνη είναι Ελληνίδα της αμερικάνικης διασποράς διατηρούσα άρρηκτους δεσμούς με την Ελλάδα. Επιπλέον, δεν μασάει που είναι μεγαλοεπιστήμων, γουστάρει μαγειρέματα, καθαρά τραπεζομάντηλα με άρωμα λεβάντας, ωραία μαγαζιά, τέλεια κομμωτήρια και γενικά vanity, vanity, vanity. Θα μπορούσε άνετα να είναι μια μεταφεμινιστική ηρωίδα των Ψηλών Τακουνιών μου.

Μου αρέσει τελικά που διαμένω περισσότερο στη μπλογκογειτονιά της παγκοσμιότητας παρά αποκλειστικά στο Μόντρεαλ ή την Αθήνα. Αυτή η νέα εμπειρία, που σαφώς δεν την είδα ποτέ ως κατάθεση ημερολογίου, αλλά ως τόπο συνάντησης ανθρώπινων φωνών απο όλα τα μέρη του κόσμου, με ανεβάζει, με λυτρώνει, με απελευθερώνει. Γι αυτό δεν θα εγκαταλείψω ποτέ το ιστολογείν, καθώς δεν περιμένω τίποτε άλλο παρά ανθρώπινες παρουσίες να τις φιλέψω κάτι απο την καρδιά και το πνεύμα μου.

Καλωσορίσατε αγαπημένες και αγαπημένοι. Σας σκέφτομαι συχνά στο μακρινό μου τόπο των χιονιών!