ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Sunday, January 13, 2008

Εγινα κιόλας ενός έτους!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη


Κεράκια σβήνω στο μπλογκοδιαμέρισμά μου σήμερα καθώς κλείνω ένα χρόνο στο σπόρ του μπλόγκινγκ. Ολα ξεκίνησαν πέρσι τέτοια μέρα, όταν ένας καλός και έμπειρος περι τα τεχνικά φίλος μου έστησε το ιστολόγιο για να με παρακινήσει να ξανοιχτώ στο χώρο της ελεύθερης διαδικτυακής επικοινωνίας.

Γενικά, πλήν του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και των μηχανών αναζήτησης , δεν σπαταλούσα άλλο χρόνο στο διαδίκτυο που αποδεινύεται απίστευτα εκμαυλιστικό και χρονοβόρο. Το τσάτ δεν μου άρεσε γιατί γράφονται χιλιάδες αηδίες και μάλιστα με συνεπτυγμένες διαστροφικά λέξεις, ενώ τα φόρα συζήτησης κι αυτά γίνονται τις περισσότερες φορές εκνευριστικά και γελοία.

Το μπλογκοδιαμέρισμα , λοιπόν, μου το έκανε δώρο ένας φίλος, αλλά εγώ το άφησα στα αζήτητα για κάποιο καιρό, καθώς έτρεχα με τη δημοσιότητα του μόλις τότε εκδοθέντος μυθιστορήματος «Ψηλά Τακούνια Για Πάντα».

Μια μέρα όλως αιφνιδίως αποφάσισα να δώσω ζωή στη νέα μου ιδιοκτησία, καθώς ο περίφημος Reader στο δικό του ιστολόγιο έγραφε αναπόδεικτα αφοριστικά για το βιβλίο μου , που είχε αναδειχθεί σε δημοφιλέστερο του μήνα Ιανουαρίου 2006. Το είχε κατατάξει ακριτί στα ρόζ βιβλία και ομολογώ πως μου κακοφάνηκε.Ετσι πήρα την υπόθεση του μπλόγκινγκ στα χέρια μου, περισσότερο για να του απαντήσω παρά για να διαμείνω στο νέο μου διαμέρισμα.

Στην αρχή κατέθετα τα κείμενα της στήλης μου «Μακρόθεν», που δημοσιεύονται ταυτόχρονα στα «Πολιτικά Θέματα», στην τοπική εφημερίδα «Τα Νέα της Λευκάδας» και στην ομογενειακή εφημερίδα του Τορόντο «Εβδομάδα». Ταυτόχρονα άρχισα με μανία να διαβάζω όλα τα βιβλιοφιλικά ιστολόγια για να παίρνω μυρωδιά τί συμβαίνει στο διαπλεκόμενο χώρο της ελληνικής λογοτεχνικής σκηνής. Μάθαινα χρήσιμα και ανατρεπτικά μυστικά και μυριζόμουν τις διάφορες κόντρες ανάμεσα στα λογοτεχνικά πηγαδάκια της Ελλάδας.

Ηταν μια νέα εμπειρία για μένα τη μακρινή παρατηρήτρια των τεκταινομένων εν πατρίδι. Ξεχώρισα για την πολιτική του άποψη στα βιβλιοφιλικά πράγματα το ιστολόγιο του Reader (δυστυχώς σιώπησε!), το ιστολόγιο του Κατοικίδιου και εκείνο του Βιβλιοκαφέ. Πολιτικό αν και με αραιά κείμενα, είναι και το ιστολόγιο του Βιβλιοφάγου.

Αργότερα στην παρέα προστέθηκε η Αλεφ με τα πιό αγαπητικά κείμενα για την λογοτεχνία. Το γράψιμό της κοσμεί την μπλογκόσφαιρα και κάνει εμάς κοινωνούς σε ένα κόσμο που δεν έχουμε την ευκαιρία να ανακαλύψουμε καθώς συντριβόμαστε απο την επιβεβλημένη δουλειά. Ταυτόχρονα περιδιάβαινα στο Λιμπρόφιλο, περισσότερο για να ακούω τις απίστευτες μουσικές του καθώς τα περισσότερα βιβλία που παρουσιάζει τα έχω διαβάσει στην αγγλική κυρίως. Ο Νίκος Λαγκαδινός με εξιτάρει με τις πολυσχιδείς αναφορές τους σε πρόσωπα της διεθνούς λογοτεχνικής σκηνής που σημάδεψαν την ιστορία. Προσφέρει ένα ερέθισμα μνήμης για ολική επαναφορά στις κλασικές λογοτεχνικές αξίες.

Στο νέο μου διαμέρισμα πρωτοπάτησαν δειλά ο δρ Στέλιος Φραγκόπουλος, ένας επιστήμονας με άποψη περι κλασικής μουσικής και η Κατερίνα Παπαθεοδώρου-Κυκλάμινο Βουνού, καταθέτοντας την καλή τους την κουβέντα. Με την Κατερίνα του Βόλου, δώσαμε ραντεβού γνωριμίας στο καφέ του Τζίμμη στη Βαλαωρίτου, δώσαμε υπόσχεση αγαπητικής φιλίας για πάντα. Είναι πολύτιμη και ανεκτίμητη η παρουσία της στη μπλογκόσφαιρα.

Υστερα άρχισε, διστακτικά στην αρχή και δυναμικότερα έπειτα, να με επισκέπτεται ο Θύμιος Κολλάς, φίλος παλιών αξέχαστων ημερών. Εγινε μπλόγκερ για να σχολιάζει τα κείμενά μου και σήμερα είναι ο δημιουργικότερος και φανατικότερος όλων μας.

Ιδιαίτερα αγαπώ να επισκέπτομαι τη μπλογκομονοκατοικία του Αρη Δαβαράκη, επειδή καταθέτει με λεπτομέρεια τις πιό μύχιες σκέψεις του, την πάλη του για την κατάκτηση του θείου, τον εύκολο θυμό του για την πολιτική πραγματικότητα, την μοναξιά του, τη μελαγχολία του, την αγάπη του για τους μακρινούς ορίζοντες.

Ο φίλος μου ο Στράτος Δουκάκης –Μυθημναίος στην μπλογκόσφαιρα- πάντα με θυμόταν στέλνοντάς μου τα τρυφερά του κείμενα για την εφημερίδα «Εμπρός» της Μυτιλήνης.Τελευταία έχουμε έρθει πιό κοντά με τη διάδραση της κοινής ιστολογοφιλίας μας.

Στην παρέα έχει προστεθεί ο Μπάμπης Δερμιτζάκης με τα ιδιαίτερα κείμενά του περι του φεμινισμού και της λογοτεχνίας, ο Ζερό με τα καλοπροαίρετα αλλά και αιρετικά του σχόλια, η Roadartist με τη νεανική ευαισθησία της, η Πένυ που αγαπάει τα ταξίδια και τα παρουσιάζει μέσα απο υπέροχες φωτογραφίες.

Θα πρέπει όμως να ομολογήσω πως η ανακάλυψη του Δεσποινάριου εκ Ουασιγκτώνος πολύ με έχει ενθουσιάσει, καθώς κι εκείνη είναι Ελληνίδα της αμερικάνικης διασποράς διατηρούσα άρρηκτους δεσμούς με την Ελλάδα. Επιπλέον, δεν μασάει που είναι μεγαλοεπιστήμων, γουστάρει μαγειρέματα, καθαρά τραπεζομάντηλα με άρωμα λεβάντας, ωραία μαγαζιά, τέλεια κομμωτήρια και γενικά vanity, vanity, vanity. Θα μπορούσε άνετα να είναι μια μεταφεμινιστική ηρωίδα των Ψηλών Τακουνιών μου.

Μου αρέσει τελικά που διαμένω περισσότερο στη μπλογκογειτονιά της παγκοσμιότητας παρά αποκλειστικά στο Μόντρεαλ ή την Αθήνα. Αυτή η νέα εμπειρία, που σαφώς δεν την είδα ποτέ ως κατάθεση ημερολογίου, αλλά ως τόπο συνάντησης ανθρώπινων φωνών απο όλα τα μέρη του κόσμου, με ανεβάζει, με λυτρώνει, με απελευθερώνει. Γι αυτό δεν θα εγκαταλείψω ποτέ το ιστολογείν, καθώς δεν περιμένω τίποτε άλλο παρά ανθρώπινες παρουσίες να τις φιλέψω κάτι απο την καρδιά και το πνεύμα μου.

Καλωσορίσατε αγαπημένες και αγαπημένοι. Σας σκέφτομαι συχνά στο μακρινό μου τόπο των χιονιών!

18 comments:

δεσποιναριον said...

Ωωωωω να τα εκατοστησεις φιλεναδα. Δηλαδη ας πουμε εισαι μονο 13 μερες μικροτερη απο μενα. Οντως ειναι ενδιαφερον το ιστολογειν η μπλογκογραφειν και παρ'ολο που ειμαι εδω απο περσυ το Γεναρη, μολις το Νοεμβρη αρχισα να γραφω πιο συχνα. Την πρωτη φορα που ηρθα εδω για επισκεψη ηταν απο μια αναφορα καποιου για ενα ποστ που ειχες κανει με μια γκαραζοπορτα στον Καναδα με την Ελληνικη σημαια. Μου φανηκαν ενδιαφεροντα ολα αυτα και σε εκανα λινκ κι ερχομουνα ποτε ποτε. Ωσπου μια μερα διαβασα την ιστορια της Καθυ'ς και εγραψα το σχολιακι μου γιατι πραγματικα δακρυσα.
Σημερα παλι με εκανες και γελασα με την περιγραφη που μου εκανες. Μη τα παραφουσκωνεις βρε φιλεναδα, ενα Δεσποιναριον ειμαι που οτι θυμαται χαιρεται. Η πιο μεγαλη αληθεια που εγραψες ειναι οτι δεν εφυγα ποτε απο την Ελλαδα και ποτε δεν ειπα εκεινο το "ὁπου γης πατρις" γιατι μονο μια πατριδα εχω.
Θαυμαζω τη γλαφυροτητα με την οποια γραφετε κι εσυ και πολλοι επισκεπτες σου και συμπληρωνω τα θεωρητικα και λογοτεχνικα μου κενα που ειναι απειρα διασκεδαζοντας ετσι την κρυα τεχνοκρατικη μου καθημερινοτητα.
Λοιπον δικη μου χαρα που σε γνωρισα εδω στον κυβερνοχωρο, και προσβλεπω σε ενα ακομα ενδιαφεροντα χρονο γιατι που ξερεις ετσι που προχωρα η τεχνολογια ισως συντομα να εκφραζομαστε σε αλλους χωρους που δεν τους βαζει ακομα ο νους.
Σε φιλω και σε ευχαριστω παρα πολυ για την αναφορα. μμμματς μμμμουτς!

Justine's Blog said...

Αγαπημένο Δεσποινάριον της Ουασιγκτώνος,

Οι ανθρωποι όσο μεγαλώνουν αναζητούν άλλους ομοίους για να δημιουργούν σημεία αναφοράς και ταύτισης. Είναι η ανάγκη μας να διαπιστώνουμε πως δεν είμαστε μόνοι με τα βίτσια και τις καλοσύνες μας, αλλά πως υπάρχουν κι άλλοι δίπλα μας σαν εμάς. Αυτή η διαπίστωση μας δημιουργεί ένα αίσθημα ασφάλειας, ιδιαίτερα αναγκαίο στους ξερριζωμένους της ξενητειάς.

Οταν ήρθες στο μπλόγκ μου με την ιστορία της Κάθυς, σε αναγνώρισα αμέσως πως ανήκες στη φυλή μου. Σοβαρή επιστήμων και απόλυτο θηλυκό.Ετσι θάθελα να είναι όλες οι γυναίκες της γενιάς μας αλλά δεν είναι.

Επιπλέον, με τράβηξε σε σένα το γεγονός πως ζείς την ξενητειά σου με ένα σαρκαστικό τρόπο και πως συχνά νιώθεις την ανάγκη να αναφέρεσαι στη μακρινή μαννούλα σου με γλυκειά νοσταλγία.
Βέβαια,διαφέρουμε στα εξής:
1. Εγώ λατρεύω το Μόντρεαλ, όπου γέννησα τον Αλέξανδρο και όπου ζώ και δημιουργώ. Με την ίδια απολυτότητα αγαπώ και την Αθήνα μου, την οποία επισκέπτομαι συχνά. Είμαι γυναίκα δύο πόλεων και δύο πολιτισμών.
2. Στα γραφόμενά μου δεν αναφέρομαι στη μαννούλα και τον πατερούλη μου της μακρινής Λευκάδας, αλλά στην υπέροχη αδελφή μου που πέταξε νωρίς για άλλες γειτονιές, πιό θεϊκές. Η σκιά της γίνεται πνιγηρή αλλά και χαρούμενη ώρες-ώρες.
3. Εσύ πατάς γερά στα πόδια της τεχνοκρατικής δουλειάς σου και ποστάρεις για προσωπική ευχαρίστηση, ενώ εγώ δίνω καθημερινά τη μάχη της γραφής σε ένα κόσμο που μπορεί και να με απορρίπτει ή να με αγνοεί, διότι δεν είμαι του συναφιού.

Πάντως, δεν περιμένω να βρεθούμε στην πιό προηγμένη κυβερνογειτονιά, γιατί ανυπομονώ να σε γνωρίσω στο Μόντρεαλ, στην Ουάσιγκτον ή στην Αθήνα!

Να εκατοστήσεις και σύ τα χρόνια σου στο μπλόγκινγκ.

Φιλιά απο ηλιόλουστη λαμπερή Μοντρεάλη

Roadartist said...

Πολλές ακόμα όμορφες αναρτήσεις για πολλά χρόνια ακόμα :) Εγω παλι αρκετά καινούργια στο blogging μολις 2,5 μηνες, χαίρομαι να ανακαλύπτω blogs και συζητήσεις σαν αυτές που γίνονται εδω. :) Για αυτές αξίζει. Καλή εβδομάδα.

Justine's Blog said...

Roadartist ροδαυγή μου,
Κι εσύ πολλά και υπέροχα ποσταρίσματα να έχεις και να τα μοιράζεσαι με αγαπημένους ανθρώπους.
Σε ευχαριστώ που με επισκέπτεσαι και αφήνεις τα τριανταφυλλάκια της νιότης και της έμπνευσής σου.
Χαιρετίσματα μακρινά απο το κ΄ρυο του Βορρά

κυκλάμινο said...

Να τα εκατοστήσεις Ιουστίνη μου και να έχεις πάντα γύρω σου μόνο φίλους! Κι απ' ότι είδα, έχεις τους καλύτερους! Να τους χαίρεσαι και να σε χαίρονται!
Βιαστικά φιλάκια, γιατί είμαι ΤΕΖΑ!

Justine's Blog said...

Αγαπημένη Κατερίνα,
Το δικό σου το ίχνος είναι το πιό σημαντικό, γιατί ξέρω πως το καταθέτεις μετά απο ώρες κι ώρες δουλειάς, την ώρα που θάπρεπε να κοιμάσαι και να ξεκουράζεσαι.
Σας έρχομαι το Φεβρουάριο και περιμένω συνάντηση για κουβεντούλες και πολλά άλλα.
Φιλιά

Ra Ma said...

Πέρασε ένας χρόνος κιόλας!

Χρόνια Πολλά λοιπόν!

Αγαπημένη μου φίλη των ξένοιαστων και ανέμελων χρόνων! Χαθήκαμε και ξαναβρεθήκαμε μετά από τόσα χρόνια δυστυχώς κάτω από άσχημες περιστάσεις. Μακάρι τα πράγματα να ήταν διαφορετικά!

Είσαι η αιτία της ύπαρξής μου ως blogger, άλλωστε δεν είχα και άλλη επιλογή για να διαβάζω κείμενά σου και να σου λέω ένα γεια (πέρα από e-mail)!

Είσαι το πρώτο πρωινό μου "κλικ". Περιμένω να διαβάσω ένα πολιτικό σχόλιο, ένα ταξιδιωτικό κείμενο που τόσο πολύ μου αρέσουν και ακόμα δεν έχω αποφασίσει, συγγραφεύς ή δημοσιογράφος? Μάλλον και τα δύο!

Καλημέρα, καλή εβδομάδα και πολλά φιλιά από μια Αθήνα που περιμένει να ξεσπάσει η βροχή για να πλυθεί.

Justine's Blog said...

Αγαπημένε μου Θύμιε,
Είμαι το πρώτο πρωινό σου κλίκ; Τί ευτυχία! Πίνουμε καφέ-λάτε νοερώς στον κυβερνοχώρα τα πρωινά μας;
Ναί, ξαναβρεθήκαμε υπο θλιβερές συνθήκες, αλλά οι ιστορικές φιλίες είναι αθάνατες. Κι αυτό μετράει πάνω απο όλα.
Χαίρομαι που εξαιτίας μου έγινες μπλόγκερ και μάλιστα τόσο ζωνταντός και πηγαίος. Μήπως ήρθε η ώρα να φτιάξεις ένα διαδικτυακό ραδιοφωνάκι να μας κάνεις αφιερώσεις;
Μάλλον ήρθε αυτή η ώρα. Προχώρα!
Φιλιά πρωινά απο το νεφοσκεπές Μόντρεαλ

ΥΓ. Αν περιμένετε να σας ξεπλύνει η βροχή στην Αθήνα, αδίκως περιμένετε. Οι βροχές δεν μπορούν να ξεπλυνουν τις ντροπές!

zero said...

Ενος ετους ε?
Χρονια Πολλα τοτε.
Να γραφεις να διαβαζουμε ομορφα πραγματα.

Justine's Blog said...

Ζερούλη μου,
Σ΄ευχαριστώ. Ετσι ζώ σε δύο διαστάσεις, στην ώριμη ηλικία της φύσης μου και στην νηπιακή ηλικία της πνευματικής μου διαδικτυακής υπόστασης.
Σήμερα άρχισε πάλι να χιονίζει και χαίρομαι σαν μικρό παιδί!

Anonymous said...

Σας ευχαριστώ πολύ που με αναφέρατε! Πραγματικά με συγκινήσατε...

Εύχομαι να έχετε πάντοτε έμπνευση και διάθεση για να γράφετε και να μάς ταξιδεύετε νοερά!

Έχω πολλά να μάθω ακόμα στο μπλογκοσπίτι σας και στην μπλογκογειτονιά σας!

Μηθυμναίος said...

Ιουστίνη κι από εμένα όλες μου οι ευχές, να τα χιλιάσει blog το σου. Με τιμά που με συγκαταλέγεις μέσα στις ανθρώπινες παρουσίες και τη φιλία σου. Να ξέρεις πως είναι αμοιβαία. Σ’ ευχαριστώ και να σου πω ότι τα καλύτερα αρχίζουν τώρα.
Με τα πιο φιλικά μου αισθήματα.

zero said...

Να'σαι καλα κουκλα μου.

Εαρινή Συμφωνία said...

Να τα εκατοστήσεις Ιουστινάκι. Και καλή, καλή, καλή χρονιά. Πέρνα κι από το φτωχικό μας, σου έχουμε μια πρόσκληση.

alef said...

Ιουστινάκι μου καλό να τα χιλιάσεις τα ποστ, να είσαι πάντα έτσι χαρούμενη κι ευτυχισμένη! Και με το καλό και το καινούργιο βιβλίο σου, ναι? Για την αγάπη σου, πολύ σ' ευχαριστώ! Με τις ευχές μου και την δική μου αγάπη, άλεφ πάντα!

Justine's Blog said...

Αγαπημένη Αγγελική,
Υπάκουσα στην υπέροχη προσκλησή σου και σου αφιέρωσα το πόστ. Θα μπορούσα να ατνιγράψω όλο το Σικελιανό, αλλά είμαι στη φάση που αφουγκράζομαι της φύσης τις πινελιές , τις μυρωδιές, τις μικρές καθημερινές χαρές της.
Φιλιά

Justine's Blog said...

Αλεφάκι λατρεμένο,
Σε ευχαριστώ για τα Χρονιαπολλά σου. Εγώ δεν είμαι γυριστρούλα τελευταία, σε διαβάζω αλλά δεν σου γράφω γιατί είμαι πηγμένη μέχρι το λαιμό.
Δεν ξέρω πώς μπλέκομαι πάντα με χιλιάδες πράγματα και δεν προλαβαίνω! Δεν είναι εύκολο να αλλάξει κανείς της φύση του.
Και δεν θέλω κατήφεια και μελαγχολία λέμε, γιατί έρχομαι τον Φλεβάρη με ένα υπέροχο αγαπητικό δώρο για σένα!!!
Φιλιά σου

ZouZouna said...

Γλυκειά μου Ιουστίνη, χαρηκα με την απάντησή σας.
Οφείλω λοιπόν δε να σας πω, ότι η μανούλα, μόλις ανέφερα το όνομά σας (διότι μου έκανε εντύπωση πως στο μπλογκ υπογράφετε με το όνομά σας), ήξερε για τα βιβλία σας. Κάτι μουρμούρισε για μία βιογραφία Αρχιεπισκόπου Αμερικής (διότι ο α, εξάδελφος της μαμάς παπάς στο Ντητρόϊτ και βρίσκονται σε συνεχή επαφή με βιβλία και άλλα).
Υστερα ψυθίρισε και κάτι για τακούνια και μου είπε να κοιτάξω στο ντουλάπι της, γιατί το έχει αλλά ακόμη δεν το έχει διαβάσει. Βλέπετε, εκείνη έχει ώρες και ώρες για διάβασμα, ενώ η κόρη, πνίγεται στη δουλειά και μετά.... τεμπελιάζει.
Δεν διάβασα, ομολογώ, το "βιογραφικό" σας μπαίνοντας εδώ, αλλά εκείνη το ήξερε μάλλον απέξω !
Ευχαριστώ ως Βασιλική για το κλαδί του Βασιλικού δένδρου με το χιονάκι. Εφέτος μου έλειψαν οι διακοπές στα χιόνια. Τα φιλιά μου.