ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Tuesday, February 12, 2008

Ενα όνειρο



Απο παιδί δεν έβλεπα όνειρα στον ύπνο μου. Ούτε κι έκανα όνειρα για τη ζωή. Ημουν πεζή στη σκέψη και στα συναισθήματα, μια πρακτική γυναίκα της ζωής . Μπορεί να ακούγεται παράταιρο με τη λογοτεχνική μου φύση, αλλά αν παρατηρήσει κανείς το έργο μου θα δεί πως η γραφή μου πατάει γερά στη συγκυρία και όχι στην ονειρική ευφορία.

Ομως, χθές η φίλη μου η Δέσποινα εξ Ουασιγκτώνος με παρακάλεσε να γράψω ένα όνειρο. Κι εγώ αποκαμωμένη απο τη δουλειά της μέρας, έπεσα στο κρεβάτι μου αναζητώντας την αυλή των ονείρων, αυτή που δεν είχα επισκεφθεί απο τα νιάτα μου.

Είδα λοιπόν πως ήμουν κοριτσάκι ίσαμε δέκα χρονών στη Βασιλική, την υπέροχη κωμόπολη της Λευκάδας με το λιμανάκι, όπου πάνω του έγερναν οι γηραιοί ευκάλυπτοι. Καθόμουν στο μοναδικό τότε καφενεδάκι του χωριού αττενίζοντας τη θάλασσα που έσβηνε στο απέναντι βουνό με την ελαφρά πρασινάδα των θάμνων.

Ημουν ευτυχισμένη γιατί ήμουν μονάχη, καθώς η αγαπημένη μου ξαδέλφη η Γώγω με το κατάξανθο μαλλί δεν με είχε ακολουθήσει στο κέντρο του χωριού- ήταν κάτι σαν αμαρτία στη μέση του μεσημεριού να παρατάς το σπίτι, έλεγε η λατρεμένη καλλονή μάννα της και θεία μου Φροσύνη. Η μεγάλη ξαδέλφη μου η Ντίνα ήταν δοσμένη στο διάβασμα εκεί στο ντιβάνι του σαλονιού, ο Φιλιππάκης έπαιζε με τους στρατιώτες του. Ο θείος Μήτσος έπαιρνε τη σιέστα του.

Κι εγώ , διακοπεύουσα χωρίς τους γονείς μου και τ΄αδέλφια μου, όπως κάθε καλοκαίρι άλλωστε, είχα δραπετεύσει για το λιμάνι. Ενιωθα χαρούμενη γιατί δεν είχα μαζί μου κανένα. Ημουν λεύτερη.

Ξαφνικά με την άκρη του ματιού είδα ένα κοριτσάκι να έρχεται προς το μέρος μου και να φωνάζει δυνατά το όνομά μου. Κοίταξα προσεκτικότερα και διέκρινα τη μικρή μου αδελφή την Κωνσταντίνα να πλησιάζει καλοκαιριάτικα στη μέση του λιμανιού, λεπτοδίνικη με χορευτό βήμα. Με κοιτούσε κατάματα με τα μεγάλα πράσινα μάτια της φορτωμένα απο τη λατρεία της παιδικής αφοσίωσής της. Φορούσε ένα εμπριμέ φουστανάκι ασορτί με το δικό μου, απο κείνα που μας έραβε η μαμά στην καλή μοδίστρα μας, τη δεσποινίδα Τσία. Είχε γερμένο με νάζι το κεφαλάκι της όπου δέσποζε ο ασορτί φιόγκος της παιδικότητάς της.

-Μά, τί κάνεις εσύ εδώ; Τη ρώτησα. Η μαμά δεν σε αφήνει να ταξιδεύεις μονάχη σου μέσα στο μεσημέρι. Η Βασιλική είναι ο δικός μου τόπος. Πρέπει να γυρίσεις στη Λευκάδα, της είπα θυμωμένη πριν προλάβει να μου μιλήσει.

-Φοράω το ίδιο φουστάνι με το δικό σου, μου απάντησε εκείνη. Το βλέπεις; Η μαμά παράγγειλε στη δεσποινίδα Τσία να μου φτιάξει ίδιο , καταϊδιο με το δικό σου , όχι μόνο σε ύφασμα αλλά και σε σχέδιο. Σου αρέσει;

-Αν μου αρέσει, που φοράς το ίδιο φουστάνι με μένα; Οχι δεν μου αρέσει, της απάντησα και το ξέρεις πως δεν θέλω να φοράμε τα ίδια ρούχα, να φαινόμαστε σα δίδυμες.

Εκείνη βούρκωσε κι εγώ στεναχωρήθηκα αυθωρεί με τη σκληράδα και την αποτομοσύνη μου. Μεσημεριάτικα καλοκαιριού να έρθει η Κωνσταντινα να μου δείξει το ίδιο φουστάνι της στη Βασιλική κι εγώ να την αποπάρω έτσι!

Σηκώθηκα απο την πλαστική καρέκλα, φτιαγμένη απο πράσινο καλώδιο, και πήγα να την αγακαλιάσω, να την παρηγορήσω, να της ζητήσω συγγνώμη, που δεν ήθελα να είμαστε ποτέ ίδιες! Πήγα προς το μέρος της για να της πώ ότι δεν πειράζει αυτή τη φορά, ας φοράμε τα ίδια φουστάνια απο τα μαγικά χέρια της δεσποινίδος Τσίας.

Αλλά εκείνη καθώς πλησίασα, ξαφνικά μεταμορφώθηκε σε πεταλούδα με φτερά στα χρώματα του φουστανιού μας. Και πέταξε ψηλά στον ουρανό, κάνοντάς μου χίλια παιχνίδια. Με κοιτούσε σα να με κορόιδευε που θάμενα ξωπίσω στην πράσινη πλαστική καρέκλα του καφενείου της Βασιλικής, βαλαντωμένη απο το κλάμα, ντυμένη στο εμπριμέ καλοκαιρινό φουστανάκι της δεσποινίδος Τσίας.

Δεν θα επιχειρήσω να ερμηνεύσω αυτό το όνειρο, που το είδα επειδή εκούσια μπήκα χθές τη νύχτα στον κήπο των ονείρων. Θα το αφιερώσω μόνο στη μάννα μου, που καλεί κάθε νύχτα στα ενύπνιά της την μικρή φευγάτη μου αδελφή .

Ιουστίνη

20 comments:

δεσποιναριον said...

Ιουστινη μου.
Ειμαι ακομα στο γραφειο.
Βλεπω οτι ηρθε καποιο μυνημα.
Ειναι απο σενα.
Λεω να δω τι λεει το Ιουστινακι
Εχει γραψει λεει για το ονειρο
Κι ερχομαι.


Δεν εχω λογια.
Ιουστινη εχω κλεισει την πορτα του γραφειου και κλαιω
Δεν εχω λογια στ' αληθεια
Μακαρι ναταν μονο ονειρο γλυκεια μου
Ο αγγελος στη μεση της δευτερης φωτογραφιας ειναι η μαννα.
Μ' αρεσει ετσι που το γραφεις με δυο νι


Καλα το ηξερα για την Κωνσταντινα σου αλλα οταν τα γραφεις ετσι Ιουστινη εμενα οι αντοχες μου γινονται ενα τιποτα.

δεσποιναριον said...

Πρεπει να συνελθω Ιουστινη μου.

Εχω μονο μια αδερφουλα μικροτερη κατα 4 χρονια.

Τη λενε Κωνσταντινα Ιουστινη μου

δεσποιναριον said...

Δεν μπορω να γραψω αλλα
Σ' ευχαριστω για το ονειρο
Θα ξαναρθω το βραδακι πια
Πολλα φιλια μα παρα πολλα.

Justine's Blog said...

Δεσποινούλα μου,
Δεν με αναστάτωσες, μου έδωσες την ευκαιρία να την ονειρευτώ και μέσα απο το όνειρο να της ζητήσω συγγνώμη, που δεν ήθελα ποτέ να φαινόμαστε ίδιες, να φοράμε τα ίδια, να σκεπτόμαστε ίδια.
Δεν ξέρω αν εσύ με τη μικρότερη αδελφή σου είχες αυτό το κόλλημα, αλλά εγώ δεν ήθελα να ράβουμε τα ίδια ρούχα κι η μάννα μου επέμενε σ΄αυτο το μοτίβο, επειδή άρεσε στο στερνοπαίδι της.
Ετσι είναι αυτά και οι συγγνώμες έρχονται απελπιστικά αργά , μόνο μέσα στα όνειρα.
Σε ευχαριστώ που με παρέπεμψες σ΄εκείνη και μη μου κλαίς. Η Κωνσταντίνα μου απαλλάχθηκε απο το βάρος του επίγειου βίου, τώρα πετάει ανάλαφρη στον ουρανό με τα φτερά της πεταλούδας.
Φιλιά ακόμη παγωμένα

Penelope said...

Ioυστίνη μου, μου άρεσε πολύ αυτό που έγραψες!!!Εμπαινα στο blog σου αρκετές φορές και είχα δεί αυτό το αφιέρωμα για την αδελφή σου και πράγματι είχα στεναχωρηθεί πολύ...Αυτό που με εντυπωσιάζει είναι ο θαρραλέος τρόπος που το αντιμετωπίζεις και τι ωραία και ανθρώπινα τα βάζεις όλα στη θέση τους!! Σε φιλώ και σε καληνυχτίζω
P.S. Επεσα έξω λοιπόν για το όνειρο σου να γίνεις χορεύτρια του Τάνγκο... όπως έγραψα και στη Δέσποινα!!

Justine's Blog said...

Αγαπημένη Πηνελόπη της Τριάδας,
Το να γίνω χορεύτρια του τάνγκο είναι ένα ενεργητικό όνειρο, μια επιθετική επιθυμία. Και θα με δείς να χορεύω στο Μπαντονεόν της Αθήνας και θα τρίβεις τα μάτια σου απο τις φιγούρες! Το υπόσχομαι!

Εγώ λοιπόν άδραξα της ευκαιρία που μου προσφερε η Δέσποινά μας για να ανατρέξω στα δικά μου, τα δύσκολα και σκοτεινά.

Ναί, έχω συμφιλιωθεί με την διαπίστωση πως η αδελφή μου δεν θάναι πιά κανένα άλλο καλοκαίρι στο Μόντρεαλ και πως θα κυνηγώ την ομορφιά της στις πεταλούδες της φύσης.

Ξέρεις, είναι δύσκολο να ξεπεράσεις τον εγωισμό, τον αυτισμό του πένθους και να πείς πως ο δικός σου άνρθωπος, που δεν θαναι πιά κοντά σου στην κοινή εμπειρία, πέταξε γι άλλους κόσμους πιό μαγικούς απ το δικό μας!

Πηνελόπη σε φιλώ γλυκά για καληνύχτα και πάω να δώ το δικό σου όνειρο. Μπαλαρίνα η χορεύτρια του τάνγκο;

Ιουστίνη

δεσποιναριον said...

Τι αλλοπροσαλλο βραδυ. Βρεχει παγους. Τι μερα κι αυτη. Ηρθα να πω καληνυχτα. Διαλυμενη. Ονειρα γλυκα χορευτικα.

roadartist said...
This comment has been removed by the author.
Roadartist said...

Καλημέρα Ιουστίνη..
Πολύ όμορφο το όνειρο σου..
Όμως πιο πολύ με άγγιξε η αφιέρωση που έκανες στο τέλος του κειμένου στην μητέρα σου, "που καλεί κάθε νύχτα στα ενύπνιά της την μικρή φευγάτη μου αδελφή"..
Με συγκίνησες&εμένα. Να είσαι καλά!

ΥΓ συγνώμη για τη παραπάνω διαγραφή του σχολίου, δική μου ήταν απο λάθος..

Ra Ma said...

Ήθελα να φοράτε ίδια ρούχα, ήθελε να "φοράτε" την ίδια ζωή. Πάλι με πήραν τα δάκρυα! Έχω φτάσει σε σημείο να βλέπω τις πεταλούδες με άλλο βλέμμα!

Ίδιες είστε στις φωτογραφίες! Ο μικρός είναι ο brother? Η δε μητέρα νεότατη! Ακόμα και πριν 15-20 χρόνια που την είχα δει αλλαγμένη αρκετά φαινόταν!

Φιλιά και πολλές καλημέρες.

Penelope said...

'Μια στο καρφί και μια στο πέταλο' με εχεις από τη μία ένοιωσα μια στεναχώρια ένα πέσιμο και μετά μετά excitement και προσμονή να σε δώ να χορεύεις !!! Σε φιλώ

Justine's Blog said...

Καλημέρα Δεσποινάριον,
Μην παραπονιέσαι για το χαλαζάκι. Εδώ πέφτει πάλι χιονοθύελλα. Λέω να την πολεμήσω και να πάω για ένα cafe au lait μετα του συζύγου πριν αρχίσω τις διορθώσεις. Βλέπεις, έχουμε και την αγγλική μετάφραση. Αχαρη δουλειά, αλλά υποχρεωτική!
Φιλάκια πρωινά στο νότο
Ιουστίνη

Justine's Blog said...

Ροδούλα μου γλυκειά,
Ετσι είναι οι μαννούλες, δεν εγκαταλείπουν την προσπάθεια να δούν τα παιδιά τους έστω και στα ενύπνια.
Εγώ πάλι την ανακαλώ καθημερινά στην κουβέντα μας μέσα απο τις υποθέσεις: τί θάκανε αν ήταν εδώ και όλα αυτά!
Τελικά, αν βάλεις στη ζωή την απουσία ως παρουσία, κερδίζεις τον πόλεμο με τη μνήμη.Είναι κι αυτή μια κατάκτηση!
Φιλιά σου

Justine's Blog said...

Α! Πηνελόπη της Αλβιόνος,
Αντί να είσαι στον αργαλειό της Ιθάκης σου, βγήκες εσύ στον πηγαιμό για την Ιθάκη!
Αν με δείς να χορεύω, θα εκπλαγείς. Εμείς στη Λευκάδα μάθαμε όλους τους ούτως ειπείν ευρωπαϊκούς χορούς απο τα μικράτα μας για να τα καταφέρουμε στις χοροεσπερίδες της Πρωτοχρονιάς και της Απόκρηας.
Αλλη κουλτούρα στην Επτάνησο!
Μη λυπάσαι για μένα, μη σε πιάνει το παράπονο. Ο,τι δεν μας σκοτώνει μας κάνει πιό δυνατούς!

Justine's Blog said...

Θύμιε μου,
Εσύ τα ξέρεις όλα μας τα μυστικά, γι αυτό δεν θα πώ περισσότερα.
Δεν πρέπει να δακρύζεις, η μικρή μας πεταλούδα μας θέλει να χαμογελάμε.
Σου στέλνω μια χιονόμπαλλα να φτάξετε χιονάνθρωπο με τα παιδιά.

Justine's Blog said...

Θύμιε μου,
Εσύ τα ξέρεις όλα μας τα μυστικά, γι αυτό δεν θα πώ περισσότερα.
Δεν πρέπει να δακρύζεις, η μικρή μας πεταλούδα μας θέλει να χαμογελάμε.
Σου στέλνω μια χιονόμπαλλα να φτάξετε χιονάνθρωπο με τα παιδιά.

Meropi said...

Ιουστίνη μου καλησπέρα.
Πολύ μου άρεσε το κείμενο σου. Καταλαβαίνω ότι είναι μια ωδή στη χαμένη αδελφή σου. Ένας τρόπος να της πεις ακόμα μια φορά ότι την αγαπάς.
Με συγκίνησες.
Θα σου ξανάρθω

Justine's Blog said...

Αγαπητή Μερόπη,
Καλώς ήρθες στο μπλογκοδιαμέρισμά μου. Ξέρεις αυτό ήταν ένα ακόμη όνειρο για να την δώ και να λύσουμε τα δικά μας.
Κυκλοφορεί στη ζωή μου διαρκώς , ασώματη αλλά παρούσα σε κάθε στιγμή μου. Η σχέση μας ήταν πολύτιμη και απόλυτη, δεν κάμπτεται απο την αναχώρησή της.
Νάρχεσαι κι εγώ θα σε επισκέπτομαι σκεπτόμενη δικηγόρε μας.

Penelope said...

Ιουστίνη δές το e-mail σου για τυχόν απορίες!
Σε φιλω

Justine's Blog said...

Αγαπημένη Πηνελόπη,
Το είδα το αποκαλυπτικό σου μέιλ, αλλά εγώ δεν μασάω. Εχεις καταταγεί στην Αγία Τριάδα των Ξενητεμένων Κοριτσιών.
Φιλιά σου