ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Thursday, January 31, 2008

Εκοιμήθη ο μειλίχιος, ασκητικός μητροπολίτης Λευκάδος και Ιθάκης Νικηφόρος

Της Ιουστίνης Φραγκούλη


Απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου στο λευτικό περιβάλλον της οικογένειάς μου πλανιόταν το όνομα του Νικηφόρου, ως ιεροκήρυκα , ως ρήτορα, ως ανθρώπου που σημάδεψε με το θείο λόγο του και τον ενθουσιασμό του τις νεανικές μέρες των γονιών μου και των άλλων Λευκαδίων.

Στο σπίτι μας όλοι οι φίλοι της οικογένειας, ο μακαριστός παππούς μου παπα-Κώστας Κακαβούλης, ο μακαριστός θείος μου παπα-Νίκος Κακαβούλης μιλούσαν σιγανά για τον εκκλησιαστικό άνδρα, που τη δεκαετία του 50-60 τάραξε τα λιμνάζοντα νερά του νησιού, οργανώνοντας τα κατηχητικά, τις ομάδες, τους κύκλους της μικρής μου πόλης. Με το νεανικό του ενθουσασμό είχε κατορθώσει να φέρει κοντά στην Εκκλησία τότε όλη τη νεολαία της Λευκάδας.

Οταν το 1968 ο αρχιμανδρίτης Νικηφόρος χειροτονήθηκε σε επίσκοπο Λευκάδος και Ιθάκης απο τον μακαριστό Ιερώνυμο ένα κύμα αισιοδοξίας συνεπήρε το σπιτικό μας αλλά και τη Λευκάδα απ΄άκρη σ΄άκρη. Η οικογένειά μου σύσσωμη μετέβη στην Αθήνα για να παραστεί στη χειροτονία του σεβασμιοτάτου μητροπολίτου Νικηφόρου.

Κι εγώ έμεινα στα μετόπισθεν, ένα κοριτσάκι 10 ετών πικραμένο που δεν θα συμμετείχα σ΄αυτή τη μεγάλη χαρά του σπιτικού και του τόπου μου. Ωστόσο, οι γονείς μου έφεραν τη φωτογραφία της χειροτονίας του, που παραμένει μέχρι σήμερα ανέγγιχτη στο ταπεινό σαλόνι του πατρικού μου στη Λευκάδα.Ούτε ο γάμος του Αποστόλη ή ο δικός μου, ούτε οι βαφτίσεις των παιδιών μας κατόρθωσαν να εκτοπίσουν αυτή την υπέροχη φωτογραφία του κυρού Νικηφόρου, που κοσμεί το σπίτι μας και τις καρδιές μας.

Ηρθε, λοιπόν, εδώ και 40 χρόνια ο μητροπολίτης Νικηφόρος στην ιδιαίτερη πατρίδα μου με μια νεανική φλόγα για να ξυπνήσει τον τόπο, να δώσει νέα πνοή στο ποίμνιό του. Ο προκάτοχός του μητροπολίτης Δωρόθεος, που βρισκόταν σε σύνταξη ήταν ήδη γηραιός και η αυστηρή ποιμαντορία του είχε κουράσει το χριστεπώνυμο πλήθος, που στις αρχές του 70 αναζητούσε ένα ανανεωμένο εκκλησιαστικό λόγο.

Ο μητροπολίτης Νικηφόρος με την ορμή της νιότης του έβαλε δίπλα του στην πρωτοσυγγελεία τον θείο μου μακαριστό παπα-Νίκο Κακαβούλη. Του ανέθεσε να προχωρήσει σε τολμηρά έργα, που θα ενίσχυαν τη νεολαία και θα έδιναν άλλο προφίλ στην εκκλησία της Λευκάδας. Λίγο αργότερα, στην οικονομική και διοικητική διαχείριση όρισε τους παπα-Ηλία Μάλφα και παπα-Σπύρο Γεωργάκη εμπιστευόμενός τους τις καθημερινές διαδικασίες της μητρόπολης. Ο πατέρας μου παπα-Νίκος Φραγκούλης ανέλαβε τη διαχείριση του Γηροκομείου Λευκάδος, χτισμένου απο τον κυρό Δωρόθεο.

Ετσι ξεκίνησαν τα πολλαπλά έργα: οι εκκλησιαστικές κατασκηνώσεις στο φρύδι της Φανερωμένης με θέα το απόλυτο Ιόνιο , το οικοτροφείο, το μητροπολιτικό μέγαρο.Ο μακαριστός παπα-Νίκος Κακαβούλης είχε αναδυθεί σε ένα αγώνα δρόμου για την ανοικοδόμηση του νέου προσώπου της Μητρόπολης Λευκάδας.

Τα έργα προχωρούσαν, αλλά ο παπα-Κακαβούλης έφυγε νωρίς πριν ολοκληρωθούν οι δρομολογημένες υποθέσεις. Η Μητρόπολη Λευκάδας ορφάνεψε απο την παρουσία του κι ο μητροπολίτης Νικηφόρος πέρασε μια περίοδο στασιμότητας. Εχασε το στήριγμα και την απαντοχή του στη Μητρόπολη Λευκάδος και Ιθάκης.

Η ζωή προχώρησε , όπως πάντα προχωράει χωρίς να κοιτάζει πίσω. Ο κυρός Νικηφόρος συνεχισε το πνευματικό έργο του οργώνοντας τα χωριά της Λευκάδος και την Ιθάκη , κηρύσσοντας μελίρρητα το λόγο του Θεού. Είχε μια αγάπη για τη νεολαία, την οποία στήριξε μέσα απο το οικοτροφείο αλλά και τις εφηβικές κατασκηνώσεις.

Γενικά ήταν ένας ιεράρχης χαληλών τόνων, χωρίς ευσεβιστικές κορώνες, με διάθεση κατανόησης για τους απλούς ανθρώπους. Δεν είχε στείρο διδακτισμό, άκουγε με προσοχή τους συνομιλητές του.

Συγκέντρωσε γύρω του νέους ανθρώπους- αργότερα και νέους δυναμικούς ιερείς. Στα χρόνια της ποιμαντορίας του έδειξε ταπεινότητα, ευσέβεια στην εκκλησία, δημιουργώντας ένα υγιές κλίμα στα εκλησιαστικά πράγματα , που βαλλόταν απο νέα αήθη ήθη.

Το όνομά του κυκλοφορούσε πάντοτε στο σπίτι μας, καθότι ήταν ο σεβαστός προϊστάμενος του πατέρα μου. Οι δεσμοί με την οικογένειά του και προπάντων με την αδελφή του δεσποινίδα Ασημίνα ενδυναμωνόνταν απο τις επισκέψεις τους στη Λευκάδα.

Ο μητροπολίτης Νικηφόρος ποτέ δεν μου εμφύσησε το δέος και το φόβο, όπως ο προκάτοχός του Δωρόθεος. Παρόλο που με τον δεύτερο με ένωσαν τα ιερά δεσμά της βάφτισής μου απο την αδελφή του Ιουστίνη, ο μακαριστός Δωρόθεος με φόβιζε με το δεσποτισμό του. Ενώ ο μητροπολίτης Νικηφόρος με έκανε να νιώθω οικεία, σα να ανήκα στην ευρύτερη οικογένειά του.

Την τελευταία φορά που τον επισκέφθηκα ήταν τον περασμένο Νοέμβρη στο κρεβάτι του Γηροκομείου, το οποίο επεκτάθηκε επι των ημερών της ποιμεναρχίας του με την πρωτοβουλία και τον κάματο του αγαπημένου πατέρα μου. Ο γηραιός Νικηφόρος βεβαρυμένος σωματικά απο το ατύχημα, έδειχνε ωστόσο μια νεανική ζωντάνια στα μάτια του και στην ψυχή του.

Ακόμη θυμάμαι τις ερωτήσεις του για τον αδελφό μου, το σύζυγό μου και το μικρό μου Αλέξανδρο. Είχαν μια ιδιότυπη σχέση οι δυό τους κι ας τους χώριζαν δύο γενιές. Βρισκόνταν τα καλοκαίρια στη Φανερωμένη και συζητούσαν σαν ίσοι. Ο Αλέξανδρος μου μιλούσε με θαυμασμό για κείνον.

Τώρα ο μειλίχιος Νικηφόρος εκοιμήθη. Μα το μελαγχολικό του βλέμμα, το ασκητικό του πρόσωπο, το ψηλό του παράστημα θα μείνει χαραγμένο για πάντα στη μνήμη όλων των Λευκαδίων. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει κι ας είναι αντάξιός ο διάδοχός του στο μητροπολιτικό θρόνο της Λευκάδας μας.

18 comments:

δεσποιναριον said...

Kαλη μου, εγω δεν εχω σχεσεις με την εκκλησια και δε τα γνωριζω ολα αυτα. Σε σενα ομως που σε βλεπω στεναχωρεμενη αυτες τις μερες σου ευχομαι να τον θυμασαι με αγαπη μιας και τον γνωριζες.
Και σε φιλω πολυ πολυ. : (

ZouZouna said...

Γνωρίζω τι είναι να χάνεις έναν πνευματικό. Εχασα προ ετών τον πατέρα Παναγιώτη, που με ήξερε απο μικρή. Που νοιαζόταν, που με συμβούλευε, που όταν με συναντούσε ρωτουσε για εμένα, που παραλίγο να τον έχω και καθηγητή.... Κοιμήθηκε και δεν ξαναπήγα στην εκκλησία. Μου μοιάζει τόσο άδεια χωρίς την παρουσία του....
Την καλη(μέρα)σπέρα μου απο την ηλιόλουστη Αθήνα που έκλαψε σήμερα πολύ (το πρωί).
Ο χρόνος ευχομαι να απαλυνει την απώλεια. τα φιλιά μου

Justine's Blog said...

Αγαπημένο Δεσποινάκι,
Είσαι το χαμογελάκι του μπλόγκ μου μαζί με την Κατερινούλα-Κυκλάμινο. Σε ευχαριστώ για το κουράγιο.
Λοιπόν, εγώ είμαι μπλεγμένη μέχρι τ αυτιά με την εκκλησία. Ο πατέρας μου είναι ιερεύς, ο παππούς απο τη μητέρα ήταν ιερεύς και ο αδελφός της μητέρας μου επίσης ήταν ιερεύς.
Ο Νονός- αδελφός της Νονάς- ήταν ο μητροπολίτης Λευκάδος και Ιθάκης Δωρόθεος. Γενικά, μεγάλωσα μέσα στο ράσο και γι αυτό σέβομαι του ιερωμένους παρά τα ανθρώπινα λάθη τους.
Πάντως , ως παιδί γνώρισα τον αυταρχισμό των δεσποτάδων και ως γυναίκα αισθάνομαι οικεία με αυτούς. Μην ξεχνάς πως είμαι η βιογράφος-ρομφαία του πρώην Αρχιεπισκόπου Αμερικής Σπυρίδωνος.
Αυτά τα ολίγα για την επικαιρότητα και στρέφω το θέμα στις αγαπημένες σαλάτες. Ευχαριστώ γις τις προτάσεις. Είναι ήδη υιοθετημένες, αλλά τα λαχανικά και τα φορύτα κλάνουν χορό στο ψυγείο και στα στομαχάκια μας.
Φιλιά απο το Μόντρεαλ, όπου είχε ήλιο με δόντια σουβλερά!

Justine's Blog said...

Αγαπημένη Κερασο-ζουζούνα,
Εγώ δεν έχασα τον πνευματικό μου στο πρόσωπο του μακαριστού Νικηφόρου. Οι γονείς μου έχασαν τον δικό τους πνευματικό . Εγώ έχω την τύχη να εξομολογούμαι στον υπέροχο πατερούλη μου τον οποίο εμπιστεύομαι απόλυτα ως πνευματικό καθοδηγητή και φίλο μου. Ολες οι αμαρτίες κατατίθενται στην πατρική του ανοχή.
Κατα τα άλλα, η κηδεία του μακαριστού αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου απέδειξε πως ο κόσμος ξέρει να τιμά τους ανδρείους!
Καληνύχτες τρυφερές απο το Μόντρεαλ, όπου μόλις δύει ο ήλιος υπό –15C, αν το πιστεύεις! Αύριο θα έχουμε χιονιά τρελλή

GeoKon said...

Εγω ειμαι μικρος για να ξερω πολλα απο αυτα αλλα εχω 2 ιστοριες....
Τη μια μου την ειπε ιερεας που βοηθουσε σε θεληματα τον μακαριστο Νικηφορο...
<< Μια φορα παιρνει τηλ τον ιερεα αυτον λοιπον...και τον καλεσε στο γραφειο του γρηγορα....
Παει αυτος...του λεει..παιδι μου εχω προβλημα....Τι εγινε ρωτησε φοβισμενος ο ιερεας....
Μου τρυπησαν τα παπουτσια μου....και δεν μπορω να κανω τη βολτα μου στην αγορα...Πας ναμου τα μπαλωσεις???
Μα δεσποτα, να παρουμε αλλα, ταχουμε ξαναμπαλωσει....
Οχι παιδι μου...μη χαλαμε λεφτα..να τα δινουμε στους φτωχους και στο γηροκομειο........>>
Σε μια εποχη που αλλοι αρχιερεις εχουν 1 δις στην ακρη για τις δυσκολες ωρες...ο Μακαριστος ηταν φτωχος και τιμιος...Καθε βραδυ πηγαινε στο γηροκομειο γιατι δε κοιντουσαν οι γεροντες αν δεν τους καληνυχτουσε....Δεν προκαλεσε ποτε κανεναν και σε ενα κοσμο μικρο που σχολιαζει τα παντα, δεν εδωσε αφορμες για σχολια...Τον θυμαμαι χρονια πριν..πανω απο 10....πουκανε τη βολτα του καθε βραδυ στην αγορα..για να περπαταει οπως τουπε ο γιατρος....Ψηλος,αρχοντικος, παντα θα εκανε το χορατο του...
Η δευτερη ιστορια,πριν 2-3 χρονια με ειδε στην μονη Φανερωμενης(που τον τελευταιο καιρο κατοικουσε...) και ημουν αξυριστος καμποσο...Και τραβωντας μου το μαγουλο,υποβασταζομενος απτον πατερ Νικηφορο, μου λεει γελωντας<< την αλλη φορα που θα σε δω αξυριστο ετσι, θα σε κανω παπα.. >>
Ετσι ηταν παντα στα ματια μου...αρχοντικος και προσιτος...Ας ειναι ελαφρυ το χωμα...και ας ειναι τοσο τιμιος και ο επομενος...γιατι σε ενα νησι με τουρισμο οπως η Λευκαδα, ειναι πολλοι οι πειρασμοι....

Justine's Blog said...

Γιώργο,
Χαίρομαι που ένα αγόρι της ηλικίας σου καταθέτει τέτοιες εμπειρίες. Ο μακαριστός Νικηφόρος σκόρπισε το άρωμα της ταπεινότητας και της αγνότητάς του στη Λευκάδα, γι αυτό έφτασε μέχρι τη δική σου τη γενιά. Είθε ο διάδοχός του να συνεχίσει αυτή την πνευματική πορεία του.
Χαιρετίσματα στο φανταράκι

Ra Ma said...

Αξίζει τέτοιους ιεράρχες να τους θυμούνται. Και όπως είπες "Η ζωή... όπως πάντα προχωράει χωρίς να κοιτάζει πίσω".
(Ότι και να γράψεις είσαι απολαυστική!)

Καλημέρα και καλό μήνα.

(Γελάω πολύ με την προτελευταία πρόταση στην απάντηση του Δεσποιναρίου περί ψυγείου και φορύτων, δες το!)

Justine's Blog said...

Αγαπημένε Θύμιε,
Η ζωή προχωράει χωρίς να κοιτάζει πίσω. Αυτή είναι η πικρή διαπίστωση κι εσύ το ξέρεις πως το έχω νιώσει στο πετσί μου.
Λοιπόν, όταν μιλάω με την αμερικ(λ)άνα, όλο την πατάω με τους αναγραμματισμούς.
Φιλιά σου. Εδώ θα χιονίσει μέχρι τελικής π΄τωσεως, λένε οι Κασσάνδρες!

δεσποιναριον said...

τς τς τς προκαλω και συγχυση τωρα. ρολλ μαη αηζ.

κυκλάμινο said...

Αχ, παπαδάκι μου, εσύ!
Αιωνία τους η μνήμη Ιουστινάκι μου και του Νικηφόρου και του Χριστόδουλου!
Φιλάκια του πολλά και Καλό βράδυ!
Και Καλή βδομάδα και Καλό μήνα!
Και αγάπη!

Τριαντάφυλλος Αργυρούδης said...
This comment has been removed by the author.
ΔΙΟΝΥΣΟΣ said...

Καθαρτήριο η γραφή σας. Εχω γνωρίσει και γω αντίστοιχους πνευματικούς ηγέτες στη σημερινή εκκλησία.

GerasimosGR said...

Αν θελήσετε να διαβάσετε, κάποιο βιβλίο, ενός νέου αφοσιωμένου συγγραφέα, μπορείτε να επισκεφτείτε την σελίδα http://www.blogger.com/profile/10677431943928670460

Ευχαριστώ.
Με εκτίμηση, Γεράσιμος Μηνάς
Καλή χρονιά, εύχομαι. Με υγεία.

Δημητρης said...

Καλησπέρα,
Έχοντας βαρύ το κληροδοτημένο παρελθόν της πατρίδας μου ( Ίμβρος) με τους πολλούς επισκόπους και Πατριάρχη, με συγκίνησε το σχόλιο σας . Θα ήθελα να σας προσκαλέσω να περάσετε και από το δικό μου ιστολόγιο
http://nostou-algos.pblogs.gr
Τρατάρουμε Νοσταλγία
Δημητρός

Justine's Blog said...

Κατερινάκι χαρωπό,
Καλό μήνα έστω και καθυστερημένα. Ημουν εκτός και αλήτευα το κοριτσάκι, όπως πρέπει να αλητεύουν τα οριτσάκια πού και πού.
Τώρα τα κεφάλια μέσα με πολλή δουλειά και διάφορες υποχρεώσεις.
Φιλιά σου

Justine's Blog said...

Αγαπητέ δρ Διονύσιε,
Καλώς ήρθατε στο μπλόγκ μου. Χτυπήσατε την πόρτα εν τη απουσία μου, γι αυτό άργησα να σας απαντήσω. Με εντυπωσίασε το δικό σας ιστολόγιο με ΄το έντονο πολιτικό κριτήριο.
Νάστε καλά και να βρισκόμαστε στον κυβερνοχώρο διαρκώς.
Με εκτίμηση
Ιουστίνη

Justine's Blog said...

Αγαπητέ Γεράσιμε,
Καλώς ήρθατε στο΄μπλογκοδιαμέρισμά μου. Διάβασα μερικά αποσπάσματα απο τα βιβλία σας και σας συγχαίρω για την ευαίσθητη γραφή σας, για την υποδόρεια ματιά σας στα πράγματα.
Εύχομαι να πυκνώσουμε τις αλληλοεπισκέψεις.
Με τιμή
Ιουστίνη

Justine's Blog said...

Αγαπητέ Δημητρέ,
Κι εγώ οπαδός της νοσταλγίας και του νόστιμου ήματος είμαι, μια και βρίσκομαι στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, στο παγωμένο τοπίο του Μόντρεαλ.
Θάθελα να επισκεφθώ την Ιμβρο κάποια μέρα, γιατί μιλούσα συχνά με τον μακαριστό αρχιεπίσκοπο Βορείου και Νοτίου Αμερικής Ιάκωβο κι εκείνος πολλές φορές έφερνε το νησί σας στην κουβέντα του.
Ηρθα στο μπλόγκ σας και είδα τις φωτογραφίες, τα αγαπητικά σας λόγια για τον τόπο σας. Ναστε καλά
Ιουστίνη