ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Tuesday, November 11, 2008

Αποχαιρετισμοί

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Απο την ώρα που εγκαταστάθηκα σε τούτη την ευλογημένη γή του Καναδά, βρίσκομαι μονίμως στη διαδικασία των αποχαιρετισμών. Αποχαιρετισμοί με την οικογένεια στην Ελλάδα, αποχαιρετισμοί με τους επισκέπτες εδώ στην ξένη. Οι λέξεις, αντίο, θα σας ξαναδούμε, ορεβουάρ, αριβερντέρτσι έχουν πληγώσει τη ζωή μου.

Ο Αλεξανδρίνος που ταξίδευε απο μικρός στην Ελλάδα, αποχαιρετώντας τους γονείς, τους παππουδογιαγιάδες, τους θείους, τις θείες, τους φίλους, τις φίλες εδώθεν κακείθεν είχε ενστικτώδικα εφεύρει τη λύση του μη αποχαιρετισμού. Κάθε φορά που έρχονταν οι φίλοι του στο σπίτι, τους καλοδεχόταν στην είσοδο κι όταν αποχωρούσαν εξακολουθούσε να παίζει με τα παιχνίδια του αρνούμενος να μπεί στη διαδικασία του αποχαιρετισμού. Η αυτοάμυνα είχε εφεύρει μια ασφαλιστική δικλείδα στην ψυχολογία του παιδιού. Κι εμείς που το εντοπίσαμε απο την πρώιμη ηλικία ποτέ δεν τον πιέσαμε να λέει αντίο, θα σας ξαναδώ.

Η ζωή μας γέμισε αποχαιρετισμούς, παροδικούς και μονιμότερους. Εχει γίνει σχεδόν ένας προσωπικός κατατρεγμός αυτή η διαρκής μετακίνηση των αγαπημένων ανθρώπων, τόσο που η καρδιά μου σφίγγεται στις προσκλήσεις των φέργουελ πάρτις.

Ωστόσο, προσποιηθήκαμε τους αδιάφορους, είπαμε απο μέσα μας πως αυτή δεξίωση θα ήταν μια γιορτή σαν όλες τις άλλες και κινήσαμε για την Οττάβα, όπου ο πρέσβης της Ελλάδας κ. Νίκος Μάτσης έδωσε δεξιωση προς τιμή του αποχωρούντος συμβούλου τύπου κ. Γιάννη Πετσίλα.

Ο Γιάννης Πετσίλας ήταν φίλος εξ Αθηνών όταν διορίστηκε στην πρεσβεία της Οττάβα. Ολα αυτά τα χρόνια συνεργαστήκαμε αγαστά, αλλά περισσότερο δεθήκαμε μέσα απο την καθοδήγησή του στη συγγραφική μου δραστηριότητα. Ο Γιάννης πρωτοείδε το χειρόγραφο του «Πετάει, Πετάει το Σύννεφο», διαβασε τις ιστορίες στις «Αγορές του Κόσμου», μελέτησε τα « Ψηλά Τακούνια Για Πάντα», ρούφηξε το «Ημερολόγιο Αβάνας». Ηταν εκεί παρών σε κάθε λογοτεχνική μου απόπειρα, να κατατάσσει συγκριτικά τα έργα μου ανάγοντάς σε παράλληλα πονήματα μεγάλων συγγραφέων. Ηταν εκεί να με ενθαρρύνει και να με πλοηγεί στην πέννα και τις αναζητήσεις των μεγάλων συγγραφικών ερωτημάτων.

Αργότερα στη ζωή του προστέθηκε η Λεϊλά Αργκούν, μια τουρκικής καταγωγής καναδέζα, υπάλληλος του υπουργείου δημόσιας τάξης του Καναδά. Λεπτή στους τρόπους, με καλλιτεχνική φύση, ήρθε να συμπληρώσει τη ζωή του Γιάννη. Μαζί δεθήκαμε σε ένα πνευματικό επίπεδο καθώς φιλοτέχνησε το εξώφυλλο του Ημερολόγιου Αβάνας , προσθέτοντας τη δική της οπτική στη βιωματική αφήγησή μου περι Αβάνας.

Τώρα ο Γιάννης και η Λεϊλά μετακομίζουν στην Ελλάδα, καθότι ολοκληρώθηκε η ευδόκιμος υπηρεσία του Γιάννη στην Οττάβα. Τώρα αδειάζει άλλη μια θέση στη ζωή μας κάποια Σαββατοκύριακα.

Θα μείνει πίσω η Γεωργία Μαριόλη, με την οποία έχω ανοίξει παρτίδες συνεργασίας αλλά και φιλίας λόγω του αμοιβαίου καλλιτεχνικού μας ενδιαφέροντος. Αλλά όσο σκέφτομαι και τη δική της μέρα του αποχαιρετισμού, αίφνης τρομάζω.

Η δεξίωση στην πρεσβευτική κατοικία της Οττάβα προς τιμή της αποχώρησης του Γιάννη και της Λεϊλά Πετσίλα με οικοδεσπότες τον πρέσβη κ. Μάτση και τη χαριτωμένη σύζυγό του Κάθρην ήταν μια ζεστή βραδυά γεμάτη αποχαιρετισμούς.Ολοι οι υπάλληλοι της ελληνικής πρεσβείας ήταν παρόντες, πολλοί πρέσβεις , διπλωματικοί υπάλληλοι, εκπρόσωποι της Ελληνικής Κοινότητας της Οττάβα και ένας ικανοποιητικός αριθμός δημοσιογράφων του καναδικού τύπου με τους οποίους συνεργάστηκε ο Γιάννης κατα την εξάχρονη θητεία του προωθώντας τις ελληνικές θέσεις.

Τώρα στη θέση του έρχεται ο Θεοδόσης Δημητρακόπουλος , φίλος επίσης και συνεργάτης απο τα ταξίδια στην Ουάσιγκτον, τη Νέα Υόρκη, απο τη συνεύρεση στη Βαλαωρίτου για ένα βιαστικό καφέ.

Εύχομαι νόστιμον ήμαρ στο Γιάννη και καλή προσαρμογή εν Ελλάδι στην αγαπημένη λεπτεπίλεπτη Λεϊλά .Θα τους σκέφτομαι και θα αναπολώ τα Σαββατόβραδα με την πολλή και δόκιμη κουβέντα περι λογοτεχνίας και τέχνης. Εύχομαι επίσης καλή προσαρμογή για τον Θεοδόση στην Οττάβα του καναλιού, των χιονιών και των τουλιπών. Δύο φίλοι φεύγουν , ένας έρχεται...







Οι τιμώμενοι και οι οικοδεσπότες στην έισοδο: Απο αριστερά ο Γιάννης και η Λεϊλά Πετσίλα και ο πρέσβης κ. Νικόλαος Μάτσης με τη σύζυγό του Κάθρην.


Ο Τέντ Αργύρης μετα της συζύγου του Αλβανού πρέσβη τα είπαν σε φιλικό τόνο με αναφορές στην αλβανική κοινότητα της Ελλάδας


Ο δέυτερος της Ελληνικής πρεσβείας στην Οττάβα Γιώργος Δογορίτης με την καναδή πρέσβη κα Αννα Αργύρη και τον αδελφό της Τέντ Αργύρη.



Η Γεωργία Μαριόλη απο το γραφείο τύπου της Ελληνικής πρεσβείας εν μέσω του αθρογράφου Harry Sterling και του επικεφαλής του γραφείου τύπου της ευρωπαϊκής αντιπροσωπείας Roy Christensen



Ενα χαριτωμένο στιγμιότυπο. Η κυρία Κάθριν Μάτση κρατάει αγκαλιά το σκυάλι του σπιτιού, που ήταν η μασκότ της βραδυάς


<

19 comments:

Michael Tellides said...

Φίλε Γιάννη, εις το επανηδείν.
Θα μας λείψετε...

Justine's Blog said...

Μιχάλη μου,
Είδες πώς πάνε κι έρχονται οι άνθρωποί μας; Εσείς τουλάχιστον είστε τυχεροί να έχετε τις βασικές σας οικογένειες εδώ, να αποχαιρετάτε λιγότερο κοντινούς ανθρώπους.
Θα μας λείψει η ιντελεκτουαλιτέ του Γιάννη, η ευγένειά του και οι καλοί τρόποι του.
Νέες εποχές για όλους.Ες αύριον τα σπουδαία!

Michael Tellides said...

Ένας πραγματικός gentleman ο Γιάννης Πετσίλας. Σωστός ιππότης με όλη τη σημασία της λέξης...
Δεν θα ξεχάσω τον ενθουσιασμό αλλά και την απόλυτη συνεργασία του στην διαδικασία βράβευσης της εκπομπής μας.
Του εύχομαι δημιουργική συνέχεια...

Αστοριανή said...

...Όμορφες στιγμές παρ' όλη την μερική πίκρα τους.
Άνθρωποι της καριέρας και της διανόησης, φίλοι που αφήνουν τη σφραγίδας τους, ναι, είναι μια κάποια λύπη που την ακολουθεί το χαμόγελο κι η ευχή να "στεργιώσουν" όπου κι αν βρεθούν. Πόσο μάλλον, στην Πατρίδα.
Ευχές κι από τη Νέα Υόρκη!
Υιώτα Στρατή

La Gigi said...

εσύ καλέ που ήσουν? δεν σε βλέπω σε καμιά φωτογραφία..

το σκυλί της κυρίας Κάθρην δεν μου αρέσει καθόλου
φιλάκια καλημέρας

υγ.: για την Αθήνα δεν θα σας πω γιατί πήγα χωρίς να το ξέρει πολύς κόσμος. άσε που γύρισα άπρακτη γιατί ο αγαπημένος μου δεν άνοιξε ακόμα :(

Justine's Blog said...

Γιώτα αγαπημένη,
Ανθρωποι της καριέρας συνήθως δεν είναι και της διανόησης. Ο Γιάννης έχει ιδιαίτερη καλλιέργεια στη λογοτεχνία και την ιστορία. Απολαύσαμε μαζί του συζητήσεις επι συζητήσεων , καλό φαγητό και καλύτερο κρασί.
Πάντως, πικροί αυτοί οι αποχαιρετισμοί!

Justine's Blog said...

Μελισσούλα μου γλυκειά,
Οταν υπάρχουν τιμώμενες κυρίες και οικοδέπσοινες, δεν είναι πρέπον να χώνω κι εγώ τη μουρίτσα μου. Το κάνω στα δικά μου πράγματα, δεν είναι αρκετό;
Τώρα για το σκυλάκι, μπορεί να μην είναι όμορφο αλλά ήταν ένας γλύκας, που έτρεχε σε όλες τις αγκαλιές αδιαμαρτύρητα.
Πολλα φιλάκια στο Κλεινόν!

δεσποιναριον said...

Αγαπημενη Καναδεζα. Μια ζωη αντιο και στο επανειδειν. Ποσο ταυτιστηκα σημερα. Παντως οταν δενεσαι ετσι με τους ανθρωπους δεν τους χανεις. Απλα πανε λιγο πιο μακρυα. Ισως να χαιρονται κιολας που γυριζουν πισω οποτε ας δωσουμε ολοι ευχες για καλη προσαρμογη. Καμια φορα σκεφτομαι οτι οπου και να παω σ' αυτον τον πλανητη ολο και καποιον ξερω και αυτο ειναι σπουδαιο Καναδεζα. Πραγματικοι πολιτες του κοσμου. Σε φιλω πολυ!

Justine's Blog said...

Αγαπημένη Δέσποινα,
Ετσι είναι η ζωή των μετακινούμενων στόχων, όπως είμαστε εμείς οι απόδημοι. Δε λέω, έχουμε φίλους απανταχού της γής, αλλά όταν λείπουν οι Ερρικούληδες και οι Τεντούληδες, ζούμε με ... επεισόδια!
Οι φίλοι και οι αγαπημένοι συγγενείς είναι κάπου μακράν.
Πάντως, οι αποχαιρετισμοί με πληγώνουν, το έχω πάρει απόφαση κι ας προσποιόμουν στην αρχή πως δεν με πείραζε.
Πολλα φιλιά για τη μέρα.

panathinaeos said...

αγαπητη Ιουστινη, πρεπει να σου εκμυστηρευθω οτι αυτο το κειμενο σου ειναι ισως το καλυτεο δικο σου που εχω διαβασει...
βεβαια δεν εχω διαβασει πολλα, αλλα εκεινο που με καθηλωσε ειναι αυτη η συγκρατημενη συγκινηση, σα να εχεις ριξει πετονια και αυτη ισα ισα πεταει στον αφρο της θαλασσας σαν αφροψαρο...
αυτη η αναλαφρη αλλα ταυτοχρονα βαθεια διασταση που εδωσες στην εκφραση των συναισθηματων σου ειναι μεγαλειο!
αυτο το κειμενο σου ειναι νοτισμενο με αυθεντικη και γνησια εκφραση και ταυτοχρονα ισορροπει αναμεσα στην ακραια συναισθηματικη εκρηξη και την ψυχρη αναφορα στα γεγονοτα...
δεν κανεις ρεπορταζ, καταθετεις την ψυχη σου με τροπο που διατηρει την αξιοπρεπεια σου και ταυτοχρονα προσκαλει τον αναγνωστη να διαβει την ανθρωπινη διασταση με ενα τροπο λεπτο και ιοσρροπημενο...
ο λογος σου εξευγενιζει και ομορφαινει τα ανθρωπινα χωρις να τα καθιστα κοινοτυπα...

Justine's Blog said...

Σε ευχαριστώ Αθήναιε,
Για τα τόσα όμορφα λόγια που στολίζουν το απλό κείμενο, γραμμένο με τον αυθορμητισμό της θλίψης, που προκαλούν οι διαρεκίς αποχαιρετισμοί.
Αλλωστε, αυτή είναι η διαφορά του μπλόγκ σε σχέση με τις υπόλοιπες δραστηριότητες της γραφής. Πως μπορούμε να είμαστε οι γνήσιοι εαυτοί μας.
Πάντως, σε ευχαριστούμε για τη δική σου ανάρτηση, ταυτίζομαι μέχρι τις άκρες των δακτύλων μου.
Καληνύχτα απο απογευματινό κρύο Μόντρεαλ

Αστοριανή said...

...Μπορεί το σκυλάκι να μην έχει... φωτογένεια(! τα... ματάκια του γυαλίζουν πολύ... κατά τ' άλλα, είναι χαριτωμένο)
μα η Κυρία του; είναι καλλονή!
Αυτό έπρεπε να τονιστεί, αν και η ίδια δεν το χρειάζεται...

Ναι, δεν σε είδαμε μαζί, μα υποθέτω ότι εσύ θα έβγαζες τις φωτογραφίες...
πάντα φίλη,
Υιώτα

δεσποιναριον said...

Διαβαζω λοιπον σημερα στο σχολιο του Παναθηναιου αυτο: "αυτη η συγκρατημενη συγκινηση, σα να εχεις ριξει πετονια και αυτη ισα ισα πεταει στον αφρο της θαλασσας σαν αφροψαρο..." και ομολογω οτι ειναι εκπληκτικη περιγραφη για το κειμενο. Και μενω παντα με την απορια ..που τις βρισκετε τις λεξεις! Σ' ευχαριστω για χτες το βραδυ. Καλημερα και φιλακια!

Μηθυμναίος said...

Ιουστινάκι μου, πάντα θα υπάρχουν στη ζωή μας κάποιοι τέτοιοι αποχαιρετισμοί που θα παίζονται πολλές φορές σ’ επανάληψη και πάντοτε το ίδιο θα πονούν αλλάζοντας μονάχα τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών.
Κι αυτό που απομένει είναι να γυρνάς, και ν’ αγναντεύεις τα όμορφα που έχεις τριγύρω σου. Κι ένα μπουκάλι μνήμη να κουβαλάς μαζί σου, να ξεδιψάς και να τα θυμάσαι...

Justine's Blog said...

Γιώτα μου,
Εγώ τραβούσα τις φωτογραφίες και ήμουν σε μερικές απ΄αυτές αλλά δεν τις ανάρτησα, γιατί άλλες ήταν οι πρωταγωνίστριες της βραδυάς.
Η κυρία Μάτση είναι ωραία και το σκυλάκι , επιμένω πως έχει τρομερή προσωπικότητα (παρα το λούκ ποντικού)
Φιλάκια

Justine's Blog said...

Δεσποινάκι,
Κι εγώ πολύ το χάρηκα που μιλήσαμε χτές. Οσο για τον Παναθήναιο, γράφει πάντοτε με εικόνες σα να ζωγραφίζει. Μαγειρεύει σα να ζωγραφίζει, είναι καλλιτέχνης.
Σήμερα είμαι τάβλα με τρομερό κρύωμα, πονόλαιμο κλπ.
Φιλάκια

Justine's Blog said...

Στρατούλη μου,
Στη φάση που βρίσκομαι νιώθω αμετάκλητα κουρασμένη απο τα πηγαινέλα των φίλων στη ζωή μου.
Είναι αυτό το οριακό σημείο, που δεν θέλεις άλλο!
Φιλιά

δεσποιναριον said...

Περαστικα βρε κοριτσαρα μου! Πινε τσαγακια φορα πουλοβερακια και κατσε μεσα μια δυο μερες. Καληνυχτα και ονειρα γλυκα!

Justine's Blog said...

Ευχαριστώ,
Πάω για νάνι απο νωρίς, το κεφάλι μου κοντεύει να σπάσει. Νιώθω ημιθανής ολόκληρη τη μέρα.
Αλλη μια περίεργη βρομάδα κι αυτή, να φύγει και να μη γυρίσει.
Πολλά φιλάκια