Το κρύο της αρκούδας

Από χθές άρχισε η αντίστροφη πορεία προς το πολικό ψύχος. Ωστόσο , με τον ήλιο ψηλά στον ουρανό δεν ένιωσα και τόσο τολμηρή που περπάτησα από το αυτοκίνητο στο εστιατόριο με -15C. Μου φάνηκε υποφερτή η κατάσταση.

Σήμερα όμως η μετεωρολογική υπηρεσία προειδοποίησε στον Κεντρικό και Ανατολικό Καναδά πως όποιος τολμήσει να βγεί από το σπίτι του δεν πρέπει να αφήσει ακάλυπτο κανένα σημείο της επιδερμίδας του πάνω από τρία λεπτά γιατί μπορεί να πάθει κρυοπάγημα.

Αισίως στο Μοντρεάλ χωρίς τον παράγοντα του ανέμου βρισκόμαστε στους -28C , δηλαδή στα τρελλά μπιλοζίρια. Θέλω να σας πώ ότι όποιος δεν έχει ζήσει αυτό το βαθύ αναπόδραστο κρύο, δε μπορεί να καταλάβει το δηλητηριώδες βάθος του.

Νιώθεις κανονικά σα νάσαι στην κατάψυξη (που δηλαδή είναι στους -3C), τα μέλη του σώματος πονάνε, τα χέρια με διπλά γάντια δεν αντέχουν να μείνουν στην ατμόσφαιρα πάνω από πέντε λεπτά. Το αρκτικό κρύο είναι ένας πόνος που απλώνεται σε όλο το σώμα.

Στις στάσεις του λεωφορείου οι άνθρωποι είναι διπλωμένοι, μαζεμένοι στο ίδιο το κορμί τους γιά να αντλήσουν από τη θερμοκρασία του σωματός τους καθώς κανένα πανωφόρι (ούτε η φυσική γούνα) δεν μπορεί να τους προστατεύσει απέναντι στη λαίλαπα των -28C.

Θυμάμαι που ο Αλέξανδρος όταν ήταν μικρός ήθελε νάρχεται από το σχολείο στο αυτοκίνητο μόνος του (περίμενα 200 μέτρα παρακάτω) δηλώνοντας έτσι την ανεξαρτησία του. Μιά φορά σ’ αυτά τα 200 μέτρα που διάνυσε πάγωσε τόσο πολύ που στο σπίτι τον κράτησα στην αγκαλιά μου επί ώρα γιά να πάρει τη θερμοκρασία του σώματός μου και να ξεπαγώσει το παιδάκι. Εννοείται πως έκτοτε τρύπωνε από την εξώπορτα του σχολείου στο αυτοκίνητο ξεχνώντας εκείνη την περίφημη ανεξαρτησία !

Η φίλη μου το Σαββατοκύριακο έπαθε το ανεπανάληπτο. Της χάλασε ο καυστήρας κι έτσι το σπίτι των 1000 τετραγωνικών ζεσταίνεται με σόμπες. Δηλαδή παγώνουν όλοι. Και μάλιστα είναι τόσο το κρύο, που ο επισκευαστής του καυστήρα δε μπορεί να τον διορθώσει υπό τις συνθήκες. Αύριο ίσως που το θερμόμετρο θανεβεί στους -12C.

Θα σας φαίνεται παράξενο που γράφω ένα ολάκερο κομμάτι γιά το αρκτικό κρύο της δεύτερης πατρίδας μου. Η αίσθησή του δεν μεταφέρεται με λόγια, πρέπει να το νιώσει κανείς στα κόκκαλά του γιά να καταλάβει το κρύο της αρκούδας, που λέμε όλοι εμείς οι μεσογειακοί λαοί κοροϊδεύοντας χαλαρά την άγνωστη έννοια και τον ακόμη πιό άγνωστο πόνο του.

Οσο μεγαλώνω με τρομάζει αυτό το άγριο κρύο, με φοβίζουν τα μπιλοζίρια, με τρομοκρατεί το ενδεχόμενο να μείνω χωρίς θέρμανση υπό αυτές τις πολικές συνθήκες.

Και πάντως, δεν θέλω ν΄ακούσω από κανένα να λέει πως το κρύο εδώ είναι πιό χοντρό από το υγρό κρύο της Ελλάδας, για αυτό είναι πιό ανεκτό. Το κρύο της αρκούδας δεν το αντέχουν ούτε οι πολικές αρκούδες που ζούν στα παγόβουνα. Πέφτουν σε ύπνο το χειμώνα γιατί δεν το μπορούν στην χοντρόπετση σάρκα τους.

Γελάω όταν ακούω τα νέα απ΄την Ελλάδα και το μετεωρολόγο να ανακοινώνει σε δραματικό τόνο : Απόψε η θερμοκρασία θα πέσει από τους 12C στους 8C.

Αυτό αποτελεί το ανέκδοτο της μέρας και της νύχτας μας εδώ στο πολικό τοπίο του Καναδά.

Τζουστινάκι τρεμουλιάζον