Ενα όνειρο

Απο παιδί δεν έβλεπα όνειρα στον ύπνο μου. Ούτε κι έκανα όνειρα για τη ζωή. Ημουν πεζή στη σκέψη και στα συναισθήματα, μια πρακτική γυναίκα της ζωής . Μπορεί να ακούγεται παράταιρο με τη λογοτεχνική μου φύση, αλλά αν παρατηρήσει κανείς το έργο μου θα δεί πως η γραφή μου πατάει γερά στη συγκυρία και όχι στην ονειρική ευφορία.

Ομως, χθές η φίλη μου η Δέσποινα εξ Ουασιγκτώνος με παρακάλεσε να γράψω ένα όνειρο. Κι εγώ αποκαμωμένη απο τη δουλειά της μέρας, έπεσα στο κρεβάτι μου αναζητώντας την αυλή των ονείρων, αυτή που δεν είχα επισκεφθεί απο τα νιάτα μου.

Είδα λοιπόν πως ήμουν κοριτσάκι ίσαμε δέκα χρονών στη Βασιλική, την υπέροχη κωμόπολη της Λευκάδας με το λιμανάκι, όπου πάνω του έγερναν οι γηραιοί ευκάλυπτοι. Καθόμουν στο μοναδικό τότε καφενεδάκι του χωριού αττενίζοντας τη θάλασσα που έσβηνε στο απέναντι βουνό με την ελαφρά πρασινάδα των θάμνων.

Ημουν ευτυχισμένη γιατί ήμουν μονάχη, καθώς η αγαπημένη μου ξαδέλφη η Γώγω με το κατάξανθο μαλλί δεν με είχε ακολουθήσει στο κέντρο του χωριού- ήταν κάτι σαν αμαρτία στη μέση του μεσημεριού να παρατάς το σπίτι, έλεγε η λατρεμένη καλλονή μάννα της και θεία μου Φροσύνη. Η μεγάλη ξαδέλφη μου η Ντίνα ήταν δοσμένη στο διάβασμα εκεί στο ντιβάνι του σαλονιού, ο Φιλιππάκης έπαιζε με τους στρατιώτες του. Ο θείος Μήτσος έπαιρνε τη σιέστα του.

Κι εγώ , διακοπεύουσα χωρίς τους γονείς μου και τ΄αδέλφια μου, όπως κάθε καλοκαίρι άλλωστε, είχα δραπετεύσει για το λιμάνι. Ενιωθα χαρούμενη γιατί δεν είχα μαζί μου κανένα. Ημουν λεύτερη.

Ξαφνικά με την άκρη του ματιού είδα ένα κοριτσάκι να έρχεται προς το μέρος μου και να φωνάζει δυνατά το όνομά μου. Κοίταξα προσεκτικότερα και διέκρινα τη μικρή μου αδελφή την Κωνσταντίνα να πλησιάζει καλοκαιριάτικα στη μέση του λιμανιού, λεπτοδίνικη με χορευτό βήμα. Με κοιτούσε κατάματα με τα μεγάλα πράσινα μάτια της φορτωμένα απο τη λατρεία της παιδικής αφοσίωσής της. Φορούσε ένα εμπριμέ φουστανάκι ασορτί με το δικό μου, απο κείνα που μας έραβε η μαμά στην καλή μοδίστρα μας, τη δεσποινίδα Τσία. Είχε γερμένο με νάζι το κεφαλάκι της όπου δέσποζε ο ασορτί φιόγκος της παιδικότητάς της.

-Μά, τί κάνεις εσύ εδώ; Τη ρώτησα. Η μαμά δεν σε αφήνει να ταξιδεύεις μονάχη σου μέσα στο μεσημέρι. Η Βασιλική είναι ο δικός μου τόπος. Πρέπει να γυρίσεις στη Λευκάδα, της είπα θυμωμένη πριν προλάβει να μου μιλήσει.

-Φοράω το ίδιο φουστάνι με το δικό σου, μου απάντησε εκείνη. Το βλέπεις; Η μαμά παράγγειλε στη δεσποινίδα Τσία να μου φτιάξει ίδιο , καταϊδιο με το δικό σου , όχι μόνο σε ύφασμα αλλά και σε σχέδιο. Σου αρέσει;

-Αν μου αρέσει, που φοράς το ίδιο φουστάνι με μένα; Οχι δεν μου αρέσει, της απάντησα και το ξέρεις πως δεν θέλω να φοράμε τα ίδια ρούχα, να φαινόμαστε σα δίδυμες.

Εκείνη βούρκωσε κι εγώ στεναχωρήθηκα αυθωρεί με τη σκληράδα και την αποτομοσύνη μου. Μεσημεριάτικα καλοκαιριού να έρθει η Κωνσταντινα να μου δείξει το ίδιο φουστάνι της στη Βασιλική κι εγώ να την αποπάρω έτσι!

Σηκώθηκα απο την πλαστική καρέκλα, φτιαγμένη απο πράσινο καλώδιο, και πήγα να την αγακαλιάσω, να την παρηγορήσω, να της ζητήσω συγγνώμη, που δεν ήθελα να είμαστε ποτέ ίδιες! Πήγα προς το μέρος της για να της πώ ότι δεν πειράζει αυτή τη φορά, ας φοράμε τα ίδια φουστάνια απο τα μαγικά χέρια της δεσποινίδος Τσίας.

Αλλά εκείνη καθώς πλησίασα, ξαφνικά μεταμορφώθηκε σε πεταλούδα με φτερά στα χρώματα του φουστανιού μας. Και πέταξε ψηλά στον ουρανό, κάνοντάς μου χίλια παιχνίδια. Με κοιτούσε σα να με κορόιδευε που θάμενα ξωπίσω στην πράσινη πλαστική καρέκλα του καφενείου της Βασιλικής, βαλαντωμένη απο το κλάμα, ντυμένη στο εμπριμέ καλοκαιρινό φουστανάκι της δεσποινίδος Τσίας.

Δεν θα επιχειρήσω να ερμηνεύσω αυτό το όνειρο, που το είδα επειδή εκούσια μπήκα χθές τη νύχτα στον κήπο των ονείρων. Θα το αφιερώσω μόνο στη μάννα μου, που καλεί κάθε νύχτα στα ενύπνιά της την μικρή φευγάτη μου αδελφή .

Ιουστίνη