Ο Χριστόδουλος θα λάμπει για Πάντα

Της Ιουστίνης Φραγκούλη


Μετά απο σκληρή πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο μετέστη εις ουρανόν ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, επιλέγοντας να αφήσει την τελευταία του πνοή στο μοναχικό κρεβάτι του σπιτιού του αντί στα απρόσωπα μηχανήματα ενός νοσοκομείου.

Ο ιεράρχης που σημάδεψε την εκκλησία και την πολιτεία της Ελλάδας επι μια δεκαετία στο μεταίχμιο του 20ου αιώνα, έδωσε τιτάνειο αγώνα με τη θανατηφόρο νόσο , προσφέροντας παράδειγμα ανδρείας σε όλο το χριστεπώνυμο πλήθος.

Απο την αρχή της περιπέτειάς του επέλεξε να μοιραστεί με το ποίμνιό του την πολυπλοκότητα του καρκίνου που κατέτρωγε τα σωθικά του πάνω απο μια δεκαετία χωρίς να έχει διαγνωσθεί απο το ιατρικό περιβάλλον του. Εκανε δημόσιο το θέμα της υγείας του κι ας γνώριζε πως θα γινόταν βορρά στα στόματα των δημοσιογράφων, των τηλεοπτικών καναλιών και εν τέλει των εκκλησιαστικών αντιπάλων του.

Πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρίς, είχαν αρχίσει στα τηλεπαράθυρα οι διαμάχες των θεραπόντων ιατρών του, οι διαξιφισμοί για το χειρισμό της υγείας του αλλά και αυτή καθαυτή η μάχη της διαδοχής. Με στωικότητα ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος αφουγκραζόταν τις αήθειες επιθέσεις εναντίον του απο άλλους ιεράρχες αλλά και τα σενάρια περι της ιατρικής του αγωγής, που ανεξέλγκτα δημοσίευαν επαϊοντες και μη στον περιρρέοντα χώρο.

Στο κρεβάτι του Αρεταίειου, όπου έμεινε πάνω απο δυό μήνες, έχασε τις ελπίδες του για τη ζωή του και ξαφνικά τις ανέκτησε με την πρόταση για μεταμόσχευση απο μεγάλο γιατρό Ανδρέα Τζάκη. Εδωσε τον τελευταίο αγώνα στο Μαϊάμι χάνοντάς τον κι αυτόν μετά απο πολύμηνη αναμονή και απο το επώδυνο χειρουργείο. Τότε , συμβιβασμένος οριστικά και αμετάκλητα με την ιδέα του θανάτου, ζήτησε να επιστρέψει στην κόχη του και να μην ξαναφύγει ποτέ απο κεί πριν απ΄το τέλος.

Η πορεία του

Ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος το 1998 ανέβηκε στον αρχιεπισκοπικό θρόνο μετά το μακαριστό Σεραφείμ, του οποίου η μακροχρόνια ασθένεια και νοσηλεία είχε φέρει στασιμότητα στα εκκλησιαστικά πράγματα επι μια πεντεατία και πλέον.

Με τον ενθουσιασμό και τη ζέση του αισιόδοξου χαρακτήρα του, ο Χριστόδουλος, γρήγορα και χωρίς περιστροφές. άρχισε να κάνει τομές στο κοινωνικό πρόσωπο της εκκλησίας, ανοίγοντας την αγκαλιά του στους νέους, τους αδύναμους και τους φτωχούς. Η φράση για τα σκουλαρίκια, τα παντελόνια και τις μίνι φούστες των κοριτσιών έμεινε στην ιστορία, αποδεικνύοντας πως ο νέος εκκλησιαστικός ηγέτης ήταν απαλλαγμένος απο τις αγκυλώσεις του κατεστημένου. Η νεολαία άρχισε να ανταποκρίνεται στο κάλεσμά του.

Με το έργο και τη θαλερή του προσωπικότητα κατόρθωσε απο νωρίς να γίνει ιδιαίτερα δημοφιλής δρέποντας τη δόξα των πολιτικών ηγετών της χώρας, που άρχισαν να ανησυχούν για τη δημοτικότητά του. Η πρωτοβουλία της διοργάνωσης συλλαλητηρίων για το Μακεδονικό, όταν η κυβέρνηση Σημίτη ήθελε άλλους τόνους, σημάδεψε την απαρχή της πολιτικής του κόντρας με το ΠΑΣΟΚ.

Ταυτόχρονα η διαχριστιανική του λάμψη δεν άφηνε τους εκκλησιαστικούς ανταγωνιστές στα πέριξ να κοιμούνται ήσυχοι. Οι συμμαχίες για την κατακρήμνιση του γοήτρου του είχαν αρχίσει να στήνονται απο την πρώτη κιόλας διετία της ποιμαντορίας του.

Δύο μεγάλα γεγονότα σημάδεψαν την πρώτη πενταετία της αρχιεπισκοπείας του: η σύγκρουση με την κυβέρνηση Κ.Σημίτη για την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, που ξεκίνησε την άνοιξη του 2000 και απασχόλησε για περίπου δύο χρόνια την κοινή γνώμη. Ο τότε αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος έσπειρε έναν άγονο θρησκοληπτικό φανατισμό, τον οποίο χρησιμοποίησαν εναντίον του οι πολιτικοί εχθροί του.

Σε μια συγκυρία που ο αρχεπίσκοπος είχε τη δύναμη και τη γοητεία να προτάξει το επιχείρημα της αναγραφής του θρησκεύματος ως ιστορικής αναφοράς των Ελλήνων, έπαιξε το χαρτί του φανατισμού στο έπακρο δημιουργώντας εχθρούς σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Ελλάδας.

Τότε , το 2001 στο αποκορύφωμα της κρίσης και με την αφορμή της έκδοση του βιογραφικού βιβλίου για τον πρώην Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Σπυρίδωνα υπο τον τίτλο «Η Μοναξιά Ενός Ασυμβίβαστου», είχα την ευκαιρία να τον συναντήσω και να συζητήσω επι μακρόν μαζί του.

Με έκανε να νιώσω οικεία καθώς γνώριζε τον μακαριστό μητροπολίτη Λευκάδας Δωρόθεο, αδελφό της νονάς μου Ιουστίνης. Στο τέλος της ζεστής και ειλικρινούς μας κουβέντας σα φοβισμένο παιδί με κοίταξε στα μάτια και μου είπε: «Φοβάμαι πως θα είμαι ένας διάττων αστήρ». Ο πόλεμος είχε σημάνει σφοδρός, πικρός, ανελέητος εναντίον του και εκείνος το είχε εισπράξει στο ακέραιο.

Ο Χριστόδουλος γεύθηκε τη δεύτερη δύσκολη περίοδο κατα τη μετωπιαία σύγκρουση με το Οικουμενικό Πατριαρχείο για θέματα που αφορούσαν τις Νέες Χώρες. Τούτη η διαμάχη κράτησε ως το 2004 και έληξε μετά την παρέμβαση της υπουργού Παιδείας Μαριέττας Γιαννάκου.

Ωστόσο, οι πολιτικοί εχθροί του μακαριστού Αρχιεπισκόπου υπέσκαπταν το έδαφος παντοιοτρόπως. Με αφορμή τη σκοτεινή ιστορία του Βαβύλη στο πατριαρχείο Ιεροσολύμων το 2005, ο αρχιερέας γνώρισε την πιό ανελέητη επίθεση στο πρόσωπό του. Κατηγορήθηκε για αμαρτήματα που μένει ακόμη να αποδειχθούν. Και η προσπάθεια προσανατολίσθηκε μεθοδευμένα στο να φθαρεί το πρόσωπό του και κατ επέκταση το σύγχρονο πρόσωπο της Εκκλησίας της Ελλάδας. Η κοσμική ηγεσία θέλησε να ποδοπατήσει τον ιεράρχη και το πέτυχε ως ένα σημείο απογυμνώνοντάς τον απο φίλους. Στο τραπέζι ρίχθηκε τότε ως καραμέλα η ιδέα του διαχωρισμού εκκλησίας και πολιτείας.

Η ασθένειά του μακαριστού Χριστόδουλου έγινε η γέφυρα για την καταλλαγή της πολιτικής ηγεσίας του τόπου με τον ιεράρχη. Φίλοι κι εθχροί του με γνήσιο ή υποκριτικό ενδιαφέρον δρασκέλισαν τα σκαλοπάτια του νοσοκομείου για να δείξουν το ανθρώπινο ενδιαφέρον τους αλλά και για να καρπωθούν της δημοφιλίας του.

Εκείνος βάδισε το Γολγοθά του με αξιοπρέπεια, πίστη, ευγένεια και ανδρεία. Κι έδωσε απάντηση σε μας τους υπόλοιπους για το ερώτημα του θανάτου, πως δηλαδή μπορεί να είναι ο προθάλαμος της αιωνιότητας στη γειτονιά του ουρανού.

Τώρα ο «Χριστόδουλός μας» θα ξέρει πως δεν υπήρξε ένας διάττων αστήρ, καθώς η λεβεντιά του θα λάμπει στο διηνεκές ανάμεσα στ΄αστέρια του ουρανού. Μια απ΄αυτές τις φωτεινές μαρμαριγές της έναστρης νύχτας σίγουρα θα είναι η δική του! Για Πάντα!