ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Monday, April 21, 2008

Πάσχα στη Λευκάδα

Της Ιουστίνης Φραγκούλη









Αφιερωμένο εξαιρετικά στην παιδική μου φίλη Νίνα Θερμού-Κολάκη και σε όλους τους συμμαθητές και συμμαθήτριές μου.

Παρόλο που ο ήλιος έχει βγεί ζεστός και λάμπει στους ουρανούς του Μόντρεαλ φέρνοντας μια ελπίδα άνοιξης, τούτες τις μέρες τις Πασχαλινές ο νούς μου γυρνάει πίσω στη Λευκάδα των λουλουδιών και των αρωμάτων.

Θυμάμαι εκείνα τα ανέμελα παιδικά χρόνια, όταν έκλειναν τα σχολεία παραμονές της Μεγάλης Εβδομάδας. Κι ορμούσαμε στο σοκάκι παίζοντας μέχρι τελικής πτώσεως λες και δεν θα ερχόταν ποτέ η επόμενη μέρα για να ξαναπαίξουμε. Μας φώναζε η μάννα μου να συμμαζευτούμε για να πάμε στις ακολουθίες της μεγάλης Εβδομάδας κι εμείς παθαίναμε μελαγχολία που μας έκοβε στη μέση της ασυδοσίας.

Κι όμως φορούσαμε τις φουστίτσες μας , γυαλίζαμε τα παππουτσάκια μας και οδεύαμε στην εκκλησιά του πατέρα, θλιμμένες για τη διακοπή του παιχνιδιού. Οταν φτάναμε στο ναό η διάθεσή μας άλλαζε μεμιάς. Είχαμε κιόλας λησμονήσει τη μικρή δυστυχία μας. Παίρναμε στα χέρια το βιβλιαράκι των ακολουθιών της Μεγάλης Εβδομάδας και παρακολουθούσαμε μέσα απο τη λυρική υμνωδία το Θείο Πάθος.

Ο Νυμφίος, τα Ωσαννά, η προδοσία του Ιούδα, η ανηφορική πορεία στο Γολγοθά, η Σταύρωση «Σήμερον κρεμάται επι ξύλου ο εν ύδασιν την γήν κρεμάσας...» , όλες οι σκηνές περνούσαν κινηματογραφικά στις μικρές φαντασίες μας, καθηλώνοντάς μας στους ανεπανάληπτους ύμνους τους τραγικού οδοιπορικού.

Κάθε που επιστρέφαμε τις νύχτες αργά στο σπίτι κλαίγαμε με την Κωνσταντίνα για την αδικία που είχε συμβεί στο θεό μας. Ζούσαμε εκείνες τις στιγμές λές κι ήταν προσωπική μας υπόθεση το Θείο Δράμα. Αναθυμάμαι τα μαξιλαράκια μας υγρά απο τα δάκρυα της πρώιμης συνείδησης πως η ζωή δεν θα μας χαριζόταν αφού δεν χαρίστηκε ούτε στο Χριστό!

Σάββατο του Λαζάρου πάντοτε πηγαίναμε με τον πατέρα μας στο φιγουράτο υποδηματοπωλείο της πόλης να ψωνίσουμε τα καινούρια παπούτσια της Πασχαλιάς. Η Κωνσταντίνα διάλεγε τα πιό περίεργα που υπήρχαν. Εγώ πιό κλασική περιοριζόμουν σε άσπρα με φιογκάκι για να ταιριάζουν με όλα. Το επόμενο ζευγάρι παπουτσιών θα ήταν τα καλοκαιρινά πέδιλα και δεν είχα την πολυτέλεια να μπερδευτώ με σχέδια και χρώματα που δεν ήξερα με τι φοριούνται.

Εκείνη με κορόιδευε χα!χα!χα! που δεν είχα φαντασία. Κι εγώ που δεν θα μπορούσε να φορέσει τα τρίχρωμα παπούτσια της με όλα τα φουστάνια. Αλήθεια, το Πάσχα δεν ραβόμασταν στην αγαπημένη μας μοδίστρα. Αγοράζαμε απο τους Νεωτερισμούς φουστόμπλουζες με ελαφρά ζακετάκια σε απαλά ανοιξιάτικα χρώματα. Ηταν σαν ένας ενδιάμεσος σταθμός πριν απο την καλοκαιρινή κολεξιόν, που είχε πάντα φουστανάκια πρόχειρα κι επίσημα, ραμμένα απο μοδίστρες.

Η Μεγάλη Παρασκευή ήταν η πιό γεμάτη μας μέρα. Απ΄το πρωί στην Αποκαθήλωση μέναμε με τις κυρίες της Εκκλησίας και στολίζαμε τον Επιτάφιο με λουλούδια απο τους κήπους των γυναικών. Με τα μικρά μας χεράκια αποτελούσαμε ένα διαμεσολαβούντα κρίκο μιας αλυσίδας ανάμεσα στα μπουκέτα των λουλουδιών και τα έμπειρα δάκτυλα των κυριών που διακοσμούσαν τον Επιτάφιό μας. Είχαμε αγωνία να γίνει ο καλύτερος, να τον θαυμάσουν όλοι στην περιφορά της Αγοράς.

Τα εγκώμια μας έκαναν να κλαίμε για το θρήνο της Παναγιάς.Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνο πού έδυ σου το Κάλλος; Πού να ξέραμε πως ήταν πρόβα ενός προσωπικού θρήνου που θα άρχιζε με την φυγή της Κωνσταντίνας και θα ίσχυε κάθε στιγμή κατόπιν;

Τη Μεγάλη Πέμπτη η μάννα μας έβαφε τα αυγά και τα στόλιζε στις μεγάλες πιατέλες με περηφάνεια που είχαν βγεί κατακόκκινα χωρίς σημάδια. Το Μεγάλο Σάββατο εκείνη ξυπνούσε απο νωρίς κι έσπαζε το κομμάτι. Μπάμ! ακουγόταν ταυτόχρονα απο όλα τα σπίτια στη γειτονιά ενώ η Φιλαρμονική μας ξύπναγε με το πένθιμο εμβατήριό της.

Το μεσημέρι κατηφορίζαμε με τον πατέρα στην Αγορά για να αγοράσουμε λαμπάδες και σοκολατένια ζωάκια. Ο Αποστόλης διάλεγε ένα απλό γαλάζιο κερί, ενώ εμείς οι δυό παίρναμε τις πιο περίτεχνες και στολισμένες με φιογκάκια και λουλούδια. Ο αδελφός μας αγόραζε το πιό στρουμπουλό αυγό, ενώ εμείς οι δυό κάτι ψιλοδίνικα λαγουδάκια.

Η Ανάσταση μας τρόμαζε με τα μπουρλότα και τις φωτοβολίδες. Τρέχαμε να κρυφτούμε κάτω απο το φουστάνι της μάννας μας. Και οι Κυριακές του Πάσχα ήταν αφιερωμένες στο σπίτι του θείου-Παπανίκου, επειδή εκείνοι έψηναν το αρνί στη σούβλα και του έβαζαν το κόκκινο αυγό στο στόμα.

Πόσο θάθελα να ξαναζήσω αυτές τις μαγικές στιγμές που ασκούν στην ύπαρξή μου μια καταλυτική ηρεμία. Στριφογυρνάνε στη μνήμη μου διαλύοντας τις κατοπινές σκιές της!

43 comments:

Ra Ma said...

Όμορφες αναμνήσεις από τα παιδικά χρόνια αλλά όσο πιο παλιές είναι τόσο περισσότερους θρήνους κουβαλούν.
Μου θύμησες τόσα πράγματα! Ακόμα και τη χαρά μας που παρακολουθούσαμε τους χαιρετισμούς μέσα από το εγκόλπιο.
Δεν κατάλαβα όμως τι έσπαζε η μαμά σας το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου.

Καλό Πάσχα και να περάσετε καλά!

Meropi said...

Ax Ιουστίνη μου,
αν και δεν είμαι θρησκευόμενη μου ξύπνησες μέσα μου γλυκιές παιδικές θύμησες! Τι μαγικά βραδάκια περνάγαμε τη Μ. Εβδομάδα στη μεγάλη εκκλησία του χωριού μας με το βιβλιαράκι στο χέρι (Σύνοψη το λέγαμε) και να ψέλνουμε όλοι μαζί!
Από τότε που ξεριζωθήκαμε από το χωριό μας, εκείνο το καταραμένο καλοκαίρι του 1974, δεν ξανάνιωσα ποτε τη μαγεία αυτή. Όλες οι άλλες Εκκλησίες που αποπειράθηκα κατά καιρούς να πάω τη Μ. Εβδομάδα, σε μια προσπάθεια να ξαναζήσω εκείνη τη μαγεία των παιδικών μου χρόνων, μου φάνηκαν ψυχρές και απρόσωπες....

Meropi said...

Από ότι κατάλαβα το Μ. Σάββατο σπάζετε και στη Λευκάδα κανάτια, όπως στην Κέρκυρα;;
Εμείς το Μ. Σάββατο το πρωί πηγαίναμε στην Εκκλησία για να γιορτάσουμε την "πρώτη Ανάσταση" όπως τη λέμε. Εκεί λοιπόν όταν έλεγε ο Παπάς "Ανάστα ο Κύριος" (ή κάτι τέτοιο) κτυπούσαμε όλοι τις καρέκλες της εκκλησίας, τους σκάμνους, όπως τους λέμε. Γινόταν ένας παντζουρλισμούς που ενθουσίαζε εμάς τα παιδιά.

Μηθυμναίος said...

Eίναι οι μνήμες, η επιστροφή στον τόπο που γεννήθηκες, οι μυρωδιές της άνοιξης, οι εικόνες απ' τον πλανήτη της παιδικής σου ηλικίας που περνάνε ξαφνικά απ' τα μάτια σου χωρίς να το περιμένεις.
... Ανθίζει ο χρόνος στις ρωγμές μας και μοιάζουν διάδημα οι ρυτίδες. Έτσι, δεν πετάς τίποτε. Ανοίγεις το τετράδιο της προσωπικής διαδρομής και ταξιδεύεις στα σκόρπια θαύματα της μνήμης (τι άλλο είναι οι ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδος;), στα φρενήρη της νεότητος, στους καλπασμούς των ψευδαισθήσεων, στις χρήσιμες θητείες στα δύσκολα...

La Gigi said...

τι ωραία χρώματα, μελωδίες, μυρωδιές μας περιγράφεις Ιουστίνη!
Η μαμά μου χθες έφτιαξε τα κουλουράκια της και το άρωμα τους έφτασε ως εδώ...

Justine's Blog said...

Αγαπημένε Θύμιε,
Οσο μεγαλώνουμε τόσο περισσότερο νιώθουμε την ανάγκη να βουτάμε στις μνήμες της νιότης, τότε που όλα ήταν απέιραχτα στις καρδιές μας.
Η μαμά μου έσπαζε ένα πιάτο όταν ακουγόταν η Φιλαρμονική στην Αγορά. Ολες οι νοικοκυρές έσπαζαν ένα πιάτο, αυτό λεγόταν "κομμάτι".
Καλή Μεγάλη Εβδομάδα

Justine's Blog said...

Αγαπημένη Μερόπη,
Τι τραγωδία αυτός ο ξερριζωμός απ΄την πατρίδα. Εδώ η επιλεγμένη ξενητειά και είναι αβάσταχτη.
Να ξέρεις πως δεν μπορείς ποτέ να ξαναβρείς τα μέρη σου, τις παραδόσεις σου, τα οικεία βλέμματα των συγχωριανών σου.
Ξέρεις, η λήθη είναι θεραπευτική αλλά η μνήμη θεραπευτικότερη, ανακαλύπτω τώρα που περνούν τα χρόνια.
Βλέπω μέσα απο ανυποψίαστη επικοινωνία με παλιές μου συμμαθήτριες, τί δομικό υλικό είναι οι ρίζες , της μνήμης τα μονοπάτια που οδηγούν ως εκεί.
Να περάσετε όμορφο Πάσχα με την οικογένεια.

Justine's Blog said...

Αγαπημένε μου Στράτο,
Πόσο όμορφα γράφεις , σαν ένας πραγματικός Μηθυμναίος.Είναι οι μνήμες στόλισμα του νού, πάτημα στην ιστορία, συνδετικός ιστός με την ύπαρξή μας.
Ναί, όλες αυτές οι στιγμές κι άλλες τόσες καιροφυλακτούν στη μνήμη.Τις ανασύρω σιγά-σιγά για να τις απολαμβάνω κάθε τόσο, όταν η στέρηση γίνεται πόνος στην καρδιά.
Θα πάτε Μυτιλήνη να υποθέσω; Καλό Πάσχα στην οικογένεια!

Justine's Blog said...

ΑΧ αυτές οι μαννούλες πώς ξέρουν να τραβούν τα παιδιά με τις μυρωδιές και τις γεύσεις τους!
Το έχω καταλάβει κι εγώ. Γι αυτό τα απογεύματα είναι αφιερωμένα στη μαγειρική για τα αγόρια.
Κάπως έτσι παγιδεύτηκε ο Αλέξανδρος και δεν θα μας δραπατεύσει για άλλη πόλη εν όψει σπουδών.
Εγώ θέλω να τρώω σαν άνθρωπος όχι Μακντό, γι αυτό θα μείνω στο Μόντρεαλ για σπουδές , μας ανακοίνωσε μόλις πρόσφατα και ήρθε η καρδούλα μας στον τόπο της!
Καλή Μεγάλη Εβδομάδα με όλες τις μυρωδιές έστω και μακρόθεν.
Με αγάπη
Ιουστίνη

δεσποιναριον said...

Η μεγαλη βδομαδα των παιδικων μου χρονων Ιουστινακι ηταν καθε χρονο διαφορετικη. Φευγαμε Μεγαλη Παρασκευη και πηγαιναμε εξω απο την Αθηνα μια στην Πεντελη, μια στα Μεσογεια, αλλη φορα Αραχωβα, Παρνασσο. Βρισκαμε κατι μοναστηρια κι εκει ακολουθουσαμε τον επιταφιο. Η κατανυξη μακρυα απο τον πολιτισμο ηταν διαφορετικη. Εκει πραγματικα ακουγα τους υμνους. Ουτε εμεις ειχαμε στενες σχεσεις με την εκκλησια, αλλα καπως η μεγαλη βδομαδα μας αγγιζε διαφορετικα. Μια συγγλονιστικη Μεγαλη Παρασκευη εζησα στην Σαντορινη με τη Μαριζα Κωχ στην ιδια εκκλησια να ψαλλει και η φωνη της να απλωνεται σε ολο το αιγαιο. Σε φιλω Ιουστινακι.

Penelope said...

Ioυστίνη μιας και μας έχεις ξυπνήσει τις αναμνήσεις μας με το υπέροχο κείμενο θα σου πω και εγώ τι θυμάμαι από αυτές τις ημέρες. Της μαμάς μου της άρεσε πολύ το τροπάριο της Κασσιανής και έτσι κάθε Μ.Τετάρτη πηγαίναμε στην Αγ. Αικατερίνη στη Πλάκα (αν θυμάμαι καλά το όνομα της εκκλησίας) εκεί της άρεσε να πηγαίνουμε μαζί με δύο φίλες της .. Και είχε τόσο ωραία ατμόσφαιρα και τόσο ωραία χορωδία και πράγματι ένοιωθα τόσο όμορφα και ανεβασμένη παρόλο που δεν είχα και εγώ ιδιαίτερη σχέση με την Εκκλησία. Τώρα εδώ στο Bath έχουμε μία εκκλησία (σπίτι) για όλους τους ορθοδοξους που είναι οι περισσότεροι Πολωνοί και Ρώσοι..Φιλώ και χαιρετώ και καλά να περάσεις όλη την Μ. Εβδομάδα

Penelope said...

διορθωση Μ.Τρίτη !

Penelope said...

Kαι μην νόμίζεις ότι τη διόρθωση τη σκέφτηκα απο μόνη μου, η μαμά μου τηλεφώνησε ακριβώς μόλις σου εκανα το σχόλιο και είπε ΄..σήμερα είναι το τροπάριο της Κασσιανής θυμάσε....μπλα μπλα..... !!!!Συνειρμικά είναι όλα λοιπόν Ιουστινάκι νασαι καλά ...

Φωτεινή S said...

Ιουστίνη μου γλυκιά,
εκεί στον μακρινό Καναδά εύχομαι να περάσεις Χαρούμενες Γιορτές με τους αγαπημένους σου άνδρες.
Καλή Ανάσταση!
Βιαστική γιατί ετοιμάζομαι για ταξίδι μεγάλο (Ισραήλ-Αίγυπτο).
Η Αβάνα, αναγκαστικά, μένει για μετά. Καλοτάξιδη να 'ναι.
Είναι αυτό ποι έλεγε κάποιος : Δεν πρόκαμα!
Πολλά πολλά φιλιά!

zero said...

Ενταξει, καταπληκτικο.
Σκεφτομαι να μην αγοραζω πια βιβλια.
Αφου διαβαζω εδω.

Justine's Blog said...

Αγαπημένο Δεσποινάκι,
Με γειά το νέο αρχοντικό σου. Να το χαίρεσαι και να σε χαιρόμαστε μέσα απο τα γραφόμενά σου.
Είδες τελικά πως η Ανάσταση και το Πάσχα γιορτάζονται στην επαρχία γνησιότερα, κατανυκτικότερα; Ισως νάναι και η άνοιξη με τις ανθισμένες παπαρούνες που συνηγορεί σ΄αυτό το γιορτασμό. Ισως νάναι και οι μυρωδιές της επαρχίας και η αγνότητα των ανθρώπων!
Χαίρομαι που σε ξαναγύρισα στα όμορφα χρόνια.
Φιλιά και Καλή Ανάσταση

Justine's Blog said...

Πηνελόπη μου,
Αριστα δέκα στη μαννούλα για τι Τροπάριο. Εμείς κάπου αλλού έχουμε αφήσει την ακριβή μας μνήμη, γι αυτό την ανακαλούμε μέσα απ΄τα γραπτά μας.
Βρράζω τα αυγά για να τα βάψουμε με τον Αλεξανδρίνο. Ακούω την κατσαρόλα να τρέμει!
Καλή Ανάσταση και καλά βαψίματα με τα Αλκυονάκια.

Justine's Blog said...

Κι εσύ Φωτεινή μου,
Να περάσεις υπέροχα στους Αγιους Τόπους και στην Αίγυπτο. Θα είναι μεγάλη εμπειρία αυτό το ταξίδι. Σου εύχομαι να απολαύσεις κα΄θε στιγμή, να νιώσεις το βάθος των ημερών και να γυρίζεις Λαμπρότερη με πολλές φωτογραφίες για όλους εμάς τους μπλογκογείτονες!
Καλή Ανάσταση

Justine's Blog said...

Ζερούλη μου,
Ευτυχώς που υπάρχεις κι εσύ κι ανεβάζεις το ηθικό μας! Είσαι ένας αληθινός μπλογκογείτονας με αγάπη για τους γύρω του.
Να περάσεις υπέροχα αυτή τη Λαμπρή. Και να σπάσεις όλα τα αυγά των άλλων.
Θέλει αρετή και τόλμη η μαγκιά!

δεσποιναριον said...

Καλημερα καρντια μου, πως πανε οι εποιμασιες για το Πασχα;

Justine's Blog said...

Δεσποινάριον ανανεωμένον, Εδώ είχε ακόμη και σήμερα ήλιο. Ο Αλεξανδρίνος είναι σε διακοπές απο το γαλλικό σχολείο και με βοήθησε στο βάψιμο των αυγών. Και του χρόνου! (Η θεία είπε πως τα αυγά βάφονται Μεγάλη Παρασκευή, αλλά εγώ απάντησα ας βαφτούν κι όποτε νάναι!)
Σήμερα θα πάμε στα ελληνάδικα να αγοράσουμε τσουρεκάκι και κουλουράκια (νόμιζες πως τα φτιάχνω με τα δυό μου τα χεράκια;ΛΑΘΟΣ!!!)
Τη Μεγάλη Παρασκευή θα πάμε στους Επιταφείους της ελληνικής γειτονιάς και θα παραστούμε στη λιτανεία. Μετά θα πάμε για νηστήσιμα στης Μάρθας με τους φίλους μας.
Α! Δεν θα σου πώ πού θα το ψήσουμε το αρνί. Μάντεψε!

δεσποιναριον said...

Λοιπον εμενα μου εστειλε τσουρεκια και κουκουρακια η πεθερουλα μου ποστ εξπρες απο το ζαχαροπλαστειο Πελιτ που τα κανει φιν φον!! Αυγα εβαψα κι εγω σημερα γιατι αυριο ερχεται ο κυριος Μωυσης με την κυρια Καρμενσιτα να καθαρισουν και σιγα μη βγαλω μετα βαφες και αλλα πασαλειφτικα. Πφ η Μαρθα Στουαρτ ειναι φιλεναδα σου Καναδεζα; Χμ.. ΑΝτε φιλακια καληνυχτας, παω να κοιμηθω και να μαντεψω που θα ψησετε αρνι..

Μηθυμναίος said...

Χτες, πήγαμε για ψώνια με τη γυναίκα μου στο κέντρο και στη συνέχεια για ένα καφέ ξεκούρασης στον Ιανό. Φεύγοντας κάναμε την περιήγηση από τους πάγκους των βιβλίων. Για μια στιγμή, καθώς έψαχνα πιο πέρα, για ένα βιβλίο του Τόμας Μαν, η Αλεξάνδρα μου φωνάζει: Κοίτα, είναι η δική μας η Ιουστίνη; Κι ερχόταν κοντά μου μ’ ένα μικρό πορτοκαλί βιβλίο στο χέρι... Τίτλος: ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΑΒΑΝΑΣ!
Βεβαίως, βεβαίως! Η δική μας! Φέρτο κι έτσι... ξέχασα τον Τόμας Μαν.

zero said...

Σου ευχομαι ολοψυχα
Καλο Πασχα και Καλη Ανασταση.
Να περασεις υπεροχα και να γραψεις υπεροχα κειμενα.

La Gigi said...

Ιουστίνη,
σου εύχομαι Καλή Ανάσταση και ότι επιθυμείς.
Εμένα μου την έδωσε και βρίσκομαι εν μέσω πυρετωδών διαδικασιών ψαξίματος εισητηρίου για Ελλάδα. Θέλω τη μαμά μου!!

Justine's Blog said...

Δεσποινάριον,
Οπως βλέπεις δεν υπάρχει συνεννόηση. Εξαφανίζομαι απο πρωίας και καταλήγω σπίτι μου βραδάκι, όπου η τηλεόραση είναι στο φούλ με Καναδούς να πάιζουν τους Φίλις και η καρδιά μας να χτυπάει δυνατά.
Η Μάρθα Στιούαρτ είναι ΄δική σας, καταδική σας! Εμείς έχουμε τη δική μας Chez Martha με ωραία ελληνικής κουζίνα μέσα στην ελληνική γειτονιά.
Αύριο μετά του Επιτάφειους θα τα δοκιμάσουμε τα νηστήσιμα της Μάρθας, κι ας μην είναι Στιούαρτ.
Αυτά, ειμαι λιώμα απο την κούραση. Πολύ τρέξομο οι γιορτές, μαραθώνιο κάνω!
Φιλάκια και Καλή Ανάσταση

Justine's Blog said...

Α! Τί ωραία! Να πάρω τη θέση του Τόμας Μάν στις καρδιές και τις αγαγνώσεις σας. Πολύ χαίρομαι που η Αλεξάνδρα ΄με εντόπισε. Δόστης ένα μεγάλο σβουρηχτό πασχαλινό φιλί πασπαλισμένο με αγάπη!
Να περάσετε υπέροχα- βλέπω όχι στο νησί- με την οικογένειά σας και τις καρδιές γεμάτες χαμόγελα.
Καλή Ανάσταση!
Με αγάπη
Ιουστίνη

Justine's Blog said...

Α! Μελισσούλα ζωηρή,
Τοβλεπα εγώ πως το είχες το απωθημένο με τη μαννούλα. Λέω, δεν θα πεταχτεί ως εκεί; Θα κάνει Πάσχα στην κρύα Ελβετία; Κι εγώ το ίδιο θάκανα αν ήμουν στην Ευρώπη. Δε νικιέται η Ευρώπη χωρίς ήλιο και υμνωδίες και λαμπάδες και χρωματιστά αυγά το Πάσχα!
Να περάσεις τρέλλα και να φιλήσεις τη μαννούλα πολύ.
Χαιρετίσματα πολλά

Justine's Blog said...

Ζερούλη πολυαγαπημένε,
Κι εσύ να γυρνάς πάντα στα ποσταρίσματά σου με νέες ιδέες και προπάντων με νέα σχέδια.
Είσαι η δροσιά του μπλόγκινγκ.
Καλή Ανάσταση

zero said...

Καλημερα Ιουστινη
κι'εσυ εισαι ...η Ανοιξη των βιβλιων.

zero said...

Δικο μου και το 31 σχολιο
γιατι κερδιζω πολλα πολλα δωρα.
Γιουπιι

Penelope said...

Ioυστίνη μου τις ευχές μου για αυτές τις ημέρες πολλά φιλιά!
p.s εχω αφιέρωση για μας για εσας και εκείνους εκεί κατω!!

δεσποιναριον said...

Καλημερα. Μεγαλη Παρασκευη και ουτε βιολεττες μυριζουν ουτε αρωματα εδω. Εργασιμη μερα και σημερα. Αισθανομαι οτι εχω μια στεναχωρια μεσα μου και θελω να τη βγαλω ασε που δεν μπορω να την εξηγησω. Μια μερα ειναι θα περσαει. Αυριο παλι ολα θα γινουν ομορφα και χρωματιστα. Πολλα φιλακια.

zero said...

Αλλη μερα αυριο... αλλη διαθεση.
Την καλησπερα μου.

κυκλάμινο said...

Ιουστίνη μου, αγαπημένη, Καλή Ανάσταση, κορίτσι μου!
Πολλά πολλά φιλάκια!

Justine's Blog said...

Ζερούλη μου,
Πόσο αγαπημένος είσαι! Προπάντων μετά που διάβασα το ποίημα για την Αλεφ. Εκεί έγραψες ιστορία! Εχεις μια έφεση παιδί μου στην καλλιεχνία.
Να έχεις μια ωραία Ανάσταση με ανάταση ψυχής.
Φιλιά ανοιξιάτικα

Justine's Blog said...

Πηνελόπη μου,
Σ΄ευχαριστώ για το όμορφο ποίημα των ξενητεμένων. Αγγίζει τα τρίσβαθα της ψυχής μας τώρα το Πάσχα, αν και φέτος ο ανοιξιάτικος καιρός στο Μόντρεαλ συνηγορει σε ένα πιό ανέμελο γιορτασμό. Εχει το παιδί διακοπές και μου φαίνεται κάπως πιο ελληνικό το όλο σκηνικό.
Αυτές οι ψευδιασθήσεις είναι η παρηγόρια μας!
Φιλιά για την Ανάσταση

Justine's Blog said...

Δεσποινάκι μου γλυκό,
Είναι αυτή η ισοπέδωση της Αμέρικας που σου δίνει τη δυσκολία. Αλλά σκέψου πως μας περιμένουν πολλές άνοιξες στην πατρίδα, πολλές Αναστάσεις στην ωριμότητά μας. Κάποτε θα ξαναγυρίσουμε για να βουτήξουμε στα χρώματα και τα αρώματα των αναμνήσεών μας.
Πολλά φιλιά

Justine's Blog said...

Εσύ μικρό Κατερινάκι,
Ολο με κάνεις να δακρύζω κάθε φορά που θέλεις να κλείσεις το ανοιχτό και γεμάτο χρώματα σπιτικό σου. Γιατί σε πιάνει η απογοήτευση; Δεν μας αγάπάς εμάς τους μπλογκογείτονές σου;
Εμείς σε λατρεύουμε, είσαι ο ανθός μας.
Καλή Ανάσταση σε σένα και την οικογένεια
Με αγάπη
Ιουστίνη

Εαρινή Συμφωνία said...

Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε
τ΄ ουρανού το δροσάτο, ύστερο αστέρι
σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε
τ' ουρανού σε κανένα από τα μέρη
κι από κει κινημένο αργοφυσούσε
τόσο γλυκά στο πρόσωπο τ' αέρι
που λες και λέει μες στης καρδιάς τα φύλλα:
γλυκειά η ζωή, κι ο θάνατος μαυρίλα.
Με τους στίχους του μεγάλου Επτανήσιου, σε χαιρετώ και σου εύχομαι τα καλύτερα Ιουστινάκι μου.

zero said...

Ειμαι γεννημενος ποιητης.
Φιλια και Καλη Ανασταση.

Justine's Blog said...

Ζερό, Ζερό,
Αν δε μου γράψεις ποίημα \
θα πάθω μαρασμό!\
Φιλιά Πασχαλινής Αγάπης
Ιουστίνη

Justine's Blog said...

Εαρινή μου,
Πόσο ταιριαστή η ποίηση που μου χαρίζεις! Ποσο ταιριαστό το όνομά σου στις μέρες τούτες τις μακρινές και δύσκολες.
Είσαι μια εαρινή ανάσα στη μπλογκογειτονιά.
Σε ευχαριστώ για τις ευχές και ανταποδίδω απο βάθους καρδίας.
Με αγάπη
Ιουστίνη