ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Monday, October 20, 2008

Εκτακτο παράρτημα περι μαγειρικής

Της Ιουστίνης Φραγκούλη


Λοιπόν, επειδή σχετίζομαι στη μπλογκογειτονιά με τρείς γείτονες που κάνουν θαύματα στη μαγειρική

Δεσποινάριον http://despinarion.wordpress.com/
Παναθήναιος http://panathinaeos.wordpress.com/ και
Cook the Book http://cookthebook.blogspot.com/

κι επειδή έχω μείνει επιεικώς άναυδη με τη λεπτομέρεια στη δεινότητά τους πρέπει να σας διηγηθώ μια μικρή πικρή ιστορία.

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα μικρό κοριτσάκι που το έλεγαν Ιουστίνη. Μεγάλωνε και υπέφερε απο την παιδική ανορεξία. Ολα της μύριζαν, όλα της βρωμούσαν και γύρω στα 3 της χρόνια που άρχισε να καταλαβαίνει τις γεύσεις έβγαλε μια φρικτή αλεργία με τη φέτα, που επεκτάθηκε σύντομα σε όλα τα τυριά.

Η μαμά της, τρομερή νοικοκυρά και απίστευτη μαγείρισσα, κάθε μέρα προσπαθούσε να εφεύρει καινούριες πρωτότυπες συνταγές μήπως πείσει το μεγάλο της κοριτσάκι να φάει καμιά μπουκιά (και συχώριο!!!) αλλά εκείνη δήλωνε απεργία πείνας. Μια μέρα της στόλισε το πιάτο του μπουργκινιόν (όπως θάλεγε και η κουμπάρα της Δέσποινας) με τηγανητές πατάτες κομμένες ροδέλλες και έφτιαξε μια μαργαρίτα για να τη δεί η Ιουστίνη και να πεισθεί να δοκιμάσει.

Αλλά εκείνη έσπρωξε πάλι το πιάτο απο το τραπέζι με τη γνωστή απέχθεια. Τότε η μαννούλα έβαλε τα κλάμματα και ρώτησε απελπισμένη:
Τί έχεις μαζί μου παιδί μου;

Η μικρή Ιουστίνη έκλαψε στο κρεβατάκι της που δε μπορούσε να φάει τίποτε απο τα φαγητά της μαννούλας και το χειρότερο που την έκανε να κλαίει απελπισμένη γιατί δεν κατόρθωνε να διαπεράσει την ανορεξία της.

Η μαννούλα και ο πατερούλης προσπάθησαν με κάθε τρόπο να μάθουν το παιδί τους να τρώει, άλλοτε με καλοπιάσματα κι άλλοτε με τιμωρίες αλλά τίποτε δε λειτουργούσε. Αφού το παιδί δε χαιρόταν ούτε με τις τηγανητές πατάτες ούτε κάν με τους λουκουμάδες του ζαχαροπλαστείου του Λάμπρου.

Μόνο τις ιδιαίτερες στιγμές της ανάρρωσης ευχαριστιόταν που η μαννούλα έψηνε στα κάρβουνα κοτοπουλάκι με ρίγανη ή ψαράκι με ρίγανη. Τότε όλοι σιγα-σιγά κατάλαβαν πως η Ιουστίνη ήταν ένα κοριτσάκι που δεν άντεχε τις δυνατές γεύσεις ή τις μυρωδιές (απο βούτυρα και άλλα καρυκεύματα), γι αυτό δεν μπορούσε να φάει. Τότε η μαννούλα κρυφά απο τα άλλα δυό παιδιά της έφτιαχνε άγευστα φαγητά για το δυσλειτουργικό μεσαίο της.

Εκτοτε έγινε ανέκδοτο. Η Ιουστίνη έρτωγε μόνο ό,τι πετούσε κι ό,τι κολυμπούσε.Στην κατασκήνωση είχε γίνει ο Παρίας γιατί δεν δοκίμαζε τα φαγητά (αφού τα μισά ήταν φτιαγμένα με μπεσαμέλ, βούτυρα ή τυριά).Στις ξαδερφοσυνάξεις στο μητρικό χωριό, όλοι την κορόιδευαν και την κυνηγούσαν με ένα κομμάτι φέτα για να δούν την ξυνισμένη της μουρίτσα.

Η Ιουστίνη μεγάλωσε , έφυγε απο τη Λευκάδα και πήγε φοιτήτρια στην Αθήνα όπου άρχισε να μαγειρεύει χωρίς βούτυρο, τυριά, κρέμες γάλακτος και τα άλλα συναφή.

Εμαθε , λοιπόν, να χρησιμοποιεί τα κύρια στοιχεία των φαγητών και να τα αξιοποιεί στο έπακρο, αφού δε μπορούσε να τα διανθίσει με διάφορα μπινελικάκια της μαγειρικής. Εμαθε να φτιάχνει ξεχωριστό μπουργκινιόν με σάλτσα ντομάτα χωρίς το παραμικρό σοτάρισμα. Αρχισε να μαγειρεύει κοτόπουλο στην κατσαρόλα με μπύρα και μανιτάρια χωρίς προτηγανίσματα. Εφτιαχνε το λαγό με σάλτσα μουστάρδας και κρεμμυδάκια χωρίς να τάχει καβουρντίσει.

Κανείς απο τους συνδαιτημόνες στα μεγάλα της τραπέζια δεν έχει καταλάβει πως τα μαγειρέματα της Ιουστίνης δεν περιέχουν βούτυρο ή έστω λάδι, πως οι μπεσαμέλ της έχουν το ελάχιστο αποβουτυρωμένο γάλα με λιπαρά 0% , γιατί απλά δεν υστερούν σε νοστιμιά.

Αλλά, αφότου πάει για καφέ στις μπλογκογειτονιές και βλέπει με τα μάτια της τις υπέροχες συνταγές των φίλων της, που καίνε βούτυρα, προσθέτουν προβολόνε , καβουρντίζουν και σοτάρουν , ένιωσε ακόμη μια φορά πόσο στερημένη είναι που δεν έμαθε να αγαπάει και να τρώει όλα τα ωραία της γεύσης.

Τώρα κάθεται και χαίρεται τις φωτογραφίες, σχεδόν έχει πάθει εξάρτηση απο την ομορφάδα τους. Αλλά ξέρει καλά πως εκείνη και οι δικοί της δεν θα δοκιμάσουν ποτέ τις θεϊκές συνταγές της Δέσποινας, του Παναθήναιου και της Cook. Γιατί της λείπει το βασικό συστατικό, αυτό του αχαλίνωτου έρωτα για την ανεπανάληπτη αιώνια ΓΕΥΣΗ!

24 comments:

Giorgos Varvakis said...

Όταν πριν από λίγο, διάβασα σε άλλο blog ότι οσονούπω θα αποκαλύψεις σε ειδική ανάρτηση πώς μαγειρεύεις, μόνο αυτό δεν περίμενα. Στο μυαλό μου πέρασε ένα ποστ με φωτογραφίες και τα σχετικά ... Αληθινά με συγκίνησες. "Τρελάθηκα" με την εφευρετικότητα σου κι όσα προηγήθηκαν μέχρι να πάρεις τη γεύση στα χέρια σου. Καλά να είσαι κοπελιά :)

Μηθυμναίος said...

Το παλιοκόριτσο, το Ιουστινάκι, έδωσε-πήρε, πέρασε το δικό της! Όμως είδες η ανάγκη; Μέχρι μεθόδους ανακαλύπτει και μαρτυράει...
Υγιεινές γεύσεις λοιπόν: made in Justine! Περάστε παρακαλώ!

Ra Ma said...

Αχ βρε μαννούλα τι κάνεις για τα παιδάκια σου! Οι περιγραφές σου καλύτερες και από εικόνες!!!
Καλημέρα!!!!

Meropi said...

Ιουστίνη μου,
καλημέρα. Έμαθες λοιπόν να τρως υγιεινά από τριών χρονών. Μπράβο!!!!!

Anonymous said...

ωωω...εγώ μια χαρά βρίσκω την Ιουστίνη!!!...εμαθε απο νωρις την αξία αυτου, που προσπαθουν να πείσουν εμενα, κάτι χρόνια τώρα :)
...αλήθεια,αυτο το κοριτσακι εγώ το συναντησα μεσα στο σύννεφο που πετούσε :)
-στην πραγματικότητα είμαι πολύ τεμπέλα...και εγωίστρια...μαγειρεύω αυτα που λιγουρεύομαι εγώ να τρώω!...

La Gigi said...

αυτό με τη μαννούλα στη Λευκάδα με πέθανε! εκπληκτικό.
αλλά η μαγειρική δεν είναι βούτυρα, κρέμες γάλακτος, σοταρίσματα και τηγανίσματα η μαγειρική είναι αγάπη και μεράκι γι'αυτό ποτέ κανείς δεν κατάλαβε την παραμικρή διαφορά!
Σε φιλώ για καλημέρα σήμερα :)

δεσποιναριον said...

Καναδεζα χαρα μου, μας εφερες την επενασταση στην κουζινα! Οι περιγραφες σου σε μικρη ηλικια μου θυμιζουν εντονα την αδερφη μου που δεν ετρωγε τιποτα και η μαμα εκανε τα αδυνατα δυνατα να της τα παρουσιασει με καθε διαφορετικο τροπο για να την δελεασει. Η διαφορα ειναι οτι η Τινα τωρα πια εμαθε την αλλη γευση. Πολλες φορες κι εγω αποφευγω τα τσιγαρισματα αλλα πιστευω οτι ο κλασσικος τροπος σαν δοκιμασμενος αναδεικνυει περισσοτερο τη νοστιμια του φαγητου. Καλα που μου το ειπες δηλαδη για να σου ετοιμασω ενα καθ' ολα υγειινο γευμα οταν θαρθεις στην πρωτευουσα. Μηπως νομιζεις οτι δεν μπορω. Μπορω! Εξ αλλου οι καθαρες γευσεις απαλλαγμενες καρικευματων και σαλτσων πολλες φορες αναδεικνυουν την γευση της πρωτης υλης! Με αγνα υλικα παντα μπορεις να φιαξεις τις μεγαλυτερες νοστιμιες. Σημασια ειναι οτι θα τα φαμε μαζι!!!!
Πολλα φιλια καλημερας!

Justine's Blog said...

Αγαπητέ μου,
Καλώς ήρθατε στο μπλόγκ. Ατύχησα να γεννηθώ ανορεκτική, αλλά ευτύχησα να κατοικήσω μόνη απο τα 18 μου και να πάρω την υπόθεση στα χέρια μου. Αν δοκιμάσετε τα κοκκινιστά μου και γενικά τα μαγειρέματά μου, δεν θα τα ξεχωρίσετε. Ομως νιώθεις μοναξιά όταν δεν τρώς τα μισά φαγητά της ελληνικής κουζίνας.
Καλημέρες απο Μόντρεαλ

Justine's Blog said...

Αγαπημένε Στρατούλη,
Οι υγιεινές γεύσεις προέκυψαν απο ανάγκη, αλλά πίστεψέ με νιώθω τύψεις που στερώ το γιό μου απο τη φέτα (απαγορεύεται αυστηρά στο ψυγείο μας) και στην κουζίνα μας.
Νομίζω όμως πως έχω καταφέρει να μην απογοητεύω τους πελάτες!!!
Φιλιά

Justine's Blog said...

Θύμιε,
Δε χρειάζεται να σου πώ ότι η Κωνσταντίνα είχε αντιγράψει το μοντελάκι τη μεγάλης αδελφής κι έγινε πιο ανορεκτικιά. Αλλά κανείς δεν την παρεξηγούσε γιατί ήξεραν πως έφατιγα εγώ το κακό παράδιεγμα.
Πάντως , όταν μεγαλώσαμε αποδείχθηκε πως εκείνη είχε γεύση και μαγκιά στο μαγείρεμα.

Justine's Blog said...

Μερόπη μου,
Εμαθα να τρώω επιπλήξεις και τιμωρίες απο τριών χρονών. Απο 18 άρχισα να μαγειρεύω τα δικά μου και να ευχαριστιέμαι (μάλιστα με έμαθε μαγειρική μια Κύπρια συμφοιτήτρια, πάντα θα το θυμάμαι). Ναι, τώρα περηφανεύομαι πως τ΄ρωμε υγιεινά και νόστιμα. Εγινα γνωστά για τα κοκκινιστά μου και ο Αλεξανδρίνος ΄γλύφει και τα δάκτυλά του!
Καλημέρες απο βροχερό Μόντρεαλ

Justine's Blog said...

Ευφάνταστη μαγείρισσα,
Εσύ με έχεις πρωτοσακατέψει με την ευκολία και τη φυσικότητα που σκαρώνεις τις συνταγές και τα μαγειρέματα όλα τα Σαββατοκύριακα. Σου βγάζω το καπέλλο για τη δημιουργική πινελιά σε κάθε παραδοσιακό πιάτο.
Νάσαι καλά να μας τα δείχνεις. Κι εγώ θα ζηλεύω το ταλέντο σου, αλλά δεν μπορώ να το αντιγράψω. Θα μείνω της υγιεινής κουζίνας.
Σταγόνες βροχής απο το Μόντρεαλ

Justine's Blog said...

Ναι, η μαννούλα στη Λευκάδα το είχε πάρει ως προσωπική απόρριψη γιατί σ΄αυτή την απίστευτη ανορεξία είχε παρασυρθεί και η αδελφή μου-η πεταλούδα μου.
Ετσι ενώ εκείνη στόλιζε και μαγείρευε, εμείς στραβώναμε τα μουτράκια.
Πιστεύω πως εγώ έπασχα απο δυνατή όσφρηση, που καπέλωνε τη γεύση.
Πάντως, επιβίωσα του προβλήματος και περηφανεύομαι σήμερα για τη μαγειρική μου.

Justine's Blog said...

Δεσποινάκι μου,
Ξέρεις όταν είδα τα κρεμμυδάκια-πέρλες του South Sea, ένιωσα μια ααπέραντη ντροπή που εγώ τα βάζω στο κουνέλι μου ατσιγάριστα. Ενιωσα μια ντροπή που εσύ κι ο Παναθήναιος γιορτάζετε για τακουφετάκια σας, τα κατσικίσια βούτυρα και τις φέτες σας. Κι εγώ δεν μπορώ ούτε τη μυρωδιά τους.
Είπα λοιπόν να πώ το μυστικό μου για να λύσω το δικό μου πρόβλημα.
Και πάντως και η δική μου αδελφή παρασύρθηκε απο την αμαρτία μου. Αλλά εκείνη ξέφυγε στην Αθήνα και άρχισε να τα τρώει όλα.
Εγώ έμεινα ο παρίας της μαγειρικής.
Πάντως, ο Τέντ και ο Αλεξ και η απρέα τρελλαίνονται για τα φαγητά μου (που δεν καταλαβάινεις πως δεν έχουν λάδι ή βούτυρο).
Στην Ουάσιγτον απλώς να λείπει το τυρί στις γεύσεις. Τα άλλα θα τα συνηθίσω για χάρη σου. Επειδή είσαι μοναδική στη φινέτσα και τη λεπτομέρεια.
Φιλιά βρεγμένα απο την πόλη μου

panathinaeos said...

αγαπητη Ιουστινη, για ια ακομη φορα η ευγενεια σου και τα καλα σου λογια με σκλαβωνουν! σε ευχαριστώ!
οσν αφορα το στυλ της μαγειρικης σου, οι αναλυσεις μπορει να ειναι πολλες, αλλα ολα ξεκινουν απο τον βαθμο ικανοποιησης του πελατη!εφοσον ο πελατης ειναι ικανοποιημενος, προχωραμε!
ειναι γεγονος οτι υπαρχουν στην ελληνικη διατροφη καποιες σταθερες οπως η φετα, αλλα ας μην υπερβαλουμε, υπαρχουν χιλιαδες αλλες ευγευστες τροφες! και μπορω να σου πω οτι οταν ημουν στην αγγλια ετρωγα πολυ περισσοτερη φετα απο οτι τωρα, που ειμαι στην ελλαδα!
η κουκ το λεει μια χαρα "μαγειρευω αυτα που λιγουρευομαι εγω να τρωω!" κι εδω ειναι ολη η αληθεια!

Antoine said...

Αχού... τι όμορφη ιστορία! Μου θύμησες εμένα μικρό. Είμασταν διακοπές στην Κέρκυρα και αρνιόμουν να φάω πεισματικά οτιδήποτε. Τελικά δεν άντεξα και στο τέλος της εβδομάδας κατέρρευσα. Δοκίμασαν να με ταίσουν μακαρόνια και τότε... ήρθε το φως! Μου άρεσαν και ήθελα να τρώω μακαρόνια κάθε μέρα! Βέβαια, αυτός μπορεί να είναι ένας σοβαρός λόγος που δε συμπαθώ ιδιαίτερα τα μακαρόνια σήμερα...

Και φυσικά πρέπει να δεις τις συνταγές της Έλενας!
http://xouakina.blogspot.com/2007/04/recipes_3310.html

Justine's Blog said...

Παναθήναιε αγαπημένε,
Ηταν μια δύσκολη μέρα η σημερινή. Σε ευχαριστώ που με παρηγορείς, αλλά πραγματικά αν στην ελληνική μαγειρική αποκλείσεις τη φέτα και τα βούτυρα, αν στην διεθνή κουζίνα αποκλείσεις την παρμεζάνα και το μπρί, τότε έχεις πολύ λίγα περιθώρια να αναπτύξεις της μαγειρική σου δεινότητα.
Πάντως, πιστεύω πως αντικαθιστώντας τα ως άνω συστατικά με όλα τα φυτικά μυρωδικά, το λεμόνι και το θείο ντοματόζουμο, έχω καταφέρει να σταθώ αξιοπρεπώς στη μεσογειακή κουζίνα και να ευχαριστώ τους πελάτες μου.
Πολλές καληνύτχες εκεί στην πόλη σας της ξενοιασιάς

Justine's Blog said...

Αγαπημένε Αντουάν,
Ξέρεις , τα μακαρόνια είναι η πανάκεια για κάθε ανόρεχτο παιδί, μόνο που δεν τα έτρωγα ούτε αυτά. Μπορεί γιατί η μαμά μου τα καβούρντιζε με βούτυρο και με αηδίαζε η μυρωδιά του.
Πάντως, βλέπω πως έχεις επιβιώσει και καλά κρατείς. Και να ξέρεις πως κάνω εκπληκτικές μακαρονάδες αλ ντέντε!
Χαιρετίσματα απο υγρό Μόντρεαλ

δεσποιναριον said...

Μηπως ειsαι αυτο που λενε "lactose intolerant" χαρα μου; Απο το πρωϊ σκεφτομαι αυτα που εγραψες και προσπαθω να φανταστω τη ζωη μου χωρις ψωμοτυρι και δε γινεται. Σκεφτομαι οτι μπορει να υπεφερες μονο και που τα διαβαζες τα δικα μας. Και σκεφτομαι πως οταν οι δικοι μας που βγηκαν απο ενα πολεμο, ειχαν αλλη αποψη για την διατροφη και πολλες φορες μας παιδευαν. Κοιτα τωρα εγω ημουνα καλοφαγο παιδακι αλλα δεν ετρωγα τις αγγιναρες αλα πολιτα. Μπορεις να μου πεις γιατι μου τις εφερνε η μαμα μπροστα μου πρωϊ μεσημερι βραδυ για να μαθω να τα τρωω ολα; Μεχρι που αρρωστησα και το καταλαβε! Αυτο με τη λακτασση το ανεφερα γιατι ο Κωνσταντινος μου εχει ενα προβληματακι. Μωρε μουβγαλες ενα παραπονο σημερα εδω που μελαγχολησα! Σε φιλω!

Justine's Blog said...

Δεσποινάκι μου γλυκό,
Οχι δεν είναι lactose intolerant, γιατί το γάλα με κακάο (αρκεί να μην το μύριζα ) το έπινα πάντα με ευχαρίστηση.
Πιστεύω πως όλα αυτά τα τυριά και τα βούτυρα είχαν έντονη μυρωδιά και καθώς τα ρουθουνάκια μου ήταν πολύ ειασθητοποιημένα, δεν τα άντεχαν. Αυτή την εξήγηση μπορώ να δώσω σήμερα με ψυχραιμία.
Φυσικά στο ψυγείο μας δεν έχει πατήσει τυρί , αλλά ο Αλεξανδρίνος τρελλαίνεται για φέτα (ο στερημένος).Ευτυχώς που υπάρχει η γιαγιά στη Λευκάδα τα κα΄λοκαίρια ή οι μακρές απουσίες μου στα ταξίδια κι όλο κλέβουν με τον πατέρα του.
Δεν ήθελα να σε μελαγχολήσω, απλώς εμείς σαν παιδιά υποφέραμε το παντρώγειν γιατί βγήκαμε απο μεταπολεμική στερημένη γενιά αλλά και γιατί οι μαννούλες είχαν ως κύριό έργο της ζωής τους το ιερό μαγείρεμα. Ηταν ο συνδυασμός που τσάκιζε παιδάκια.
Πάντως, πέρασα δύσκολα γιατί ήμουν δακτυλοδεικτούμενη κι όλοι μου έκαναν πλάκα. Ακόμη και σήμερα στο σπίτι κρύβουν τη φέτα απο τη θέα μου με ανθοδοχεία και άλλα τείχη.
Και σήμερα ακόμη υφίσταμαι την απομόνωση της ιδιαιτερότητάς μου. Δεν έχω φάει πίτες, τυρόπιτες, χορτόπιτες, ούτε και παστίτσια σε σπίτια που δεν γνώριζα τις μαγείρισσες.
Δεν τάγραψα αυτά για να σε μελαγχολήσω, αλλά για να καταθέσω το μοναχικό μυστικό μου στους ανθρώπους που λατρεύουν τις γεύσεις και τις μυρωδιές. Εγώ σας θαυμάζω, να ξέρεις.
Φιλάκια

δεσποιναριον said...

Αχα! τωρα δεν ειναι πια μυστικο!!! Κι εμεις ειμαστε πιο κοντα σου γιατι το μοιραστηκες μαζι μας!! Και ξεμελαγχολησα! Σ' αγαπαω ακομα και "ατυρη" Πφ!

Αστοριανή said...

...κι όχι τίποτ' άλλο, λίγες μέρες πριν, είχα ...προκαλέσει την "Δεσποινάριον" να μας δώσει συνταγή για γλυκιά κολοκυθόπιττα!!
Ίσως εσύ, έχεις φτιάξει, Ίουστίνη μου, και θα χαρώ να μου τη στείλεις.
Λιχουδιές κι αγάπες,
από Υιώτα, Ν.Υ.,
(όπου το "Θανκσ-γκίβιν" έρχεται τον άλλο μήνα... )

Αστοριανή said...

...κι όχι τίποτ' άλλο, λίγες μέρες πριν, είχα ...προκαλέσει την "Δεσποινάριον" να μας δώσει συνταγή για γλυκιά κολοκυθόπιττα!!
Ίσως εσύ, έχεις φτιάξει, Ίουστίνη μου, και θα χαρώ να μου τη στείλεις.
Λιχουδιές κι αγάπες,
από Υιώτα, Ν.Υ.,
(όπου το "Θανκσ-γκίβιν" έρχεται τον άλλο μήνα... )

Anonymous said...

Gegenwartig gebraucht man in den neueren Muhlen,