Ορθοδοξία και Ελληνικότητα: Αξονας ενιαίος και μοναδικός γιά την επιβίωση των Ελλήνων της Διασποράς

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Ο Ελληνισμός της Αμερικής και του Καναδά ζεί σε μια πραγματικότητα, που ολοένα υποκύπτει στην αφοιωματική δίνη της περιρρέουσας ατμόσφαιρας. Η απομάκρυνση από τις ρίζες, η διακοπή της μετανάστευσης από την Ελλάδα, οι μεικτοί γάμοι, η παιδεία στα σχολεία των χωρών υποδοχής , αποτελούν τους μοχλούς της άμβλυνσης της Ελληνικής συνείδησης.

Πολλοί είναι της άποψης πως η Εκκλησία θα είναι αυτή που τελικά θα αποτελέσει το προπύργιο του Ελληνισμού την ύστατη στιγμή, καθώς εκ παραδόσεως οι Ελληνες δεύτερης, τρίτης, τέταρτης γενεάς θα προσέρχονται εκεί για την τέλεση των μυστηρίων του γάμου, της βάφτισης καθώς και για τις μεγάλες γιορτές της Ορθοδοξίας.

Ωστόσο, η Ορθοδοξία από μόνη της δεν μπορεί να αποτελέσει πηγή ανανέωσης της εθνικής συνείδησης. Αλλωστε, η Ορθοδοξία δεν είναι θρησκεία και δόγμα μόνο των Ελλήνων αλλά και των Ρώσων, των Σέρβων των Βουλγάρων και άλλων λαών της Βαλκανικής. Επομένως, δεν αποτελεί μοναδική πηγή ιστορικού προσδιορισμού γιά τον Ελληνισμό της Διασποράς (όπως αποτελεί η εβραϊκή θρησκεία π.χ για τον Εβραϊσμό της Διασποράς).

Επομένως ποιοί είναι οι μοχλοί, που μπορούν παράλληλα με την Ορθόδοξη παράδοση να τονώσουν την ελληνικότητα των νέων γενεών οι οποίες διαρκώς απομακρύνονται από την ελληνική ταυτότητα;

1. Η διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας.
Είναι απαραίτητο και πρωταρχικής σημασίας να ζυμωθούν οι επίγονοι του Ελληνισμού με την πεποίθηση πως η γλώσσα μας αποτελεί το θεμελιώδη λίθο των επιστημών και των τεχνών του δυτικού κόσμου, ενώ παράλληλα είναι μια ευρωπαϊκή γλώσσα, που διευκολύνει την πρόσβαση στην Ενωμένη Ευρώπη.
Το ζωτικότατο θέμα της διαδασκαλίας της Ελληνικής γλώσσας δεν πρέπει να παραπεμφθεί στις καλένδες. Αυτή η μάχη δεν έχει να χαθεί.

2. Η απόκτηση της Ελληνικής ιθαγένειας
Η δυνατότητα απόκτησης Ελληνικής ιθαγενειας κληρονομικώ δικαίω είναι ένα κίνητρο να πλαστούν νέοι περήφανοι Ελληνες, που με την ευρωπαϊκή τους ιθαγένεια θα μπορούν να κάνουν διείσδυση στη μεγάλη Ευρωπαϊκή οικογένεια.

3. Η δημιουργία Ελληνικών δικτύων ανά τις περιφέρειες.
Η δημιουργία συλλόγων, φορέων, επιμελητηρίων με συγκεκριμένη ταυτότητα (πχ. Σύλλογοι Ελλήνων γιατρών, επιχειρηματιών, δικηγόρων) που θα μπορέσουν να εντάξουν τους Ελληνες της τρίτης και τέταρτης γενεάς στο δυναμικό τους. Η ελληνική καταγωγή ως κοινός παρονομαστής ενισχύει την ελληνική ταυτότητα στα διαφορα σύγχρονα επαγγέλματα.

4. Η δημιουργία ιστότοπων Ελληνικών ενδιαφερόντων.
Είναι γεγονός πως η ηλεκτρονική εποχή προσφέρει μια διαδικτύωση ανθρώπων χωρίς σύνορα. Από τη μουσική, τα προσωπικά ή επαγγελματικά ενδιαφέροντα, οι Ελληνες μπορούν να ενισχύσουν τη συνείδησή τους διασυνδεόμενοι με συνέλληνες του κόσμου

5. Η ανανέωση των θεσμικών οργάνων της ομογένειας.
Οι εθνικοτοπικοί σύλλογοι και οι κοινότητες με τη σημερινή μορφή είναι ξεπερασμένες οντότητες, που θα πρέπει να μεταλλαχθούν σε ελκυστικότερα σημεία συνάντησης των Ελληνικής καταγωγής πολιτών του κόσμου.

6. Η υποστήριξη πολιτικών ελληνικής καταγωγής στις κεντρικές διοικήσεις και τα σημεία λήψης αποφάσεων των χωρών υποδοχής.
Είναι φανερό πως η κινητοποίηση των Ελλήνων γιά την υποστήριξη Ελληνικής καταγωγής υποψηφίων (βλ. Αλέξης Γιαννούλιας κα) ανανεώνει την εθνική συνείδηση.

7. Η ίδρυση εδρών Ελληνικών Σπουδών καθώς και η ανανέωση των Εδρών στα αναγνωρισμένα Πανεπιστήμια της Βόρειας Αμερικής.

8. Η εξαγωγή ελληνικού πολιτισμού (περιοδείες αρχαίας τραγωδίας, φεστιβάλ ελληνικού κινηματογραφου κλπ)
Ο ενθουσιασμός γιά την ελληνική καταγωγή τονώνεται όταν οι παραστάσεις αρχαίου ελληνικού θεάτρου ή σύγχρονων μορφών ελληνικής τέχνης κάνουν διείσδυση στο κύριο ρεύμα χωρών και πόλεων υποδοχής.

Oλοι αυτοί είναι κάποιοι ενδεικτικοί τρόποι στήριξης της Ελληνικής συνείδησης στην ξένη παράλληλα με την Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία, που αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της Ελληνικής Ομογένειας.