ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Friday, October 17, 2008

Μίλα μου για Μήλο!!!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη


Καθώς βλέπω γύρω μου το τοπίο να κλείνει την καλοκαιρινή του ομορφιά και να οδεύει ολοταχώς προς χειμώνα... Καθώς και φέτος-όπως κάθε χρόνο- μαζεύω τα χρυσοκόκκινα φύλλα των δέντρων απο το χώμα... Ο νούς γυρίζει πίσω στο νησί που με μάγεψε το περασμένο καλοκαίρι. Ηταν η Μήλος του Αιγαίου.

Απο κεί κατάγεται η νεαρή μου φίλη Αννέτα Βασιλειάδου, που έγινε κολλητή μου μέσα απο τη σχέση της με τον εκδοτικό μου οίκο Ελληνικά Γράμματα (κι αυτή λήξασα πλέον αφού εκείνη δουλεύει κάπου αλλού). Η Αννέτα, λοιπόν, μου μετέφερε εικόνες απο το αιγαιοπελαγίτικο νησί και την εκ μητρικού αίματος σχέση της μαζί του.

Συνήθως τα καλοκαίρια μου τα ρουφάει το νησί της καταγωγής μου η Λευκάδα. Τρέχω εκεί να δώ την οικογένειά μου, τις παιδικές μου φίλες, τους οικείους τόπους που επαυξάνουν τη συναισθηματική μου ασφάλεια. Ομως, με την προτροπή της Αννέτας είπα να ξαναδώσω αυτό το καλοκαίρι μια ευκαιρία στο Αιγαίο και στις δικές μου περιπέτειες ανα την Ελλάδα.

Φτάσαμε την ώρα του λυκόφωτος στο λιμάνι της Μήλου, όταν τα ιριδίζοντα χρώματα του δύοντος ήλιου έβαφαν στους απαλούς τόνους τους τα λευκά σπίτια του Αδάμαντα. Το κυκλικό λιμάνι με τα δεκάδες σκάφη αραγμένα στην προκυμαία αμέσως συνεπήρε τις αισθήσεις μου. Η πόλη απλωμένη ως την ανηφόρα με τα σκαλοπάτια με μάγεψε κι ας είμαι εξοικειωμένη με τη λαμπρότητα και την αποκοτιά του αιγαιοπελαγίτκου τοπίου. Τούτο το νησί ανέδιδε μια θηλυκότητα σαν αυτή που αποπέμπει η κλασική ομορφιά της Αφοδίτης που κείται μακρινή και μόνη επι χρόνια ολάκερα στο Λούβρο.

Μείναμε στο λιτό σπίτι της Αννέτας, ό,τι ωραιότερο και λειτουργικότερο για καλοκαίρι. Λίγα χιλιόμετρα έξω απο τον Αδάμαντα με θέα την πόλη και τη θάλασσα, με ενα μικρό κηπίσκο γεμάτο απο άνυδρα ζαρζαβατικά, το επίπεδο σπίτι των δύο υπνοδωματίων με ενθουσίασε κυριολεκτικά συγκρίνοντάς το με τις πολυτελείς επαύλεις άλλων τόπων.

Η Αννέτα έτρεξε κι έκοψε απο τον κήπο ψιλά, ολόμικρα ντοματάκια που είχαν μια νοστιμιά απίστευτη καθώς δεν ποτίζονται με γλυκό νερό- ένεκα λειψυδρίας- αλλά αναζητούν μόνα τους μέσα στο έδαφος να βρούν τροφή και δροσιά απο την ελάχιστη υγρασία του χώματος. Τα αγγουράκια , μια επιμειξία αγγουριού και καρπουζιού θα ελεγα- ήταν ό,τι ωραιότερο έφαγα αυτό το καλοκαίρι σε φυτικά προϊόντα εν Ελλάδι.

Το βράδυ ανηφορίσαμε στα μπαράκια του Αδάμαντα (δύο τον αριθμό), τα οποία κρεμόνταν κυριολεκτικά απο τον γκρεμό με θέα το απόλυτο Αιγαίο πέλαγος. Ροκάκια και μουσικές της δικής μου γενιάς έδεσαν τις νύχτες που κύλησαν όλες αψηλά με παρέες ντόπιων αλλά και τακτικών επισκεπτών στο νησί .

Τα επόμενα πρωινά ζήσαμε τα γυρίσματα στι εξαιρετικές παραλίες του νησιού, που θαρρείς πως έχουν προκύψει απο τα πολλαπλά πετρώματα για να κολυμπάς στα καθάρια νερά τους εσύ και η παρέα σου. Η Αγία Κυριακή ήταν η παραλία του πατείς με πατώ σε με τα ντέκερι και τις φραπεδιές σε όλο τους το μεγαλείο και τους τουρίστες απλωμένους σε σέζ λόνγκ και πολύχρωμες πετσέτες.

Την άλλη μέρα καταφύγαμε σε μια μικρή απόμερη παραλία κοντά στον Προβατά όπου κατηφορίσαμε με τα ποδαράκια μας κι αράξαμε στην αμμουδιά με ελάχιστα ζευγάρια ιταλών τουριστών.Ο Φυροπόταμος, η Φυριπλάκα, η Λαγκάδα, το Παλιοχώρι ήταν παραλίες που αγγίξαμε φτάνοντας με το αυτοκίνητο περνώντας μέσα απο χωματόδρομους που ήταν σε πολλή καλή κατάσταση.

Με το καραβάκι κάναμε τον ημίγυρο του νησιού για να κολυμπήσουμε στα διαμαντένια νερά του Γέρακα, ενώ το Κλέφτικο με τους τεράστιους βράχους και τις σπηλιές περέπεμπε σε μέρες πειρατών και νεραϊδότοπους αλλοτινούς.

Βέβαια, μια βραδυνή βόλτα με τα πόδια στο γεωλογικό θαύμα της περιοχής Σαρακίνικο κυριολεκτικά μας αποθέωσε. Εδώ περπατάς πάνω σε επικαλυπτόμενες λευκές πλάκες λές και πατάς σε σεληνιακό τοπίο. Νομίζεις πως ακροβατείς σε μετεωρίτη στη μέση του στερεώματος κι όχι πως βρίσκεσαι στην ακροθαλασσιά ενός μικρού νησιού του Αιγαίου.

Τί να πώ για τις περατζάδες στην Πλάκα, όπου απολαύσαμε ένα απο ωραιότερα ηλιοβασιλέματα της ζωής μας με θέα την Κίμωλο και τα άλλα νησιά; Τί να πώ για την Τρυπητή με το βίαιο αεράκι του Αιγαίου, τους ανεμόμυλους και τις Κατακόμβες;

Δεν θέλω να κάνω αυτή την κατάθεση ψυχής για τη Μήλο ένα τουριστικό οδηγό. Θέλω να πώ ότι αγάπησα τη Μήλο και τους Μηλιώτες θείους της Αννέτας, που θεωρώ πλέον και δική μου οικογένεια. Απο το θείο Αντώνη και τη θεία Ελένη Βελετά μέχρι το θείο Ηλία και τη θεία Κούλα Βελετά έως τα ξαδέλφια και τις ξαδέλφες, όλοι έγιναν με τη ζεστασιά τους μια μεγάλη φιλόξενη αγκαλιά για μένα.

Χίλια γλυκά ευχαριστώ στην Αννέτα Βελετά-Βασιλειάδου και την υπέροχη οικογένειά της. Χίλια ευχαριστώ στη Μήλο, που μου έδωσε την ευκαιρία να την ερωτευτώ για την αβίαστη, σεμνή ομορφιά της.




Θεϊκό Σαρακίνικο


Θέα απο την Κρεμαστή


Ηλιοβασίλεμα απο την Πλάκα


Κόλπος του Γέροντα


Θάλασσα πλατειά σ΄αγαπώ γιατί μου μοιάζεις, θάλασσα βαθειά!




Αννέτα και Ιουστινάκι εν μέσω θείας Ελένης και θέιου Αντώνη Βελετά






Λιμάνι Αδάμαντα στο λυκόφως




Λιτό του Αιγαίου σπίτι πόσο σ΄αγαπώ


Κάτοψη της Πλάκας

34 comments:

Φωτεινή S said...

Ioυστινάκι μου, έχεις απόλυτο δίκιο σ' ότι αφορά τα τοπία γιατί για τους ανθρώπους δεν μπορώ να πω κάτι. Η Μήλος είναι το κάτι άλλο. Θυμάμαι ότι το είχα χαρακτηρίσει "το χρωματιστό νησί". Μου είχε κάνει εντύπωση που κάθε παραλία είχε κι άλλο χρώμα. Είναι από τα νησιά εκείνα που θέλω να πάω ξανά.
Πολλά φιλιά από το Ρέθυμνο

Justine's Blog said...

Α! Φωτεινούλα μου,
Χαίρομαι που συμφωνείς μαζί μου για την ήρεμη ομορφιά αυτού του νησιού και τις απίστευτες παραλίες του. Ολα μπορείς να ζήσεις εκεί, απο κοσμοπολιτιά μέχρι απόλυτη ησυχία.
Μου άρεσε πολύ και θέλω να πηγαίνω συχνά στη Μήλο.Το ένιωσα σαν τόπο δικό μου αυτό το γλυκό νησάκι.
Πολλα χαιρετίσματα

La Gigi said...

ανεπανάληπτο, μοναδικό μας Αιγαίο!

δεσποιναριον said...

Αχ αχ αχ!! Ονειρο Καναδεζα. Δε λαω αλλα για να μη χαλασω τη μαγεια! Μονο ενα θα πω .. Τσαχπινουλαααα !!!

Αστοριανή said...

...και είπεν ο...Δημήτριος, ο έχων πλέον πρόσφατη συγγένεια με τα ...βοοειδή, λόγω μοσχεύματος της αορτικής βαλβίδας..."-Πρέπει! πρέπει να πάμε στα νησιά, του χρόνου, τώρα που νιώθω...ταύρος, να περπατήσω, να κολυμπήσω, να χορέψω..."
Βλέπετε τί κάνει ο ...ενικός;
Ιουστίνη μου, σου το προ-είπα, μόνο να ...έπομαι! (αστειεύομαι)
μα, κι εγώ θέλω να πάμε! Ίδίως
όταν έχεις φίλους " καλύτερους από συγγενείς..." τότε είναι θεού ευλογία. Ευχαριστώ, για το νοερό ταξιδι,
σε φιλώ, Υιώτα

Justine's Blog said...

Μελισσούλα χαρωπή,
Μια κοινή κάθοδο στο Αιγαίο πρέπει κάποια στιγμή να την τολμήσουμε. Θα στενάξουνε τα Ματογιάννια, never mind το Paradise beach και η Αγία Αννα! Πάντως, όπως βλέπεις 'εχω και εναλλακτική πρόταση τώρα που ο Σάκης το παίζει σοβαρός μπαμπάς.
Φιλάκια καληνύχτας στα δικά σου όνειρα

Justine's Blog said...

Πού είσαι εσύ γεωδεσσίτισσα να ανακαλύψεις τα ορυκτά της Μήλου; Μήπως πρέπει η επιστήμη σου να σε στείλει κατευθείαν στο νησί με τα μοναδικά πετρώματα επι γής;
Να το εισηγηθείς πάραυτα, πλιζ για να κολυμπήσουμε στις ιδιες παραλίες!
Φιλάκια στην πρωτεύουσα.

Justine's Blog said...

Γιώτα αγαπημένη,
Τον είδα το Δημήτρη τώρα που είναι καρδαμωμένος να λικνίζεται στη σάλζα των λατινοαμερικάνων. Τον έκοψα παιδί μου για ζωηρό.
Αντε με το καλό του χρόνου να πάτε μεσ στου Αιγαίου, Αιγαίου τα νερά....
Φιλιά

panathinaeos said...

τι ωραία! και να φαντασθειτε αγαπητη μου Ι οτι δεν εχω παει στη Μήλο! ειναι βεβαιως γνωστη η γλαφυροτης των περιγραφων σας αλλα νομιζω οτι η ακτινοβολουσα και παλλουσα ψυχη σας εντυσε το κειμενο αυτο με τροπο ξεχωριστό...
οσο για την φωτο επι του πλοιου, δημιουργει βασιμες υπονοιες οτι "τρελανατε κοσμο"!

La Gigi said...

και μια που είμαι έτοιμη να εξορμήσω σε outlet village της γερμανόφωνης Ελβετίας για ανελέητο shopping, πες μου σε παρακαλώ αυτή η γαλάζια τσαντούλα με τις φανταστικές κόκκινες λεπτομέρειες τι είναι??
Καλημέρα και φιλιά πολλά

υγ.: θα κρατήσω σημειώσεις για την επανέκδοση

δεσποιναριον said...

Καλημερα Καναδεζα με τις θελκτικες σου προτασεις. Δυστυχως η επιστημη με θελει να περιφερομαι εκτος ατμοσφαιρας οπου η βαρυτητα δε βοηθαει να πεσω κι εγω (σπλατς) σε μια ωραια θαλασσα και να ξεβραστω σε ενα ωραιο νησι (για παντα) Ειμαι καταδικασμενη! Σαν αποκληρη γυριζω σε κανονικη τροχια!! Λιγη αλμυρα ρε παιδιααα!!! Φιλια για ενα ομορφο Σαββατο!

δεσποιναριον said...

Χε χε η τσαντουλα ειναι τοουτ Μοσκινο το μπουφανακι (σταχτη και) Μπουρμπερη και το χαμογελο ολα τα λεφτα! Φςςςς!!!

Justine's Blog said...

Αγαπητέ Παναθήναιε,
Άξίζει μια βόλτα στο νησί, όπου βρέθηκε το ωραιότερο άγαλμα της γλυπτικής, η Αφροδίτη.
Είναι παραμυθένια η ομορφιά του και οι παραλίες του άπειρες με διάφανα νερά.
Οσο για την εμφάνιση στο πλοίο, τώρα που με ξαναβλέπω, λέω πόσο ψωνάρα είμαι η γυναίκα να κατεβάινω στα νησιά με πέρλες! Πόσο όμως!

Justine's Blog said...

Αγαπημένο αεικίνητο Μελισσάκι,
Περι τσάντας σου απαντάει το ειδήμων Δεσποινάκι επι όλων των καταναλωτικών θεμάτων.
Πεσμου σε ποιό outlet πάς και ποια είναι τα δυνατά του στοιχεία, γιατί η επανέκδοση πρέπει να έχει πολλαπλές εμπειρίες και μάτια δικών μου ανθρώπων.
Τώρα θάχεις φύγει, αλλά περιμένω ρεπορτάζ!

Justine's Blog said...

Δεσποινάκι,
Ασε εμένα κόντεψε να με στείλει στο νοσοκομείο η βαρύτητα απόψε. Εφαγα μια τούμπα απο την κορυφή της σκάλας στο σαλέ και είδα το Δία ανάποδα! Μέτρησα κάπου 14 ξύλινα σκαλιά. Απορώ πώς δεν έσπασα το λαιμό μου ή κανένα παϊδάκι.
Εσύ για στρατόσφαιρα τόχεις βάλει; Πόσο θάθελα να με παίρνεις μαζί σου όταν πετάς απαλλαγμένη απο τη βαρύτητα!
Εδώ έχει ήλιο κι εγώ γράφω με τρομερούς πόνους στην πλάτη.
Φιλάκια

Anonymous said...

αααα....αν εγώ σου έφερα κυκλάμινα Ιουστινάκι μου,εσύ μου έφερες θάλασσα και καλοκαίρι...και πιο πολύ απ'όλα...διακοπες στο αιγαίο...πόσα χρονια εχω να βρεθω εκεί...θαυμασιες οι φωτο

Justine's Blog said...

Εμείς Μπέττυ μου, οι δυτικές σπανίως τολμούμε να κάνουμε το βήμα προς τα ανατολικά, γιατί είναι περίπλοκη η μετάβαση.
Αλλά φέτος νίκησα τις συνθήκες γιατί το πνεύμα μου αναζητούσε και αποζητούσε Αιγαίο.
Είπα να δώσω λάμψη καλοκαιρινή μέσα δτη φθινοπωρινή μελαγχολία μας εδώ στην εξοχή.
Φιλιά για ένα όμορφο Σαββατοκύριακο

δεσποιναριον said...

Προσεχε βρε κοριτσακι μου. Ευτυχως που δεν εππαθες τιποτα. Καλα σε μια βδομαδα οι μωλωπες θα εχουν φυγει. Περαστικα σου! Ο Διας αναποδα.. λεει τιποτα;

panathinaeos said...

περαστικά Ιουστινη! θα σου φτιαξω κι ενα φαγακι αυριο να γιανεις και να φυγουν οι μελανιες...
εγγυημενα πραματα!

La Gigi said...

14 σκαλιά είναι πολλά... και σε καταλαβαίνω γιατί την έχω πάθει κι εγώ αλλά είχα μετρήσει όλα τα σκαλιά μια μαρμάρινης σκάλας, περαστικά και βάλε τον Τεντ να σου κάνει κανένα μασαζάκι!
Μόλις γύρισα από τα ψώνια απολύτως εξοντωμένη αλλά πάνω από όλα ανανεωμένη! Έκανα και τη βόλτα μου στην θεά Ζυρίχη μου, που είχε μια λιακάδα glorious :))
αχ τη λατρεύω αυτή την πόλη!!!

La Gigi said...

τώρα έκανα ζουμ στη φωτογραφία και είναι πασιφανές πως η τσάντα είναι Moschino, αλλά έχω να πω ότι οι πέρλες σου είναι απολύτως ΘΕΙΚΕΣ!!!

Justine's Blog said...

Αγαπημένο Δεσποινάκι,
Οχι ο Δίας ανάποδα είναι δική μου εφέυρεση, κατ αντιστοιχία με τον ανάδρομο Ερμή!
Είμαι σε κατάσταση φρίκης, έγραφα όλο το πρωί σαν το παγώνι. Μετά έφαγα και μια τζιπάτη διαδρομή με λακούβες απο το βουνό κι ήρθα κι έδεσα στους πόνους.
Φυλακτό θα βάλω, παιδί μου.
Παρολίγο να νοσηλεύομαι, αφού έπεσα όλάκρη πάνω στο λαιμό και τον ώμο μου. Πώς δεν έσπασ σπονδυλική στήλη, παραμένει ένα θαύμα!
Είναι πολύ γλυκό να σε νιάζονται οι φίλοι σου.
Φιλάκια

Justine's Blog said...

Παναθήναιε αγαπημένε,
Το περιμένω όπως περίμενα κάποτε της μαννούλας τα ιδιαίτερα φαγάκια όταν ήμουν αρρωστούλα.
Ο λόγος σας με χόρτασε...

Justine's Blog said...

Ναι, πέρασες ωραία μικρή μου; Η Ζυρίχη θάναι πάλι δική μας το Μάιο, αλλά μάλλον θα κάνουμε και μια περιοδεία προς τα μέρη σου καθότι θάχουμε και Αλεξανδρίνο μαζί μας.
Τώρα που με βλέπω, πώς τόλμησα και κατέβηκα στο νησία φορτωμένη στην πέρλα; Αποκοτιά θα το πείς και ανελέητη ματαιοδοξία.
Και μετά έτρεχα και την Αννέτα να χιλιοκλειδώνουμε το σπίτι για να μην μου κλέψουν τις πέρλες, γιατί μέχρι παραλία δεν έφτασαν!!!
Θέλουμε να δούμε τα καλούδια σου αυθωρεί και παραχρήμα!

Michael Tellides said...

Get well soon Justine.
Εχουμε και πρεμιέρα αύριο στο Δημαρχείο.

Justine's Blog said...

΄Ναί,
Μέσα σ΄όλα είμαστε και χορωδοί. Ο παππούς Μάικλ και η μεσήλιξ Ιουστίνη θα τραγουδήσουν τους Μικρούς Φυγάδες στο Δημαρχείο του Μόντρεαλ.
Ουρα Ουραουρα...........
Μετα βίας θα τα καταφέρω να συρθώ ως εκεί κι ακολουθεί τρελλό πρόγραμμα με Βαληνάκη εις Κοινότητα.
Ελεος, αναχωρεί κι ο συνεργάτης για Τορόντο.
Πάντως, αξιολύπητη είμαι , πονάω απίστευτα!!!

Αστοριανή said...

...Σιδερένια, και καλλικέλαδη!Θυμάσαι που λένε:-Στάσου στο ...14!
Θα περάσει κι αυτό!
Αγαπώ όμως τον αυτοσαρκασμό σου...
ανεμοστρόβιλος είσαι!
Έτσι είναι οι... ζωντανές υπάρξεις...
Καλή φωνή, κι αν δεις τη Μαίρη Χατζή-Υπερίδη, φίλησέ την από μας.
με αγάπη,
Υιώτα

δεσποιναριον said...

Φυλαχτο ΚΑΙ ματοχαντρο (που θα ελεγε η μανουλα μου) Καποιος σε ματιαξε και δε ξερω να ξεματιαζω κιολας. Και πηγαινε σε παρακαλω αυριο να το κοιταξεις και να βεβαιωθεις οτι δεν εχεις κατι που δε φαινεται. Ξερεις οταν ζοριστουν οι μυς πονανε αρκετα δωσε λιγο χρονο στον εαυτο σου και μη τους ζοριζεις. Αν δε γραψεις σημερα θα ξερω οτι ξακουραζεσαι. Φιλακια!

Φωτεινή S said...

Ιουστινάκι μου,
περαστικά σου κοπέλα μου!
Το έμαθα μόλις από το φαγάκι του Panathinaeo.
Όχι πέρλες άσπρες, γαλάζιο ματόχαντρο πρέπει να φοράς.
Πώς κυκλοφορείς έτσι, ανά την υφήλιο, εκτεθειμένη στο διαδίκτυο, χωρίς προφύλαξη!
Σκάνε από τη ζήλεια τους και σε τρώνε με τα μάτια. Εξ ου και το πέσιμο.
Πλάκα κάνω. Πρόσεχε εσύ κι ας σε ματιάζουν. Να τους μπαίνεις στο μάτι.
Φιλάκια και περαστικά σου ξανά.

Justine's Blog said...

Δεσποινάκι μου,
Θα πώ στον πατερούλη στη Λευκάδα να μου διαβάσει την ευχή της αβασκανίας.Πάντοτε με βοηθάει η αγαπητική του ενέργεια και τα λόγια της Εκκλησίας.
Οσο για τα ματόχαντρα, τάχω σκορπίσει παντού στο σπίτι, αλλά μοιάζει να μην ξορκίζουν τη μικρότητα των ανθρώπων.
Περίμενες πως θα ξεκουραζόμουν; Εμεινα με τη θερμοφόρα επι 12ωρο και τώρα ξανα προς τη δόξα τραβώ. Ανταποκρίσεις και κείμενο για Πολιτικά Θέματα σήμερα και το απόγευμα χορωδίες με Μάικλ στο Δημαρχείο και κάλυψη επίσκεψης Βαληνάκη.
Ελεος, πάει κι αυτή η Κυριακή....

Justine's Blog said...

Γιώτα αγαπημένη μου,
Πόσο χαίρομαι που γίναμε καθημερινή παρέα. Έίδες το θάυμα της ηλεκτρονικής εποχής;
Δηλαδή όταν θα τραγουδάω τους Μικρούς Φυγάδες με τον παπ-Μάικλ,πώς θα είμαστε; Μεγαλόμικροι;
Αν δε βάλω και χιούμορ στη ζωή μου, θα φουντάρω με όλα τα απρόοπτα που με χτυπάνε.
Φιλιά απο ηλιόλουστο φωτεινό Μόντρεαλ. Κι ένα παραπάνω στο Δημήτρη σου.

Justine's Blog said...

Φωτεινούλα μου καλή,
Παρότι γενικά δεν πιστεύω στις προκαταλήψεις, τόχω φοβηθεί το μάτι τρελλά. Πιστεύω πως η ζήλεια ή ακόμη και ο θαυμασμός προκαλούν μια αρνητική μαγνητική ενέργεια.
Λέει η μαμά μου πως όταν πήγαινα μικρή στην εκκλησία, με μπουκλάκια κορδελλίτσες και απίστευτα φουστανάκια, με μάτιαζαν κι έπεφτα με πυρετό. Μου διάβαζε την ευχή της αβασκανίας ο πατέρας μου και συνερχόμουν.
Πάντως, ένα ματόχνατρο σε βραχιολάκι θα το φορώ, γιατί τις πέρλες δεν τις εγκαταλείπψ ακόμη κι αν είναι να μετρήσω 28 σκαλια.
Το ηλιόλουστο Μόντρεαλ σε χαιρετά

Michael Tellides said...

Ξέχασες τον μίνι- Μάικλ!
Ολοι, σε πλήρη απαρτεία στο Δημαρχείο...

Justine's Blog said...

Φορτώνω τις μπαταρίες για να αποθανατίσω όλες τις στιγμές απ΄τον παππού στον εγγονό.
A toute a l heure, a bientot
Justine