Πολυσχιδής και ακούραστη με υγρή ματιά αυτή την άνοιξη

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Τη γνωρίζω απο τη συναδελφική αγορά εδώ και χρόνια. Είναι αλήθεια πως με τρόμαζε η σοβαρότητα στην όψη της, το μελαγχολικό της βλέμμα αλλά και η πολυγραφότητά της.

Η Ελένη Γκίκα-Αλεφ, υπεύθυνη για το βιβλίο στο Εθνος και ενοχρηστρωτής της ελληνικής λογοτεχνικής σειράς στον εκδοτικό οίκο των αγαπημένων μου παιδικών βιβλίων, την «Αγκυρα», έχει γίνει η οικοδέσποινα του καθημερινού πρωινού καφέ μου στο μπλογκοσαλόνι της, όπου υπογράφει ως Αλεφ.

Λατρεύω τα γραφόμενά της σχετικά με τα βιβλία του κόσμου. Εχει μια οπτική που αποπνέει αισιοδοξία, ηρεμία και αυτογνωσία. Δεν γράφει για να καταγγείλει τα τρωτά των άλλων αλλά για να εξάρει τα όμορφα στοιχεία των βιβλίων που πέφτουν στην αγαπητική της ανάγνωση (και είναι πάμπολλα, πιστέψτε με!)

Ταυτόχρονα γράφει αφ’ εαυτής, καταθέτει όσα της ιντριγκάρουν το μνημονικό, το θυμικό, την ψυχολογία. Ο οίστρος της εκφράζεται στην ποίηση, τα πεζογραφήματα (διηγήματα και μυθιστορήματα) και τελευταία στο παιδικό βιβλίο.

Εχοντας διαβάσει αρκετά απο τα βιβλία της θα την κατέτασσα στους πολυσχιδείς συγγραφείς, που δεν ικανοποιούνται απο τη φορμαλιστική ψευδαίσθηση μιας μονοδιάστατης γραφής αλλά αναζητούν την έκφραση σε όλους τους πιθανούς τρόπους των λέξεων, των προτάσεων, των σύνθετων έργων.

Τελευταίο μου και πιό πρόσφατο ανάγνωσμα « Αύριο να θυμηθώ να σε φιλήσω» (Εκδόσεις Αγκυρα). Είναι ένα πόνημα περίπου αυτοβιογραφικό με μια σπαρακτική εσωτερική ματιά για τα ανθρώπινα συναισθήματα: απο τη συστολή, μέχρι τον έρωτα, τις θάλασσες και τα ταξίδια, τη μοναξιά, τη συνεύρεση η Ελένη Γκίκα σε αυτό το μυθιστόρημα- που μοιάζει περισσότερο με πεζοποίημα- εμβάλλει τον αναγνώστη της στην πολυδιάστατη αναρώτησή της για τις μεγάλες ανθρώπινες στάσεις . Και πάντα με ένα τρόπο ευρηματικό, αυτή τη φορά μέσα απο την διπλή προσωπικότητα της ηρωίδας της.

Και η γενναιοδωρία της προς τους συγγραφείς που τη σημαδεψαν κι αυτή παρούσα είναι στο εν λόγω βιβλίο, καθώς η Ελένη Γκίκα αυτοπροσδιορίζεται μέσα απο τους Ελληνες συγγραφείς που αγάπησε και αγαπά.

Ομως δεν θέλω να πώ περισσότερα γι αυτό το βιβλίο, καθώς η πολυγραφότατη Ελένη Γκίκα κατέρχεται στη λογοτεχνική αγορά αυτή την άνοιξη με ένα βιβλίο υγραμένο απο τα δάκρυα, την αγωνία, τη θάλασσα και το μυστήριο. Τίτλος του «Υγρός Χρόνος» (εκδόσεις Αγκυρα 2008)

Επειδή είμαστε συνοδοιπόρες τούτη την εποχή στο εκδοτικό γίγνεσθαι, επειδή παρεπιδημήσαμε στο Παρίσι αρχές αυτής της άνοιξης, επειδή οι αναφορές μας έχουν κοινό παρονομαστή τη συντριβή της απώλειας, ήθελα να της αφιερώσω μιαν ευχή: Καλοτάξιδο το νέο σου βιβλίο Ελένη. Αυτό το υγρό τζάμι στο Παρίσι της βροχής είναι το τίμημα του ταξιδιού: Γιατί ποτέ δεν ξέρεις πώς θα γυρίσεις απο ένα ταξίδι!, όπως έγραψες κι εσύ.


Υγρός Χρόνος
Ελένη Γκίκα (εκδόσεις Αγκυρα)

Μια ιστορία για έναν άντρα που φοβόταν τις θύελλες, για μια γυναίκα που της έμελλε να φύγει, για μιαν άλλη που πέτρωσε περιμένοντας, για κείνη που όταν διαβάζει Ρεμπώ τον θυμάται, για την μεγάλη απούσα που όταν επιστρέφει είναι πάντοτε αργά. Για την Μεγάλη Τραγική που επικοινωνεί μαζί του και μετά θάνατον με «Υγρές Σελίδες». Τους συνδέει εξάλλου ένα κοινό παρελθόν- μυστικό.
Διότι εντελώς ξαφνικά, μια μέρα με χειμωνιάτικη λιακάδα, ένας άντρας πνίγεται και πέντε γυναίκες θα χρειαστεί μέσα σε τρεις μέρες να ανασυναρμολογήσουν τον κόσμο. Μαζί με ένα παιδί, τον αστυνόμο κι εκείνον με το περίεργο σημάδι που είχε τρέλα με τις μηχανές.
Ένα βιβλίο για τον φόβο και τις επιδιώξεις, για την επιθυμία και τις ενοχές, για τον έρωτα που καταστρέφει και την αγάπη που σώζει, για τον θάνατο που είναι και ο μεγάλος ερωτικός, για τα βιβλία που κρατούν τα κλειδιά και λύνουν το αίνιγμα. Για τους αναγνώστες που, όπως είπε ο Μπόρχες «είναι κύκνοι πιο μαύροι και πιο σπάνιοι κι απ’ τους καλούς συγγραφείς». Για τις επισφαλείς βεβαιότητες και τους νομοτελειακούς κανόνες ενός αβέβαιου, θαυμαστού κόσμου. Για αινιγματικές απαντήσεις σε αυτονόητες ερωτήσεις που δεν έγιναν ποτέ. Για την αλήθεια που είναι φως και φωτιά, αναλόγως….

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα




Η Ελένη Γκίκα γεννήθηκε και εξακολουθεί να ζει στο Κορωπί. Με απιστία κάποιων χρόνων στην Αθήνα. Το μόνο που έμαθε σ’ αυτή τη ζωή (και που κάνει κέφι να κάνει) είναι να διαβάζει. Βιβλία, Μανιωδώς. Από δίψα γραφής έγραψε κιόλας: Μυθιστορήματα, ποίηση, διηγήματα, συνεντεύξεις, άρθρα και κριτικές σε περιοδικά κι εφημερίδες. Δημοσιογράφος είναι, ξεκίνησε από το «Αντί» και το «Φαντάζιο», όσο κι αν φαίνεται αντιφατικό. Για δέκα χρόνια εργάστηκε στο ραδιόφωνο και στις Εικόνες. Και με αντικείμενο το βιβλίο πάντοτε, εδώ και 15 χρόνια, στο «Έθνος της Κυριακής». Έχει την επιμέλεια της νεοελληνικής σειράς στις εκδόσεις «Άγκυρα». Έχει εκδώσει εννιά ποιητικές συλλογές, δυο συλλογές με διηγήματα, εννιά μυθιστορήματα, έναν τόμο με συνεντεύξεις και ένα παραμύθι. O «Υγρός Χρόνος» είναι το δέκατο μυθιστόρημα.

ΕΡΓΑ ΤΗΣ:

ΠΟΙΗΣΗ:
«Σηματοδότες», 1984
«Δρασκελιές», Θεωρία, 1988
«22 χρωματικές μεταμφιέσεις και 11 αιρετικά ποιήματα», Δωδώνη, 1992
«Μέλι, μελό, μέλισσα, μάλιστα», Φιλιππότη, 1996
«Έως, εαρινός, έρημος, έρχομαι», Φιλιππότη, 1997
«Σώμα, σταυρός, σάρκα, σταυρώθηκα», Φιλιππότη, 1998
«Θόλωσα, θύελλα, θάμβος, θυμήθηκα», Άγκυρα, 2000
«Άβυσσος, άλγος, άλμα, αρχίζω» Άγκυρα, 2002
«Εν αταξίαις άτακτοι όντες» Άγκυρα, 2006
«Το γράμμα που λείπει» (υπό έκδοση)

ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ:
«Όνειρα από Toplexil», Φιλιππότη, 1997
«Εάν ο Καρυωτάκης παντρευότανε την Πολυδούρη», 1998
«Μια καρδιά στο στομάχι» (υπό έκδοση)

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΑ:
«Αλήθεια, τα τρως ακόμα τα νύχια σου;», Φιλιππότη, 1996
«Αναζητώντας τη Μαρία», Άγκυρα, 1998
«Να τα μετράω ή να μην τα μετράω τα χρόνια;», Άγκυρα, 1999
«Μετεβλήθη εντός μου ο ρυθμός του κόσμου», Άγκυρα, 2001
«Το αίνιγμα του Άλλου», Άγκυρα, 2003
«Οι κούκλες δεν κλαίνε», Άγκυρα, 2004
«Χαίρε, παραμύθι μου», Άγκυρα, 2005
«Αν μ’ αγαπάς, μη μ’ αγαπάς», Άγκυρα, 2006
«Αύριο να θυμηθώ να σε φιλήσω», Άγκυρα, 2007
«Υγρός Χρόνος», Άγκυρα, 2008

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ:
«Δι’ εσόπτρου εν αινίγματι», Φιλιππότη, 1998
«Άρον, άρον εγέννετο αύριο» (υπό έκδοση)

ΠΑΡΑΜΥΘΙ:
«Το κοριτσάκι που πίστευε στα θαύματα», Άγκυρα, 2007